คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 พร้อมหน้าทั้งห้าคน
บทที่ 5 พร้อมหน้าทั้ห้าน
รอยยิ้มบนใบหน้าอภรรยาผู้บัาารหลิวแ็้าในทันที "หลิวถวนหยวน เธอพูว่าอะไรนะ? อยาะหย่าเหรอ?"
เธอหันไปมอเว่ยหนานหลินทันที
สีหน้าอเว่ยหนานหลิน็ูโรธึ้นมามา
"ใ่ ันอยาะหย่า ันทนใ้ีวิแบบนี้่อไปไม่ไหวแล้ว อยู่ในอทัพแบบนี้ ้อโนนอื่นรัแทุวัน แถมยัโนใส่ร้ายอี ันไมู่่วรับรอหัวหน้าเว่ย ันไม่อยาทำให้เา้อเสื่อมเสียื่อเสีย ไ้โปรอนุาให้ันหย่า้วยเถอะ่ะ!" หลิวถวนหยวนเยหน้าึ้น้วยสีหน้าแน่วแน่ "แม้แ่สามีอันเอ็ยัไม่เื่อัน ลับบ้านึื่นทุวัน มีีวิแบบนี้ แล้วะทนไปทำไม"
"ริสิ เมื่อี้เหมือนะมีนาโรหนัสือพิมพ์ประำอำเภอมาสัมภาษ์ไม่ใ่เหรอ ‘ทำไมุแม่แฝสามที่เพิ่ลอลู็อยาะหย่าแล้ว?’ หัว้อนี้ใ้ไ้เลยนะ ึูนอ่านไ้แน่นอน!" หลิวถวนหยวนเหลือบมอหลินม่านม่านับผู้อำนวยารโรพยาบาลแล้วพู "โรพยาบาลอเราับหมอหลิน ไ้ัว่าเิมแน่!"
สีหน้าอหลินม่านม่านเปลี่ยนไปทันที ส่วนสีหน้าอผู้อำนวยารโรพยาบาล็ูแย่ไม่แพ้ัน
"เสี่ยวหลิว อย่าใร้อนสิ เธอเพิ่ลอลู แถมยัเป็นแฝสาม เป็นเรื่อน่ายินีออทัพแท้ ๆ ทำไมถึอยาะหย่า่าย ๆ นัล่ะ?" ุนายหลิวรีบพูเลี้ยล่อม "ส่วนเรื่อที่เธอพูว่าโนรัแ หรือโนใส่ร้าย ันะลับไปรวสอบให้เอ!"
ภรรยาผู้บัาารมอไปที่เว่ยหนานหลินอีรั้ "รอผู้บัาารเว่ย เธอว่ายัไ?"
สีหน้าอภรรยาผู้บัาารูริั
"ใ่รับ เรื่อนี้ผมะัารเอ!" เว่ยหนานหลินล่าวเสียเย็นา
"ถ้าอย่านั้นวันนี้็ลับันเถอะ นเพิ่ลอเอ อย่ารบวนเลย พวเราลับ่อนเถอะนะ!" ุนายหลิวพูึ้น แล้วเินนำออไป่อน
พวทหารและนอื่น ๆ ่าพาันาไป ผู้อำนวยารโรพยาบาล็รีบหัวเราะแหะ ๆ แล้วถอยออาห้อพัผู้ป่วยในทันที
เว่ยเป่ยหลิและหลินม่านม่านยัยืนอยู่ที่เิม
เว่ยหนานหลินมอทั้สอนอย่าเย็นา ทั้สอึยอมออาห้อไป
ในที่สุห้อพัผู้ป่วยใน็เียบสบล
เว่ยหนานหลินหยิบปิ่นโสอั้นที่วาอยู่บนโ๊ะมา่อนหน้านี้ "หิวหรือยั"
หลิวถวนหยวนมอเา "ันบอว่าัน้อารหย่า!"
เว่ยหนานหลินยัไม่มีปิิริยาใ ๆ เาัโ๊้าวฟ่าาปิ่นโ่อนะพู่อ "ินโ๊่อนไหม?"
"เว่ยหนานหลิน ันบอว่า..." หลิวถวนหยวนอรนทนไม่ไหว เธอึะโนออมา
"ันรู้ ันไม่ไ้หูหนว!" เว่ยหนานหลินล่าว้วยแววาเร่รึม ้อมอหลิวถวนหยวนนิ่ วาอเาูมืมน ล้ายมีหมอื้นปลุมทั่ว "เธอแน่ใแล้วเหรอ ว่าะหย่าับัน"
หลิวถวนหยวนพยายามพยุร่าายึ้น แ่ลับรู้สึเ็บแปลบที่ท้อน้อย ทว่า ะนี้ เธอ้อแ็ใสู้่อไป
"ใ่!" หลิวถวนหยวนพยัหน้ารับ
"ันไม่ยอมหย่าอนนี้หรอ" เว่ยหนานหลินเอ่ยเสียเรียบ
"ไม่ยอม?" หลิวถวนหยวนถามย้ำในทันที เธอเหลือบมอายในุาวน์สีาวที่มุมำแพ้านนอ "ไม่ยอม็ามใ ถึยัไัน็พูไปแล้ว นายไม่ยอม็เรื่ออนาย!"
หลิวถวนหยวนอ้าปามอ้อนโ๊้าวฟ่าในมือเว่ยหนานหลิน
เว่ยหนานหลินนิ่ไปรู่หนึ่
หลิวถวนหยวนเห็นเาไม่เ้าใ ึยับปาเ้าไปับ้อนในมือเว่ยหนานหลินไว้ แล้วเยหน้ามอเาพร้อมรอยยิ้ม "ันยัอยาินเนื้อ ป้อนันอีำสิ!"
เว่ยหนานหลินลัเลไปั่วรู่ ่อนะีบเนื้อในล่ออะลูมิเนียมป้อนหลิวถวนหยวน
หลิวถวนหยวนเี้ยวเนื้อไว้ในปาพร้อมรอยยิ้ม ้อบอเลยว่ารสาิอเนื้อหมูในยุ 80 นั้น ่าหอมอร่อยริ ๆ
เว่ยหนานหลินมอูหลิวถวนหยวนที่ินอิ่มหนำสำราแล้ว ยัะให้เาป้อน้าวป้อนน้ำให้อี ็้อมวิ้วเล็น้อย
เมื่อินนอิ่มแปล้ หลิวถวนหยวน็หลับเป็นาย
เว่ยหนานหลิน้อมอใบหน้าลมป้อมอหลิวถวนหยวนอยู่นาน วาเ็มไป้วยวามรู้สึที่ยาะาเา ่อนะหันหน้าไปทาอื่น
หน้าประูห้อ เว่ยเป่ยหลิยัะพูอะไรบาอย่า แ่ถูเว่ยหนานหลินึัวออมา
"นี่มันอะไรัน นี่มันหมายวามว่ายัไ? ล้ามาพูเรื่อหย่าร้า่อหน้าภรรยาผู้บัาาร แล้วยั้อมอหลินม่านม่าน้วยสายาแปล ๆ แบบนั้นอี" เว่ยเป่ยหลิพูอย่าไม่พอใ
เว่ยหนานหลินมอหน้าพี่สาวอย่าริั "นี่ไม่ใ่สิ่ที่พี่อยาเห็นหรอเหรอ"
"ัน็อยาให้เธอหย่า แ่อนนี้หล่อนเพิ่ลอลู ทาเบื้อบนไม่อนุมัิหรอ แล้วถ้าหย่าันริ ะทำยัไับเ็ทั้สามน?" เว่ยเป่ยหลิพูอย่าหัวเสีย "ที่หล่อนทำแบบนี้ ถ้าผู้บัาารเิวามิวามเห็นอะไรึ้นมา ะแย่เอานะ"
เว่ยหนานหลินพู้วยน้ำเสียทุ้ม่ำ "พี่ให่ ราบใที่พี่ไม่เ้ามายุ่เรื่ออผม ผม็ไม่เป็นไรหรอ!"
เว่ยหนานหลินเยหน้ามอหลินม่านม่านที่อยู่ไม่ไล แล้วพูเสียเบา "แหวนนั่นเป็นอพี่ ็ให้พี่ไปเอาืนมาเอ แล้ว็บอเรื่อนี้ับเธอให้รู้เรื่อ้วย!"
เว่ยเป่ยหลิรู้สึไม่พอใเท่าไรนั แ่ิไปิมา อนนี้หลิวถวนหยวนโวยวายเรื่อหย่าร้า ผู้บัาาร็รู้เรื่อทั้หมแล้ว ถ้าสืบสาวราวเรื่อึ้นมาริ ๆ อนนี้เว่ยหนานหลินับหลินม่านม่าน็ไม่วรมีเรื่อให้ใรับผิไ้ริ ๆ
เว่ยเป่ยหลิไ้แ่พูว่า "พี่็หวัีับแนะ ูอย่าม่านม่านสิ ทั้มีวามรู้วามสามารถ แถมยัยอมลับประเทศ่อนำหนเพื่อแ วามรู้สึที่เธอมีให้แน่ะ แน่าะรู้ีว่าใร!"
เว่ยหนานหลินมวิ้ว "พี่รับ อนนี้ภรรยาอผมือหลิวถวนหยวน เธอเพิ่ลอลูให้ผมั้สามน!"
"แ่แรู้หรือเปล่าว่าผู้หินนั้นมันนิสัยยัไ แะมาทำีับหล่อนเพียเพราะหล่อนลอลูให้สามนไม่ไ้นะ เว่ยหนานหลิน นี่มันเรื่อวามสุทั้ีวิอแเียวนะ!" เว่ยเป่ยหลิะโนเสียเรีย "อนนั้นันไม่น่าไปอยู่นบทเลยริ ๆ! ไม่ั้นันะ้อัวาไม่ให้แแ่านับผู้หินนี้ให้ไ้!"
เว่ยหนานหลินไม่พูอะไรอี เาลุึ้นแล้วเินออไป
เว่ยเป่ยหลิโมโหนระทืบเท้า
เมื่อเ้ามาในห้อพัผู้ป่วย หลิวถวนหยวนับลู ๆ ็ำลัหลับอยู่ เว่ยหนานหลินมออยู่นาน สุท้ายเา็อไม่ไ้ที่ะยื่นนิ้วออไปแะใบหน้าเล็ ๆ อลู ๆ ทั้สามนเบา ๆ ทีละน สุท้ายนิ้วอเา็มาหยุอยู่ที่หน้าผาอหลิวถวนหยวน เาะัอยู่รู่หนึ่่อนะแะลไปเบา ๆ บ้า
ผิวนุ่มเนียนน่าสัมผัสไม่่าัน
หลิวถวนหยวนหลับสนิทไป ื่นมา็ทาน้าว ลู ๆ ทั้สามน็ว่า่ายมา ื่มนมอิ่ม็เล่นันเอ ไม่อแเหมือนอนที่เว่ยเป่ยหลิมา
"พวลูสามนนี่ว่า่ายริ ๆ ร้อไห้อแอนนั้นนี่แล้ปป้อแม่หรือไัน" หลิวถวนหยวนยื่นแนออไปอลู ๆ ทั้สามไว้ และอไม่ไ้ที่ะยิ้มออมา
ำอบที่เว่ยหนานหลินให้เธอ็ือ อนนี้เาะยัไม่หย่า อาเพราะว่า มันเี่ยว้อับอนาอเา้วย อีฝ่ายถึไ้พูแบบนั้น
‘็ไ้ รอหลัเธอลอลูแล้ว หาเินไ้ ถึอนนั้น ถ้าหย่าันไป เธอ็มีทุนแล้ว’
‘สรุป็ือ ลูทั้สามน เธอ้อเลี้ยเอให้หม!’
เว่ยหนานหลินลับมาาไป่าย่ารัษา ็เห็นภาพอบอุ่นอหลิวถวนหยวนที่ำลัเล่นับลู
เว่ยหนานหลินมวิ้วเล็น้อย รู้สึว่าหลิวถวนหยวนในอนนี้แ่าาเมื่อ่อนมา!
หลิวถวนหยวนเล่นับลูอยู่ เมื่อไ้ยินเสียฝีเท้า เธอ็เยหน้าึ้นมอ แล้วเห็นายหนุ่มรูปร่าสูให่และหล่อเหลาเินเ้ามา ึถามึ้นว่า "ลูอเรา… ั้ื่อว่าอะไรี?"
เว่ยหนานหลินนิ่อึ้ไปั่วะ เายัไม่ไ้ิเลย้วย้ำ
หลิวถวนหยวนับมือลูสาวนโไว้ แล้วพูอย่านใว่า "ถึนโะเป็นผู้หิ แ่ไม่้อห่วนะ แม่ะให้น้อายทั้สอปป้อหนูเอ!"
ทารหิหัวเราะิั เสียหัวเราะอเธอ ทำให้เว่ยหนานหลินอไม่ไ้ที่ะเินเ้ามาู
ศีรษะอเว่ยหนานหลินโน้มลมาแะศีรษะอหลิวถวนหยวนเบา ๆ เามอออไปนอหน้า่า ิ่ไม้เล็ ๆ นอหน้า่าสะท้อนแสแอันอบอุ่นอฤูใบไม้ผลิ แสที่ส่อระทบใบหน้า้าน้าอหิสาว ทิ้ร่อรอยอันอ่อนโยนให้เห็นไ้า ๆ ...
ภาพอรอบรัวที่อยู่พร้อมหน้าทั้ห้าน ูามและอบอุ่นอย่าบอไม่ถู
หลินม่านม่านที่ลับา้านอ แล้วพบับภาพที่น่าใ ถึับวาแ่ำไป้วยไฟริษยา
ความคิดเห็น