Four seasons to choose only one[1886 8086 5986 2786+6995]

ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 : 2nd season , Freshy guy! [100%]

ฤดูใบไม้ร่วง...ฤดูแห่งความสดใส
ฤดูที่สะกดใจของทุกคนที่ได้เห็นให้นิ่งงัน
ฤดูที่ปกคลุมไปด้วยใบไม้สีส้ม เหลือง น้ำตาล 
ซึ่งแสดงถึงความสดใสได้ดี จนยากที่จะละสายตา
ผู้คนที่ได้เห็นต่างก็ชอบฤดูนี้ อาจจะเพราะความสดใส สวยงาม
แต่หารู้ไม่ว่า...ฤดูนี้มันก็ไม่ได้สดใสอยู่ตลอดเวลาหรอกนะ
ฤดูนี้ยังมีความอ้างว้างและส่วนที่ขาดหายรอสิ่งมาเติมเต็ม
ดวงอาทิตย์ไงล่ะ...เพราะในยามรัตติกาลที่ดวงตะวันหลับใหล...
คงจะมีแต่เสียงของลมหนาว ที่ทำให้ฤดูใบไม้ผลิอ้างว้างเหลือเกิน
เพราะฉะนั้น...ได้โปรดเถอะ ดวงตะวัน ช่วยมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายนั้นที...

                                                                           

2

2 ^nd  season , Freshy guy!

 

      วู้ว วันนี้แหละ!
      วันนี้ฮารุต้องไปลุยซื้อเค้กอ่ะ ฮ่าๆ วันนี้เลยแต่งตัวมาลุยเต็มที่!หึๆๆ จดไว้แล้วว่าเอาซักประมาณเจ็ดแปดกล่อง...เอ๊ะ น้อยไปรึเปล่านะ-O-? ไม่ม้าง เดี๋ยวถือไม่ไหวล่ะแย่เลย ฮารุไม่อยากเป็นอีบ้าหอบเค้กเท่าไหร่=_=;
      วันนี้ฮารุต้องไปช่วยยามาโมโตะซังทำการบ้านที่บ้านของเขา จริงๆก็สอนมาได้สองสามครั้งแล้วแหละ เค้าก็เก่งดีออก ไม่เห็นจะไม่เข้าใจตรงไหนเลยนี่นา=O=;;แต่บางทีอาจจะเพราะว่าฮารุสอนเก่งก็ได้มั้ง โฮะๆ
       กะว่าจะซื้อเค้กให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปสอน เพราะนัดกันไว้ประมาณสิบโมง ร้านเปิดเก้าโมงครึ่ง แต่พี่คนขายดันเปิดเร็วกว่าปกติเพราะต้องไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล ฮารุเลยได้เวลานั่งทานนิดหน่อย แต่...ไม่ดีกว่า! เอาไปทานพร้อมยามาโมโตะซังก็ได้นี่เนอะ งั้นฮารุก็ต้องไปก่อนนเวลาล่ะสิเนี่ย อืม...ไม่เป็นไร ไปนั่งรอก็ได้ โฮะๆ
       ติ๊ด...ติ๊ด...
       "หือ ใครโทรมาน่ะ=O="
       ปิ๊บ!(กดแบบไม่ดูว่าใครโทรมาเลย)
       "ฮัลโหล สวัสดีค่า!"
       [เอ่อ นั่นมิอุระใช่มั้ย? นี่ชั้นยามาโมโตะนะ^^;]
       "อะ...อ๋อๆ ยามาโมโตะซังเหรอ มีอะไรเหรอ โทรมาแต่เช้า^_^;;"
       [คือ...วันนี้ตอนเช้าได้ข่าวว่าเธอจะไปซื้อเค้กน่ะ]
       "หือ ใช่จ้ะ ใครบอกเนี่ย"
       [ก็...ซาซางาวะบอกมาน่ะ เพราะเธอไปซื้อไม่ได้ ต้องช่วยงานกลุ่มรายงานหรือไงเนี่ยแหละ เลยวานให้ชั้นมาช่วยถือ เพราะกลัวว่าเธอจะแบกไม่ไหว^^]
       "โอ้-O- ได้จ้ะๆ ตอนนี้ฮารุกำลังจะออกไปพอดี แล้วไปเจอกันที่ไหนดีล่ะ"
       [ไม่ต้องหรอก เพราะตอนนี้ชั้นอยู่หน้าบ้านเธอแล้ว^_^]
       "หา!!=[]=;;"
       ครืดดด โป๊ก!!
       "โอ๊ย!"
       โอ หัวปูดเลย ให้ตายสิT_Tดันตกใจแล้วดึงผ้าม่านออกมาด้วยความไวแสง จนยื่นหน้าออกไปแล้วลืมว่าปิดหน้าต่างอยู่ โหยยย กระจกเป็นไงบ้างเนี่ย ร้าวป่ะ ส่วนหัวฮารุนี่เหมือนโหม่งพสุธามาเลย เซ่อซ่าชะมัดTOT
       [ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้นะ=O=;;ชั้นเห็นเธอเอาหัวชนหน้าต่างด้วย ฮะๆ อุ๊บ!]
       อา...นั่นไงๆ เห็นแล้ว เขาอยู่ตรงที่เห็นหน้าต่างห้องฮารุชัดแจ๋วแหวว งั้น...ก็คงเห็นฉากสะเหร่อเมื่อกี้ด้วยสินะ แง อับอาย!T_Tแถมมีกลั้นหัวเราะไม่อยู่อีกด้วยนะ แหม รู้หรอกน่ะว่าตลก แต่ฮารุไม่ขำย่ะ!=3=^
       "เชอะ อย่าหัวเราะสิY_Yคนเราก็ผิดพลาดกันได้น่า"
       [คร้าบๆ งั้นลงมาเถอะครับเจ้าหญิง^^เดี๋ยวซื้อไม่ทันก็อดทานเค้กนา]
       "อ๊า รีบแล้วๆๆ เสร็จแล้วๆ มาแล้ววว แค่นี้ก่อนนะ"
       ปิ๊บ!
       วิ่งๆๆ เร็วๆสิ เฮ้ย ใกล้เก้าโมงแล้วนี่หว่า=O=;; แย้ก อย่าน้า ช้านไม่อยากโดน ม.ค.ป.ด.~TT[]TT
        ปัง!
        "แฮ่กๆๆ=[]=;;"
        "หือO_O"
        "ตะ...ตกใจอะไรอ่ะ เหนื่อยนะ"
        ยามาโมโตะซังทำตาโตมองฮารุที่วันนี้ใส่เสื้อสีขาวแขนตุ๊กตา สวมทับด้วยเอี๊ยมขาสั้นพองๆสีชมพู เข้ากับรองเท้าผ้าใบสีชมพูกับโบลายสก็อตสีชมพูเป็นอย่างดี เอ่อ...ฮารุแต่งตัวเรียบเกินไปรึเปล่านะ=O=;;
        "ยะ...อย่ามองสิ วันนี้ยิ่งแต่งตัวแบบกะโปโลอยู่ด้วยT-T"
        "ฮะ? ไม่หรอก ไม่กะโปโลซะหน่อย...น่ารักจะตายไป^_^"
        "หา=[]=///"
        "เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่เหลือเค้กให้แย่งนะ ฮะๆ^^"
        ยามาโมโตะซังแตะมือฮารุที่ยังมึนๆอยู่นิดหน่อยเป็นสัญญาณให้เดินตามไป ส่วนเขาก็เดินล้วงกระเป๋าสบายใจเฉิบอยู่ข้างหน้าฮารุ แต่...เดินช้าๆหน่อยได้ม้ายยะ!T_T^ เห็นใจคนเตี้ยบางสิโว้ยยย
        ตึกๆๆ...ตึก...ตึก
        เอ๊ะ อยู่ดีๆเขาก็เดินช้าลงอ่ะ เฉยเลยแฮะ ไม่เข้าใจมันจริงๆ=_=แต่ช้าลงจนฮารุเดินขนาบข้างแล้วนะ ฮารุเงยหน้า(ชิ ไอ้สูง!)ขึ้นไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ=O=? แต่เขาก็หันหน้าไปทางอื่นแทน แต่เมื่อกี้ฮารุเห็นนะ! เขามอลหน้าฮารุพร้อมกับยิ้มอยู่อ่ะ!-/////-^มองอะไรเนี่ย แต่อย่าถามดีกว่า ถ้าเขาตอบว่า 'มองหมาที่ไปอึอยู่ตรงนู้น' คงไม่วายหน้าแตกเพล้งล่ะค่ะ=_=กาวตราช้างก็เอาไม่อยู่ หุบปากไว้ก่อนเป็นยอดดี เหอๆ
        ในที่สุดก็มาถึงแล้ว! ร้านเค้กสุดที่ร้าก>3<เมื่อฮารุเห็นว่ามีคนหลายคนออกันอยู่หน้าร้านก็รีบตรงดิ่งไปทันที ชิ ชั้นจองน้า อย่ามายุ่งง
         เบียดๆๆ พลั่ก ดึ๋ง แอ้ก
         เสียงคงบรรยายไม่ถูกแล้วสิ แต่ที่ลำดับภาพได้คือคนมันเบียดๆกันอยู่ แล้วอยู่ดีๆมีส้นสูงสองนิ้วที่ไหนไม่รู้มาเจาะอีโป้งเท้าฮารุTOT^เจ็บบรมเลยล่ะ ขณะที่ยกนังโป้งมาลูบๆให้หายเจ็บก็มีตรูดใครก็ไม่รู้มาเริงระบำฮาวายจนเด้งฮารุกระเด็นหน้ากระแทกทิ่มก้นไม้กระดานของผู้หญิงคนข้างหน้า(โอ๊ย ต่างจากตรูดป้าเมื่อกี้มากเลยล่ะ คนนึงก็ยัดหมอนอิงเข้าไป อีกคนก็เอากระดานดำมาเสริมก้น โอ้ ดั้งช้านT[]T)

         ฮึ่ยยย โกรธแล้วนะว้อยยย=_=^แม่ไม่ทนแล้ววว ฮารุใช้ก้น(ที่มีอยู่น้อยนิด)ดันยัยป้าตรูดงอนกับยัยผู้หญิงตรูดไม้กระดาน(ตั้งชื่อให้เรียบร้อย อื้มๆ(- -)(_ _)(- -)(_ _)) ออกไป แล้วแทรกตัวขึ้นไปยืนข้างหน้าด้วยท่าแหวกว่ายเหมือนกบว่ายน้ำ แล้วใช้หัวแข็งๆชนทะลุแชงไชไปตามรูที่ว่างอยู่เพื่อเข้าไปในร้านและหยิบออร์เดอร์เค้ก!(เหมือนควายใช้เขาขวิดอ่ะ ประมาณนั้น) เสร็จเรียบร้อย อ่ะโฮะๆ 
         ขั้นที่สอง! ติ๊กรูปเค้กที่ต้องการในกระดาษลิสต์เค้ก! ติ๊กไป ติ๊กๆๆ ติ๊กมั่ว ติ๊กเจด เอ๊ย ไม่ช่าย ฮร่าๆ พอติ๊กได้แปดอันเป็นที่เรียบร้อย ขั้นที่สาม!ฝ่าดงมรสุมส้นสูงนรกไปจ่ายตังค์! โอ้ย ขั้นตอนนี้ทำไมมันเสียวงี้วะY_Y;; ตรีนลูกแม่!ไม่ต้องห่วงนะ ส้นสูงเวงที่ไหนมันกล้าทำร้ายลูก แม่จะเสกหนังควายเข้าส้นสูงมันเอง! โฮ่ๆๆ ว่าแล้วก็...ลุยยย! ย้ากๆๆ เฮ้ย พี่เขามือเป็นระวิง ทำไงดีหว่า? ใช้หัว? ขา? แขน? ก้น?....ใช่เลย!ก้นกรูเนี่ยแหละ! ฮารุค่อยๆหันหลังแล้วใช้ก้นดุ๊กดิ๊กแทรกเข้าไปตรงช่องว่างที่มีไว้ให้หายใจ ดันเข้าไปๆ
         ปึก
         โอ๊ะ อย่างนี้แปลว่าชนเคาน์เตอร์จ่ายเงินแล้ว หึๆ ต่อไปก็เงยหน้าขึ้นไปอย่างเนียนๆ...
         ฟึ่บ
         โฮ่ๆๆ เนียนใช้ได้นะเนี่ย พี่เค้าถึงหันมามองอย่างไม่สงสัยแล้วรับออร์เดอร์ในมือฮารุที่แซงคนประมาณสิบสี่หน่อมาเนี่ย=O=;;แต่เพื่อความชัวร์และความกลัวว่าเค้กจะหมด-_-นี่คือสัจธรรมของโลก อย่าเศร้าไปเลย คุณป้าทั้งหลายขา...
         "นี่จ้ะ xxxเยน"
         "ค่ะ...ขอบคุณมากค่า"
         ลั้ลลาลั้ล ล้าลาๆ เย่ ได้มาแล้ว เค้กแปดชิ้น~^O^ ฮารุเดินออกมาจากร้านทางประตูหลังที่เปิดได้แค่ทางข้างในเท่านั้นอย่างโล่งๆ ฮู่ววว ต่างกับทางเข้าลิบลับเลยอ่ะ
         "ไง มิอุระ ท่าทางจะเหนื่อยน่าดูนะ^_^"
         "แว้ก มาได้ไง นี่มันประตูหลังนะ=O="
         "ก็เห็นเธอออกทางประตูหลังอ่ะ เลยอ้อมมา"
         "อ้อ...ก็เหนื่อยน่ะสิ โหย นายรู้มั้ย..."
         "รู้ว่ามีผู้หญิงใส่ส้นสูงประมาณสองนิ้วเหยียบหัวแม่โป้งเธอ แล้วคุณผู้หญิงอีกคนก็เอาก้นดันเธอจนหน้าไปชนก้นของผู้หญิงอีกคนน่ะเหรอ^___^+"
         "=[]=...นี่แสดงว่าเห็นฉากอุบาทว์จิตนั่นแล้วสิเนี่ย โธ่ ม่ายยยT_T////"
         "รวมถึงตอนเธอเข้าไปในร้านแล้วเธอแอบขโมยปากกาที่เหน็บอยู่ตรงกระเป๋าถือของผู้หญิงคนหนึ่งมาติ๊กในลิสต์เค้ก แล้วใช้ก้นแซงแถวก็ด้วย^_^"
         "โอ๊ยยย ทำไมไม่ฆ่าชั้นไปเลยล่ะ รู้แล้วก็หัดเงียบๆไว้บ้างเซ่! แงๆๆT[]T///"
         "ฮะๆๆ ตลกดีออก...น่ารักด้วย"
         "หะ...เหอO[]O////"
         "...ชั้นล้อเล่นน่ะ^^"
         "หา...คราวหลังอย่าเล่นงี้ดิ ตกใจนะเนี่ย=3=^"
         "โอเคคร้าบ งั้นตอนนี้ไปบ้านชั้นกันเถอะ"
         "อือๆ"
         เขาไม่พูดอะไรแต่ก็ดึงของที่ฮารุถืออยู่ไปถือหมดเลย พอจะแย่งกลับก็ไม่ให้ แถมยังยิ้มให้อีกต่างหาก แปลกคนจริงๆ=O=;; แต่ก็ดีกว่าไอ้หัวปลาหมึกปากเน่านั่นเย้อออ~ ก็ละกันนะ=_=^ 
         เดินมาเรื่อยๆก็ถึงบ้านของเขา เขาเอาเค้กวางบนโต๊ะแล้วถามว่าจะให้จัดใส่จานมั้ย ซึ่งฮารุก็พยักหน้าหงึกหงักรับทันที(- -)(_ _) แฮ่ๆ ก็คนมันอยากกินง่ะ^O^; (เห็นเขาลอบอมยิ้มด้วยล่ะ ขำไรยะ เชอะ!)
         วันนี้ฮารุบ้าขั้นขนาดสอนไปกินไปด้วยล่ะ=O=แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ยังนั่งฟังฮารุได้ตามปกติ เอ๊ะ หมอนี่มันเรียนไม่เก่งจริงเปล่าหว่า ทำไมถามอะไรแล้วมันตอบได้หมดเงี้ย=O=^ 
          "ฮ้า เสร็จหมดแล้ว>_<~"
          "นี่ ยามาโมโตะซัง ง่ำ -).(-"
          "อะไรเหรอ"
          "กินป่ะ เนี่ยๆ อร่อยนะ"
          "อืม เอาสิ แต่ต้องเอาช้อนเดียวกับเธอนะ"
          "หือ อือๆ อ่ะ ชั้นตักให้" ฮารุเอาช้อนจ้วงเข้าไปบนเค้กหน้าตาน่ากินทันที
          "ป้อนด้วยสิ" ได้คืบจะเอาศอกนะยะ!=_=^ เออ แล้วฮารุก็ดันไปบ้าจี้ป้อนมันด้วยนะ=O=;; เนียนจริงๆ
          อ้าม~
          "แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรน้า~"
          "หือ อะไรของนาย-*-?" ฮารุทำหน้างงๆ ตอบไป
          "มันไม่ได้เรียกว่าจูบทางอ้อมหรอกเหรอ^_^+" แต่คำพูดและแววตามีประกายวิบวับเหมือนหมาป่าจ้องลูกแกะทำให้ฮารุหน้าร้อนไปหมด! 
          "=[]=//// อะ...อะไรของนายเนี่ย"
          "...เค้กติดปากเธอแน่ะ เอาออกให้นะ"
          "หือ เฮ้ย!" อยู่ดีๆหมอนี่ก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แล้วเอาปากมาไล้แถวๆริมฝีปากฮารุเฉย  แถมปากนั่นรุกหนักเข้ามาเรื่อยๆ...อ๊าก รู้สึกถึงรสช็อกโกแลตเค้กที่ฮารุเอาให้เขากินจากปลายลิ้นเขาด้วย! อ่า ตรงแก้มที่เขาเอามือเกลี่ยอยู่ตรงนี้รู้สึกดีจังเลยแฮะ (เริ่มเคลิ้มๆ~) 
          ...เธอทำอะไรอยู่น่ะยัยฮารุ!
          แป๊บนะ อ๋า ลิ้นเขานุ่มชะมัดเลยยย~
          ...ยัยหื่นจิตอกุศล! เมื่อวานเธอเพิ่งจะไปจูบกับอีตาหัวรังนกมานะ! วันนี้เอาอีกแล้วเหรอ!
          ช่างหัวมัน!
          ...=[]=กรี๊ดดดด
          เมื่อสองฝั่งในสมองเริ่มตีกันไปมา ฮารุก็เริ่มรู้สึกตัว และดันเขาออกไปสุดแรง!
          พลั่ก!
          "แฮกๆๆ =[]=////" จากจูบเมื่อกี้ทำให้ฮารุหอบแฮกอยู่นาน เขาเองก็เหมือนจะตกใจไม่น้อยเหมือนกัน เพราะเมื่อฮารุหันไปมอง เขาก็หันหน้าหนีไปเลย! เฮ้ย บรรยากาศมาคุอย่างแรง! ไม่ได้การๆ ต้องรีบชิ่งแล้ว
          "งั้นชั้นกลับก่อนนะ บ๊ายบาย!" ฮารุรีบเก็บของ(เค้ก)ที่เหลือ แล้วรีบวิ่งออกไปนอกบ้านเขาเมื่อเขาทำท่าจะพูดอะไรซักอย่างออกมา=O=;; รอดหวุดหวิดเลยเรา...
          เอ๊ะ เหมือนตอนนั้นจิตใต้สำนึกต่อต้านความหื่นจะท้วงอะไรออกมานี่นา...อืมมมมม...
          อืมมมมม
          อะไรน้าาา~
          อ้อ!
          เมื่อวานฮารุเพิ่งไปจูบกับไอ้หัวรังนกมานี่หว่า!T[]T//// เฮ้ย แล้ววันนี้ก็มาจูบกับยามาโมโตะซังอี๊ก! โอ้ว มาย ก็อด=[]=! แม่ตรูจะรู้ไม่ได้! ทำไมช้านถึงได้ซวยแบบเน้ แงๆๆT[]T ตรูกลายเป็นผู้หญิงหลายใจไปแล้วเหรอ พระเจ้า! ม่ายว้อยยย ฮารุอยากกลับมาเป็นภรรยาที่ดีของสึนะซังเหมือนเดิมมมม~