คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : chapter 8 : Going on date with Yamamoto ღ
8
Going on date with Yamamoto
กระจกวิเศษ บอกฮารุเถิด ใครอบอุ่นเลิศในปฐพี =O=
คำตอบของกระจกวิเศษนั้นคือ… สโนว์ยามาโมโตะ =[]=!!
ก็แหม… คนเขาออกจะอบอุ่นน่ารักปานนั้น ยกตำแหน่งนี้ให้ไปเลยเต็มๆ ค่า >_<///
อิๆ วันนี้ยามาโมโตะซังจะมารับไปบ้านเขา จริงๆ ก็คือการบ้านปิดเทอมของเขาก็ทำเสร็จไปตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่ไปบ้านเขาแล้วอ่ะนะ (. .///)
(ทำไมหน้าแดง -_-?)
ก็ครั้งล่าสุดที่ไปมันเกิดเหตุการณ์ชวนสยิวหัวจิตหัวใจจึ้กๆ นี่นา ครั้งนี้ฮารุเลยกระดากอายที่จะไปนิดหน่อย -_-///
ฮารุยืนหมุนตัวหน้ากระจกอย่างมั่นใจ วันนี้ฮารุดูดีแล้วรึยัง? ฮารุอยู่ในชุดเสื้อแขนยาวลายทางสีชมพูขาวยาวเลยเข่าขึ้นมาสองคืบ ทับด้วยเสื้อกั๊กยีนส์ แบบนี้ดูใช้ได้แล้วใช่มั้ยเนี่ย -_-;;
ติ๊งหน่อง~
เสียงออดดังขึ้นในขณะที่ฮารุยังอยู่ในห้อง ฮารุคิดว่าแม่คงไปเปิดให้น่ะแหละ เลยนั่งจ้องหน้าตัวเองหน้ากระจกต่อไป ลัลล้า~ -_-
ตึกๆๆๆ!
แน้ พนันว่าเสียงขึ้นบันได้ด้วยเท้าซอยถี่ยิบแบบนี้ต้องเป็นแม่ฮารุชัวร์ -_-v
ปึงๆๆ!
“ยัยฮารุ! แกทำอะไรอยู่หา! พ่อรูปหล่อเขามารอแกตั้งหนึ่งนาทีแล้วนะเว้ย!”
…แม่ฮารุ T_T
“โฮ่ย แค่หนึ่งนาทีเองแม่! รอนิดรอหน่อยเป็นไรไป!” ด้วยความอยากนั่งต่ออีกนิด ฮารุเลยตะโกนกลับไป
“แม่แกสิ! รีบๆ ลงมาได้แล้ว! พ่อรูปหล่ออย่างนี้ รีบๆ เอามาให้แม่เชยชมเร็วๆ นะ!”
…แม่ฮารุก็คือแม่ไง T^T
แล้วนี่อะไร แม่ยึดกฎที่ว่า ‘แฟนลูกก็คือแฟนแม่’ อย่างงั้นเหรอ TOT แล้วทำไมต้องให้ฮารุไปจับผู้ชายด้วยล่ะเนี่ย โฮกกกก (แต่แอบเต็มใจง่ะ TwT)
แกร๊ก
“มาแล้ววว” ฮารุพูดกับแม่ที่ทำหน้ายักษ์อยู่หน้าห้อง
“เออ รีบๆ ลงไปเลยย่ะ”
พอลงบันไดมา ฮารุก็เห็นยามาโมโตะซังนั่งยิ้มทักทายอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก
“ไง มิอุระ วันนี้ก็น่ารักอีกแล้วนะ ^_^” ซึ่ง… มันทำให้ฮารุเกือบวูบไปเลยทีเดียว -_-///
“ชมแล้วไม่ได้อะไรหรอกนะยามาโมโตะซัง” ฮารุพูดดักคอไว้ก่อน
หยิก~
โอ๊ยยย แม่นะแม่ ทำไมเข้าข้างคนอื่นกว่าลูกเนี่ย ไม่เข้าจ๊าย ไม่เข้าจาย T_T
“ฮ่ะๆ ฉันพูดจริงๆ นะ”
“-////-”
“เอ่อ… ยามาโมโตะลูก จะพายัยฮารุลูกแม่ไปไหนเหรอจ๊ะ ^_^+”
…แหม ทีคราวนี้มาอ้างว่าฮารุเป็นลูกเชียวนะ เชอะ =^=
“อ้อ ผมจะพามิอุระไปบ้านผมน่ะครับ พอดีเบื่อๆ ^_^”
“ว้าย จะพาไปแล้วไม่ต้องพากลับเลยก็ได้นะลูกกกก~ ^_^++”
“แม่! -_-^///” นี่แม่ฮารุพูดอะไรออกไปรู้ตัวบ้างม้าย T.T^
“ฮ่ะๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดีสิครับ ^_^”
“เฮ้ย นายจะไปเออออห่อหมกกับแม่ฮารุทำไมเล่า ปฏิเสธสิยะ!” ฮารุเดินไปกระซิบกับเขาเบาๆ
“อ้าว ทำไมล่ะ ก็ฉันคิดแบบนั้นจริงๆ นี่” ว่าจบก็ยิ้มทะเล้นส่งมาให้อีก -////-^
“กระซิบกระซาบอะไรกันน้า สองคนนี้ หุๆ =.,=” แม่ฮารุพูดแทรกขึ้นมาจังหวะที่ฮารุกำลังจะอ้าปากพูด -_-;
“ไม่มีอะไรหรอก เอ่อ… ฮารุกับยามาโมโตะไปก่อนนะแม่ -_-;;” ฮารุว่าพลางดึงแขนยามาโมโตะซังเดินไปใส่รองเท้าด้วย
เขาพาฮารุเดินมาเรื่อยๆ อย่างเงียบๆ ทว่าอบอุ่น ในที่สุดเขาก็พูดขึ้นมา
“นี่ มิอุระ เธอชอบฤดูอะไรที่สุดเหรอ?”
“ไม่รู้สิ ชอบเท่ากันล่ะมั้ง? =_=;” คำตอบของฮารุดูสิ้นคิดมาก -_-
“ไม่ได้สิ… ‘เดอะ เบสต์’ น่ะ ต้องมีแค่อย่างเดียวเท่านั้น”
“แต่ฮารุไม่รู้จริงๆ ง่ะ -_-;”
“ฮ่ะๆ งั้นเอางี้นะ… เมื่อเวลาผ่านไปสองเดือน ฉันจะถามคำถามนี้กับเธอทุกครั้ง ไม่ว่าจะถัดไปอีกสองเดือน สี่เดือน หกเดือน หรือหลายๆ เดือนก็แล้วแต่… ฉันจะถามคำถามนี้กับเธอไปเรื่อยๆ จนกว่าเธอจะมีคำตอบให้กับฉัน ^_^”
“แล้วถ้าฮารุไม่มีคำตอบจนจบ ม.ต้น ล่ะ?”
“อืม… ฉันก็จะถามไปเรื่อยๆ น่ะแหละ จนตายเลยก็ได้นะ! ^^”
“เห~ นายจะอยู่กับฮารุนานขนาดนั้นเชียว” ฮารุแกล้งหยอกเขาเบาๆ แต่เขากลับไม่มีคำตอบ มีแต่ความเงียบมาจากเขา… แย่ล่ะสิ เริ่มอึดอัดแล้ว -_-;
“เอ่อ… เราแวะซื้ออะไรกันกินก่อนดีมั้ย? ^_^;”
“ใช่… ฉันจะอยู่กับเธอจนตาย”
“หะ… หา? O_o”
“ที่เธอถามก่อนหน้านั้นไง ฉันคิดแบบนั้นจริงๆ”
“(. .///)” โนคอมเมนต์
“ฮ่ะๆ ฉันพูดจริงทำจริงเสมอนะ! ^^”
“เพราะอะไรเหรอ? ทำไมนายถึงจะยึดติดกับฮารุขนาดนั้น?”
“อืมมม เพราะ… ฉันชอบเธอมั้ง?” ประโยคหลังเขาพูดเบาซะจนฮารุไม่ได้ยินเลย -_-;
“อะไรนะ? พูดใหม่หน่อย >_<”
“ฉันบอกว่า… เพราะเธอเป็นคนสำคัญของฉันไง ^_^”
“-_-///”
จากนั้นก็ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปากของเราสองคนเลย จนกระทั่งมาถึงบ้านของยามาโมโตะซัง
“อ้าว เจ้าทาเคชินี่! พาใครมาด้วยล่ะนั่น” พ่อของยามาโมโตะซังพูด
“อ้อ เพื่อนผมน่ะพ่อ! ^_^”
“เฮ้ยๆๆ ร้ายเหมือนกันนี่หว่า… เชิญเลยหนู”
คงเป็นเพราะเวลาฮารุมา พ่อของเขาจะไม่เคยอยู่ล่ะมั้ง? เจอจริงๆ แล้วเลยแอบเกร็งนิดหน่อย -_-;
“ค่ะ ^^;”
“เอ้อ มิอุระ เธอขึ้นไปห้องฉันตอนนี้เลยดีกว่า ไม่ต้องรอหรอก” ยามาโมโตะซังหันมาบอก
“อื้อ” แล้วฮารุก็เดินตามเขาขึ้นไป โดยมีสายตาสงสัยของพ่อของเขามองมาตลอดเวลา -_-;
เมื่อขึ้นมาถึงห้องของยามาโมโตะซังแล้ว เขาก็ให้ฮารุไปนั่งรอเขาลงไปเอาขนมแป๊บนึง ฮารุที่สมองจิตผิดปกติไปก็เลยทำตามอย่างว่าง่าย
…เฮ้ย นี่ฮารุเข้ามาอยู่ในห้องของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?
อืม สงสัยจะไม่รู้ตัวจริงๆ -_-
“เอ้า เค้กที่เธอชอบไง มิอุระ เต็มที่เลยนะ!” ระหว่างที่ฮารุกำลังเหม่อ จานที่มีเค้กชิ้นโตวางอยู่ก็ถูกวางลงบนโต๊ะหน้าฮารุทันที
“หวาวววว น่ากินมากเลยยยย อิดาทาคิมัส >O<”
…และฮารุก็ลงมือจ้วงเค้กหน้าตาน่ากินนั่นทันที
ระหว่างที่เค้กกำลังจะหมด ฮารุก็นึกขึ้นได้ว่า…
“เอ๊ะ ทำไมนายไม่กินล่ะ!? เค้กนี่อร่อยนะ O_o”
…แถมมันก็กำลังจะหมดแล้วด้วย T.T
“ไม่หรอก แค่ฉันเห็นเธอกินก็อิ่มแล้วล่ะ ฮะๆ”
“ฮึ่ย เสียมารยาทย่ะ! =^=///” พูดจบก็อ้าปากงับเค้กคำสุดท้ายทันใด
“นี่… สเป็คผู้ชายของเธอน่ะ เป็นแบบไหนเหรอ”
“หือ -_-?”
“อือ ก็อย่างที่ถามน่ะแหละ”
“ชิชะ มีผู้ชายที่ไหนเขาถามผู้หญิงกันแบบนี้บ้างล่ะเนี่ย -3-”
“ฮ่าๆ เอาน่า ขำๆ น่ะ”
“ฮารุไม่ขำนะยะ แต่เอาเถอะ บอกก็ได้”
“…”
“อืม เป็นแบบพระเอกในละครน้ำเน่า ที่เป็นสุภาพบุรุษขี่ฮาเล่ย์มาช่วยนางเอกน่ะ”
“ทำไมต้องเป็นฮาเล่ย์ล่ะ อย่างอื่นไม่ได้เหรอ”
“ฮารุแค่เปรียบเฉยๆ ต่างหาก จริงๆ ก็คือเป็นพระเอกขี่ม้าขาวอ่ะ”
“อ๋อ แล้วไงอีกๆ”
“ก็…เป็นคนดี มีน้ำใจ อ่อนโยน แล้วก็เวลาที่ฮารุอยู่กับเขา ฮารุจะต้องรู้สึกสบายใจและปลอดภัยด้วย ^_^”
…ซึ่งนั่นก็ตรงข้ามกับอีตาฮิบาริและอีตาหัวปลาหมึกอย่างสิ้นเชิง =O=
“งั้นเหรอ แค่เนี้ยนะ?”
“อื้ม ขออย่าขี้ริ้วขี้เหร่ก็พอแล้ว =O=; อ้อ ไม่จำเป็นต้องรวย แต่เอาแบบพออบยู่พอกินก็ดีอ่ะ”
“อืมๆ อย่างนั้นฉันก็พอจะมีหวังบ้าง…” เขาพึมพำเบาๆ
“อะไรนะ?”
“เปล่าหรอก”
“งั้น… ฮารุเล่าไปแล้ว ทีนี้ตานายบ้างสิ”
“สเป็กฉันงั้นเหรอ… เป็นผู้หญิงน่ารัก สดใส ยิ้มสวย”
“อืมๆ แล้วไงอีก”
“เป็นคนญี่ปุ่น ทำอาหารเก่ง เรียนดี และกระฉับกระเฉง ไม่เปราะบางเกินไป”
“ถ้าไม่เปราะบาง นายก็ไม่ได้ปกป้องเธอสิ -.-”
“ทำไมเหรอ?”
“อ้าว ก็ผู้หญิงทุกคนน่ะนะ จะประทับใจชายที่ช่วยเหลือและปกป้องตนเอาไว้ ไม่รู้เหรอ?”
“ไม่อ่ะ”
“งั้นก็รู้ไว้ซะนะยะ… แล้วไงอีก พูดต่อๆ”
“อืม เป็นคนจิ้มลิ้มหน่อยนะ แล้วก็กล้าแสดงออก กล้าที่จะพูดออกมาตรงๆ และเป็นคนตรงๆ”
“เห งั้นก็หายากน่ะสิ ผู้หญิงน่ารักที่สู้ตายแบบนั่นน่ะ =_=”
“ไม่ยากหรอก อยู่ละแวกนี้ซะด้วย”
“จริงเหรอๆ ใครอ่ะ ใครๆๆ >O<”
“ใครน้า~”
“บอกกันหน่อยสิ!”
“ฉันใบ้ให้ว่า… เธอเป็นคนญี่ปุ่น”
“จิ๊ อีตาบ้า! เรื่องนั้นน่ะ ฮารุรู้อยู่แล้วย่ะ! =O=+”
“อ้าวเหรอ ฮ่าๆๆ”
“ฮึ่ย =^= อ๊ะ เย็นแล้วเหรอเนี่ย” เมื่อก้มดูนาฬิกาก็เห็นว่ามันห้าโมงเกือบจะหกโมงเข้าไปแล้ว
เพราะว่ายามาโมโตะซังมาที่บ้านฮารุตอนบ่ายสามกว่าๆ น่ะสิ เสียเวลารอฮารุที่ยังอยู่ในชุดนอนเปลี่ยนเป็นชุดไปรเวทก็นานพอดูน่ะ =_=;
“อืม หกโมงแล้วล่ะ”
“งั้นฮารุกลับก่อนนะ”
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“อื้ม แต็งก์นะ ^_^”
แล้วฮารุก็เดินกลับบ้านโดยมียามาโมโตะซังคอยแกล้งอยู่ตลอดทาง อาทิเช่น เขาตะโกนว่า
‘มิอุระ ระวังงู!’
ทำให้ฮารุกรี๊ดแล้วกระโดดเกาะต้นไม้แถวนั้นเป็นลิงชิมแปนซีทันที =_=^
และก็…
‘นั่นลูกนกตกต้นไม้!’ เขาพูดพร้อมชี้ไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ห่างจากจุดที่ฮารุยืนอยู่สิบหลาได้
ทำให้ฮารุวิ่งหัวซุกหัวซุนไปก้มๆ มองๆ อยู่ที่ต้นไม้นั่นอยู่นานเลยทีเดียว =_=^^
หน็อย รู้งี้ไม่น่าให้เขาเดินมาส่งเลยว่ะ =O=^
“เอ้า ส่งแค่นี้นะ”
“นายไม่ควรมาส่งฮารุตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แย่จริงๆ =_=^”
“ฮ่าๆๆ ฉันไปก่อนนะ”
“ย่ะ เจอกันเมื่อชาติต้องการ สวัสดี!”
ปึง!
ฮารุปิดประตูรั้วแล้วรีบเดินหนีมา แล้วก็ต้องห้ามไม่ให้ตัวเองยิ้มแทบตาย เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังตามหลังมาของเขา…
…อืม วันนี้ถึงจะดูเรียบๆ ก็เถอะนะ แต่ฮารุก็ขอบอกว่ารู้สึกดีจริงๆ
โดยเฉพาะตอนที่ได้แอบมองแผ่นหลังแมนๆ ของเขาที่เดินอยู่ข้างหน้าน่ะ รู้สึกดีสุดๆ ไปเลยล่ะ! >_</// ฮิๆ
ฮ่า จบไปอีกตอน!
สังเกตมั๊ย ว่าเริ่มต้นกับจบคล้าย ๆ กับตอนที่แล้ว?
๕๕๕ ก็ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นน่ะ
เพราะรู้สึกจะเป็นพาร์ท โกอิ้ง ออน เดต วิธ … อะไรก็ว่ากันไป
ฮึ้ย รู้สึกพักนี้เม้นหดหายเป็นบ้าเลยว่ะ >_<
ช่างเต๊อะ ยังไงกฌขอสติลขี้เกียจอัพต่อไป ฮร่า ๆ
นี่อุตส่าห์ลากสังขารมาอัพให้นะเนี่ย! เป็นไง ๆ ซาบซึ้งใจมั๊ย คริ ๆ
เอ้า ๆ เม้น ๆ กันหน่อยนะจ๊ะ พลีสสสสสสึ
บุ๋ยบายยยยย >3<
ความคิดเห็น