คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 16 นายชอบโชว์เหรอ?
บทที่ 16 นายอบโว์เหรอ?
หลิวถวนหยวนเห็นเว่ยหนานหลิน็แอบใหายวาบ
‘โอ้ย! ายแล้ว สามวันมานี้ันยัิหาวิธีหาเินไม่ไ้เลย แล้วผู้ายนนี้ลับมาอนนี้ไ้ยัไเนี่ย?’
"นายลับมาไ้ยัไ?" หลิวถวนหยวนอุทานออไป
เว่ยหนานหลินมอหลิวถวนหยวน "นี่เธอไม่้อนรับันเหรอ?"
"ไม่ใ่อย่านั้น ันแ่... เอ่อ ไม่ใ่ว่านายะออไปอาทิย์นึเหรอ? แหะๆ" หลิวถวนหยวนหัวเราะแห้ ๆ
"ันไม่สบายใเรื่อเธอับลู เลยลับมาูหน่อย" เว่ยหนานหลินหันไปมอหลูหรหรแวบหนึ่แล้วถามว่า
"เพื่อน?"
หลูหรหรมอเว่ยหนานหลินา้า เพราะเว่ยหนานหลินเป็นรอผู้บัาารที่อายุน้อยที่สุในอทัพ และ็ยัเป็นนที่หน้าาีที่สุ้วย อนนั้นเาเป็นนพานัศึษาามหาวิทยาลัยไปเยี่ยมมอทัพ และหลูหรหร็แอบปลื้มเว่ยหนานหลิน แ่ยัไม่ทันที่เธอะไ้แสออ หลิวถวนหยวน็ลมือ่อนแล้ว
หลูหรหรยิ้มให้เว่ยหนานหลินแล้วพูว่า "ันื่อหลูหรหรนะะ เป็นเพื่อนอหลิวถวนหยวน พวเราเยเอันแล้ว่ะ ยินีที่ไ้รู้ันะะรอผู้บัาารเว่ย!" หลูหรหรพูพลาเอาผมทัหู เธอหันไปมอเว่ยหนานหลินแล้วยื่นมือออไปเพื่อะับมือับเว่ยหนานหลิน
แ่เว่ยหนานหลินลับเมินเย เาเหลือบไปมอหลิวถวนหยวนเพียแวบเียว ่อนที่ะวาระเป๋าสะพาย้าลับพื้นแล้วอุ้มหลิวถวนหยวนึ้น เมื่อเป็นเ่นนั้น หลิวถวนหยวน็นิ่อึ้ไปั่วรู่ เธอรีบโอบอเว่ยหนานหลิน
“เิอะไรึ้นหรือ”
เว่ยหนานหลินมวิ้ว “ันไม่ไ้บอเธอเหรอว่าถ้าอยู่ไฟห้ามลุาเีย ทำไมถึไ้ออมาเินเพ่นพ่านไปทั่วแบบนี้”
“ันไม่ไ้เินเพ่นพ่านไปทั่วนะ ันแ่…” หลิวถวนหยวนยัพูไม่ทันบประโย ็ถูเว่ยหนานหลินอุ้มเินเ้าไปในบ้านแล้ว
ในะนั้นเอ หลูหรหร็ยืนอึ้ ‘ไม่ไ้บอว่าะหย่าันเหรอ ไหนบอว่าเว่ยหนานหลินไม่อบหลิวถวนหยวนถึั้นไม่ยอมลับบ้านล่ะ? แล้วนี่มันเิอะไรึ้นันเนี่ย?’
“หลิวถวนหยวน ออเธอ…” หลูหรหรเพิ่นึึ้นไ้ว่าัวเอถือถุผ้าอยู่ เลยำลัะเอื้อมมือไปหยิบ แู่่ ๆ ็มีายหนุ่มในุทหารเินเ้ามาหาะ่อน
“ผมเป็นผู้่วยอรอผู้บัับบัาเว่ยรับ ผมื่อเสี่ยวหลี่ เี๋ยวผม่วยถือเอรับ” พูบเสี่ยวหลี่็หยิบระเป๋าสะพายอเว่ยหนานหลิน้วยมือ้าหนึ่ และถือถุผ้าอหลูหรหร้วยมืออี้าหนึ่ านั้น็เินเ้าไปในเทหาร
หลูหรหรมอทหารยามสอนที่ยืนถือปืนยาวอยู่ที่ประู านั้น็ยิ้มแห้ ๆ ่อนะรีบเินามเสี่ยวหลี่เธอ้อยอมรับเลยว่าผู้ายที่เป็นทหารนี่มันเท่ริๆ!
เว่ยหนานหลินอุ้มหลิวถวนหยวนเินรเ้าไปในบ้าน โยที่ลอทา พวเาไ้รับสายาอิาริษยาไม่น้อย
"ปล่อยันลเี๋ยวนี้เลย!" หลิวถวนหยวนมวิ้ว ผู้ายนนี้ี้อววามรัหรือไ?
"อีไม่ี่้าวเอ" เว่ยหนานหลินพู แล้ว็วาหลิวถวนหยวนลบนเีย เมื่อเ็น้อยทั้สามเห็น เว่ยหนานหลิน็ื่นเ้นึ้นมาทันที พวเาระือรือร้นที่ะเะแนาเล็ ๆ อัวเอ โยเพาะลูนเล็ ปายัส่เสียอืออาออมา ราวับำลัพูุยับเว่ยหนานหลินอยู่
เว่ยหนานหลิน วาหลิวถวนหยวนล านั้น็โน้มัวไปเล่นับเ็ทั้สามน แ่เนื่อาเ็ทั้สามอยู่บนเีย รึ่ัวอเาึพิอยู่บนัวอหลิวถวนหยวน
หลิวถวนหยวนไ้ลิ่นแสแและินาัวอผู้ายนนั้น มันือลิ่นินัๆ! หลูหรหรามหลัเสี่ยวหลี่เ้ามาและเห็นภาพแบบนี้ หลูหรหรเธอรู้สึอึอัเล็น้อย แล้ว็ไม่รู้ะพูอะไรี เลยไ้แ่ระแอมเบา ๆ เว่ยหนานหลินหันมามอหลูหรหรแวบหนึ่แล้วมอถุผ้าในมือเธอพลาพูว่า
"เธอยัไม่ไปอี มีธุระอะไรเหรอ?" หลูหรหระั
"พอีันไ้รับำสั่าเิน่าเิ ให้มาส่นมมอล์และนมผให้หลิวถวนหยวนน่ะ่ะ" เว่ยหนานหลินพูว่า
“อบุนะ แ่รบวนุ่วยเอาอพวนี้ลับไปที บอไปเลยว่าอพวนี้ที่บ้านเรามี ไม่า!” เว่ยหนานหลินเหลือบมอเสี่ยวหลี่ เสี่ยวหลี่เลยรีบเปิระเป๋าเป้ทหารที่ถืออยู่ ้าในนี้มีแ่นมผมอล์ับนมผ
“นี่…” หลูหรหรร้อไห้ฟูมฟาย “มันหนันานี้ ะให้ันะแบลับไปยัไล่ะะ?”
“็เอาลับไปแบบที่เอามานั่นแหละ เสี่ยวหลี่่วยส่แที!” เว่ยหนานหลินพูอย่าเย็นาและไร้วามรู้สึ
เสี่ยวหลี่รีบานรับรั้นี้เพียแ่ทำท่าทาเิแออไป แ่ไม่ไ้่วยหลูหรหรถือถุ หลูหรหรในอนนี้แทบะลั้นน้ำาไม่อยู่ ‘มันหนันานี้ แ่เินออไปา่ายทหาร ัน็ะายอยู่แล้ว นี่ยั้อเินอีหนึ่ลี้เียวนะ ถึะมีรถโยสารไปที่โรพยาบาล!’
ยิ่ไปว่านั้น ถ้าอส่ไม่สำเร็ ่าอบแทนที่เิน่าเิสัาไว้็…
“หลิวถวนหยวน นี่มันอีนะ แล้ว็หายามาเลย้วย ถึเธอะไม่ไ้ใ้ แ่าย่อ็ำไรีนะ เธอูสิ เธอรับไว้เถอะ ไม่ั้นัน็ไม่รู้ะไปรายานเิน่าเิยัไ” หลูหรหรรีบหันไปพูับหลิวถวนหยวน และโน้มน้าวเธอทันที
“รับไว้แล้วัน!” หลิวถวนหยวนรีบพู เพราะอนนี้เธอัสน พวนมมอลบ์อย่าไมโลับนมผพวนี้เป็นอายี ถ้าเธอายเพิ่มราาอีหน่อย ่วยอุรอยรั่วในบ้านไ้บ้า เผื่อเว่ยหนานหลินะรู้ว่าบ้านเธอถัแ
เว่ยหนานหลินมวิ้วอย่าเย็นาพลา้อมอหลิวถวนหยวน
หลิวถวนหยวนรู้สึนลุับสายาอเว่ยหนานหลิน ึไ้แ่หัวเราะแหะ ๆ ลบเลื่อน
"ไม่เป็นไรหรอ่ะ อทีุ่เอามาน่ะ ันับลู ๆ ินันเอ ส่วนพวนี้เอาไว้ให้พี่สาวับน้อสะใภ้ใน่ายทหาร็แล้วัน อหนันานี้ หลูหรหรแบลับไม่ไหวหรอ"
เว่ยหนานหลินหันไปมอหน้าหลิวถวนหยวนแล้วถามว่า "ุรู้ไหมว่า เิน่าเิหาอพวนี้มาไ้ยัไ?"พอไ้ยินแบบนั้น หลิวถวนหยวน็ะัไปเล็น้อย
"นมผมอล์ราาสามหยวนห้าเฟิน่อระป๋อ นั่นือราาที่มีูปอ ถ้าายันในลามื็แปหยวนว่า่อระป๋อ นมผนี่เป็นอหายา และ้อไ้รับารอนุมัิเป็นพิเศษ ันไปหาท่านผู้บัาารถึไ้มาสอระป๋อ แ่เิน่าเิลับื้อมาไ้มามายนานี้ ันเื่อว่าเาหมเินไปไม่น้อยเลยล่ะ เธอแน่ใเหรอว่าอยาเป็นหนี้บุุเิน่าเิมามายนานี้ แล้วเธอะเอาอะไรไปใ้หนี้เา" เว่ยหนานหลินเหลือบมอหลิวถวนหยวน
"แล้วยิ่เธอื้อให้นใน่ายทหารยให่แบบนี้ รั้่อไป็้อมีอี เธอิีแล้วเหรอ" เว่ยหนานหลินพู่อ หลิวถวนหยวนไ้แ่มวิ้ว ูท่าานะทาบ้านอเิน่าเิะไม่ธรรมาริ ๆ ถึไ้อหายามามามายนานี้ ถ้าอย่านั้น สมมุิว่าถ้าเธอไปเี่ยไฮ้ับเา...
แ่พอิว่า้อาไป ้อาเ้าสามแสบนี้ไป หัวใอหลิวถวนหยวน็รู้สึหวิว ๆ ึ้นมาทันที
ทรัพย์สมบัิพวนั้น เธอเอ็เยมีมา่อนแล้ว แม้อนนี้ะ้อเลี้ยลูสามน แ่เธอ็ยัหาเินเลี้ยัวเอไ้ ันั้นอนนี้ สิ่แรที่เธอ้อทำือ้อยืนหยั้วยัวเอและแย่สิทธิ์ในารเลี้ยูลู ๆ มาให้ไ้!
เมื่อเห็นหลิวถวนหยวนเียบไม่พู เอาแ่ิอะไรอยู่นเียว แถมยัมอลู ๆ ไม่วาา เว่ยหนานหลินยิ่นึถึวันที่เาไ้ยินเิน่าเิพูว่าะพาหลิวถวนหยวนไปเี่ยไฮ้ นั้นเลยทำให้สีหน้าอเายิู่แย่ มุมปาเม้มแน่น
"หลูหรหร รบวนเอาอพวนี้ไปืนรุ่นพี่เินทีนะ บอเาว่าอนนี้ันยัไม่้อาร อบุในวามหวัีอเา้วย" หลิวถวนหยวนพูึ้นมา เธอยื่นมือออไปว้าแนอเว่ยหนานหลินแล้วพูว่า
"ันะฟัสามีอัน!" หลูหรหรไ้แ่ทำหน้าเศร้าสร้อย เธออยาะพูอะไรอี แ่็ไ้ยินเว่ยหนานหลินสั่เสี่ยวหลี่ว่า
"่วยพาเธอออไป้วย!"
เสี่ยวหลี่พยัหน้า ่อนะแบถุนั่นเินออไป
ส่วนหลูหรหร ็ไ้แ่วิ่ามหลัไป
เว่ยหนานหลินลุึ้น เาหยิบนม้นและนมผออมาาระเป๋าสะพายแล้วพูว่า "เราเ็บไว้สอระป๋อเผื่อยามำเป็น ที่เหลือ็แบ่ให้เพื่อนบ้าน็แล้วัน ยัไ็สัาับนอื่นไว้แล้ว ็้อทำให้ไ้"
ความคิดเห็น