คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 11 รัศมีแห่งความเป็นแม่
บทที่ 11 รัศมีแห่วามเป็นแม่
สาเหุที่หลิวถวนหยวนไม่ไ้นำเสื้อผ้าและถุเท้าอทหารไปาย่อ ริ ๆ นั้น็ือ เธอไ้ให้นนำสิ่อเหล่านั้นส่ลับไปบ้านเิทั้หม ทั้ยัมีเินและูปออาหาร้วย
ั้แ่พี่ายนโอรอบรัว่อเหุอาารรม รอบรัวหลิว็ถูราหน้าว่าเป็นรอบรัวออาาร นในหมู่บ้าน่าพาันรัเีย ไม่แม้แ่ะยอมพูา้วย
ในอนนั้น หมู่บ้านอเธอยัเป็นระบบอมมูน*[1] ึ่าวบ้าน่าร่วมันทำานเป็นลุ่ม โยะไ้รับะแนนสะสมาารทำาน ระทั่ถึฤูเ็บเี่ยว ็ะไ้รับารัสรรปันส่วนอาหารามะแนนที่สะสมไว้ แ่หลัาเิเรื่อนี้ าวบ้าน่าลวามเห็นว่าไม่ให้พ่อแม่อหลิวถวนหยวนเ้าร่วมารทำาน พวเาึไม่มีะแนนสะสม ทั้ยั้อออไปสร้าระท่อมอยู่นอหมู่บ้าน โยอาศัยเินและูปอที่หลิวถวนยวน่อยส่มาให้ประทัีวิ
เพราะเหุนี้ หลิวถวนยวนในอนนั้นึ้อะลอนินไปทั่ว ไม่เว้นแม้แ่นระอัวเล็ ๆ นั่นเป็นเพราะว่าเธอหิวมา ในอนนี้ เธอึ้อใ้เินและูปอที่มีส่ไป่วยเหลือพ่อแม่ที่บ้านเิ
เว่ยหนานหลินเห็นว่าหลิวถวนหยวนยันิ่เียบ เาึถามึ้นอีรั้ “เินเือนและเินอุหนุนอผมใน่วไม่ี่เือนมานี้ ผมเ็บไว้ใหุ้ในลิ้นัทั้หม ุไม่เห็นหรอเหรอ?”
“เห็นแล้ว แู่ปอเหล่านั้นันใ้ไปหมแล้ว ุเอ็รู้ว่ามีไม่เพียไม่ี่ใบ ะนำมาใ้ในีวิประำวัน็แทบะไม่พอ ส่วนเินน่ะ ันเอาไปฝาประำที่ธนาารแล้ว ไ้อเบี้ยสูเียวล่ะ”
เธอเพิ่โอ้อว่อหน้าพี่หวัไปหย ๆ หาเว่ยหนานหลินรู้ว่าเธอส่อทั้หมไปให้รอบรัวอเธอที่บ้านเิแล้วล่ะ็… เธอ็ะเสียหน้าแย่ ทั้ที่ทำเป็นโวยวาย แสร้ทำเป็นน่าสสาร ็สูเปล่า!
“อนนี้ไม่ว่าใร ๆ ็ไม่มีอันะิน ุะเอาเินไปฝาธนาารทำไม?” เว่ยหนานหลินพู “อนนีุ้้ออยู่ไฟ ้อบำรุร่าาย สมุบัีอยู่ไหน? ันะไปถอนออมา”
“สมุบัี...” หลิวถวนหยวนะพริบาปริบ ๆ ในเมื่อโหไปแล้ว ็้อหาเรื่อมาแ้่าให้ไ้สิ!
“ัน่อนไว้แล้วล่ะ แล้ววันนี้็วันอาทิย์ ธนาารปิ ่อยไปพรุ่นี้เถอะ!” หลิวถวนหยวนรีบยัาลาเปาเ้าปาอีสอลู ่อนะอ้าว่า่วแล้วรีบึ้นไปนอนบนเีย
เว่ยหนานหลินไม่พูอะไร เาทำไ้เพียเ็บามออไปเียบ ๆ ไม่นานนั็มีเสียล้าานัมาา้านนอ
หลิวถวนหยวนลืมาึ้นเล็น้อย พลาิอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่บนเีย
อนนี้ือเือนมีนาม ปี 1980 ผ่านารปิรูปและเปิประเทศไปไ้เพียปีว่า ๆ นับั้แ่มีารประาศออมาเมื่อเือนธันวาม ปี 1978 าวามทรำอเ้าอร่าเิม เหวินเิเป็นเมือเล็ แ่อิทธิพลาารปิรูปและเปิประเทศ็เริ่มแผ่ยายเ้ามาบ้าแล้ว เห็นไ้าร้าน้าอเอนผุึ้นามท้อถนน
แ่อนนี้ หลิวถวนหยวนำลัอยู่ไฟ แม้ผู้หิในยุนี้ะไม่ให้วามสำัับมันสัเท่าไหร่ บานลอลูเสร็็้อออทำาน แ่ในเมื่อร่าายนี้เป็นอเธอ ันั้นหลิวถวนหยวนึ้อารูแลร่าายให้ี ยัไม่อยาลุไปไหนมาไหน
หลิวถวนหยวนมีเรื่อให้ลุ้มใอยู่บ้า แ่เพราะอาารอิ่มท้อทำให้หนัาเริ่มหย่น นเผลอหลับไปในที่สุ เมื่อรู้สึัวอีที็ไ้ยินเสียเว่ยหนานหลินุยับหวัเิเว่ยอยู่้านนอ
“หนานหลิน ัน้ออโทษแทนน้อสะใภ้อัน้วย!” เสียอหวัเิเว่ยฟัูหนัแน่น บ่บอถึวามเป็นผู้ให่
“ท่านรอหัวหน้ารับ อย่าไ้เรใเลยรับ!” เสียอเว่ยหนานหลินัึ้น
“เรื่อที่ผ่านมา็ให้มันผ่านไปเถอะ ันเอ็ำหนิน้อสะใภ้อันไปแล้ว ส่วนอ้ายหลิน่ะ อีหน่อย็ให้เธอลับไปอยู่ที่บ้านเิ อยู่ที่็มีแ่ะทำให้เสื่อมเสีย!” หวัเิเว่ยพู่อ
เว่ยหนานหลินอบรับเบา ๆ “รับ แล้วแ่ท่านรอหัวหน้าะัารเธอรับ!”
หวัเิเว่ยถอนหายใ “นายลอิูให้ี ลูั้สามนแบบนี้ เรื่อหย่าร้านี่นาย็้อิให้ี ๆ นะ!”
เว่ยหนานหลินอบรับำ ่อนะเอ่ยปาอยืมเินหวัเิเว่ยอีสิบหยวน
“สิบหยวนพอเหรอ? เอาไปห้าหยวนไปเลย ราวนี้เธอ้อเลี้ยั้ห้าปาแน่ะ!”
เว่ยหนานหลินล่าวอบุ “ไ้เินเือนอเือนหน้ามาแล้ว ผมะรับใ้ืนรับ!”
“ไม่้อรีบร้อนหรอ ยัไเรื่อผู้หินนั้น็สร้าวามลำบาให้เธอมาพอแล้ว! ฟัันนะ ห้ามหย่าับเธอ เ้าใไหม?” หวัเิเว่ยย้ำอีรั้
เว่ยหนานหลินพยัหน้ารับ หวัเิเว่ยเห็นันั้นึเินาไป้วยวามสบายใ
สัพั็มีเสียริ่ัรยานัึ้น เว่ยหนานหลินออไปแล้ว...
หลิวถวนหยวน่อย ๆ ผลอยหลับไปท่ามลาเสียอแใน่ายทหาร โยไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานเท่าไหร่ แ่ลับสะุ้ื่นเพราะลิ่นหอมอันเย้ายวน
เมื่อหันลับไปมอ้าาย เธอ็พบับเ้าัวน้อยทั้สามที่นอนเรียันอย่าว่า่าย พวเาไม่ร้อไห้อแแม้ะื่นึ้นมา แ่ลับเล่นสนุแว่แนแว่าเล็ ๆ ไปมา
ม่านประูถูเปิออ ่อนะเผยให้เห็นายร่าสูเินเ้ามา พร้อม้วยหม้อินเผาที่อยู่ในมือ ไอร้อนาหม้อลอยลุ้ไปทั่ว ทำให้เห็นใบหน้ามายอเาไ้เลือนรา
หลิวถวนหยวนมอไปที่ผู้ายนนั้น ่อนะ้มมอเ็ทั้สามลูนโเป็นผู้หิ หน้าาเหมือนหลิวถวนหยวน ส่วนลูายฝาแฝอีสอน หน้าเหมือนเว่ยหนานหลินราวับแะ ทั้วาลมโและหน้าผาโหนสู
ในยุปัุบัน แม้หลิวถวนหยวนะเป็นเ้าอทรัพย์สินนับร้อยล้าน แ่ภายในใลับว่าเปล่าและหนาวเหน็บ เธอเิบโมาในสถานเลี้ยเ็ำพร้า ึโหยหาวามอบอุ่นารอบรัวมาโยลอ
หลิวถวนหยวนยื่นนิ้วออไปเี่ยวรั้นิ้วเล็ ๆ อันแสนน่ารัอเ็ ๆ ทีละน พลันรอยยิ้มผุึ้นบนใบหน้าอย่าห้ามไม่อยู่
เว่ยหนานหลินยุปไ่เ้ามา ะที่เาเยหน้าึ้น แสแสาส่อลอหน้า่าระทบเีย ทำให้ใบหน้าอหิสาวเปี่ยมล้นไป้วยรัศมีแห่วามเป็นแม่ ทำให้เาถึับนิ่อึ้ไปั่วะ
เารู้ัหลิวถวนหยวนมานาน นี่เป็นรั้แรที่เารู้สึว่าหลิวถวนหยวนนั้นูสวย!
เว่ยหนานหลินวาุปไ่ลบนโ๊ะ “ุปไ่ไ้ที่แล้ว ทานหน่อยสิ!”
หลิวถวนหยวนไ้ลิ่นหอมละลุ้ลอยมาแ่ไล เธอึอยาะทานึ้นมาทันที แ่เมื่อนึถึุปปลาที่ไม่ไ้ใส่เลือเมื่ออนเที่ย เธอ็รู้สึลื่นไส้ นไม่อยาะทานอะไรทั้นั้น
เว่ยหนานหลินัุปไ่ใส่ามแล้วยื่นให้ แ่เมื่อไ้เห็นสีหน้ารัเียอเธอ เาึพูึ้น “ันใส่เลือลไปนิหน่อย รสาิีทีเียว!”
“ริเหรอ?” เมื่อไ้ยินว่าใส่เลือ หลิวถวนหยวน็รู้สึสื่นึ้นมาทันที เธอรับามุปไ่มาเป่าเบา ๆ แล้วิบำเล็ ๆ รสาิอ่อน ๆ แ่มีรสเ็มอเลือเล็หน่อย ทำใหุ้ปไม่เลี่ยนและทานไ้่ายว่าเิมเยอะ
หลิวถวนหยวนทานไปถึสี่าม ระทั่อิ่มแปร้ึยอมวาามล
เว่ยหนานหลินีาไ่อีสอิ้นให้หลิวถวนหยวนทาน
หลัาทานุปไ่นอิ่มแล้ว าไ่็ยัทานไ้อยู่ หลิวถวนหยวนึทานาไ่ไปอีสอิ้น
เว่ยหนานหลินไม่พูอะไร เพียแ่้อมอเธอทานอาหารอย่าไม่วาา เมื่อทานอิ่มแล้ว เาึเ็บวาระูและนำหม้อออไป
หลิวถวนหยวนมอามเาอเานลับา วามรู้สึอบอุ่นแผ่่านไปทั่วทั้ใ แ่ในวินาทีถัมา เธอ็้อนั่อัวุมท้อทันที
แย่แล้ว ทานมาเินไป ้อเ้าห้อน้ำแล้ว!
หลิวถวนหยวนมอออไป้านนอ ห้อน้ำอยู่นอลานบ้าน นทั้่ายทหารใ้ห้อน้ำเียวัน และอนนี้เป็นเวลาหลัอาหารเย็นพอี มีนเ้าแถวรออยู่สิบว่าน!
หลิวถวนหยวนเปิผ้าห่มลาเีย เธอรีบสวมรอเท้า สวมเสื้อโ้ททหารอเว่ยหนานหลิน แล้วออาห้อไปโอยไม่รีรอ
าประูให่ถึห้อน้ำมีระยะทาว่าร้อยว่าเมร เพราะบาแผลอหลิวถวนหยวนยัไม่หายี เธอึ้าวเินไ้อย่า้า ๆ ว่าะถึห้อน้ำ ้านหน้า็มีนเ้าแถวรออยู่ยี่สิบว่านแล้ว เธอไ้เพียำนวร่าว ๆ อยู่ในใ แม้ะไม่ปวหนั ็้อใ้เวลาไม่่ำว่าสิบนาที หาเอนที่ท้อผูอีล่ะ็…
หลิวถวนหยวนถอนหายใ เธอทนไม่ไหวแล้ว...
ะที่หลิวถวนหยวนำลัเ้าแถว หวัอ้ายหลิที่ยืนอยู่้านหน้าหันมามอเธอแวบหนึ่ ่อนะพูอย่าไม่พอใ “เธอะมาเ้าแถวทำไม? ไม่ใ่ว่ารอผู้บัาารเว่ยำลั่อแถวให้เธออยู่หรอเหรอ?”
[1] ระบบอมมูน = ระบบารัารทาเศรษิและสัมที่เยใ้ในประเทศีนใน่วทศวรรษ 1950 - 1980
ความคิดเห็น