คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : chapter 19 : Trip ; Cooling down the fire
19
Trip ; cooling down the fire
แม้จะแข็งกระด้าง ใจร้อน แต่จริง ๆ แล้วก็แค่ปากไม่ตรงกับใจเท่านั้นแหละ
เหมือนกับไฟ ที่เวลาเข้าไปใกล้แล้วจะรู้สึกร้อนจนแทบหลอมละลาย แต่พอถอยห่างออกมา มองให้ลึกถึงจิตใจของมัน ก็จะรู้ได้ว่า เปลวไฟคอยส่องแสงให้ความอบอุ่นแก่เราอยู่ตลอด แม้บางทีจะดับหายไปบ้าง แต่สุดท้ายมันก็ยังกลับมาเปล่งประกายให้ความอบอุ่นแก่เราใหม่อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลยสักครั้ง
...มาทะเล! ลูกทะเลก็ต้องกินอาหารทะเล! เย้เย
หลังจากเดินกลับมาจากแหลมแล้ว ฮารุก็พบว่าตอนนี้มันได้เวลาสำหรับกระเพาะของฮารุแล้วล่ะ เพราะรู้สึกเหมือนคุณน้ำย่อยจะทำงานดีเหลือเกิน ดีจนกระเพาะฮารุกลายเป็นรังผึ้งไปแล้วมั้งเนี่ย!
“หิวข้าวววว” ฮารุโอดครวญขณะพาตัวเองมาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง
“ผู้หญิงอาไร้ ไม่มีความเป็นกุลสตรีเอาซะเลย” เสียงกวน ๆ ที่ดังขึ้นข้าง ๆ ทำให้ฮารุหันไปมอง เมื่อพบแล้วว่าเป็นใครก็อุทานออกมาเสียงดังทันที
“นายหัวปลาหมึก!”
เขาทำหน้าเหยเก ก่อนจะตอบโต้กลับ “ตะโกนทำไมยัยจอมจุ้น”
“ฮารุหิวข้าว”
“ก็ไปกินซะสิ” เขาลอยหน้าลอยตาตอบ
“ก็ลืมเอาเงินลงมา และขี้เกียจขึ้นไปหยิบด้วย เฮ้อ คนอื่นหายไปไหนกันหมดน้า” ฮารุพึมพำเบา ๆ
“เฮ้อ ยุ่งยากจริง มานี่” เขาถอนหายใจก่อนจะพึมพำเบา ๆ และกวักมือเรียกฮารุให้เดินตามไป
“ไปไหนเหรอ” ถึงแม้ปากจะถาม แต่สองขาคู่นี้กลับออกเดินตามเขาไปเรียบร้อยแล้ว
“ก็เห็นบ่นหิวข้าวไม่ใช่หรือไง” เขายักคิ้วกวน ๆ ตอบกลับ
ฮารุกำลังจะอ้าปากถาม แต่สายตาดันไปสะดุดกับโต๊ะรับประทานอาการสุดหรูในศาลาที่ตั้งอยู่บนแหลมที่ยื่นออกไปในทะเล
โอ้ว มาย ก็อด !
“ตะ...โต๊ะกินข้าวใครเหรอ” ฮารุพูดพลางชี้นิ้วไปที่ศาลาซึ่งมีโต๊ะสุดหรูนั่นตั้งอยู่ จริง ๆ ก็พอจะเดาได้แหละว่าของใคร แต่มันไม่น่าเชื่อเกินไปที่จะเชื่อนี่นา
โป๊ก !
“โอ๊ย !” ฮารุร้องลั่นเมื่อเขาดึงหัวฮารุไปโขกหัวของเขาเอง
...เจ็บอ่ะ หัวหรือหินวะเนี่ย
“ยัยงี่เง่า โต๊ะนั้นน่ะของฉันกับเธอไงเล่า ! โว้ย พูดด้วยแล้วอารมณ์เสีย ยัยโง่ ๆ ๆ” เขาพ่นคำพูดออกมารัว ๆ ด้วยใบหน้าโมโหสุดขีด แต่แม้จะเป็นแค่เด็กก็คงดูออกว่าเขาเก๊กโกรธกลบเกลื่อนความเขิน ทำไมน่ะหรือ...?
...ก็หน้าเขามันแดงอยู่นี่ !
“ฮิ ๆ”
“หัวเราะอะไรหา !” โกคุเดระแหวใส่เสียงดัง
“โอเคค่ะ โอเค ฮารุไม่หัวเราะแล้ว เพราะงั้น...กินข้าวกันเหอะนะ หิวมากกกกง่า”
“ก็ไปนั่งสิ” เขาเผยยิ้มแห่งชัยชนะออกมาน้อย ๆ ตอนที่พูด นั่นทำให้ฮารุยิ่งรู้สึกว่า...
...เหมือนเด็กงอนแล้วหายโกรธเลยแฮะ
ฮารุรู้สึกเหมือนตัวเองอดอยากมาตั้งแต่ชาติปางก่อน เพราะตอนที่โกคุเดระเปิดเมนู ไม่ว่าเขาจะถามว่าเอานี่ไหม เอานั่นไหม ฮารุจำได้ว่าฮารุไม่ได้ปฏิเสธเลยสักอัน
ระหว่างที่กำลังรอบริกรมาเสิร์ฟอาหาร จู่ ๆ โกคุเดระก็พูดออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“เธอชอบที่นี่หรือเปล่า”
“ชอบสิ ลมเย็น ๆ กับวิวสวย ๆ และอาหารอร่อย ๆ บนโต๊ะหรู ๆ อย่างนี้น่ะไม่ชอบได้ไง”
“ฉันว่าแล้วว่าเธอมันยัยตะกละ” เขานั่งเท้าคางจ้องมาที่ฮารุและยิ้มออกมาน้อย ๆ
“เชอะ เห็นว่าหิวหรอกนะ คราวนี้ยอมก็ด้ายยย” ฮารุพึมพำขมุบขมิบและลอบค้อนเขาอยู่หลายที แต่ดูท่าเขาจะรู้ตัวอยู่แล้วนะว่าถูกค้อน เพราะเขายิ่งทำหน้ากวนขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“ขอโทษที่ให้รอนะครับ อาหารที่สั่งได้แล้วครับ” เสียงบริกรหนุ่มดังขึ้นขัดสงครามสายตา ก่อนที่อาหารซีฟู้ดมากหน้าหลายตาจะทยอยออกมาเสิร์ฟเรื่อย ๆ
“อ๊าย ปู ๆ ก้ามนี้ใหญ่จัง !” ฮารุพูดขณะหยิบก้ามปูอันบิ๊กเบิ้มเกือบเท่าฝ่ามือขึ้นมา
“...” โกคุเดระเงยหน้าขึ้นมามองแล้วส่ายหัว ก่อนจะก้มลงไปแกะกุ้งต่อ และตอนที่เขาจะยกมันขึ้นมากินนั้นเอง...
งับ !
“เฮ้ย !” ฮารุโน้มตัวไปงับกุ้งที่อยู่บนส้อมก่อนที่มันจะเข้าปากเขา การกระทำนี้เรียกสีหน้ายัวะสุด ๆ ของเขาได้เป็นอย่างดี
“นี่เธอ...”
“อ้ะ ยกให้” ฮารุยื่นก้ามปูเมื่อกี้นี้ที่ยังอยู่ในมือไปให้เขา
“ฮะ?” โกคุเดระมีสีหน้างงเต้ก
“แลกกันไง กุ้งตัวเล็กกับปูก้ามใหญ่ อันไหนจะคุ้มกว่ากันเอ่ย?” ก้ามปูที่อยู่ในมือถูกโบกไปมาตรงหน้าเขา และถูกคว้าไปในที่สุด
“อร่อยไหม” ฮารุถามด้วยรอยยิ้ม
“...อือ”
“งั้นลองนี่สิ นี่ด้วย” ฮารุตักอาหารอีกหลายอย่างให้เขากิน ซึ่งโกคุเดระก็ไม่ได้ปฏิเสธ
“นี่เธอไม่หิวเหรอ”
“อื๋อ อิ๋วอิ อิ๋วอ้ากกกกอ้วย” (หือ หิวสิ หิวมากกกกด้วย)
“อย่าพูดตอนที่ยังมีอาหารเต็มปากสิเฮ้ย เดี๋ยวได้ติดคอตายพอดีหรอก อย่างนั้นฉันดีใจแย่”
“อึ้ก (เสียงกลืนอาหาร) หน็อย ดีใจที่ฉันตายเรอะ นี่แน่ะ เจ้าปลาหมึก ! ฮารุจะลงโทษนายเอง หัวขาดซะเถอะ !” ฮารุกัดปลาหมึกด้วยท่าทางดุเดือด แต่แทนที่เขาจะโกรธ เขากลับ...
“หึ...หึ ๆ ๆ ทำบ้าอะไรของเธอน่ะยัยบ้า”
...หัวเราะ
...รู้สึกดีจัง
ฮารุหยิบกุ้งขึ้นมาแกะ ก่อนจะยื่นมันไปตรงหน้าเขา “เอ้า กินสิ”
เขายกมือขึ้นทำท่าจะหยิบไป แต่ฮารุกลับเบี่ยงมือหลบ “ไม่ ๆ กินสิ อ้ามมม”
“หา เธอจะให้ฉัน...”
“อ้ามมม”
“ฮึ่ย” โกคุเดระทำท่าฮึดฮัด แต่ก็ยอมอ้าปากรับกุ้งตัวนั้นเขาไปอยู่ดี
“อร่อยหรือเปล่า” ฮารุถามคำถามเดิมอีกครั้ง
“อะ...อืม” เขาตอบแบบไม่เต็มเสียง อีกทั้งยังหลบตาฮารุอีกด้วย แก้มขาว ๆ เริ่มอมชมพู
...ซึนเดเร้~
เรากินกันไปเรื่อย ๆ จนเริ่มอิ่ม เมื่อหันไปมองทะเลก็พบว่ามันกลายเป็นสีดำเพราะความมืดไปแล้ว
“ว้า ทะเลสีดำ ดูน่ากลัวยังไงไม่รู้” ฮารุพูดขณะลุกขึ้นเดินไปดูใกล้ ๆ โกคุเดระก็เดินตามมาเช่นกัน
“มันก็เหมือนฉันน่ะแหละ”
...เสียงเรียบ ๆ ของเขาฟังดูแล้วเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก
“เอ๋?”
“โดดเดี่ยว อ้างว้าง ว้าเหว่ ใช้ชีวิตอยู่ในความมืดที่หาแสงสว่างไม่ได้...นั่นแหละฉันสมัยก่อน”
“...”
“ดำมืดดีนะ”
“ไม่จริงซะหน่อย”
“หือ?”
ฮารุเอื้อมมือไปจับมืออุ่น ๆ ของเขาโดยไม่สนแววตาตกใจที่มองมา และใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ชี้นิ้วไปที่เทียนบนโต๊ะ “นายดูนั่นสิ”
เขาหันไปมอง ก่อนจะหันมาขมวดคิ้วใส่ทำนองว่าไม่เข้าใจ
ฮารุยิ้ม ยิ้มกว้าง ๆ ให้ผู้ชายที่ ‘เคย’ โดดเดี่ยวคนนี้ “ยิ่งค่ำคืนมืดมิดเท่าไร แสงเทียนก็จะยิ่งสว่างเท่านั้น นายไม่คิดงั้นเหรอ โกคุเดระซัง”
“...” เขาไม่ตอบ เพียงแต่มองตาฮารุเงียบ ๆ
“แสงเทียนที่เป็นส่องแสงเป็นรูปวงกลม มองไปมองมาก็เหมือนดวงอาทิตย์ดีนะ”
“...”
ฮารุกระชับมือที่กุมกันอยู่ให้แน่นขึ้น “ฉันจะอยู่ข้าง ๆ นาย และจะเป็นทั้งแสงเทียนและดวงอาทิตย์ให้นายเอง...เพราะฉะนั้นไม่ว่ามันจะมืดขนาดไหน ตราบใดที่เทียนยังไม่หมดโลก และดวงอาทิตย์ยังไม่ดับมอด นายก็สบายใจได้เลยว่าจะไม่ต้องอยู่คนเดียว...นะ?”
“...ยัยบ๊อง...”
“จะไปไหนกันต่อเหรอ”
“รุ่นที่สิบบอกว่าให้ไปรวมกันที่ข้าง ๆ โรงแรมน่ะ” เขาตอบกลับ
“ข้างไหนล่ะ”
...พูดให้มันเคลียร์หน่อยเด้
“ด้านที่มันรกร้างน่ะแหละ”
...อืม ด้านที่รกร้าง... ด้านไหนหว่า ด้านที่รก...ว่าไงนะ !
“เฮ้ย จะไปทำอะไรที่นั่นน่ะ !”
“จะไปรู้ไหมล่ะ”
ชิ แล้วทำฟอร์มอวดว่ารู้ เด่อ
“อ๊ะ มีตัวอะไรติดบนหัวนายอ่ะ !” ฮารุชี้ไปที่หัวของเขา
“ไหนล่ะ” เขาปัดไปปัดมาบนหัว แต่ไม่มีทีท่าตกใจแม้แต่นิด นั่นทำให้ฮารุขัดใจนิดหน่อย
“มานี่สิ เอาออกให้” ฮารุจับหน้าเขาโน้มลงมา ก่อนจะ...
จุ๊บ !
จูบเบา ๆ ที่เส้นผมของเขา
“ฮะ...เฮ้ยยย” โกคุเดระร้องลั่น มือเรียวจับผมของตัวเองงง ๆ
“ที่อยู่บนหัวนาย...ก็ปลาหมึกไง ! <3” ฮารุยิ้มร่า
“ยะ...ยัย...”
“ว้าย ๆ ปลาหมึกหน้าแดงล่ะ กิ๊ว ๆ”
“หน็อย”
“โฮ่ ๆ ๆ ๆ...อุ๊บ !”
ฮารุรู้สึกสัมผัสนุ่ม ๆ ทว่ารุนแรงที่ริมฝีปาก นุ่มคล้ายเยลลี่ แต่ร้อนแรงเหมือนถูกเผา !
...จูบ
...ใช่ เขาจูบฮารุ
จูบนี้ไม่ได้อ่อนโยน มันรุกล้ำ รุนแรง ร้อนระอุ แต่...ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามัน...รู้สึกดี
เนิ่นนานจนฮารุแทบลงไปกองกับพื้น เขาก็ผละออกไป และอย่างที่คิดไว้ ทันทีที่ไม่มีแรงพยุงอันแข็งแรงของเขาค่อยช่วย ฮารุก็ทรุดลงไปกองกับพื้นทันที
“นะ..นาย...โกคุเดระซัง ?” ฮารุเอามือแตะริมฝีปากที่ยังคงอุ่นอยู่ด้วยความมึนงง
“เอาคืนไง ที่เมื่อกี้เธอกัดหัวฉัน” เขาพูดโดยไม่หันหน้ามามอง
“มะ...ไม่ได้กัดนะ !” ฮารุรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนยิ่งกว่าเตารีดซะอีก
“ไปแล้ว...บายยย” เขาหันหลังและเดินหนี (ด้วยความเร็วเหนือเมฆ) ไปเสียเฉย ๆ
แต่ฮารุแอบเห็นนะ ว่าเมื่อกี้...
...เขาหน้าแดงยิ่งกว่าฮารุเสียอีก !
แต่วันนี้เขาก็พิสูจน์ให้ฮารุได้เห็นเข้าจัง ๆ แล้วล่ะว่า...
เห็นข้างนอกดูจะใจร้อน แข็งกระด้าง ไม่น่าจะหวานได้แบบนี้...ทว่าจริง ๆ แล้วเขาน่ะก็โรแมนติคเป็นเหมือนกันนะ !
TBC.
อันนยอง ! ไม่ได้เจอกันนานนะเพื่อนฝูง. :D คู่ที่หลายคนรอคอยคลอดออกมาแล้วในที่สุด ไฟนอลลี่ ! :P
อยากรู้แฮะว่าทำไมจูบของโกคุเดระถึงได้ร้อนแรงกว่าคนอื่น. XD คึ ๆ ก็เพราะว่าเขา (ใจ) ร้อนดั่งไฟไงเล่า ! ///
แต่ก็แอบผสมโรแมนซ์ไปนิสนึง หวานและร้อน ช็อคโกแลตเหลว ! อร๊ายยยย <3
ครั้งหน้ามาเจอกับสึนะโยชิ !
(ได้ข่าวว่าแชพเตอร์นี้นู๋สึอึ้งเพราะโดนเอ็นมะด่าปะป๊า
แล้วท่านฮิบาริที่ตอนนี้ผจญกองทัพอเดลไฮด์ห้าร้อยมาช่วยเชียร์อัพในแบบฮิบาริ เคียวยะ !
ย๊า ! ตอนแรกจอยกรี๊ด ท่านฮิบาริห่วงสึนะโยชิอ่า ! ><)
ความคิดเห็น