คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 15 หย่าแล้ว ลูกสามคนจะทำอย่างไรดี
บทที่ 15 หย่าแล้ว ลูสามนะทำอย่าไรี
พี่ผาไ้ยินอย่านั้น็ลทันที แ่เธอ็ลัวว่าหลิวถวนหยวนะเหนื่อย
"ไม่เป็นไรหรอ่ะ ารฝัเ็มไม่ไ้เปลือแรมา แ่หาุถู็พอแล้ว" หลิวถวนหยวนล่าว พอไ้ยินแบบนั้น พี่ผาึยอมให้เธอทำ เธอหันไปหยิบล่อยาเล็ ๆ มาให้หลิวถวนหยวน
บนเียไม่มีที่ว่าแล้ว หลิวถวนหยวนึหยิบเบาะนอนอเว่ยหนานหลินออมา แล้วให้พี่ผานอนลบนเบาะ านั้นเธอ็เลือุฝัเ็มที่า ท้อ และไหล่ ฝัเ็มลไปหนาแน่นว่าสิบเ็ม
พี่ผานอนอยู่รนั้นไม่ล้ายับเยื้อนแม้แ่นิเียว แนทั้สอ้าอเธอาออ ปาอ้า้า เหมือนหุ่นยน์
หลิวถวนหยวนพอเห็นเ้า็อไม่ไ้ที่ะหัวเราะออมา "พี่ผา บนหน้าไม่ไ้ฝัเ็มสัหน่อย ะอ้าปา้าทำไมะ"
พี่ผารีบปิปา เหื่อเย็นผุึ้นเ็มหน้าผา้วยวามลัว
"ถวนหยวน๋า เ็มพวนี้ทิ่มลไปะไม่เป็นไรริ ๆ เหรอ ลมะไม่รั่วออมาหมัวใ่ไหม" หลิวถวนหยวนนั่เล่นับเ็น้อยทั้สามอยู่บนเีย เมื่อไ้ยินันั้น็อไม่ไ้ที่ะหัวเราะออมา
"พี่ผาะ พี่ไม่ใ่ลูโป่สัหน่อย ะรั่วไ้ยัไ ารฝัเ็มนี้ใุ้ฝั และถ้าทำถูวิธี แม้แ่เลือ็ไม่ออ รู้สึแ่ปว ๆ า ๆ บวม ๆ เท่านั้นแหละ" พอพี่ผาลอสัมผัสู ็เป็นอย่านั้นริ ๆ
สิบห้านาทีผ่านไป หลิวถวนหยวน็ลเ็มให้พี่ผาอีรั้ ารฝัเ็มนั้น้อมีารบิเ็มในุที่ทำารฝัเ็ม แบบนั้นึทำให้พี่ผาที่ึเรียร้อเสียหล นเ้าัวเล็ที่นอนอยู่ร้อไห้ออมา
พี่ผาลัวว่าะทำให้ลูใ ึไ้แ่ัฟันทน รึ่ั่วโม่อมา หลิวถวนหยวนึถอนเ็มออ
และหลัาถอนเ็มออแล้ว พี่ผา็นอนนิ่อยู่นาน เพราะเธอไม่ล้ายับัว เอาแ่ถามย้ำ ๆ ว่า “ถอนเ็มออหมแล้วริ ๆ เหรอ ทำไมันยัรู้สึเหมือนโนเ็มทิ่มอยู่เลย!”
หลิวถวนหยวนล้ามือแล้วพูว่า “นี่เรียว่าอาารรู้สึถึเ็ม่ะ อีสัพั็ะหายไปเอ อ้อ เรื่ออาหาราริน็ระวัหน่อยนะ โยเพาะมื้อเย็น อย่าินแป้ับอทอเยอะเินไป” พี่ผายิ้มแห้ ๆ แล้วพูว่า “มื้อเย็นันอบินหมั่นโถวิ้มอส้นหอมมาเลย!”
“ไม่ไ้นะะพี่ผา ุ้อทำามสูรอาหารอัน รับรอว่าอิ่มท้อไม่อ แล้วยัลน้ำหนัไ้อี้วย!” หลิวถวนหยวนถามถึอาหารที่มีอยู่ในบ้านอพี่ผา แล้วออแบบเมนูอาหารสามวันให้เธอ พร้อมทั้ำับให้เธอทำามที่บออย่าเร่รั
“แล้วสามวันหลัานี้ ันรับประันเลยว่าพี่ผาะลน้ำหนัไ้อย่าน้อยห้าินแน่นอน!” หลิวถวนหยวนล่าว “แล้วอนนั้นหน้าท้อพี่็ะยุบลไปเยอะเลย!”
พี่ผาลูบท้อลม ๆ อัวเอ แล้วนึถึสามีที่เวลาึ้นเีย็นอนหันหลัให้ัน ไม่แม้แ่ะายามอเธอ เธอึพยัหน้าล
สามวัน่อมา หลิวถวนหยวน็ให้พี่ผาฝัเ็มวันละสอรั้ พร้อมทั้ำับให้เธอทานอาหารามที่นบออย่าเร่รั ผลปราว่าพี่ผาผอมลอย่าเห็นไ้ั
หลัานั้นสามวัน หลิวถวนหยวน็ออไปเินเล่นในบริเวบ้านพั เธอั้ใว่าะหาอะไรทำเพื่อสร้ารายไ้ เพราะใน่ว้นทศวรรษ 1980 แม้ว่าธุริส่วนัวะเริ่มผุึ้นบ้าแล้ว แ่ภายในบ้านพัทหารแห่นี้ ทุน็ยัใ้ีวิันไปามแบบแผนเิม ๆ อยู่
บรราภรรยาอเหล่าทหารในบ้านพัแห่นี้ ่า็ถูัแบ่เป็นสามระับ
ระับสูสุือสามีเป็นนายทหารระับสู ภรรยา็มีานที่ีทำ อย่าเ่นพี่หวั สามีอเธอเป็นถึรรมาร้านารเมือประำอทหาร ส่วนัวเธอทำานที่ห้าสรรพสิน้า ทุรั้ที่บ้านพัทหารแห่นี้้อารอใ้ประำวัน พวเา็ะ้อวานให้พี่หวั่วยเหลือ
อีประเภทหนึ่ือสามีเป็นผู้บัับบัาส่วนภรรยา็เป็นรู แพทย์ หรือทำานในหน่วยานรถไฟ อย่าเ่นรอบรัวอผู้บัับบัาอพันหลิน ที่อยู่บ้านิัน ภรรยาอเาเป็นรู แ่็เป็นนหยิ่ทะน้วย เธอไม่่อยสุสิับใร นาน ๆ รั้ถึะไปเยี่ยมเยียนพี่หวั
ส่วนประเภทสุท้าย็เ่นพี่ผา สามีอเธอเป็นเพียทหารยศ่า ส่วนัวเธอเอ็ไม่มีวามรู้ ไม่มีานทำ ึไ้แ่อาศัยทำานในโรานอรอบรัวทหาร ึ่ส่วนให่มัะเป็นานเย็บผ้าหรือทำล่อระาษ และะไ้รับ่าแรเป็นรายวัน
ในบรราภรรยาทหารทั้หมในบ้านพัทหารแห่นี้ รีอหลิวถวนหยวน ถือว่าพิเศษที่สุแล้ว เพราะเธอเป็นถึนัศึษา แถมยัมีรูปร่าหน้าาที่สะสวย แ่เธอมีภูมิหลัไม่ี เพราะในรอบรัวอเธอมีนเป็นาร และยิ่ไปว่านั้น วิธีารที่เธอใ้แ่านับเว่ยหนานหลิน็ไม่าวสะอาเท่าไหร่ บวับัวเว่ยหนานหลิน เอ็เป็นถึรอผู้บัับบัาอทหารที่อายุน้อยที่สุ ันั้นโยพื้นานแล้ว แทบะไม่มีใรในบ้านพัทหารแห่นี้ยอมสุสิับเธอเลย
อย่าไร็าม นับั้แ่เิารโ้เถียับหวัอ้ายหลิในรั้นั้น บวับวามสัมพันธ์ับเิน่าเิ ทำให้อนนี้บรราภรรยาทหารในบ้านพัทหารแห่นี้ ่อย ๆ ปรับท่าทีเป็นมิรับหลิวถวนหยวนมาึ้น
“เสี่ยวหลิวออมาาแเหรอ๊ะ?” มีนเริ่มทัทายหลิวถวนหยวนมายิ่ึ้น หลิวถวนหยวนไ้แ่พยัหน้ารับอย่าสุภาพ
“เสี่ยวหลิว เรื่อนมผรอบที่แล้ว ันุยับหัวหน้าที่ทำานไว้แล้ว เาอยาไ้ไปมอบให้เป็นอวัวันไหว้บ๊ะ่า นี่็ใล้ะถึวันแล้ว พอหัวหน้าไ้ยินว่าเป็นนมผมอล์ เา็ีใมาเลยนะ!” ผู้หินนั้นพู่อ
หลิวถวนหยวนยิ้มแล้วพูว่า “ลันไว้ั้แ่เมื่อไหร่ะ”
“็นะ ปี่อน ๆ แ่ส่นมผับนมบิสิไปให้ไม่ี่ห่อ พวนั้น็ีใันให่แล้ว ถ้าปีนี้มีนมผมอล์้วย ใร ๆ ็้อรีบเอาใแน่ๆ ่วนี้หัวหน้ามอันแล้ว็ยิ้มแ้มปริเลยล่ะ”
“ั้นันะรีบไปามให้นะะ” หลิวถวนหยวนล่าว
อีฝ่ายยิ้มพอใแล้วเินาไป หลัานั้นไม่นาน็มีนแวะเวียนมาทัทายหลิวถวนหยวนเป็นระยะ ไม่ถามเรื่อนมผมอล์็ถามเรื่อนมผ หลิวถวนหยวนึรับปาไป่อน
ว่าแ่เิน่าเินั้น นับั้แ่ที่เอันรั้ล่าสุ็หายไปสามสี่วันแล้ว เิเรื่ออะไรึ้นรึเปล่านะ?
ะที่หลิวถวนหยวนำลัิอยู่นั้น ็เหลือบไปเห็นใรบานโผล่หน้าเ้ามาาประู่ายทหาร หลิวถวนหยวนรู้ันนนั้นี เาเป็นเพื่อนร่วมั้นในสมัยที่เธอเรียนมหาวิทยาลัยเธอื่อหลูหรหร เยมาฝึานที่่ายทหารพร้อมับหลิวถวนหยวน ่ว่อนหน้านี้เธอ็เพิ่ไ้รับมอบหมายให้ไปทำานที่โรพยาบาลประำอำเภอ
ทันทีที่หลูหรหรเห็นหลิวถวนหยวน เธอรีบเินเ้ามาหา ในมือถือถุหิ้วใบให่สีแาวน้ำเิน เาเินเ้ามาทีละ้าว ูท่าทาอนั่นะหนัเอาเรื่อ
“แนันแทบะหลุอยู่แล้ว” หลูหรหรพูพลาวาถุใบนั้นลรหน้าหลิวถวนหยวน
“เิน่าเิฝาันเอานมผมอล์ับนมผมาให้ บอว่านใน่ายทหารอเธออยาไ้เหรอ?” พอไ้ยินแบบนั้น หลิวถวนหยวน็มอเลยไปที่้านหลัหลูหรหร
“แล้วเิน่าเิล่ะ”
"เาลับไปที่เี่ยไฮ้แล้ว เห็นบอว่าไปัารเรื่อสำั แ่ไม่ไ้บอว่าเรื่ออะไร ่อนไปเาเลยให้ันเอาอพวนี้มาส่!" หลูหรหรมอไปที่่ายทหารแวบหนึ่
"ที่นี่ือ่ายทหารสินะ ริๆ็ไม่เห็นะมีอะไรเลยนี่ แ่็นะ! เธออุส่าห์เป็นนัเรียนที่เ่ที่สุในั้น สุท้าย็โนรอบรัวทำให้เสียโอาสอนบอยู่ี านอันที่ริวรเป็นอเธอ้วย้ำ!" หลิวถวนหยวนมวิ้วเล็น้อย หลูหรหรนนี้แ่ันับเธอมาสามปีอนที่พวเธออยู่ในโรเรียน ถ้าไม่ใ่เพราะเรื่ออพี่เธอันเิึ้นอนที่ใล้ะเรียนบ หลูหรหร็ไม่มีโอาสเ้าทำานในแผนั้นนำอโรพยาบาลประำอำเภอ
หลูหรหรมอูเสื้อผ้าอหลิวถวนหยวนอีรั้
หลิวถวนหยวนสวมเสื้อนอทหารที่เว่ยหนานหลินเอาอินทรธนูออแล้ว บนหัวอเธอสวมหมวนสุนัิ้อสำหรับฤูหนาว ้านล่าเป็นาเสีน้ำเินเ้ม สวมรอเท้าที่ทำาผ้าฝ้าย
"ไ้ยินว่าสามีอเธอำลัะหย่าับเธอเหรอ ิแล้ว็น่าสสารนะ ถ้าหย่าึ้นมาริ ๆ แล้วเ็สามนนั่นะทำยัไ?" หลูหรหรพู่อ แม้ะไ้ยินทุอย่าแ่หลิวถวนหยวน็ไม่อยาสนใ แ่เธอ็ไม่ิว่าหลูหรหระพูมาึ้นเรื่อย ๆ!
"ทำไมเธอออมา้านอล่ะ?" อนนี้มีเสียหนัแน่นและล่อแล่วัึ้น หลิวถวนหยวนเยหน้าึ้น เห็นเว่ยหนานหลินถือระเป๋าทหารลับมา เาสวมุทหารทีู่เรียบร้อย ใบหน้าอเาเ็เี่ยว เินมาท่ามลาแสแ ูส่าามและน่าเรามในเวลาเียวัน
ความคิดเห็น