คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 คลอด (รีไรต์)
บทที่ 2 ลอ (รีไร์)
เว่ยหนานหลิน อายุ 27 ปี เป็นรอผู้บัาารที่หล่อที่สุและอายุน้อยที่สุใน่ายทหาร เาเยไ้รับราวัลั้นหนึ่ และรับราารทหารมาั้แ่อายุยัน้อย สิ่สำัที่สุือเาูีเินบรรยาย ผ่านารฝึฝนอย่าหนัทำให้เามีรูปร่าสูเพรียว ล้ามเนื้อแน่นปึ สันรามัเน ใบหน้ามายราวับมี นายาวเป็นแพ นัยน์าามมา แ่เมื่อเาหรี่าล วาที่สวยามู่นั้นลับูน่าเราม เ่นเียวับอนนี้
หลิวถวนหยวนุัวอยู่ในอ้อมแนอเา พร้อมับเยึ้นมอใบหน้าอันหล่อเหลาอย่าหวาหวั่น
เว่ยหนานหลินมาแล้ว แ่หลิวถวนหยวนลับไม่รู้สึปลอภัยเลย รัน้าม เธอลัวว่าเาะวยโอาสนี้ในาร่าเธอ ำัเธอทิ้ เพราะารแ่านอเ้าอร่าเิมับเว่ยหนานหลินนั้น เ้าอร่าเิมเป็นฝ่ายเริ่ม้นและวาแผนารทั้หมเอ
เิมทีเ้าอร่าเป็นนัศึษาฝึานที่เ้ามาใน่ายทหาร ปีนี้เธอวระเรียนบและไ้เป็นอาารย์มหาวิทยาลัย แ่เมื่อไม่นานมานี้ พี่ายอเธอพลั้มือ่านายนลายเป็นเรื่อให่โ ไม่้อพูถึารอยู่ในมหาวิทยาลัยเลย แม้แ่ะหาแฟน็ยัทำไม่ไ้ ในอนนั้นเอที่เธอไ้พบับเว่ยหนานหลิน
เว่ยหนานหลินอายุยัไม่ถึสามสิบ็ไ้เป็นถึรอผู้บัาาร อนาไล เพียแ่แ่านับเา ่อให้ไม่ไ้เป็นอาารย์ อย่าน้อยารหาานทำ็ไม่ใ่เรื่อยานั
รั้แรที่เ้าอร่าเิมเห็นเว่ยหนานหลิน เธอ็เล็เป้าไปที่เาแล้วเรียบร้อย
และเพื่อะไ้แ่านับเว่ยหนานหลิน เธอึใ้ทาลัแบบโ่ ๆ ึ่อาศัยอนที่เว่ยหนานหลินป่วย้อไปโรพยาบาล ในารียาสลบให้ในอนที่เาเผลอ
เมื่อเว่ยหนานหลินหมสิ เธอึแสร้ทำเป็น ‘ูแล’ เาลอทั้ืนนไม่ไ้ลับหอพั และในเ้าวันรุ่ึ้น็ถูอาารย์ึ่ทำหน้าที่รวสอบหอพัพบเ้า
เรื่อที่ทั้สอนนอน้วยันึแพร่ระายไปทั่วทั้โรเรียนและ่ายทหาร
อนนั้น เว่ยหนานหลินมีแฟนอยู่แล้ว ำลัอยู่ใน่วทะเลาะันเรื่อที่เา้อไปเรียน่อ่าประเทศ เพื่อรัษาภาพลัษ์ผู้นำอทัพ ึับพลัับผลูให้ทั้สอแ่านัน
้วยเหุนี้ เว่ยหนานหลินึเลิับแฟนเ่าอย่าเป็นทาาร
ืนวันแ่าน เว่ยหนานหลินื่มหนั หลิวถวนหยวนึอาศัยัหวะนี้ล่วเินเา แล้วยัั้รรภ์ึ้นมาอี
อนนี้ แสันทร์ในใอเว่ยหนานหลินลับมาแล้ว!
หลัาแ่าน เว่ยหนานหลิน็ไม่่อยไ้ลับมาอยู่ที่่ายทหาร นาน ๆ รั้ถึะลับมาเอาเสื้อผ้าไปั
วันนี้เาลับมาโยไม่ไ้บอล่าวใร บัเอิเอหลิวถวนหยวนที่ำลัท้อแ่ พยายามะเล่นู้ายนอื่น
หลิวถวนหยวนิมาลอว่า เว่ยหนานหลิน้อไ้ยินเรื่อนี้เ้าแน่ ๆ ถึไ้ลับมาเพื่อับผิเธอ
ในใอหลิวถวนหยวนเ็มไป้วยวามหวาลัว แ่อนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรไ้ เพราะเธอปวท้ออย่าหนั สิ็เริ่มเลือนลา
"เสี่ยวหลี่ เรียมรถ!" หลิวถวนหยวนไ้ยินเสียะโนอเว่ยหนานหลิน
“รับ!” เสียอายนหนึ่็ัึ้น ไม่นานหลิวถวนหยวน็รู้สึว่าัวเอถูอุ้มึ้นรถไป
บนถนนรุระ ทำให้ระูทั่วร่าอหลิวถวนหยวนแทบแหลสลาย เธอรู้สึหนาวไปทั้ัวราวับลไปในห้อน้ำแ็
ในวามมึน เธอรู้สึว่าัวเอถูอุ้มไว้ในอ้อมแนอายนหนึ่
อ้อมออเา่าอบอุ่น เหมือนอ้อมออพ่อที่าไปนาน
หลิวถวนหยวนยื่นแนเรียวเล็ออไป อรอบเอวสอบแ็แรอเาไว้แน่น เธอปรือาึ้นมอายรหน้า้า ๆ ใบหน้าอเาภายใ้แสอาทิย์ รอบหน้าเรียบเนียนไ้รูปราวับบรรสรร์สร้า บ่บอถึวามอ่อนโยนและสใสุแสะวัน เหมือนสายลมอบอุ่นที่พัผ่านทุ่ห้าในฤูใบไม้ผลิ ั่วาวที่พาผ่านท้อฟ้ายามรารี
หลิวถวนหยวนที่รอัวเป็นโสมา 32 ปี อยู่ ๆ ็อยามีีวิอยู่ในโลใบนี้ เพราะแสสว่านี้ึ้นมา เธอไม่อยายเาให้ใรทั้นั้น!
“ไปามหมอ!” เสี่ยวเินไ้ยินนายน้อยเว่ยหนานหลินสั่ หลัาที่อุ้มหลิวถวนหยวนลารถี๊ป
อนลารถ เว่ยหนานหลินถอเสื้อทหารออ เหลือไว้เพียเสื้อเิ้ัวใน าเทหารเปื้อนเลือที่ไหลออมาาร่าอหลิวถวนหยวน
เสี่ยวหลี่ไปามหมอมาแล้ว พร้อมับเปลหาม
เว่ยหนานหลินวาหลิวถวนหยวนลบนเปลหาม เพิ่ะหันหลัลับไป ็ถูุหมอผู้หิในุาวน์สีาวนหนึ่เ้ามาสวมอ
หลิวถวนหยวน พยายามฝืนลืมาึ้นอย่ายาลำบา เธอมอเห็นใบหน้าเล็พอ ๆฝ่ามืออแพทย์หินนั้นถูประับไป้วยวามื่นเ้นและีใ
"หนานหลิน ุมาแล้ว!" แพทย์หิพู้วยน้ำเสียแผ่วเบา
"ม่านม่าน รีบ่วยภรรยาอัน่อน!" เว่ยหนานหลินพูเสียเบาพลาผลัหิสาวออไป
หลินม่านม่าน? ในหัวอหลิวถวนหยวนราวับมีสายฟ้าผ่าลมาโยพลัน ทำให้หัวใอเธอรู้สึเ็บแปลบึ้นมาอย่ายาะอธิบาย หลินม่านม่านือเพื่อนที่โมา้วยันับเว่ยหนานหลิน และเยเป็นู่หมั้นอเา หาไม่ใ่เพราะารปราัวอย่าะทันหันอเธอ ภรรยาอเว่ยหนานหลิน็ะเป็น ‘หลินม่านม่าน!’
และเมื่อืนนี้ ที่เว่ยหนานหลินไม่ไ้ลับบ้าน ็น่าะอยู่ับหลินม่านม่านนนี้แหละ!
"ภรรยาอุั้นเหรอ" หลิวถวนหยวนไ้ยินหลินม่านม่านถามย้ำอย่าัเน!
่านไม่เท่า่าใ หลิวถวนหยวนเริ่มสสัยว่า ผู้ายนนี้อาะำลัยืมมือเธอ่าหลิวถวนหยวน!
ผู้ายนนี้ถึับส่ภรรยาที่ำลัะลอมาอยู่ในมืออศัรูหัวใ แถมภรรยานนี้ยัใ้เล่ห์เหลี่ยมั่วร้ายแย่ผู้ายมาาเธออี!
หัวใอหลิวถวนหยวนสั่นไหว้วยวามหวั่นเร เธอรู้สึไ้ว่ามีบาอย่าไหลออมาาร่าายส่วนล่าอีแล้ว
หลิวถวนหยวน ไม่ิเลยว่าาร้ามเวลามาอเธอะยาลำบานานี้ อ้วนเป็นหมูไปทั้ร่า เนื้อัวสปร แถมยั้อมาอยู่่อหน้าสามีและศัรูหัวใเ่นนี้อี
"โอ้ย!" หลิวถวนหยวนร้อออมา้วยวามเ็บปว เธอโ่ัวึ้น ่อนะว้าออเว่ยหนานหลินเอาไว้แน่น
แววาอเว่ยหนานหลินสั่นไหว เาเอ่ยปลอบประโลมเธอ้วยน้ำเสียแผ่วเบาว่า "ถึโรพยาบาลแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว!"
มาโรพยาบาลนั่นแหละที่อันราย!
หลิวถวนหยวนพยายามอย่าหนัเพื่อให้ัวเอรู้สึัว เธอยัุมเ็มเินไว้ในมือไม่ี่เล่ม เป็นเ็มที่เธอเรียมไว้่อนหน้านี้ อนที่เธอล้มล เธอลัวว่าผู้หิสามนนั้นะทำร้ายเธอ
รอเท้าอเธอหายไปไหนแล้ว็ไม่รู้ หลิวถวนหยวนถอถุเท้าอออย่ายาลำบา ่อนะใ้เ็มเินแทลบน ‘ุฮุ่ยยิน’ ที่นิ้ว้อยเท้าอเธอ
‘ุฮุ่ยยิน’ เป็นุฝัเ็มที่เท้า มีสรรพุในารรัษาอาารที่ทารอยู่ในท่าผิปิ และในอนนี้ หลิวถวนหยวนไม่้อารฝาะาีวิอเธอไว้ในมืออศัรูหัวใ
เลือบริเวหว่าาอหลิวถวนหยวนไหลออมามาึ้นเรื่อย ๆ
"ะ… ะลอแล้ว!" หลิวถวนหยวนรู้สึไ้ว่าลูอเธอำลัเลื่อน่ำลมา!
หลินม่านม่าน้าวไป้าหน้า ผลัเว่ยหนานหลินออไป เธอเปิระโปรอหลิวถวนหยวนออเพื่อรวูแล้วพูออมาว่า "โผล่มารึ่หัวแล้ว!"
ผู้นรอบ้า เมื่อไ้ยินว่ามีผู้หิำลัะลอลู ่า็หันมามอ
แววาอเว่ยหนานหลินูเศร้าหมอล เาว้าผ้าห่มมาลุมัวอหลิวถวนหยวนเอาไว้ "พอะอทนไปถึ้าในไ้ไหม"
"ไม่ไหวแล้ว เ็ำลัะออมาแล้ว ไม่อย่านั้นะิอยู่้าในนะ!" หลินม่านม่านร้อบอ
หลิวถวนหยวนออแรเบ่มาึ้น แม้ะ้อลอลู่อหน้าธารำนัลเธอ็ยอม ีว่า้อไปที่ห้อผ่าัอันเย็นเยียบ ถู่าลูแล้วแย่สามีแบบนั้น!
"เสี่ยวหลี่ ไปเอาผ้าใบบนรถมาเร็วเ้า!" เว่ยหนานหลินะโนเสียเ้ม
เสี่ยวหลี่รีบวิ่ออไป แล้วนำผ้าใบทหารผืนให่ลับมา้วย
เว่ยหนานหลินรับมา ามันล้อมรอบัวหลิวถวนหยวน เพื่อบัสายาอผู้นที่มามุู ไม่นานนั ลูอหลิวถวนหยวน็ถูึออมา
นเป็นแม่เพิ่ะถอนหายใ้วยวามโล่อ ท้ออเธอ็เริ่มปวึ้นมาอีรั้
ความคิดเห็น