คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : chapter 20 : Trip ; Lighting up the sunshine
20
Trip ; lighting up the sunshine
แม้ในเวลาปกติจะอ่อนโยน มองโลกในแง่ดี ทำตัวสบาย ๆ แต่ความจริงแล้วต้องแบกรับหน้าที่ที่หนักหนาไว้บนบ่า บางสิ่งบางอย่างจะค่อย ๆ ปรากฏให้เห็นเวลาที่ท้อแท้ สิ่งนั้นที่เรียกว่า 'ความอ่อนแอ'
เหมือนกับแสงอาทิตย์บนท้องฟ้า ที่ในเวลากลางวันส่องแสงเจิดจ้าให้แก่สิ่งที่อยู่รอบ ๆ มัน แต่พอตกกลางคืน ในเวลาที่สิ่งรอบตัวหลับใหล ช่วงเวลาที่ต้องแบกรับคนเดียวโดยไม่มีอะไรอยู่รอบข้างแม้สักนิด ช่วงเวลานั้นแหละ ที่มันจะอ่อนแสงลง
...ที่รกร้างข้างโรงแรม...
ถามหน่อยเถอะ...จะไปทำอะไรที่นั่นฟะ !
ฮารุเดินมาเรื่อย ๆ ตามที่โกคุเดระซังบอก แล้วพอเลี้ยวหัวมุมโรงแรมไปก็พบกับพวกเราแทบทุกคน (แน่นอนว่าฮิบาริซังไม่มา)
"เอ้าทุกคน เรียงแถวกันมาดูกันเร้วว่าใครคู่ใคร อันนี้ฉันสุ่มเอาไว้ให้แล้วนะ ไม่ได้มีการโกงแต่อย่างใด คุ ๆ" เสียงรีบอร์นจังในชุดยมทูตถือเคียวเรียกทุกคนให้หันไปมอง
เล่นเกมอะไรหว่า...รีบอร์นจังทำหน้าระรื่นอย่างนี้ต้องเป็นอะไรแผลง ๆ แน่ ๆ เลย
เอ แล้วสรุปฮารุคู่กับใครล่ะ?
"ฮารุ ! เธอคู่กับฉันแหละ" เสียงคนที่ดังขึ้นข้าง ๆ ทำให้ฮารุหันไปมอง
"อ้าว สึนะซัง ! เรา...เราคู่กันเหรอ" ฮารุถามอย่างแปลกใจ ปกติไม่เคยมีอะไรดี ๆ แบบนี้เลยนะ
"อื้ม" เขาพยักหน้ารับเบา ๆ
"แปลกนะที่เรามาคู่กันได้ นานทีปีหนถึงจะมีสักครั้งเลยนะ อย่างกับหวยล็อกแน่ะ ฮิ ๆ" ฮารุพูดหยอกล้อ แต่ดูเหมือนสีนะซังจะสะดุ้งไปทันที
"ก็...ว่างั้นแหละ ฮ่ะ ๆ" (สึนะโยชิ : ไม่ต้องอย่างกับหรอก เจ้ารีบอร์นช่วยฉันด้วยวิธีแปลก ๆ อีกแหง)
"เอาล่ะ ๆ เมื่อไปยืนกับคู่ตัวเองแล้ว เราจะเริ่มเกมล่ะนะ ! เกมนี้เป็นเกมที่เล่นกันมานานนน ตั้งแต่สมัยก่อนแล้ว ชื่อว่า 'เกมทดสอบความกล้า' " รีบอร์นจังที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเอาผ้าพันแผลมาพันทั่วร่างเป็นมัมมี่แทนพูดขึ้นอีกครั้ง
ทดสอบความกล้า...?
นั่นมันเกมสำหรับคู่รักไม่ใช่เหรอฟะ ?
"แค่เดินตรง ๆ ตัดป่าแห่งนี้ไปก็แค่นั้น สุดป่าจะเป็นชายหาด ให้เดินย้อนกลับโรงแรมเองนะ"
เด็กน้อยในชุดแฟรงเก้นสไตน์มีรอยแผลเป็นและหูเป็นน็อตพูดอย่างอารมณ์ดี (เปลี่ยนชุดอีกแล้ว)
"เอาละ คู่ที่เข้าไปคู่แรกคือคู่ไหนเอ่ย ?" แต่ละคู่มองหน้ากันไปมาราวกับจะปรึกษา ใคร ๆ ก็ต่างรู้ดี ทุกเรื่องที่มีรีบอร์นจังสอดมือเข้ามาช่วยจะต้องไม่ธรรมดาเสมอ
"ไม่มีคู่ไหนเสนอตัวเลยงั้นเรอะ...ไม่เป็นไร งั้นฉันขอนำเสนอ...คู่ของสึนะ ลูกศิษย์สุดเลิฟของฉันให้เข้าไปเป็นคู่แรก !" สิ้นเสียงเด็ก ๆ นั้น สายตาของคู่อื่น ๆ ก็มองมาทางเราด้วยความสงสารปนโล่งใจทันที
เฮือกกก !
"เดี๋ยวสิรีบอร์น...!" สึนะซังพยายามแย้ง ในขณะที่ฮารุนั่งประสานมือไว้ตรงหน้าอก สวดอ้อนวอนต่อพระเจ้า
"โน้โนโน ไม่มีเดี๋ยวหรอก อ้อ พอคู่ไหนเล่นแล้ว พอออกจากป่าไปแล้วก็กลับโรงแรมได้เลยนะ ไม่ต้องรอคู่อื่น อย่าลืมฝันร้ายล่ะ คุ ๆ" ...เสียงหัวเราะสยดสยองของรีบอร์นจังในชุดแม่มดถือไม้กวาด (เปลี่ยนอีกรอบ) นี่ช่างได้อารมณ์ผีซะจริง อยากร้องไห้ชะมัด
...พระแม่มารี อองตัวเนตต์ (เอ๊ะ พระแม่มารีมีนามสกุลไหมนะ ฮารุไม่แน่ใจอ่ะ ช่างเถอะ) เจ้าขา ช่วยปกป้องฮารุและสึนะซังจากภูตผีปีศาจให้ตลอดรอดฝั่งด้วยเถอะค่า !
โบร๊วววว !
ฮูก ฮูก ฮูก !
"อึ๋ย น่ากลัวจัง เราจะไปได้ตลอดรอดฝั่งไหมเนี่ยสึนะซัง" ฮารุถามขึ้นเสียงสั่น ในขณะที่มือทั้งสองข้างเกาะแขนเขาไว้แน่นอย่างกับกลัวว่าเขาจะหายไป (ก็กลัวจริงแหละ เกิดถูกแดร็กคิวล่าโฉบไปจะทำไง)
"พวกแก...มาทำอะรายที่นี่..." เสียงแหบ ๆ โหด ๆ ที่ดังขึ้นใกล้ ๆ ทำให้เราทั้งสองคนสะดุ้งเฮือก พอหันไปมองก็พบกับหน้าเข้ม ๆ ที่มีรอยแผลเต็มไปหมด
"ว้ากกก !" สึนะซังร้องลั่นทันที ก่อนจะพุ่งเข้ามากอดฮารุซะเต็มรัก
"เอ่อ สึนะซัง...?" ฮารุเรียกชื่อเขาเบา ๆ อย่างงง ๆ
อ้อ ลืมบอกไป ฮารุน่ะไม่ค่อยกลัวผีหรอก เพราะตัวเองชอบดูหนังประเภทนี้บ่อย ๆ ที่เมื่อกี้บอกว่ากลัวน่ะคือพวกงูเงี้ยวเขี้ยวขอ หรือสัตว์ป่าจะเข้ามาทำร้ายต่างหาก
"ตายซะ...เจ้าพวกสวะ...อะ..อะ" (เอคโค่)
สวะ...?
"นี่ ! เจ้าผีรอยบาก มันจะมากไปแล้วนะ ด่าผู้หญิงเป็นสวะได้ไงยะ !" ฮารุชี้หน้าด่าเจ้าผีถือตะเกียงอย่างโมโหเกินจะทน พลางลูบหลังสึนะซังที่ยังคงกอดเอวและซุกบ่าฮารุอยู่
"หุบบ...ปากกก...ยายยย...สวะ...อะ...อะ" เสียงของผีตนนี้ยานคางลงเรื่อย ๆ จนฮารุนึกสงสัย
"เจ้าผีหยาบคาย นายชื่ออะไรน่ะ"
"วิญญาณอาฆาตแค้นของแซนซัส นัมเบอร์วัน จางนีนิพราวด์ลี่พรีเซนต์...เอ๊น...เอ๊น"
ปึ้ด ! (เสียงเส้นประสาทฮารุขาดไปหนึ่งเส้น)
"อ้ออออ ง้านนนนเหรออออ" ฮารุรับคำเสียงสั่น (เพราะความโกรธ) ก่อนจะมองหาอะไรบางอย่างบนพื้น ในขณะที่สึนะซังหันหลังกลับไปมองเจ้าผีนั่นงง ๆ
"งั้นก็ไปผุดไปเกิดซะเถอะแก๊ !"
ผัวะ ! ปุ้ง !
ฮารุกระทืบกล่องสี่เหลี่ยมที่เป็นต้นกำเนิดของเจ้าผีบ้านั่นเต็มแรงจนมันย่อยยับ ก่อนจะหันกลับมาลูบหัวสึนะซังเบา ๆ และพูดปลอบว่า
"ไม่มีอะไรแล้วนะสึนะซัง แค่เครื่องจักรโหลยโท่ยเท่านั้นแหละ" รอยยิ้มบาง ๆ ถูกส่งไปให้เขาที่จ้องหน้าฮารุนิ่ง
"เธอไม่กลัวผีเหรอฮารุ"
"ไม่กลัวหรอก...เพราะงั้นฮารุจะช่วยสึนะซังเอง !" ฮารุยิ้มกว้างพร้อมชูกำปั้นขึ้นฟ้าเหมือนซุปเปอร์แมน ทำให้เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ
เราทั้งสองคนเดินต่อไปเรื่อย ๆ ในความมืดของป่า จู่ ๆ สึนะซังก็พูดขึ้นมาว่า "ฉันนี่มันห่วยจริง ๆ นะ หลบหลังผู้หญิงเพราะกลัวผีน่ะ"
"...ไม่หรอก ฮารุดีใจนะที่เป็นแบบนี้"
เมื่อเขาหันมาทำหน้าไม่เข้าใจใส่ ฮารุจึงเฉลย
"ก็ในเวลาปกติ สึนะซังและเพื่อน ๆ จะคอยเป็นคนปกป้องฮารุกับเคียวโกะจัง เพราะพวกเราอ่อนแอ ไม่มีพลัง จึงต้องลำบากให้พวกสึนะซังปกป้อง แต่ถึงแม้สึนะซังจะเก่งขนาดไหน แต่ถ้ายังเป็นมนุษย์อยู่ ความรู้สึกแบบนี้มันก็เลี่ยงไม่ได้ใช่ไหมคะ"
"...ถูกอย่างที่เธอว่า ฮารุ"
"เพราะฉะนั้นในเวลาที่สึนะซังรู้สึกอ่อนแอแบบนี้ ในเวลาที่อยู่คนเดียว ในเวลาที่รู้สึกว่าภาระที่ต้องแบกรับไว้มันมากเกินไป แต่ไม่สามารถระบายออกมาได้ เพราะกลัวว่าคนอื่น ๆ จะเป็นห่วง..."
"รู้ได้ยังไง ฮารุ เธอรู้ได้ยังไง"
"ฮิ ๆ ก็เพราะฮารุคอยมองสึนะซังอยู่ตลอดเวลาน่ะสิ และในเวลาที่สึนะซังอ่อนแอแบบนี้ ฮารุก็จะคอยเป็นกำลังใจให้และอยู่ข้าง ๆ เองนะ" ฮารุส่งยิ้มให้กำลังใจไปให้เขา สึนะซังเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะหันมายิ้มให้
"ขอบใจนะ ฮารุ"
ฮารุกำลังจะอ้าปากตอบอยู่แล้ว ติดอยู่ที่ว่ามีเสียงเล็ก ๆ เหมือนเด็กเสียงหนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน
"เอ้า ๆ คู่หนุ่มสาวคู่นี้ จงฟังคำที่วิญญาณหญิงสาวผู้อาภัพรักคนนี้บอกซ้า" รูปลักษณ์ที่ปรากฏคือเด็กสาวรูปร่างเล็กเหมือนเด็กทารกคนหนึ่งยืนอยู่กลางอากาศ
อยู่ไหนวะ...อยู่ไหน ?
ไอ้เครื่องฉายภาพสามมิติงี่เง่านั่นมันอยู่หนายยย !!?
"เฮ้ย ทำไมไม่เจอล่ะ !" ฮารุโวยวายอย่างหงุดหงิดเมื่อไม่ว่าจะพลิกดูตามพงหญ้า หรือปีนต้นไม้ขึ้นไปดูก็ไม่เจอ
"เอ่อ ฮารุ ฉันว่าไม่ต้องหรอกมั้ง..." สึนะซังที่ยืนเฉย ๆ ทำหน้าลำบากใจ
(สึนะ : ไม่ต้องหาหรอกฮารุ เพราะนี่มันรีบอร์นตัวเป็น ๆ เลยต่างหาก !)
"พวกเจ้าสองคน...จงฟังคำสั่งของข้า..." เด็กสยองยังคงพล่ามต่ออย่างไม่สนใจ
"โอ๊ยยย ทำไมไม่เจอล่ะวะเนี่ยยย ! ของจริงรึไงฮะ" ฮารุจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด
"พวกเจ้าจงเอาปากแตะกันเป็นเวลาอย่างน้อยสิบวินาทีซ้า ฮ่า...ฮ่า..." เจ้าเด็กนั่นหัวเราะได้น่าขนลุกมาก ขอบ่นเถอะ
เอ๊ะ เอาปากแตะกันงั้นเหรอ
เฮ้ย มันก็ 'จูบ' น่ะสิ !!?
"ว้ากกก เจ้าเด็กบ้า ! เอาอะไรมาพูดน่ะหา เป็นผีจริงรึเปล่ายังไม่รู้เลย กล้าสั่งพวกเราเรอะ !" ฮารุเริ่มสติแตก ส่วนสึนะซังที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ไม่พูดอะไรออกมาเลย
"ข้าเป็นผีเจง ๆ..."
"แล้วไหนล่ะหลักฐาน !"
...จะว่ามันเป็นจูออนก็ไม่น่าใช่ จูออนเค้าคลานกันไม่ใช่เหรอ แต่นี่มันบิน !
"นี่งายยย..." เด็กผีหยิบตุ๊กตาผ้าพันแผลสองตัวที่ถ้าจำไม่ผิดมันเรียกว่าตุ๊กตาวูดูขึ้นมา ก่อนจะจับมันมาประกบกัน
"เหวอออ !" เสียงสึนะซังร้องอย่างตกใจ
"ว้าย !" ฮารุก็ไม่แพ้กัน
เพราะตอนนี้เราสองคนกำลังตัวติดกันเหมือนตุ๊กตาวูดูของไอ้เด็กโรคจิตนั่นเปี๊ยบ
"เคี้ยก ฮ่า...ฮ่า...ข้าจะสาปพวกจ้าวววว ถ้าพวกจ้าวววม่ายยอมทำตามมม" เจ้าเด็กนั่นหัวเราะจนตาแทบเหลือก
"ทำ...ทำแล้วค่า โฮ" ผีตนนี้น่ากลัวเกินกว่าจะขัดขืน
"เอาปากแตะกันซ้า"
ยังจะมาสั่งอีก ไอ้เด็กนี่ !
"เอ่อ...คือ...ฮารุขออนุ..." ฮารุพูดตะกุกตะกัก แต่ยังพูดไม่ทันขาดคำ วงแขนของสึนะซังที่เคยอยู่ข้างลำตัวเขาก็ถูกยกขึ้นมาโอบฮารุไว้ ก่อนที่บางสิ่งบางอย่างที่ทั้งนุ่มและอุ่นจะประกบลงกับปากฮารุ
อ๋อ...เอาปากติดกันสิบวิสินะ อืม...หนึ่ง...สอง...เอ๊ะ
เฮ้ย ! นี่ไม่ใช่แค่เอาปากติดกันนะ !
นะ...นี่มัน 'จูบ' เลยนะ !
ฮารุเบิกตาขึ้นเมื่อรู้สึกได้ แต่ก็ต้องหลับตาลงอีกครั้ง เพราะความอ่อนหวานที่ได้รับทำให้รู้สึกเหมือนหัวใจฮารุกำลังติดปีกบิน สัมผัสของเขาไม่ได้รุกล้ำเหมือนคนอื่น แต่ก็อ่อนโยนจนยากจะปฏิเสธ อ้อมกอดอุ่น ๆ ของเขาทำให้ฮารุรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝันเลย...
ผ่านไปไม่นานเขาก็คลายอ้อมกอดออก ริมฝีปากของเขาก็ผละออกไปเช่นกัน
ฮารุไม่รู้จะทำยังไงเลยหันไปมองทางทิศที่เจ้าเด็กนั่นอยู่ แต่จ้องเท่าไรก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
"เอ๊ะ เจ้าเด็กนั่นหายไปแล้วนี่...ผีของจริงเลยแฮะ" ฮารุพูดขึ้นมาเบา ๆ ขณะเดินตามสึนะซังที่กวักมือเรียกให้ตามเขาไป
"อ๊ะ นั่นไงทางออก" เขาชี้ไปข้างหน้าอีกเกือบสิบเมตร ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหันมาสบกับตาของฮารุ ทว่าฮารุก็ก้มหน้าลงหลบสายตา
...คนมันเขินเป็นนะเฟ้ยยยยย !
"อื้ม ไปกันเถอะ ฮารุก็เริ่มง่วงแล้วด้วย" ฮารุพูดจบ วึนะซังก็หันมายิ้มน้อย ๆ ให้ และก็เหมือนเดิม...ฮารุหันหน้าหลบไปทางอื่นอีกรอบ
เราเดินกันมาอีกแป๊บหนึ่งก็ออกมาถึงชายหาดจนได้ แล้วอยู่ดี ๆ สึนะซังก็หันมาพูดกับฮารุด้วยสายตาและน้ำเสียงที่ฮารุอ่านไม่ออกว่าเขารู้สึกยังไง
"ฮารุ ขอบใจมากนะ"
"...?" ฮารุขมวดคิ้ว ส่งสายตาไปว่า 'เรื่องอะไร'
"เรื่องที่เธอบอกว่าเธอคอยมองฉันอยู่ตลอดน่ะ...มันทำให้ฉันรู้สึกดีที่มีคนคอยห่วง" เขาพูดพร้อมยิ้มบาง ๆ
"อะไรกัน ทุกคนก็ทั้งห่วงทั้งรักสึนะซังอยู่แล้วนี่"
"ยิ่งเป็นเธอห่วงฉัน มันยิ่งทำให้รู้สึกดีน่ะ"
"..." เอ่อ พูดสองแง่สองง่ามจังนะ มันแปลความได้หลายแบบนะนั่น
สงสัยฮารุจะคิดไปเองมั้ง เขาคงหมายถึงฮารุเป็นเพื่อนที่สนิทมากประมาณนั้น
"เมื่อกี้บอกว่าทุกคนรักฉัน...แล้วเธอล่ะ" เขาจ้องหน้าฮารุแล้วถามคำถามนั้นออกมา
ใจเย็น ! เขาหมายถึงฮารุกับเขาเป็นเพื่อนที่รักกันหรือเปล่า เป็นเพื่อนแท้กันหรือเปล่าต่างหาก !
"รักสิ ! เคียวโกะจังและคนอื่น ๆ ก็รักสึนะซังนะ !"
"งั้นเหรอ...งั้นก็ขอบใจที่คอยให้กำลังใจฉันนะ" รอยยิ้มกว้างของเขาถูกส่งมาให้ฮารุอีกครั้งของวัน
"มะ...ไม่ว่าเมื่อไหร่ฮารุก็จะช่วยอยู่แล้วล่ะ ! ราตรีสวัสดิ์นะ !" ฮารุพูดเสร็จก็วิ่งผ่านหน้าเขาไปทางโรงแรมทันที
เห็นแบบนี้...เอาเข้าจริง สึนะซังก็เอาเรื่องเหมือนกันแฮะ !
[หลังไมค์]
"รีบอร์น ขอบใจนะที่ช่วยฉันในป่าน่ะ" สึนะโยชิเอ่ยปากขอบคุณเด็กตัวเล็กในชุดสูทสีดำ
"ในป่าอะไรของนาย ฉันอยู่ข้างนอกตลอดแหละ"
"หา ! นายไม่ได้แต่งตัวเป็นเด็กผู้หญิงลอยได้ที่มีตุ๊กตาวูดูหรอกเหรอ !?" ตาของเขาเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ
"พูดบ้าอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง ผีที่ฉันใช้ก็มีแต่เครื่องฉายภาพสามมิติของจางนีนิเท่านั้นแหละ"
"แล้วนั่น...เด็กคนนั้น...!" สีหน้าสึนะโยชิเริ่มซีด
มันคือตัวอาร้ายยยยยย !!
ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า
TBC. Kyoko & Mukuro
นึงส่องซั่ม เด็กหญิงจอยปรากฏกาย ! แฮ่แฮ่ จอยกลับมาแล้วค่า. เอาตอนสึนะโยชิที่ทุกคนรอมาฝากกันด้วย, ตอนนี้จะหว่าหวานหรือหลอนดีล่ะ ? อักษรนำเหมือนกัน ก๊าก. ตอนหน้ามุคุโร่เคียวโกะ เด๋วจะทยอยอัพให้นะคับ เพราะรู้ว่าเวลาว่างว่างอย่างปิดเทอมหาไม่ได้อีกแล้วตอนเปิดเทอม ฮ่า. :D คิมจอยซู-เอ็นจอย ซีอา
ความคิดเห็น