คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : chapter 17 : Trip ; Melting the ice [Special enjoy xiah]
* เดี๋ยวมีประกาศนะคะ หลังอ่านจบก็อย่าเพิ่งไปไหนซะล่ะ ขอช่วยมาอ่านกันก๊อน ! แล้วจะเป็นพระคุณอย่างมากค่ะ ;DD
17
Trip ; Melting the ice
แม้จะเย็นชา แต่ถ้าสัมผัสและเข้าใจถึงตัวตนจริง ๆ ได้แล้ว...ก็ไม่แน่เสมอไปหรอกนะ
เหมือนกับน้ำแข็ง จากที่ตอนแรกแข็กโป๊กอย่างกับก้อนหิน แต่พอตั้งทิ้งไว้สักพัก ให้ความอบอุ่นแก่มัน อยู่กับมัน ไม่ไปไหน...มันก็จะละลายกลายเป็นน้ำเย็น ๆ ชื่นใจไงล่ะ
...อยากกินน้ำแข็งใสจัง...
เอ่อ ไม่เกี่ยว -_- พอดีเห็นว่าปิดเทอมฤดูร้อนนี่มันช่างร้อนนนน~ เหลือเกิน ร้อนจับขั้วหัวใจเลยยย (?)
ติ๊งหน่อง~
“ค่า~” เสียงออดที่ดังขึ้นหน้าประตูเป็นเหตุให้ฮารุต้องยุรยาตรเดินไปรับแขกทั้ง ๆ ที่ในมือยังคงถือพัดคู่ใจอยู่ พับผ่าสิ!
“อ้าวเฮ้ย! นี่ฮารุตาฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย!? ฮารุเห็นฮิบาริซังยืนอยู่หน้าบ้านล่ะ” เสียงอุทานไม่สมหญิงของฮารุทำให้เจ้าของชื่อ ‘ฮิบาริซัง’ ขมวดคิ้วนิด ๆ ก่อนจะเริ่มปริปากพูด
“พูดมากน่ะยัยสัตว์กิน...” แต่ยังพูดไม่ทันจบประโยคดี เสียงของใครอีกคนก็ดังแทรกขึ้นมาซะก่อน
“เฮ้! ฮิบาริซัง! ฮารุ! เดี๋ยวอีกสองชั่วโมงไปเที่ยวเกาะส่วนตัวของเพื่อนรีบอร์นกันมั้ย!” เสียงของสึนะโยชิดังแทรกขึ้นขัดจังหวะการพูดคุยของทั้งสองคน ทว่าคราวนี้มันผิดแผกออกไป นี่ใช่ ซาวาดะ สึนะโยชิ คนเดิมแน่หรือ? ถ้าเป็นเขาคนเดิม คงไม่กล้าแม้แต่จะทัก ฮิบาริ เคียวยะ หรอก แต่นี่เขากลับกล้าพูดเสียงดังขัดจังหวะการด่าของผู้ชายเย็นชาคนนี้ได้อย่างมิแคร์อะไรเลย ถ้าให้ทุกคนเดา คำตอบส่วนใหญ่ก็คงมาจากผู้หญิงตรงหน้าพวกเขา หรือก็คือฮารุ...แต่เธอยังไม่รู้ตัวนั่นเอง
“ว้าว! ไปแน่ ไปสิคะ!” ฮารุพูดด้วยดวงตาเป็นประกายแวววาว พลางหันไปอ้อนฮิบาริซังที่ยืนปล่อยรังสีน่าคบ (ประชด) อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“ไปกันนะฮิบาริซัง น้า ๆ ๆ~”
“-_-“
“น้า~”
“-_-…เออน่ะ” อ้อนอยู่นานกว่าจะสำเร็จ เพราะในที่สุดคนฟอร์มจัดก็ยอมตกลงแล้ว ฮ่า ๆ
“แล้วจะไปเมื่อไหร่นะสึนะซัง” ฮารุหันไปถามสึนะซัง ทว่าเมื่อหันไปกับเจอสีหน้าบูดเบี้ยวของเขาที่จ้องมองมา เอ่อ...แถว ๆ นี้มั้ง? ที่ไหนสักแห่ง ไม่ใก้ลไม่ไกลนี่แน่ ๆ อ่ะ
...ช้านทำอารายห้ายเธอเคืองโกรธธธ~?
“อ๋อ...สิบเอ็ดโมงน่ะ เราจะพักที่นั่นสามวันสองคืน”
“สะ...สิบเอ็ดโมง!? ตอนนี้เจ็ดโมงเนี่ยนะ...เกือบแปดโมงแล้วด้วย!” ฮารุโวยวายเมื่อรู้ว่าเหลือเวลาอีกแค่ประมาณสามชั่วโมง
“บ่นอยู่ได้ รีบไปเก็บเสื้อไป” เสียงไร้อารมณ์ของฮิบาริซังดังแทรกขึ้นมา
“นี่ ฮารุเป็นผู้หญิงนะ เก็บเสื้อผ้าน่ะมันใช้เวลาน้อย ๆ ซะที่ไหนเล่า~” ฮารุทำหน้างอใส่เขา แสดงอาการไม่พอใจ
หมับ! พรืดดด
เขาถอนหายใจออกมานิดหน่อยแบบเอือม ๆ ก่อนที่มือเรียวของเขาจะคว้าหมับเข้าที่แขนของฮารุ และออกแรงลากเข้าไปในบ้าน
“อะ...อะไรเนี่ย จะพาฮารุไปไหนฮะ!”
“เก็บเสื้อผ้า” เขาตอบกลับมาสั้น ๆ ขณะที่เรากำลังขึ้นบันไดมุ่งหน้าไปยังห้องของฮารุ
“เย้ย! จะบ้าเหรอ ผู้ชายมาช่วยผู้หญิงเก็บเสื้อผ้าเนี่ยนะ!?” เสียงแหลม ๆ ของฮารุค้านขึ้นอีกรอบ แต่ฮิบาริไม่สนใจเลย เขาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของฮารุ และหยิบกระเป๋าเดินทางขนาดไม่ใหญ่มากสำหรับเดินทางใกล้ ๆ หรือไปค่ายขึ้นมา
“นี่ฟังกันมั่งป่ะเนี่ย ถ้าฮารุมีชุดชั้นในกับกางเกงในให้ใส่ด้วย ฮิบาริซังก็จะใส่ให้ใช่ม้าย!?”
“แหวะ ขยะแขยงจะตายของแบบนั้น เรื่องอะไรจะไปจับ” สีหน้าหยิ่ง ๆ ปนคำพูดกวนประสาทของเขาทำให้ฮารุยิ่งอยากแกล้ง คิดได้ดังนั้น มือเล็กของฮารุก็หยิบหนึ่งในชุดชั้นในมากมายมหาศาลที่อยู่ในตู้มาเขวี้ยงไปทางฮิบาริซังทันที
พั่บ!
“นี่มัน...” สีหน้าช็อก ๆ ของเขาตอนที่คีบเจ้าสิ่งที่ถูกปาไปโดนเขาขึ้นมาดูทำให้ฮารุถึงกับขำก๊าก
“ฮ่า ๆ ๆ เป็นไงล่ะ! สมน้ำหน้า~”
“ผู้หญิงบ้าอะไรปาชุดชั้นในตัวเองใส่ผู้ชายวะ” เขาพึมพำด้วยสีหน้าแหยะ ๆ แล้วโยนเจ้าสิ่งที่อยู่ในมือเขาลงไปนอนนิ่งในกระเป๋าเดินทาง
“ผู้หญิงอย่างฮารุเนี่ยแหละ โฮะ ๆ เอ้า เร็ว ๆ มาช่วยกันเก็บชุดเร้วววว~” ฮารุตะโกนสั่งและเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า
จากนั้นฮารุกับฮิบาริซังก็ช่วยกันจัดกระเป๋า (ของฮารุ) จนเสร็จในเวลาต่อมา
“ย้าฮู้วววว ทะเล!” เสียงฮารุตะโกนโต้ลมตอนที่เราอยู่บนเรือขณะกำลังเดินทางไปที่เกาะอะไรสักอย่างที่เพื่อนของรีบอร์นจังเป็นเจ้าของ แหม มีคนรู้จักเป็นคนใหญ่คนโตนี่มันก็ดีอย่างนี้แหละน้า~ โฮะ ๆ
“ตื่นเต้นอะไรนักหนา” เสียงเย็น ๆ ของฮิบาริซังที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสบาย ๆ ดังขึ้นข้างหลัง
“อ้าว มาทะเลนะ ไม่ใช่หลุมศพ มันก็ต้องดีใจเป็นธรรมดาซี่” ฮารุตอบกลับเสียงสดชื่น
“-_-” คนร่างสูงไม่ตอบอะไรเพียงแต่โน้มตัวลงเอาแขนพาดราวระเบียงเรือ ปล่อยให้ลมพัดผมสีดำปลิวไปข้างหลัง
“ฮี่ เป็นไงล่ะ ชอบลมเย็น ๆ มีกลิ่นไอทะเลติดใช่ม้า ฮารุก็ชอบเหมือนกัน ยิ่งหาดทรายขาว ๆ พระอาทิตย์ดวงกลมโตนะ ฮารุนี่ยกใจให้ทะเลไปเล้ยยย”
“ฉันบอกเธอเมื่อไหร่น่ะว่าชอบ”
“อ้าว แล้วกัน...งั้นฮิบาริซังชอบอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่ทะเลอ่ะ” ฮารุเบ้ปากน้อย ๆ และถามเขา
“ฤดูหนาว”
“หา~ ชอบหิมะเหรอเนี่ย ไม่ยักรู้แฮะ...แต่ดูจากนิสัยก็คงใช่อ่ะ เหอ ๆ” ประโยคหลังฮารุพึมพำเบา ๆ
“...” ฮิบาริซังเงียบไป แต่ยังไม่วายหันมาหรี่ตาใส่อย่างไม่ไว้วางใจ (แสดงว่าเมื่อกี้ได้ยินราง ๆ อ่ะดิ)
วิ้ว~ ฟิ้ว~ ซ่า~
เสียงคลื่นกระทบเรือและเสียงลมที่พัดมาทำให้เราสองคนเลือกที่จะไม่พูดอะไร เขาคงอยากยืนอยู่นิ่ง ๆ รับลมทะเลเค็ม ๆ เหมือนฮารุล่ะมั้ง แต่ถึงจะเงียบก็ไม่ได้เงียบแบบอึดอัด และฮารุก็...รู้สึกดีสุด ๆ เลยล่ะ
“ที่เธอบอกฉันวันนั้นน่ะ...” อยู่ดี ๆ ร่างสูงก็เปิดประเด็นขึ้นมา ทำให้ฮารุหันไปมองอย่างสนใจ แต่ก็พบว่าตัวเองได้ทำพลาดไปก้าวใหญ่ซะแล้ว...
เพราะพอหันหน้าไป...ก็ดันชิดกับใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่หันมามองอยู่แล้วไงล่ะ!
“ระ...เรื่องอะไรเหรอ” ฮารุพูดเสียงสั่น มือเล็ก ๆ ก็พยายามจะดันอกของฮิบาริซังออกไป แต่เจ้าตัวดันไม่ยอมนี่สิ
“อย่ามาทำเป็นไขสือ เธอก็รู้นี่ว่าฉันหมายถึงอะไร...” ดวงตาคมดุจเหยี่ยวแฝงแววเจ้าเล่ห์เช่นเดียวกับน้ำเสียง จากที่ใบหน้าเราห่างกันคืบหนึ่ง เมื่อเขาขยับเข้ามาใกล้ ระยะห่างของเราสองคนก็ยิ่งน้อยลงไปอีกจนหดเหลือไม่กี่เซ็นต์แล้ว!
“เอ่อ...คือว่า...” ฮารุกำลังจะบอกให้เขาขยับออกไปห่าง ๆ หน่อย แต่ก็ต้องหยุดชะงักกลางคัน เพราะหน้าผากของเขานาบลงกับหน้าผากกลมมนของฮารุอย่างจงใจ
“ฉันรับคำท้าแล้วนะ ตอนนี้จะทำอะไรก็ทำสิ เอาเลย ฉันอนุญาติ” เขากระซิบเบา ๆ ข้างหูฮารุ
“อะ...เอ่อ... >////<” ฮารุได้แต่อึกอักเพราะอายเกินกว่าที่จะทำอะไรได้
“หมดเวลาของเธอแล้ว ต่อไปนี้ตาฉันล่ะนะ หึ ๆ” สิ้นเสียงหัวเราะที่น่าพรั่นพรึงนั่น เขาก็รั้งต้นคอฮารุเข้าไปใกล้ และโน้มลงประกบริมฝีปากของเราเข้าหากันทันที
ฮารุดิ้นพรวดพราดอยู่ได้สักพักก่อนจะหมดแรง ริมฝีปากร้อน ๆ ที่ขยับอยู่บนปากฮารุวาดลวดลายร้อนแรงไว้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นละเลียดความหอมหวานให้ทีละนิด ๆ จนหัวใจแทบหยุดเต้น สัมผัสที่เขามอบให้ถึงจะร้อนแรงแต่ก็แฝงความอ่อนโยนอยู่ในที มือปลาหมึกที่เลื้อยไปทั่วสร้างความรู้สึกวาบหวามให้ฮารุได้เป็นอย่างดี หัวใจของฮารุเต้นแรงไม่เป็นส่ำ มือไม้ปัดป่ายทั่วไปหมด เมื่อเวลาผ่านมานานแล้วแต่เขายังไม่ยอมถอนริมฝีปากออกไปซะที จนตอนนี้ฮารุเริ่มหมดลมหายใจแล้ว
พอฮารุเริ่มส่งเสียงอู้อี้ในปาก เขาก็ค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย และทำท่าจะพุ่งเข้ามาจูบอีก ถ้าไม่ติดว่า...
“ฮารุ ฮิบาริซัง ทำอะไรกันอยู่น่ะ ถึงเกาะแล้วนะ ลงไปกันเถอะ” เสียงของสึนะซังที่ฮารุจำได้ดีขัดจังหวะเอาไว้
“เออ ปะ...ไปค่ะ ไปเลย ๆ >////<” พอได้จังหวะ ฮารุก็รีบผลักเขาออกจากตัวเต็มแรง และพยายามรีบจ้ำเดินตามสึนะซังไป ทั้ง ๆ ที่ตัวทั้งตัวอ่อนยวบ แทบจะไม่มีแรงอยู่แล้ว
“ไปสิฮิบาริซัง ยืนทำอะไรอยู่” ฮารุหันไปเร่งฮิบาริซังที่ทำหน้าเฉยชาอยู่ (จริง ๆ ก็ทำเป็นอยู่หน้าเดียวอ่ะแหละ)
“-_-”
“ไปเร็วสิ! ไม่งั้นไม่รอนะ” เมื่อฮารุทำท่าจะไปอย่างที่ว่าจริง ๆ เขาก็พ่นลมหายใจหนัก ๆ อย่างขัดใจ และเดินตามฮารุลงมา
แหม เห็นข้างนอกเย็น ๆ แบบนี้ แต่เชื่อไม่ได้เลยแฮะ ฮารุรู้แล้วล่ะว่าเขาน่ะ...เป็นคนเย็นนอกร้อนใน น้ำนิ่งใหลลึกนี่เอง!
TBC ,, @ THE ISLAND ,, Special enjoy xiah
ฮ๊ายยย เป็นไงมั่ง มิตรรักชาวแฟนฟิคทุกท่านนน > < หายหน้าหายตาไปนานเกือบหนึ่งเดือน กว่าจะมาอั๊พให้ รอกันจนรากงอกเลยชิมิล๊า ~ เหงือกแห้ง ๆ ฮ่า ๆ ก็น๊ะ ช่วงนี้ปัญหารุมเร้า ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรทั้งสิ้น ยกเว้นเปิดข่าวทงบัง (ผ่าง~!) = =; อันนี้นี่ไม่ได้ อยู่บนหิ้งจริง ๆ ขาดแล้วจะเป็นจะตาย ลงแดงให้ได้อ่ะ T T แต่อย่างน้อยก็ยังคลานมาอั๊พอย่างอยากลำบากจนได้นะคะทุกโค๊นนนน >,.< ~
วันนี้มีเรื่องสำคัญจะมาบอก นั่นก็คือ...
v
v
v
v
v
ถึงวันเกิดจอยแล้วล่ะ !
มาัฟังคำพูดเจ้าของวันเกิิดกันหน่อยน๊ะ
วันที่ 16/08/2553 หรือวันจันทร์ ก็คือวันเกิดของจอยเอง !
หรือบางคนอาจจะยังไม่รู้จัก ถามว่าจอยเป็นใครเหรอ ??
จอย ก็คือ ไรท์เตอร์ของบทความนี้นั่นเองค่ะ
ปีนี้ 13 แล้ว ดีดี๊ดี ยังนึกอยู่ว่าทำไมตัวเองถึงเด็กจังเนี่ย (หัวเราะ)
ปีที่สิบสามของชีวิต มีอะไรเปลี่ยนไปมั๊ย ?
มองซ้ายมองขวาสำรวจตัวเองแล้วขอตอบชัด ๆ เลยว่า "ไม่"
ยังเป็น "ยัยจอย" คนเดิม คนที่ติงต๊อง เฮฮา บ้าบอ และไร้สาระไปวัน ๆ
บ้าคลั่งอินเตอร์เน็ต แต่ภายในลึก ๆ เป็นคนเจ้าอารมณ์ ขี้หงุดหงิดยิ่งกว่าหมาแม่ลูกอ่อน
และแอบโลกส่วนตัวสูงคนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเล๊ย นับตั้งแต่วันที่ได้ลิมตาดูโลกมาเนี่ย
เพิ่งผ่านวันแม่มาไม่นานเอง รู้สึกเหมือนคนเกิดประมาณนี้จะเป็นคนกตัญญู -.- (เซนส์จอยโคตรห่วย ฮ่ะ ๆ)
เพิ่งไปทำบุญมาตอนเช้าของวันอาทิตย์ ที่วัดชลประทานรังสฤษต์ ไกลจากบ้านโฮก
แต่เป็นวัดที่ไปประจำตั้งแต่จำค. ได้ จอยคงทำบุญมาน้อยจริง ๆ แหละ เข้าวัดเป็นไม่ได้ ต้องรู้สึกเบื่อทุ๊กที ๕๕
(จริง ๆ ก็เริ่มรู้สึกว่าชาติก่อนทำบุญมาน้อยตั้งแต่ส่องกระจกแล้วล่ะ โฮ T T)
อีกอย่าง วันนี้ก็เพิ่งตัดเค้กไป อร่อยมาก แต่ญาติแต่ละคนกินไม่ค่อยหมดกัน
พวกเขาบอกว่าหวาน กินวันละสองคำพอ (ฮา) ก็นะ เค้กมันไม่ถูกปากคนที่อายุมากนี่นา ปล่อยเขาไปเห๊อะ
ตอนเด็ก ๆ จำได้ว่าเคยเอาเทียนมาปัก ๆ ๆ ให้ครบตามอายุ แต่เด๋วนี้โตแล้ว (เออ 13 น่ะแหละ - -*)
เลยบอกแม่ว่าไม่ต้อง มันดูเด็กไป ไม่เหมาะกะหน้า ก็เลยมีแต่เค้กโล่ง ๆ (ซึ่งดูน่าพิสมัยกว่าเดิมมากทีเดียว)
ชอบมาก เค้กที่เป็นเค้กช็อกโกแลต แต่มีแยมสตรอเบอรี่อ่ะ มันดูแบบ , ต่างกันคนละขั้ว แต่พอมารวม ๆ กันแล้วอร่อยสุดขั้วอ่ะ
แต่ ... กินอร่อย ๆ ไปก็ต้องหยุดกึก ... "น้ำหนักตูจะขึ้นกี่โลวะ ?"
พรุ่งนี้เพื่อนเอาของขวัญมาให้ โทรมาถามกันใหญ่ ๕๕๕
เพื่อนจอยน่ารักนะ ;"} เวลาซื้อของขวัญก็ถามว่าจะเอาแบบไหน "มีสาระ" หรือ "ไม่มีสาระ"
คิดดูสิว่าคนนันเซนส์แบบจอยจะตอบแบบไหน ฮ่า ๆ ๆ แน่นอนว่า "ไม่มีสาระ" จ้ะ
วันจันทร์จะได้ของขวัญแล้ว ลุ้น !
ปีนี้พรที่จะขอก็คือ ... ขอให้กลับมาเป็นเด็กดีเหมือนตอนเด็ก ๆ เถอะ
แม่จอยก็ขอแบบนั้น เพราะตอนเด็ก ๆ จำได้ว่าอ. สั่งงานไรไม่เคยพลาด ทำการบ้านทุกวัน เข้านอนหัวค่ำทุกคืน
ก่อนสอบทวนอย่างบ้าคลั่ง และดูแค่การ์ตูนกับละครเป็นค. บันเทิงเท่านั้น แต่ตอนนี้ ... เอ่อ อย่าพูดดีกว่า = ='
พรอีกหลายข้อที่จะขอ ขอให้ทุกคนในบ้านมีสุขภาพแข็งแรง อยู่สู้รบตบตีกับจอยไปอีกนาน ๆ (ฮา)
และขอให้ทุกคนได้เห็นยัยจอยคนนี้ประสบค. สำเร็จกับชีวิตของตัวเอง คว้าใบปริญญาจุฬามาได้ด้วยเถ๊อะ > <
พรข้อสุดท้าย ... ที่จอยเชื่อว่าจอยตั้งตารอมันที่สุด ...
ขอให้ "ทงบังชินกิจงกลับมา" ทงบังชินกิที่จอยชอบมาก ... มิอาจใช้คำว่ารักได้ เพราะไม่รู้ว่า "รัก" มันเป็นยังไง
รู้เพียงว่า ทงบังชินกินั้น ... คือที่สุดของจอยแล้วจริง ๆ เพราะฉะนั้น ขออุทิศพรข้อที่สำคัญที่สุดให้แก่ เทพทั้งห้า นะค๊าฟ ^ ^
อยากได้ยินคำอวยพรแก่วันเกิดจอยจาก เพื่อนในโลกไซเบอร์ของเด็กดีดอทคอม บ้าง
เม้น ๆ ในนี้แหละ แล้วเด๋วแชพเตอร์หน้า จอยจะมีช่วงตอบเม้นตอนท้ายให้ > <V
เรามีกันและกันอยู่แค่นี้ ต้องการแค่ค. จริงใจจริง ๆ แค่แสดงให้เห็นถึงค. หวังดี ... ก็พอแล้วล่ะ
จอยอยากเห็น ... เพื่อนและแฟนฟิคที่ยังเหลืออยู่ของจอย ^ ^
และคำอวยพรที่ให้ด้วยค. หวังดีจากใจจริงนะคะ ขอแค่นี้จริง ๆ
ขอบคุณค่ะ # ไรท์เตอร์ เอ็นจอย ซีอา
ความคิดเห็น