คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 3 : 3rd season , wild guy!
ฤดูร้อน… ฤดูแห่งความร้อนแรง สดใส
ฤดูที่มีอากาศร้อน แต่กลับมีลมที่เย็นสบาย
จุดเด่นของฤดูนี้ก็คือ… ดวงตะวัน
ถ้าหากขาดดวงตะวันไป ฤดูนี้อาจจะไร้ความหมาย
ถึงฤดูนี้จะสดใส แต่ทว่าภายในนั้น… ไม่ได้สดใสร้อนแรงอย่างนี้เสมอไป
ภายในฤดูร้อนที่ดวงตะวันเท่านั้นที่จะสามารถแก้ไขมันได้
…ความเจ็บปวดในฤดูร้อนที่ไม่อาจลบเลือน
และกำลังรอให้ดวงตะวันมาเยียวยาความเจ็บปวดนั้น!
3
3rd season , wild guy!
ฝันร้าย… หรือฝันดี?
ฮารุฝันว่าจูบกับผู้ชายสองคนติดต่อกันสองวันล่ะ ฝันร้ายหรือฝันดี T[]T? [อิจอย: ฝันดีสิยะ] เฮ้อ~ สองวันที่ผ่านมานี้น่ะ ฮารุไม่อยากจะคิดเลยว่าจะมีคนพรากจูบของฮารุไปถึงสองจูบด้วยกัน!
(แต่จูบแรก… อยู่กับแมวข้างบ้าน แหะๆ พอดีรักแมวค่ะ)
วันนี้… ฮารุมีแพลนจะไปบ้านสึนะซังเพื่อเอาคุ้กกี้ที่เพิ่งอบเสร็จเมื่อกี้ไปให้!^_^ โอ้วเย อุตส่าห์อบซะหรูเริ่ดขนาดเน้ หึๆๆ สึนะซังต้องเห็นเสน่ห์ปลายจวักของฮารุแน่ๆเลยเชียว! =..=
เพื่อรับกับความเป็นแม่ครัวสาวน้อยน่ารักที่กำลังจะเอาขนมที่เพิ่งอบเสร็จไปเคาะประตูบ้าน ‘ชายในฝัน’ แล้วยื่นให้ด้วยความเขินอายแล้ว… ฮารุเลยแต่งตัวซะโนเนะเลย! -..- วันนี้ฮารุใส่เสื้อแขนตุ๊กตาสีขาว ผูกโบว์สีเหลืองที่ปกคอบัว ใส่เอี๊ยมกระโปรงสีส้มยาวเลยเข่ามาเกือบสองคืบ และรองเท้าผ้าใบสีเหลือง แถมยังรวบผมเป็นหางม้าแล้วติดโบว์สีเหลืองไว้อีกต่างหาก โฮะๆ น่ารักใช่ม้า~^.^
จริงๆ กะพิชิตใจสึนะซังนะเนี่ย >..<~ ฮ่ะๆ นี่คือจุดประสงค์ที่แท้จริงค่ะทุกท่านนน~ เอ๊า ถ้าผู้หญิงไม่แต่งตัวสวยเพื่อให้ชายที่ชอบสนใจ แล้วจะแต่งสวยไปเพื่อใครล่ะ เนอะ?
อ๊ะ ได้เวลาแล้ว… ฮารุรีบหยิบถุงคุ้กกี้ที่จะเอาไปให้สึนะซังทานแล้ววิ่งออกจากบ้านไป…
“ไปแล้วนะค้า~”
วันนี้วันดีเดย์ ฮารุจะต้องไม่เจอราหูตัวอัปมงคลนะ ถ้ามันมาทำลายวันแสนพิเศษสเปเชี่ยลของฮารุจะทำไง T.T?
“ลาลัลลา~”
“เฮ้ย! O.O”
“หา!O.O”
“ยัยนี่อีกแล้ว!/อีตานี่อีกแล้ว!”
“เธอมาหารุ่นที่สิบใช่มั้ย! กลับไปเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!”
“แล้วจะทำไมคะอีตาโกคุเดระซัง! =[]=^ ฮารุก็แค่เอาของมาให้ว่าที่สามีในอนาคตเท่านั้นเองค่ะ!”
“=[]=^ หน็อย กล้าพูดนะเธอออ!! ยังไงรุ่นที่สิบก็ไม่เอาเธอหรอก! ทำใจซะเถอะ! ยัยเอ๋ออออ~!!”
“ว่าใครเอ๋อกันคะ!! ว่าเขาแล้วไม่ดูตัวเอง! บาปนะคะ! =O=^^”
“หน็อยยย อย่ามาย้อนฉันนะ ยัยบ้องตื้นนน~!! =[]=^”
“โกคุเดระซังนั่นแหละค่าที่บ้องตื้น! แถมยังบ๊อง~แสนบ๊องอีกด้วยค่ะ! =O=^^”
“ใครกันแน่ที่บ๊องหา =O=^ เฮอะ เบื่อจะเถียงกับคนไม่สมประกอบ ฉันไปหารุ่นที่สิบดีกว่า อ้อ แล้วห้ามตามมานะ บ้านรุ่นที่สิบไม่ต้อนรับคนจิตไม่ปกติ!!”
…คนจิตไม่ปกติ?
…อีตา…อีตาโกคุเดระซัง! เขา…เขาหลอกด่าฮารู้วววว~>[]<^
…นายตายแน่ อีตาโกคุเดระซั้งงงง!
หงับบบ~!!
“เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย!”
“แง่งงง บังอาจมาด่าฮารุมันต้องเจอแบบเน้~~!!งั่มมมม”
“เฮ้ย! ปล่อยนะเฟ้ยยย! เธอเป็นหมารึไงวะเนี่ย!! =[]=^^”
“ไม่ปล่อยยยโว้ยยยยค่ะ แง่งงงงง”
เมื่อกี้ฮารุกระโดดงับบ่าอีตาโกคุเดระซังด้วยล่ะ เออ แล้วตอนนี้ก็ยังงับอยู่ด้วยนะ ฮี่ๆ ตอนนี้เราเลยอยู่ในท่าฮารุขี่หลังเขาอยู่พร้อมกับงับใหล่เขาไปด้วย และตอนนี้เขาก็เหวี่ยงตัวซ้าย~ เหวี่ยงตัวขวา~ แบบสองร้อยเจ็ดสิบองศาเพื่อให้ฮารุกระเด็นออกจากตัวเขา แต่ใสเจีย… อย่างฮารุนี่ยิ่งกว่าปลิงย่ะ โฮะๆๆ =w=
“ย้ากกก ปล่อยโว้ยยย =[]=^^”
“อ้าอะใอ้อาอุ๊อ่อย…” (ซับไตเติ้ล : ถ้าจะให้ฮารุปล่อย…)
“ต้องทำไงวะ ย้ากกก =O=^^”
“อ้องอาอาอุ๊ไออ้านอึอ๊ะอังอ่อนอึ๋งอะอ่อย =#=” (ซับไตเติ้ล : ต้องพาฮารุไปบ้านสึนะซังก่อนถึงจะปล่อย)
“โว้ยยย เรื่องมากจังวุ้ย! เออๆ ก็ได้!”
งับบบ… กึก
“โอ้ย โล่งจังค่ะ ดีมาก ไปกันเล้ย~ >_<”
“นี่เธอ… ยัยเอ๋อ ลงไปจากหลังฉันเดี๋ยวนี้ =_=^”
“อุ๊ย อะไรนะ ไม่ได้ยิ้นนน ไม่ได้ยิน~ ฮี่ๆ^_^+”
“ชิ!! ก็ได้วะ! ทนอยู่บนหลังฉันให้ได้ละกัน หึ!”
ว่าแล้วเขาก็วิ่งไปสะบัดไป ฮารุก็เลยต้องเกาะเขาไว้กันหล่น T_T อนาถดีแท้ เด็ก ม.ต้น สองคนชายหญิงขี่หลังกัน วิ่งไปสะบัดไป โอ้วเย้~
เอ่อ โชคดีที่เมื่อกี้ไม่ได้อยู่ที่ตรงที่คนเยอะๆ เป็นซอยเล็กๆน่ะ ไม่งั้นฮารุคงอายตาย ส่วนอีตาหัวปลาหมึกคงเฉยๆล่ะมั้ง หน้าทนซะขนาดนั้น=_=
“แฮกๆๆ ลง…รึยังงงง”
“โฮกๆๆ ยะ…ยังงงง”
…เราทั้งสองคนอยู่ในสภาพอนาถกันทั้งคู่ =[]=!
“หน็อย ยังไม่ลงอีกเรอะ งั้นฉันจะวิ่งอีกนะเฟ้ย ย้ากกก”
“เหวออออ กรี๊ดดดด ฮ่าๆๆ >_<”
…เด็กหนุ่มสาวชาวมัธยมต้นขี่หลังกัน วิ่งไป หัวเราะไป ฮ่าๆๆ
…เอ มันก็หนุกดีนะ ฮ่าๆๆ (บ้าไปแล้ว)
บ้านซาวาดะ
“แฮกๆๆ ลง…ไปได้…แล้ววว”
“โฮกๆๆ อะ…เออออ”
ฟึ่บ หมับ
“วะ…ว้ายยยย”
“เฮ้ยยยย”
ตุ้บบบบ จุ๊บบบ
“O#O/O#O”
…เมื่อกี้! เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น!
ตอนฮารุลงมา ฮารุก็ลงมาดีๆหรอก แต่มันกลับเซนี่สิ แล้วอีตาบ้าโกคุเดระซังก็ดันหันหน้ามาแต่มือไม่สัมพันธ์กับตา =_=^ ตาดู แต่มือกลับไม่ช่วย! ฮารุเลยกระชากเสื้อหมอนั่นมาล้มกลิ้งไปด้วยกันซะเลย แต่ที่ไหนได้… มันกลับไม่กลิ้ง แต่ดันหยุดค้าง ในท่าคร่อม~ กลายเป็นว่าตอนนี้… หมอนั่นคร่อมฉันอยู่!! แถมปากฉันกับเขายังชนกันด้วยยยย!! อ๊ากกกก TTOTT
ฮารุเสียจูบอีกแล้ว!! อีกแล้ว!! และอีกแล้ว! ถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ! แต่ปากมันก็ชนกันนะ! TOT แงๆๆ ฮือๆๆ โฮกกก
แต่เอ๊ะ… ค้างไว้ท่านี้นานๆชักจะไม่ดีแฮะ ในเมื่อตอนนี้ฮารุเริ่มจะต้องมนตร์สะกดของดวงตาสีเขียวสว่างที่แสนน่าหลงใหลนี่ซะแล้วสิ…
ตึกตักๆๆๆ
ตายแล้ว! YOY หัวใจฮารุเต้นแรง…มาก! คงเป็นเพราะจ้องตาเขาแน่เลย ไม่ได้ละ อย่างนี้ต้องหลับตา…
พริบ!
ฮารุหลับตาทันที แต่มันไม่แค่นั้นน่ะสิ! ก็เมื่อฮารุหลับตาลงแล้วน่ะ… ริมฝีปากที่เคยแค่แตะๆกันก็ยิ่งแนบชิดติดกัน! เฮ้ย อะ…อะไรเนี่ย!
เมื่อเขาเอาริมฝีปากออกไป ฮารุก็อ้าปากจะด่าเขา แต่แล้ว…
“อุ๊บ~”
เมื่อเผยอปากออก ริมฝีปากบางสีสดแสนนุ่มก็กดลงมาอีกครั้ง! นี่เขา… ตั้งใจงั้นเหรอ? แล้วการที่เขาทำอย่างนี้มันหมายความว่ายังไงนะ? โอ๊ย คิดไม่ออกๆๆ T[]T! ก็อีตาบ้านี่ดันทำให้สมองฮารุคิดอะไรไม่ออกเลยนี่! จากประสบการณ์การจูบกับผู้ชายสองคนมา… ฮารุคิดว่านี่มันคือจูบนะ! (เชอะ นังคนมีประสบการณ์ T^T)
รสจูบนี้มันช่างรุนแรง… ส่อนิสัยคนจูบ =_= เขาบดเบียดริมฝีปากสีแดงเหมือนลูกเชอรี่นั่นลงมาที่ปากฮารุอย่างไม่เกรงใจ ตอนนี้แหละที่ฮารุเพิ่งคิดได้ว่าควรเล่นตัว เอ๊ย ควรดิ้น (มันเพิ่งรู้) แต่มันกลับไม่เป็นผลเลย ก็อีตาบ้านี่ตัวหนักจะตาย แรงก็ควายซะไม่มี Y_Y ลูกแกะน้อยอย่างฮารุจะโดนหมาป่าหัวสีเงินจับกินงั้นเรอะ!
เมื่อฮารุหมดแรงดิ้น เหมือนกับว่ารสจูบมันอ่อนลงซะงั้นแหละ อ่อนนุ่มเหมือนช็อกโกแลตมูสที่น่าลิ้มลอง…
ฮารุรู้สึกเหมือนมีน้ำตาลที่หวานแสนหวานติดอยู่ที่ปลายลิ้น และได้รับสัมผัสที่เหมือนมีนกไนติงเกลมาเกาะปาก… (ดูมันเปรียบ =_=) แต่สักพักสัมผัสนั้นก็หายไป ฮารุจึงลืมตาขึ้น… แล้วก็ได้พบกับนัยน์ตาสีเขียวสว่างร้อนแรงที่กำลังจ้องมองมา!
ฮารุกำลังจะผลักเขาออกอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่ติดว่า…
“โกคุเดระคุง! ฮารุ! OoO”
“สะ…สึนะซัง! =[]=”
“รุ่น… รุ่นที่สิบ! =[]=;”
กรี๊ดๆๆๆ ไม่ได้แล้ววว เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ! เพราะอีตาราหูอมจันทร์และอมโชคของฮารุคนเดียวเลย!!
“ลุกไปได้แล้วย่ะ”
พลั่ก
ฮารุผลักเขาให้ลงไปนอนข้างๆ แล้วตัวเองก็ลุกขึ้นมายืนปัดฝุ่นที่ไม่รู้จะปัดไปทำไม แต่ทำแก้เก้อน่ะ ถ้ามีใครมาเห็นคุณจูบกับใครซักคนอยู่หน้าบ้านของเขา คุณจะยิ้มให้เขารึไง? TOT
“อะ… เอ่อ ยังไงก็เข้าไปในบ้านฉันก่อนก็ได้นะ ^^;” สึนะซังช่างน่ารักซะจริงๆ~ รู้ด้วยว่าไม่ควรพูดเรื่องนี้ และตัดปัญหาโดยการเอ่ยชวนเข้าบ้าน เป็นคนดีจังค่ะ ต่างกับอีตาคนข้างๆฮารุนี่ชะมัด ชิ T^T
“ดีจัง ขอบคุณคร้าบ รุ่นที่สิบ ^^” เขาลุกขึ้นมาปัดๆตัว แล้วเดินสบายใจเฉิบผ่านหน้าเจ้าของบ้านเข้าบ้าน(ที่ไม่ใช่ของตัวเอง)ไป =_=
อีตานี่นิ… น่าเกลียดจริงๆ =^=
“ฮารุก็เข้ามาด้วยสิ ^^;”
“ค่ะ ^^;” เห็นแก่ว่าที่สามีสุดที่รักหรอกนะ ไม่งั้นฮารุเอาเรื่องนายแน่ๆเลย อีตาหัวปลาหมึก!
“สึนะซังคะ ทานนี่สิคะ ฮารุทำเองเลยน้าค้า~~ >O<” ฮารุคะยั้นคะยอเอาคุ้กกี้ให้สึนะซังทานสุดฤทธิ์
“รุ่นที่สิบ อย่าทานนะครับ เดี๋ยวเย็นนี้ปวดท้อง =O=!”
“อีตาโกคุเดระซังบ้า! คุ้กกี้ของฮารุอร่อยถูกปากสึนะซังแน่ๆ ไม่เชื่อก็ลองชิมดูสิ! =O=^”
“ไม่ -_-! ฉันไม่อยากทรมานต่อมรับรสชาติของตัวเอง เหอะๆ ขอผ่านอย่างรุนแรง!”
“=[]=^^ กรี๊ดดด มาทานเดี๋ยวนี้เลยนะ! ฮารุจะเอายัดปากนายเอง!”
“จะ… ใจเย็นนะทั้งสองคน ฉันกินก็ได้ ^_^;;” สึนะซังผู้แสนดีรีบห้ามทัพ แต่… มันสายไปแล้วค่ะที่รัก!
“เฮ้ยยยย วิ่งมาทำไมยัยบ้า!”
“กิน! กิน! กินเดี๋ยวนี้~~!” ฮารุเริ่มเหมือนผีปอบเข้าไปทุกทีละ =_=;
“ไม่ว้อยยย”
…ไม่กินนักใช่มั้ยยย ด้ายยย~ ฮารุจะเอามันเข้าปากนายให้เอง=_=!
หมับ! หมับ!
หมับแรกคือฮารุกระโดดไปจับบ่าเขาไว้แล้วให้เขาหันหน้ามา หมับที่สองคือฮารุจับคางเขาไว้ หึๆ สถานการณ์นี้… ฮารุเป็นต่อร้อยเปอร์เซ็นต์!
“กินไปเลยย่ะ กินซะ! กินๆๆ”
“เฮ้อออ ก็ได้ ปล่อยมือเซ่”
ฮารุรีบปล่อยมือออกจากคางเขาทันที แล้วก็ยื่นคุ้กกี้ไปให้เขา เขารับมันแล้วเอาเข้าปากเคี้ยวๆๆ จนกลือนลงไป… เออ แล้วฮารุจะมานั่งบรรยายวิธีการกินของหมอนี่ทำไมหว่า..? =_=
“เป็นไง อร่อยมั้ย?”
“มากไปๆ แค่ใช้ได้ก็พอแล้วมั้ง สำหรับยัยเอ๋ออย่างเธอ”
“อะ…อีตา…อีตาบ้า! มันอร่อยมากนะยะ! =[]=^”
“ฮ่าๆๆ มันก็ไม่ต่างจากน้ำตาลผสมแป้งแล้วเอามาให้กินแบบไม่ผสมมากหรอกนะ”
“หน็อยยยย”
“หยะ…หยุดเถอะ ทั้งสองคน TOT” สึนะซัง ฮารุขอโทษนะคะ ฮารุหลุดโลกไปแล้ววว YOY
“นายตายแน่!” ฮารุถลึงตาใส่เขา…
“ไม่เอา ฉันยังไม่อยากตาย” …แต่เขากลับยักคิ้วมาให้แทน =_=^
หน็อยยยย คนบ้าเอ๊ย! มันน่าฆ่าให้ตายนัก! ฮารุวิ่งไล่เขาไปทั่วห้องสึนะซัง โดยทิ้งให้สึนะซังนั่งมองฉันกับเขาวิ่งกันรอบห้องของเขาอย่างหน่ายๆนั่นแล =_=…
แต่คนเรานี่ก็นะ เพิ่งจะจูบกันไปเมื่อกี้แท้ๆ ผ่านมาอีกไม่กี่นาทีก็ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะแล้ว เฮ้อ อนิจจัง…
ใช่ เหมือนกับฮารุนี่แหละ… เมื่อกี้เพิ่งจะใจเต้นแรงให้กับเขาไปแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับวิ่งไล่เขาซะทั่วห้อง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย… ไม่มี… จริงเหรอ?
ภาพทั้งสองคนวิ่งไล่กันอย่างสนิทสนมได้ถูกจ้องมองจากคนที่นั่งอยู่กลางห้องตลอดเวลา ความคิดที่ชินชากับภาพนี้ของเขา เริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นอิจฉา… แล้วทำไมต้องอิจฉาด้วยล่ะ? เขาเองก็ยังตอบคำถามนี้ไม่ได้เหมือนกัน…
แอร๊ยยยย มา-อัพ-แล้ว-จ้า! >O<
ฮิฮะ ไม่ได้มาซะนานน้านนานเลยนะ มัวแต่ไปอัพอีกฟิค แต่ตอนนี้ปิดเทอม
ข้าพเจ้าจะมาอัพให้เป็นครั้งคราวนะค๊ะ^_^ เป็นไงบ้าง Love scene?
เลิฟซีนเด็ดมั้ย ฮ่ะๆ เพิ่งได้รับการปรับและพัฒนาสำนวนการใช้บรรยายมาจากอีกฟิค
ฮี่ๆ แฟน 5986 น้อยใจแย่ ไม่ได้อัพให้ซะน้านนนน นาน -..-
มาอัพคราวนี้สะใจดีจัง หุๆๆ ใครที่เชียร์คู่นี้แล้วหาว่าจอยลำเอียงไปหาคู่อื่นคงไม่ว่ากันแล้วนะคะ
เพราะคู่นี้เลิฟซีนได้ใจจอร์จอ่ะ อ่านนิยายก็เลือกดูเลิฟซีนคนอื่นว่าเขาบรรยายเลิฟซีนกันยังไง แล้วก็ซึมซับมา
และถ่ายทอดมันออกมาในรูปแบบของจอยเอง อ่า ฟิคเรื่องนี้ไม่ขายฉาก NC นะคะ ไม่ต้องห่วง ^_^
เอาล่ะ เกริ่นเรื่องไว้เผื่อตอนหน้าแล้วเนอะ ตรงตัวเอียงอ่ะ อิๆ รอกันหน่อยนะ ตอนหน้ากำลังจะมาจ้ะ
บายยยยยย
ความคิดเห็น