คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro : when the sun sets [100%]
บทนำ
เมื่อพระอาทิตย์ส่องแสง
[Hibari Kyoya's part]
ชื่อ ฮิบาริ เคียวยะ เป็นประธานกรรมการคุมกฎแห่งนามิโมริ -_- ชอบฤดูหนาว ไม่ชอบสุงสิงกับใคร และเกลียดการสุมหัวที่สุด!ไปล่ะ [แกจะไปไหน กลับม้า-O-+ : จอย]...-_-+ ช่วงนี้เบื่อๆเลยออกไปเดินตรวจแถวๆย่านการค้าที่แสนน่ารำคาญ(เพราะมีคนเยอะ) เห็นยัยผู้หญิงคนนึงที่ชอบป้วนเปี้ยนอยู่ข้างๆ ซาวาดะ สึนะโยชิ ไปเบียดกับพวกผู้หญิงที่จะซื้อเค้กเพื่อจะเอาเค้กงี่เง่าแค่สามกล่อง(แค่?)แล้วยัยนั่นก็เดินไปกินไปอย่างมีความสุข...จนน่าหมั่นไส้=_=บอกจริงๆว่าไม่เคยรู้สึกหมั่นไส้ผู้หญิงคนไหนมากเท่านี้มาก่อนเลย ยิ่งยัยนั่นเจอซาวาดะ สึนะโยชิ ที่มาวิ่งออกกำลังกายกับเจ้าหนู(รีบอร์น)แล้วก็ยิ่งดีใจใหญ่ ระริกระรี้เข้าไปประเคนเค้กนั่นถึงที่=_=^เจ้าสัตว์กินพืชนั่นก็รับไปอย่างงงๆ แล้วก็กินเข้าไป กินไปเรื่อยๆมันก็ยิ้มออกมา=_=^^ไม่เห็นจะน่าอร่อยตรงไหนเลย เฮอะ...ของหวานน่าสะอิดสะเอียนนั่นมันทำให้ยิ้มได้ด้วยเรอะ?งี่เง่าชัดๆ พอเดินผ่านแล้วยัยนั่นเห็นผมก็กระดี๊กระด๊า(?)จะเอาเค้กที่แสนน่ารังเกียจนั่นมาโปะปากผม=_= ผมเงียบไม่พูดซักประโยค พอเจ้าสัตว์กินพืชที่กลับมาจากการซื้อน้ำมาเห็นก็รีบมาลากตัวยัยนั่นออกไปทันที-_-...แต่ยัยนั่นยังไม่ยอมเลิกรา มาคะยั้นคะยอให้ผมกินเค้กนั่นให้ได้ แล้วผมก็ถามไปประโยคนึงว่า
'ทานขนมหวานแล้วทำให้ยิ้มได้จริงๆรึไง?'
เท่านั้นแหละ ซาวาดะ สึนะโยชิหน้าซีด แต่ยัยนั่นกลับยิ้มกว้าง(จนปากแทบจะฉีกไปถึงรูหู)แล้วก็ตอบมาว่า
'ใช่สิคะ ถ้าไม่เชื่อคุณฮิบาริก็ลองชิมดูสิ^_^อร่อยน้า~'
แล้วก็จับปากผมอ้าแล้วหยิบเค้กนั่นใส่ปากเลย!-_-+++เป็นคนปกติผมคงขย้ำไปแล้ว แต่ยัยคนนี้ละเว้นไว้ก่อน เพราะผมไม่ทำร้ายผู้หญิง และอีกอย่างคือ...ยัยนี่ไม่เหมือนคนอื่น ยัยนี่ไม่มีท่าทีที่กลัวผมเลยแม้แต่นิดเดียว ซึ่งนั่นทำให้ผมสนใจที่จะจับตามองยัยผู้หญิงน่าหมั่นไส้นั่นไปอีกซักระยะ...
ชั้นจะจำชื่อของเธอไว้ มิอุระ ฮารุ...ผู้หญิงที่น่าหมั่นไส้ที่สุด...และจะคอยจับตามองเธอไปเรื่อยๆ สำหรับเค้กนั่น ชั้นจะถือว่าเป็นของให้แทนน้ำใจละกัน แล้วถ้าเธอกับชั้นเจอกันอีก ชั้นจะไม่เป็นอย่างวันนี้แน่...คอยดู
①⑧⑧⑥
[Yamamoto Takeshi's part]
สวัสดีคร้าบ~^^ผมชื่อยามาโมโตะ ทาเคชิครับ![ดีมากลูกแม่ ชั้นจะเพิ่มเงินเดือนให้นะ : จอย] ฮะๆ ผมเรียนอยู่ปีสองโรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริ มีเพื่อนเป็นบอสแก๊งมาเฟียที่ชื่อว่า'วองโกเล่'(Tips : วองโกเล่แปลว่าหอย อันนี้เพื่อนมันไปเสิร์ชมา=_=;)ด้วยนะ เจ๋งใช่มั้ยล่ะ^O^แต่มันก็เป็นแค่การเล่นกันนั่นล่ะ(มันยังคิดแบบนี้อยู่อีก เจริญ)เพื่อนผมคนนี้ชื่อ สึนะ เป็นคนเนื้อหอมมากเลยล่ะ เพราะสึนะน่ะมีผู้หญิงคนนึงที่ชื่อ มิอุระ ฮารุ มาหาเสมอๆ แถมยังแสดงออกชัดเจนว่าชอบสึนะอีก ฮะๆ น่าอิจฉาจังเลย เธอคนนั้นเป็นผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักมาก เห็นผู้ชายในห้องเราพูดถึงด้วย แปลว่าต้องป็อปแบบลับๆในหมู่ผู้ชายแน่ๆ ที่ต้องบอกว่าป็อปแบบลับๆก็คงเป็นเพราะคุณเธอดันแสดงออกชัดมากว่าชอบสึนะน่ะสิ^^;เธอนิสัยดี เรียนเก่ง ถึงขนาดสอบเข้าโรงเรียนสตรีมิโดริได้เลยนะ!ผมก็คิดอยู่เหมือนกันว่าถ้าไม่เข้าใจในบทเรียนจะเข้าไปถามเธอ แต่เธออยู่กับสึนะมากเกินไป แทบไม่สนใจผมเลย=_=;แต่ผมว่ามิอุระคงสนใจทุกคนยกเว้นผมล่ะมั้ง เฮ้อ อิจฉาโกคุเดระชะมัดเลยแฮะ สามารถดึงความสนใจของเธอมาได้ ถึงจะด้วยการทะเลาะก็เถอะนะ=O=;;โกคเดระมักบังเอิญเจอเธอบ่อยๆแล้วหมอนั่นก็บ่นว่าซวยชะมัดๆๆ=_=แต่ผมว่าดีออก มิอุระเค้าก็น่ารักดีนี่นา ผมต้องพึ่งเธอมากๆ เพราะโกคุเดระไม่ยอมสอนการบ้าน=_=ผมเลยอยากจะขอความช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆจากเธอ แต่เชื่อมั้ย...มันไม่เคยสำเร็จซักครั้ง เพราะเกิดจากการที่เธอกับผมไม่ค่อยได้พูดคุยและพบเจอกันน่ะสิU_Uเฮ้อ
แต่ในที่สุดพระเจ้าก็ทรงโปรดผม ผมเดินไปซื้อเค้กเพื่อเป็นของเยี่ยมให้ลูกค้าคนสนิทของพ่อที่เข้าโรงพยาบาล ผมบังเอิญไปเจอเธอที่ยืนซื้อเค้กอยู่พอดีเลยเข้าไปทัก แล้วเธอก็ชวนเดินกลับบ้านด้วยกัน (สมมติว่าบ้านอยู่ทางเดียวกันละกันนะ=_=;)แถมยังช่วยผมเลือกเค้กที่เหมาะสมกับการเยี่ยมคนแก่(?)ด้วย นั่นทำให้ผมรู้ว่าเธอเป็นคนน่ารักมาก^^ฮะๆ แล้วผมก็ถือโอกาสนัดเธอให้ช่วยสอนการบ้านที่โต๊ะในสวนสาธารณะซะเลย!^O^โชคดีจริงๆแฮะ หวังว่าเธอจะเป็นเพื่อนกับพวกเราตลอดไปนะ...มิอุระ
ชั้นรู้ว่าเธอชอบสึนะ แต่ชั้นก็รู้ด้วยเหมือนกันว่าสึนะเองชอบซาซางาวะ...เธอคงยังไม่รู้เรื่องนี้หรอก และก็ไม่มีทางได้รู้ด้วย เพราะชั้นจะเก็บมันไว้และซ่อนไว้ให้มิดชิดที่สุด...ด้วยความพยายามของชั้นเอง เพราะเธอเป็นเพื่อนที่ดี และ...และ...เธอก็เป็นผู้หญิงที่น่ารัก ไม่สมควรอกหักในรักครั้งแรก เพราะฉะนั้น...
ชั้นจะไม่มีวันให้ผู้หญิงที่น่ารักและดูดีที่สุดในสายตาของผู้ชายเซ่อๆคนนึง...ได้รับรู้มันเด็ดขาด
⑧ⓞ⑧⑥
[Gokudera Hayato's part]
ผมชื่อโกคุเดระ ฮายาโตะ...ไปละ บาย-_-[เดี๊ยว แกจะไปไหน กลับม้า : จอย] ไรวะ-_-+...ผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริ มีบุคคลที่ประทับใจและเทิดทูนเหนือหัวอยู่หนึ่งคน^^ท่านผู้นั้นคือรุ่นที่สิบ!(เรื่องเดียวที่ยิ้มได้)ซึ่งรุ่นที่สิบมีสาวในดวงใจคือ ซาซางาวะ เคียวโกะ ซึ่งเป็นเด็กผู้หญิงในห้องเรียนและเป็นน้องสาวของเจ้าหัวสนามหญ้าไถไม่เกลี้ยงนั่น และเรื่องนั้น...แน่นอน ผมไม่ปลื้มเท่าไหร่=_=เหอะๆ คุณลองคิดดูสิว่ารุ่นที่สิบแต่งงานกับว่าที่ภรรยาในอนาคตของท่านไปและมีญาติเป็นเจ้าหัวสนามหญ้านั่นเนี่ยนะ!?ผมรับไม่ได้!ขนาดอย่างผมยังเป็นได้แค่มือขวานับประสาอะไรกับเจ้าบ้าดีเดือดนั่น!ชิส์ และถ้าจริงล่ะก็ มันคงเป็นตลกร้ายที่สุดในชีวิตผมเลยล่ะ=_=อ้อ ไม่แค่นั้นนะ ในชีวิตรักของรุ่นที่สิบยังมียัยมารผจญแสนติงต๊องน่ารำคาญนั่นอีกด้วย โอ้ ช่างโชคร้ายนัก รุ่นที่สิบของผมT^Tยัยนั่นล่ะตัวก่อกวนอันดับหนึ่งเลยแหละ เฮอะ ชอบทำให้ภรรยาในอนาคตของรุ่นที่สิบเข้าใจผิด แย่มาก!=O=^แถมยังกล้าเถียงผมอีกนะ! (บ่นเพราะไม่เคยเถียงชนะ)
นั่นทำให้ผมคิดว่า ถึงเวลาแล้วที่จะต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดที่จะลากยัยนั่นออกมาจากชีวิตของรุ่นที่สิบ และถีบยัยนั่นให้ออกไปจากวงโคจรของวองโกเล่ซะ!ซึ่งมาตรการนี้คงจะสำเร็จยากน่าดูถ้าไม่มีคนคอยช่วย=_=แต่ผมไม่ยอมไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าบ้าเบสบอลนั่นเด็ดขาดเลยเหอะ ชิ!ผมจะต้องคอยขัดขวางยัยนั่น ไม่ให้เข้าใกล้รุ่นที่สิบก็พอ แค่นั่นล่ะ!แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่ามันทำได้ง่ายๆซะที่ไหนกันเล่า=_=^^ก็เพราะมันยากเย็นอย่างนี้ไม่ใช่เรอะไง ผมถึงเตะยัยนั่นให้ไปอยู่ดาวพลูโตนอกคอกนั่นไม่ได้ซะที=_=+มือขวาเซ็ง!(เอากับมันสิ)ยังไงก็ตาม ผมจะต้องลากยัยนั่นออกไปให้ห่างๆจากชีวิตของรุ่นที่สิบให้จงได้!=O=/
⑤⑨⑧⑥
[Sawada Tsunayoshi's part]
สวัสดีครับ^^ผมชื่อซาวาดะ สึนะโยชิครับ เรียนอยู่ปีสองโรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริครับ บางคนอาจจะไม่เชื่อ แต่ผมเป็นบอสของแก๊งมาเฟียที่ชื่อว่าวองโกเล่เชียวล่ะ แฮ่ๆ แต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกภูมิใจซักนิดเดียว=_=แต่ก็ต้องขอบคุณมันล่ะนะ ที่ทำให้ผมได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับ'เธอ'มากขึ้น^///^เธอชื่อ ซาซางาวะ เคียวโกะ ครับ เป็นเด็กผู้หญิงในห้องที่ผมแอบชอบ เรียกได้ว่าเป็นสาวในฝันเลยแหละ=////=เธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวาน น่ารัก ต่างกับฮารุลิบลับ=O=;;ฮารุคือใครน่ะเหรอครับ...เพื่อนผมเองแหละ เธอคนนี้ชอบทำให้เคียวโกะจังเข้าใจผิดบ่อยๆแต่ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่น่ารัก เธอก็น่ารักมากเหมือนกัน แต่มันคนละแบบคนละสไตล์กับเคียวโกะจังเลยล่ะ!เธอน่ะสไตล์แบบม้าดีดกะโหลกล่ะ ส่วนเคียวโกะจังคือผ้าพับไว้ โอ้ มันช่างต่างกันมากจริงๆ=O=;;แต่บางทีมันก็...เบื่อแบบเรียบๆเหมือนกันนะ คุณลองคิดดูสิ คุณจะเลือกมองอะไรระหว่างผ้าที่พับไว้เรียบร้อย กับม้าที่ร้องฮี้ๆและกระโดดไปมา=_=;;ใช่ บางทีผมก็จับได้ว่าตัวเองแอบมองเธอบ่อยเหมือนกัน เวลาเธอเผลอ ผมก็มักจะเผลอไปมองตามเธออีก=_=บางทีไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ มันคงเป็นเพราะเธอน่ารักล่ะมั้ง?ผมเลยชอบมองเวลาเธอทำอะไรต่างๆ อาทิเช่น เวลาที่เธอทะเลาะกับโกคุเดระคุง...นั่นหาได้ง่ายมากเลย=_= เวลาที่เธอกินเค้กเลอะปาก เวลาที่เธอติงต๊องใส่คนอื่น เวลาที่เธอหัวเราะ และที่ผมชอบมองที่สุด...คือเวลาที่เธอยิ้ม
ผมคิดว่าผมชอบรอยยิ้มของเธอมาก มันเป็นรอยยิ้มจริงใจที่ไม่ได้เสแสร้งอะไร และมันก็เป็นรอยยิ้มที่คอยให้กำลังใจผมเวลาที่ท้อแท้และอ่อนแอมานานมากแล้วด้วย แต่เวลาผมมองรอยยิ้มของเธอ มันเหมือนมีรอยยิ้มของ'ผู้หญิงอีกคน'ซ้อนทับด้วย เป็นรอยยิ้มแบบเดียวกัน รอยยิ้มที่ทำให้ผมใจเต้นได้ไม่ยากเลยล่ะ...เฮ้อ อย่าให้มีวันที่ต้องเลือกระหว่างสองคนนี้เล้ยยย
②⑦⑧⑥
[Miura Haru's part]
สวัสดีค่า~มิอุระ ฮารุ รายงานตัวค่า!แฮ่ๆ ฮารุเรียนอยู่ปีสองโรงเรียนสตรีมิโดรินะคะ ตอนนี้กำลังเดินเล่นอยู่กับฮิเบิร์ดจัง^^พอดีไปเจอกันน่ะ ฮิๆ ฮาฮิ เบื่อกันรึเปล่าคะO_O?ถ้าเบื่อ งั้น...ฮารุจะเล่าเรื่องของฮารุให้ฟังละกันนะคะ^O^เมื่อวานนี้ฮารุอารมณ์เสียจากการไปทะเลาะกับ(อีตา)โกคุเดระซังมา=_=^เพราะหมอนั่นกำลังจะด่าเด็กน้อยผู้น่ารัก แย่จริงๆ เป็นผู้ชายที่ไม่มีความอบอุ่นเอาซะเลยนะ!และที่แย่มากถึงมากที่สุดก็คือ ฮารุเถียงกับเขากี่ครั้งๆก็ไม่เคยชนะเลยสักครั้งเดียวค่ะ=_=(เจริญพร...)แถมยังโชคร้าย เจอกันบ๊อยบ่อยอีก [นั่นมันเรียกว่าdestinyใช่มั้ยO_O : จอย] ไม่ค่ะ ไม่มีทาง!ฮารุกับคุณหัวปลาหมึกเนี่ยนะ~!?เฮอะ พรมไล่เขียด(ชิ้วๆ)ซะมากกว่า=O=เออใช่ แล้วเมื่อวานก็เจอฮิบาริซังด้วยนะ แต่ฮารุทักแล้วไม่ยอมทักกลับT^Tแย่จริงๆเลย ฮารุเลยต้องเดินกึ่งวิ่ง(เห็นใจคนขาสั้นบ้างสิโว้ยยย)ตามไป กว่าเฮียแกจะพูดได้ซักประโยคนะ เล่นเอาเกือบตายU_Uสุดท้าย ด้วยความหมั่นไส้ปนโกรธา ฮารุเลยเอาเค้กพัฟมายัดใส่ปากซะเลย~^.^ด้วยการจับปากอ้าแล้วยัดเข้าไป บางทีมันอาจจะมีรสเค็มๆก็ได้นะ จากมือฮารุเนี่ยแหละ=_=พี่แกได้รับไปเต็มรักเลย ไม่อยากจะเซด ฮ่าๆๆๆ ฮาฮิ สงสัยว่าทำไมฮารุถึงรอดมาได้น่ะเหรอคะ ก็พอยัดปากคนขี้เก๊ก+เย็นชาเสร็จ ฮารุก็รีบเผ่น+ชิ่ง+วิ่งราว ไปเลยสิเคอะ โฮะๆๆ ใครจะอยู่ให้โง่ล่ะ=O=พอวิ่งไปก็ไปชนกับสึนะซังที่กำลังจะไปซื้อของให้คุณนายซาวาดะ ฮารุเลยจะช่วยไปเลือกของให้ พอดูวัตถุดิบปุ๊บก็รู้ได้ปั๊บเลยว่าเย็นนี้คุณแม่ในอนาคตของฮารุจะทำชาบูชาบู^_^ฮารุอยากเป็นสะใภ้ก็ต้องไปโชว์ความเป็นแม่ศรีเรือนชิมิล่า(ชิมิๆ)เลยเสนอตัว เอ๊ย ออกตัวจะไปช่วยทำกับข้าวที่บ้านให้สึนะซัง ซึ่งเขาก็ไม่ขัดข้องอะไร
พอซื้อของเสร็จ ฮารุก็ช่วยสึนะซังขนของกลับบ้านสามีในอนาคตของฮารุ^^(ไม่ค่อยเลยนะ...)และได้โชว์ความสามารถอย่างสุดฝีเท้า(?)ออกมาเป็นชาบูชาบูแสนจะน่ากิน อ้อ ก่อนหน้านั้นฮารุเจอยามาโมโตะซังด้วย เค้าหอบการบ้านมาทำที่บ้านสึนะซังน่ะ^^ฮารุเลยบอกว่าทานดินเนอร์(ไฮโซนิดนึงเนาะ ฮุๆ)เสร็จแล้วจะช่วยสอนให้ พอทานข้าวเสร็จ ฮารุก็ไปช่วยสอนให้ยามาโมโตะซัง สอนเรื่องพาราโบลาแหละ เรื่องนี้เกลียดนะ แต่ดันถนัดนี่สิ=_=;;เฮ้อ สอนเสร็จก็กลับบ้าน โชคดีที่คุณหัวปลาหมึกไม่นึกคึกอยากมาทานข้าวเย็นบ้านสึนะซัง ไม่งั้นต้องโวยวายว่าฝีมือฮารุไม่อร่อยแน่ๆ-_-+
จบไปหนึ่งวันของความไร้สาระเมื่อวาน เป็นไงคะ สดชื่อเฟรชชี่กันรึเปล่าเอ่ย{สรุปแล้วอินังจอยมันตั้งใจจะให้เจอครบหมดทุกคนนี่เอง}งั้นฮารุขอตัวล่ะนะคะ เห็นร้านตรงนั้นมีเซลล์ขนมหวาน จะไปดูซะหน่อย ไปล่ะ หุๆ บายค่า></
ⓒⓗ●⊙ⓢ ⓔ ⓞⓝⓛⓨ ★ⓝⓔ
[Rokudo Mukuro's part]
สวัสดีครับ คิหึหึ^^ ผม...โรคุโด มุคุโร่ ครับ ผมอาศัยอยู่ที่แถวๆโกคุโยแลนด์ แต่ตอนนี้...ผมอยู่อิตาลีครับ แถมอยู่ดีกินดีซะไม่มี^^+(โอ๊ะ มันประชดว่ะ) ก่อนหน้านั้นผมได้เจอเด็กผู้หญิงคนนึงด้วยล่ะ เธอมีผมซอยสั้นสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าขาวเนียน ผิวพรรณดี นิสัยอ่อนหวาน ชื่อ ซาซางาวะ เคียวโกะ
ผมยอมรับก็ได้ว่าเธอน่ารัก แต่ผมไม่คิดจะชอบเธอหรอก แต่แค่คิดจะแย่งต่างหากล่ะ เพราะเธอคนนั้นมีอิทธิพลต่อวองโกเล่รุ่นที่สิบ ซาวาดะ สึนะโยชิ มากเลยทีเดียว แต่ผมก็ดันถูกจับยัดเข้าคุกวินดิเช่ซะก่อน เฮ้อ อดเลย^^=33 แต่ผมว่าผมจะใช้ร่างของโคลมเนี่ยแหละ เพราะแผนการนี้จะต้องดำเนินต่อไปจนมันสำเร็จ แล้วผมถึงจะพอใจครับ ผมจะทำลายเธอ...เหมือนที่พวกมาเฟียเคยทำกับพวกผม เธอจะต้องอยู่กับผม และเจ็บปวด...เพื่อให้วองโกเล่รุ่นที่สิบ เจ็บเจียนตาย
ผมต้องการเธอเพื่อแผนนั่น...รึเปล่า? ผมก็ไม่แน่ใจ บางทีผมก็ได้เจอเธอที่ร้านเบเกอรี่ เจอเธอกำลังช่วยลูกแมวที่กำลังจะตกน้ำ เจอเธอช่วยทำแผลให้ลูกนกที่ตกลงมาจากรัง เจอเธอช่วยคุณยายคนนึงข้ามถนน บางทีผมก็แอบคิดอยู่เหมือนกันนะ ว่าทำไมผมเจอเธอบ่อยจัง? เจอเธอบ่อยจนรู้สึกถึงความอ่อนโยนของเธอ ความอบอุ่นที่คนอย่างผมไม่เคยได้รับ ความน่ารักแบบอ่อนหวานของเธอ...มันทำให้ผมอยากลองอยู่ใกล้เธอดูซักครั้ง แต่ผมก็ยังไม่ลืมจุดประสงค์ของผมหรอกนะ ผมต้องการเธอเพื่อทำลายวองโกเล่รุ่นที่สิบเท่านั้น...นี่คือสิ่งเดียวที่ผมต้องจำให้ขึ้นใจ
[Sasagawa Kyoko's part]
สวัสดีค่ะ!^^ชั้นชื่อ ซาซางาวะ เคียวโกะ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ชั้นเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริ ห้อง2-Aค่ะ ชั้นชอบไปซื้อของแถวย่านการค้าของเมืองมากเลย มันเป็นแหล่งช็อปปิ้งที่เยี่ยมที่สุด เพราะมีทั้งเสื้อผ้า อาหาร ขนม และของจิปาถะทั้งหลาย เรียกง่ายๆคือมีแทบทุกอย่าง เวลาที่ชั้นไปยืนอยู่แถวๆร้านขายอาหารหรือเบเกอรี่ ชั้นมักจะได้เจอผู้ชายคนนึง เขาเป็นผู้ชายที่มีผมสีไพลิน ตาข้างขวาสีน้ำเงิน ส่วนตาข้างซ้ายถูกผมบังเอาไว้ เขามีรูกร่างสูงโปร่ง และมักจะใส่เสื้อสีเขียวขี้ม้าบ่อยๆ ชั้นคิดว่าเขาเท่ดีนะ แต่ดูเจ้าเล่ห์แล้วก็อันตรายยังไงชอบกล^^; แหะๆ แต่บางทีที่ชั้นหันไปหาเขา ชั้นเห็นเขาช่วยคุณป้าคนนึงถือของด้วยล่ะ สุภาพบุรุษใช่มั้ยล่ะ!>_< เนี่ยแหละ เหมือนสไตล์ของผู้ชายในฝันของชั้นเลย! ชั้นชอบผู้ชายที่มีรูปร่างสูง มีบุคลิกขรึม และเป็นสุภาพบุรุษ อ้อ ชั้นชอบคนที่มีสเน่ห์แบบลึกลับ เพราะมันดูน่าค้นหา และเขานี่แหละ...ใช่เลย! ตรงตามสเป็คในดวงใจของชั้นทุกอย่างเลยล่ะ>_< คงอาจจะเป็นเพราะดวงตาสีน้ำเงินที่น่าหลงใหลนั่นก็ได้มั้ง ที่มันสะกดสายตาของชั้นให้อยู่ที่เขา...
แต่ว่าเขาเป็นใครกันนะ? คำถามนี้ผุดขึ้นในใจของชั้นทุกทีที่นึกถึงเขา เพราะนานๆทีชั้นถึงจะได้เห็นเขาอยู่ที่ย่านการค้านี่ เฮ้อ จะเดินไปถามก็ใช่ที่ กลัวเขาจะมองชั้นแบบแปลกๆน่ะสิ^^;; แต่ชั้นตัดสินใจแล้วล่ะ ว่าถ้าชั้นได้เจอเขาอีกที แล้วชั้นได้พูดกับเขาแม้จะประโยคเดียวก็ตาม...ชั้นจะถือว่านั่นคือพรหมลิขิตที่กำหนดไว้ตั้งแต่ที่เราสองคนได้มาพบกัน
ถ้าชั้นได้เจอเขาอีก และได้พูดกับเขา ชั้นจะขอเป็นเพื่อนกับเขาให้ได้เลยล่ะ>_< อิๆ เพื่อเราจะได้ทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ไงล่ะ แต่อย่าฝันหวานไปล่ะเคียวโกะ บางทีเธออาจจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วก็ได้นะ อืม พอคิดอย่างนี้แล้วรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันทีเลยแฮะT_T งั้นชั้นก็ขอภาวนาให้ได้เจอเขาอีกก็แล้วกันนะ...
บางทีนี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของความรักของชั้นก็ได้...และถ้าเป็นอย่างนั้นจริง...
นี่คงจะเป็นความรักครั้งแรกที่ชั้นทุ่มสุดตัวเลยล่ะ
⑥⑨⑨⑤
------------------------------------------------------------------------------
แอร๊ยยยย จบแล้วว้อยยยย อินโทรกรูจบแล้ววววว TT_TT
มันยากมากเลยนะกับอีการที่จะแต่งอินโทรยาวๆเนี่ย ไม่หวายๆ ฟิคนี้จะทำให้จอยแก่ขึ้นอีกสองปี ให้ดิ้นสิคะพี่น้องTOT
อินโทรฟิคนี้ยาวกว่าฟิคอื่นเค้าเลยเนาะ ก็แหงแซะอยู่แล้ว ดันแต่งหลายคู่ไม่เลือกหน้าเองนิ ขอโทษคร่าY-Y
ตอนหน้ามาอัพค่ะ บายจ้ะ
ความคิดเห็น