คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 น่าเสียดาย ผู้ชายคนนี้มีคนอื่นในใจแล้ว!
บทที่ 7 น่าเสียาย ผู้ายนนี้มีนอื่นในใแล้ว!
หลิวถวนหยวนไม่ไ้พูอะไรให้มาวาม เธอ็แ่เยหน้าึ้นมอเว่ยหนานหลิน
เห็นันั้น ายหนุ่ม็พู้วยน้ำเสียทุ้ม่ำึ้นมา “ันทำเอ”
หลินม่านม่านึถอยหลัไปสอ้าวอย่าไม่เ็มในั
เว่ยหนานหลินยับัวไป้าน้า และยื่นมือออไปรายเสื้ออหลิวถวนหยวน
ภรรยาอเาสวมุนไ้อยู่ ปลายเสื้อถูร่าน้อย ๆ อลูายทับไว้พอี
หลิวถวนหยวนประอัวลูายเอาไว้ เธอยับไป้าน้า เว่ยหนานหลินึยื่นมือออไปแะที่ายเสื้อ แล้ว่อย ๆ เลิึ้น
อาาศในเือนมีนามยัหนาวเย็นอยู่บ้า นิ้วมืออเว่ยหนานหลินึเย็นเียบ
แ่ร่าายอหลิวถวนหยวนลับอบอุ่นมา เมื่อเว่ยหนานหลินสัมผัส เา็รู้สึไ้ถึผิวที่ร้อนผ่าว
หลิวถวนหยวนอไม่ไ้ที่ะยับัวถอยหลัออไป
“อโทษนะ!” เว่ยหนานหลินเอ่ยอย่าเินอาย ใบหน้าเห่อร้อนึ้นมาเล็น้อย เาว้าายเสื้ออหลิวถวนหยวนึ้นมา
“สูอีหน่อยสิ” หลิวถวนหยวนระิบ
เว่ยหนานหลินเอียศีรษะ ้อมอไป้าน้าอหลิวถวนหยวน ่อนะ่อย ๆ ยมือึ้นอีนิ ยุ 80 ที่ไม่มีั้นในสวย ๆ แบบนี้ หลิวถวนหยวนึใส่เสื้อล้ามรึ่ัวแทน
“เสื้อล้าม้วย!” หลิวถวนหยวนพู่อ ใบหน้าอเธอเอ็เผลอแ่ำึ้นมา
เว่ยหนานหลินึใ้มืออี้า ยเสื้อล้ามอหลิวถวนหยวนึ้น ในที่สุ ลูนโ็ไ้ินนม หนูน้อยูนมอย่าเอร็อร่อย วาลมโะพริบมอหลิวถวนหยวนอย่าน่ารัน่าเอ็นู
เว่ยหนานหลินถอนหายใ้วยวามโล่อ เาหันหลัลับไป้าวหนึ่ ้านหลัเา ใบหน้าอหลินม่านม่านีเผือราวับาศพ เธอฟันบแน่นนฟันแทบแหลเป็นผุยผ
“หนานหลิน ันอยาุยับุหน่อย!” หลินม่านม่านพูน้ำเสียเือวามไม่พอใออมา
“หนานหลิน นโินอิ่มแล้ว ยัมีที่สอ และนที่สามอีนะ ันนเียวเลี้ยไม่ไหวหรอ ลูั้หลายน อย่าเพิ่ไปเลย!” หลิวถวนหยวนพู้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
หลินม่านม่านมวิ้ว
เว่ยหนานหลินึหันลับมาพูับหลินม่านม่านว่า “มีอะไร็พูมาเถอะ”
หลินม่านม่านัฟันแน่น เรื่อระหว่าเธอับเาะให้พู่อหน้าหลิวถวนหยวนไ้อย่าไร?
เว่ยหนานหลินเยหน้ามอหลินม่านม่าน
แพทย์สาวำมือแน่น ในที่สุเธอ็ฝืนัวเอให้ยิ้มออมา และหา้ออ้ามาพูว่า “ในลุ่มผู้นำเมื่อี้ มีผู้เี่ยวา้านสูินรีเวท่านหนึ่ เาเ่มา ๆ อยาะัให้มีารวินิัยร่วมันน่ะ”
เว่ยหนานหลินเยหน้าถาม “ไหนบอว่า ไม่มีอะไรแล้วไม่ใ่เหรอ ปลอภัยแล้ว ทำไม้อวินิัยร่วมันอีล่ะ”
“ทารแฝสาม หาไ้ยานะ อนนี้เพิ่ะวันที่สอ รวไป่อนเพื่อป้อันไว้น่ะ” หลินม่านม่านพู
“ถ้าเป็นปิ อีี่วันะออาโรพยาบาลไ้” เว่ยหนานหลินถามอี
“ห้าวัน” หลินม่านม่านพูพลามอไปที่เว่ยหนานหลิน
“ล!” เว่ยหนานหลินล่าว “สอสามวันมานี้ันะอยูู่แลเธอที่นี่ มีธุระอะไร็เรียันไ้!”
หลินม่านม่านมวิ้วเล็น้อย “ารฝึภาสนามรั้นี้สำัมา ุเป็นรอผู้บัาารนสำั ะไม่เ้าร่วมไ้ยัไ?”
ทันในั้นหลินม่านม่าน็นึอะไรึ้นมาไ้ หรือว่าที่หลิวถวนหยวนพูเมื่อรู่ เว่ยหนานหลินะเื่อไปแล้วริ ๆ?
“หนานหลิน ันรับรอับุว่า ันะูแลหลิวถวนหยวนับเ็ ๆ เป็นอย่าี ุไปฝึเถอะนะ!” หลินม่านม่านมอเา้วยรอยยิ้มเสแสร้ “พวเราโมา้วยันั้แ่เ็ ุยัไม่ไว้ใันอีเหรอ?”
เว่ยหนานหลินึเอ่ยเสียแผ่วเบา “ไม่ใ่ว่าไม่ไว้ใเธอ แ่่ายทหารให้ันพั”
หลินม่านม่านมอหลิวถวนหยวนแวบหนึ่แล้วถามว่า “เป็นเพราะเรื่อที่เธออยาะหย่าหรือเปล่า?”
เว่ยหนานหลินไม่อยาพู่อ “ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว เธอลับไป่อนเถอะ ันะ่วยภรรยาป้อนนมลู!”
หลินม่านม่านมวิ้วแน่น้วยวามพอใ “เว่ยหนานหลิน ผู้หินนี้้อทำใหุ้ายในสัวันแน่!”
หลิวถวนหยวนไ้ยินันั้น ็อเลิิ้วมอแพทย์สาวไม่ไ้ “ุหมอหลิน เรื่อในรอบรัวอพวเรา ไม่้อรบวนใหุ้มาวิพาย์วิาร์หรอนะ เิุลับไปเถอะ!”
หลินม่านม่านโรธนหน้าเียว ถึอย่านั้น เธอ็หันหลัเินออไป
อนนี้ลูสาวนโหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมออเธอแล้ว หลิวถวนหยวนพยายามะวาเาล้า ๆ ัวเอ
แ่พอยับัว ็ปวแผลผ่าลอนเหื่อึมออมา
เว่ยหนานหลินรีบเ้ามา่วยอุ้มเ็น้อยไปวาไว้้า ๆ แล้วเยหน้าึ้นมอวามทรมานอภรรยา็มวิ้ว ่อนะพูว่า “เมื่อี้ยัเถียับหลินม่านม่านอย่าเอาเป็นเอาายอยู่เลยไม่ใ่หรือไ”
หลิวถวนหยวนทำหน้าเ็บปว ่อนะอบลับไป “หล่อนทำให้ลู ๆ ันลัว ัน็้อปป้อลูสิ!”
เว่ยหนานหลิน็พูเสียเรียบ “หลินม่านม่านไม่ทำร้ายเ็ ๆ หรอ!”
หิสาวมอเาอย่า้อนเือ “นายรู้ัหล่อนีนานั้นเลยหรือไ?”
เว่ยหนานหลินมอหลิวถวนหยวนแล้วเียบไป
เาเยิว่าัวเอรู้ัเธอี แ่สุท้ายแล้ว ระหว่าารไป่าประเทศับารแ่านับเา เธอลับเลืออย่าแร
เว่ยหนานหลินไม่พูอะไร หลิวถวนหยวน็ิว่าเาเห็น้วย
โมา้วยันั้แ่เ็ เป็นเพื่อนเล่นันมา แล้ว็เือบะไ้แ่านัน ะรู้ัันี็ไม่แปล
และแหวนที่เว่ยหนานหลินมอบให้ รวมถึารที่เาไม่ลับบ้านทั้ืน ็แสให้เห็นแล้วว่าเาเลือใร
อนนี้ที่ไม่ยอมหย่าับเธอ ็แ่เห็นแ่ลูทั้สามน และอนาอัวเอเท่านั้น
เพราะถ้าเธอเอาเรื่อที่เาับหลินม่านม่านไปป่าวประาศ ถึเว่ยหนานหลินะเป็นำลัสำัออทัพ แ่อนา็พัพินาศไ้เ่นัน
หลิวถวนหยวนอไม่ไ้ที่ะลอบถอนหายใ เธออยาะใ้ีวิู่ับเว่ยหนานหลินอย่ามีวามสุ แ่เสียายที่ผู้ายนนี้มีนอื่นอยู่ในใแล้ว!
่อให้เธอ้อารผู้ายมาแ่ไหน เว่ยหนานหลินะเพียบพร้อมแ่ไหน เธอ็ไม่เอาเ็า!
ไม่ว่ายัไเธอ็้อหย่า เพียแ่ไม่ใ่อนนี้
ทั้สอนไม่ไุ้ยอะไรันอี หลัาป้อนนมลูเสร็ หลิวถวนหยวน็หลับไป เธอื่นึ้นมาหลายรั้ลาึ เห็นเว่ยหนานหลินำลัล่อมลู อุ้มลูเินไปมาที่หน้า่า
หิสาวพยายามสะลั้นวามรู้สึที่อยาะมอใบหน้าอันหล่อเหลาออีฝ่ายให้มาว่านี้ ่อนะหลับาลอีรั้
ลอห้าวันที่อยู่ในโรพยาบาล เว่ยหนานหลินเป็นนูแล ส่วนพ่อแม่อเว่ยหนานหลิน็ไม่เยมาเยี่ยม นระทั่ถึวันออาโรพยาบาล พี่หวัับพี่สาวร่าท้วมนนั้น ึมา่วยเว่ยหนานหลินพาเธอับลูทั้สามนลับไปอยู่ที่่ายทหารเพื่ออยู่ไฟ
ทา่ายทหารไ้ส่รถี๊ปอผู้บัับบัามารับ
ระหว่าอยู่บนรถ พี่หวั็เหลือบมอเว่ยหนานหลินที่นั่อยู่้านหน้าหลายรั้ เธออยาะเอ่ยปาพูอะไรบาอย่า แ่็ลับลืนำพูลไป
เมื่อรถมาถึ่ายทหาร พี่หวัับพี่สาวร่าท้วม่วยันพยุหลิวถวนหยวนที่ำลัอุ้มลูน้อยเ้าไปในห้อ
ทันทีที่พี่หวัออมา เธอ็ึเว่ยหนานหลินมาุยันเป็นารส่วนัว “เรื่อหย่า แิยัไันแน่ ะไม่หย่าริ ๆ เหรอ”
เว่ยหนานหลินพยัหน้า “ไม่หย่ารับ”
“แนี่็เ็น้อยริ ๆ ันรู้ว่าแลัวะระทบ่อหน้าที่าราน แ่เมียแน่ะเป็นนยัไ นใน่ายเรารู้ันหมแล้ว ันิไว้แล้วว่าะเียนหมายให้ผู้หิทุนใน่ายทหารเ็นื่อเป็นพยานว่า เมียแน่ะ ทั้ไร้ศีลธรรม นิสัยเสีย เป็นเหมือนวัพืที่อยทำลายสัมลัทธิสัมนิยม เป็นัวถ่ววามเริอแ หย่า ๆ ไปเถอะน่า!” พี่หวัพู้วยน้ำเสียโรธแ้นแทน
เว่ยหนานหลินำลัะอ้าปาพู แ่็้อะั้า เมื่อเห็นหลิวถวนหยวนเินออมาาห้อ
“พี่หวั รั้่อนที่ันเผลอทำมีบาหน้าพี่ ันรู้สึผิมาเลย่ะ อนอยู่ที่โรพยาบาล ันเลยให้เว่ยหนานหลินไปื้อว่านหาระเ้มาให้ ันทำเลว่านหาระเ้เอับมือเลยนะ ไ้ผลีมาในารลบรอยแผลเป็น เห็นแผลพี่ำลัสะเ็พอี ใ้อนนี้แหละ เหมาะที่สุเลย ไม่เินสามวัน สะเ็็หลุแล้ว ผิวะลับมาสวยเหมือนเิมแน่นอน !” หลิวถวนหยวนพู้วยรอยยิ้ม เธอยื่นวพลาสิให้พี่หวั ่อนะพู่อว่า “่อไปนี้ ถ้าพี่ ๆ น้อ ๆ ใน่ายะายถุเท้าทหารหรือุทหาร ็เรียใ้ันไ้นะ อนนี้ที่บ้านมีเ็ั้สามนแล้ว ปาท้อเยอะึ้น ็้อหา่อทาทำมาหาิน”
ความคิดเห็น