My wife

My wife

ตอนที่ 1

            ในยุคที่มีแต่ความสงบ ณ คฤหาสน์ของท่านขุนนาง ฟุจิวาราโนะ อาคิมิจิ ซึ่งกำลังเบิกบานใจมาก...

“เฮ้ออออ มีความสุข มีความสุขจริงจริง ฮ่า ฮ่า หลังจากผ่านยุคสงครามกลางมาได้ ช่างมีแต่ความร่มเย็นเป็นสุข หึ หึ”

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก !!!

“ท่านขา !!! แย่แล้วค่า !!!”

...มาอีกแล้วนางยักษ์เมียเรา ทะเลาะกับอีกบ้านมาแน่ๆ... “ฉันอยู่นี่”

“ท่านขา แย่แล้วค่ะ แฮ่กๆ แฮ่กๆ คิระ คิระ ลูกเรานะสิ เขาไปรับคำท้าดวลกับดันโจอิน โนะมิยะ ค้า”

“หา ! ว่าไงนะ !!!”

ฝ่ายตะวันตก...

ปึก !

“หืม... พลาดไปหน่อย” ใบหน้าสวยในชุดผู้ชาย กำลังยิงธนู เธอมีผมสีดำสนิท นัยน์ตาตาสีดำสนิท จมูกโด่งรับกับริมฝีปากอันเรียวบางได้รูป

“แต่ท่านคิระก็เก่งไม่มีใครเทียบแล้วนะคะ”สาวใช้คนสนิทพูดเมื่อนายของหล่อนยิงธนูได้กลางเป้า

“หรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ตึก ตึก ตึก !!!

“คิ คิ คิระ ลูกท้าดวลธนูกับดันโจอินจริงๆหรอ หา !!!”

“อ๋อ ฮ่า ฮ่า ท่านพ่อ วันพรุ่งนี้แหละ จะแบ่งเป็นสองฝ่ายยิงลูกศรเท่าๆกัน ลูกมั่นใจว่าชนะแน่”

“ไม่ได้นะ ! เห้อ ทำไมชอบหาเรื่องให้พ่อกลุ้มใจอยู่เสมอนะ”

“ท่านพ่อก็เจ้านั่นมันจะเอาซายูริเป็นเดิมพันนี่นา ถึงซายูริจะเป็นลูกแม่นม แต่ก็เปรียบเสมือนน้องสาวแท้ๆ ลูกไม่ยอมให้เจ้าหน้าสิวนั่นมาระรานหรอก!”

“ไม่ได้ ห้ามดวลเด็ดขาด !”

“แต่...”

“ไม่มีแต่ !!! เพราะลูกคือผู้หญิงนะ !!!”...เฮ้อ ตั้งแต่ลูกสาวคนนี้เกิดมาก็ร้องเสียงดังลั่น ยิ่งโตมาก็ยิ่งไม่เหมือนผู้หญิง ชอบเรียนวิชาและศิลปะแขนงต่างๆเหมือนผู้ชาย... “ถึงภายนอกจะดูเหมือนผู้ชาย แต่ลูกก็คือผู้หญิง”

“แต่สมัยนี้ผู้หญิงก็มีบทบาทนะท่านพ่อ ดูชายาจักรพรรดิองค์ก่อนดิ่”

“ก็นั่นท่านเป็นถึงพระชายา แต่ลูก ลูกน่ะต่างกันมากนะ ! ถ้าขืนไปท้าดวลจริงๆ เราจะตกเป็นขี้ปากชาวบ้านเปล่าๆ แล้วก็อันตรายด้วย เอาเหอะ ยังไงก็ห้ามดวล ตกลงนะ”...ยูเมโนะภรรยาคนแรกดูท่าทางก็คิดว่าเรียบร้อยดี แต่ดันหัวโบราณเชื่อเรื่องคำทำนายและวิชาคาถาอาคมมากไปหน่อย และไปได้มาซาโกะเป็นภรรยาอีกคน ซึ่งกว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว ตอนนี้กลายเป็นนางยักษ์ไปแล้ว และทั้งคู่ก็ไม่กินเส้นกันด้วย มีลูกสองคนก็คิดว่าจะได้ดั่งใจ เฮ้อ แต่กลับกลุ้มหนักเพราะลูกยูเมโนะภรรยาฝ่ายตะวันออก คือ คุณหญิงคิระ “ถ้าลูกเราเรียบร้อยเหมือนฝ่ายโน้นก็คงดีนะ เฮ้อ”

“ว่าไงนะ ! ท่านห้ามเอาลูกอิฉันไปเปรียบเทียบกับเด็กขี้โรคบ้านโน้นนะ ถึงลูกเราจะแก่นยังไงก็ยังดีกว่าขี้โรคแหละ หึ”มาซาโกะ

“จ่ะๆ ลูกเธอดีมาก แฮะๆ”

“แน่นอน เรียนหนังสือก็เก่ง ยิงธนูก็เก่ง อิฉันภูมิใจในตัวลูกมาก ห้ามเอาไปเปรียบกับลูกกระเทยของยายยูเมโนะนะคะ !”

“เฮ้อ...” ...สรุปว่า คุณหญิงคิระฝ่ายตะวันออกแท้จริงคือผู้ชายและคุณชายคะระฝ่ายตะวันตกแท้จริงคือผู้หญิง หน้าตาก็บังเอิญคล้ายกันมาก กลุ้มใจๆ ทั้งคู่มีนิสัยต่างกันมาก ฉันล่ะอยากจะร้องไห้...

“ท่านขา ! แย่แล้วคะ คุณหญิงคิระฝ่ายตะวันออกเป็นลมค่ะ”

“อีกแล้วเรอะ ! เขาเป็นลมวันละหนสองหนพวกเธอยังไม่ชินอีกหรือไง ไม่รับรู้ด้วยแล้ว วันนี้ฉันเหนื่อยเต็มทนขอพักดีกว่า”

“ทางนั้นเอะอะกันใหญ่เลยค่ะ ท่านคิระ” ซายูริ

“อืม ตั้งแต่ท่านแม่กลับไปนั่นแหละ สงสัยฟ้าผ่าท่านพ่ออีกแล้ว มิน่าท่านพ่อถึงผมบางลงทุกที”

“แหม ท่านคิระก็”

“ซายูริ ทางตะวันออกดูท่าจะโวยวายกว่าอีกนะ”

“คุณหญิง เอ้ย คุณชายคิระคงเป็นลมอีกแล้วมั้งคะ”

“อีกแล้วหรอ น้องชายฉันนี่น่ากลุ้มจริงๆ ตั้งแต่เกิดมายังไม่รู้จักว่าการดวลเป็นยังไงล่ะมั้ง”

“หรอคะ ฮะๆ แต่ท่านคิระอย่าไปดวลธนูเลยนะคะ เรื่องฉันน่ะช่างมันเถอะค่ะ”

“โห น่าเสียดายแย่น่ะสิ ฉันน่ะเก่งไม่แพ้ผู้ชายอกสามศอกนะ ทั้งการแต่งเพลงยาวเกี้ยวสาว การขี่ม้า ยิงธนูน่ะ น้องชายฉันซะอีกเรียบร้อยอย่างกับผ้าพับไว้”

“ท่านคิระ ฮ่ะๆ  แต่ท่านคะระก็พูดถูก”

อย่ากัดนะค้า เดี๋ยวตาย !!!!!!

“แหม ท่าทางโกลาหลน่าดูเลยนะคะ ทางฝ่ายนู้น”

“ตอนนี้ท่านแม่คงไม่อยู่น่าห่วงนะ ไปเยี่ยมกันดีกว่า ถ้าไม่ได้ไปดวลธนูก็เบื่อแย่ แวะไปเยี่ยมน้องชายก็ยังดี ไปด้วยกันสิ”

ฝ่ายตะวันออก...

ใบหน้าที่สวยราวกับผู้หญิงในชุดกิมิโนและผมที่ยาวสลวยแผ่สยายยาวเงางามเป็นประกายสีดำสนิท ผิวขาว ขนตาแผงนั้นพริ้มขยับเล็กน้อย เพราะตัวเจ้าของกำลังหลับใหลอย่างน่าเอ็นดูที่สุด มองดูใครๆก็คิดว่าเขาเป็นผู้หญิง

“อุ๊ น้องชายฉันนี่น่ารักจริงๆนะ ซายูริ ดูสิผิวเนี๊ยนเนียน ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“ใครน่ะ ! ผู้ชายหรอ !!!”ผู้ที่หลับใหลอยู่เมื่อสักครู่นี้ได้ตื่นและตกใจจากเสียงของผู้มาเยือน

“ฉันเอง ท่านยูเมโนะไปไหว้เจ้าไม่ใช่หรอ”

“อ่อ ท่านพี่ท่านเอง”

“เป็นลมอีกแล้วหรือไง”

“จ้ะ ตอนที่ท่านแม่มาซาโกะกลับมาคิดว่าเป็นท่านแม่ของฉันเลยลมจับ”

“เด็กโง่!! แม่เธอไปไหว้เจ้า เนื่องในโอกาสอายุครบ 40 ใช่มั้ย คงค้าง 2-3 วันแหละ นี่ ทำไมถึงขี้โรคมาตั้งแต่เกิดนะ”

คนถูกถามเงียบไปสักครู่ก่อนเปลี่ยนสีหน้าเศร้า “ชีวิตฉันคงถูกสาปมั้ง แค่เกิดช้ากว่าท่านพี่วันเดียวเท่านั้นเอง ตอนฉันเกิดมาท่านพ่อบอกว่า แม้กระทั่งเสียงร้องก็เทียบไม่ได้ยิน ท่านแม่กลัวว่าฉันจะไม่รอดแล้วบังเอิญท่านแม่ฝันว่าถ้าเกิดเลี้ยงฉันในแบบผู้หญิงฉันจะรอด แม้แต่ฉันเองยังคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงกระทั่งวันหนึ่ง ฉันเห็นเด็กผู้ชายวิ่งผ่านมาแล้วเขาก็หกล้มตกลงไปในบ่อน้ำตื้น ตัวของเขาเปียกเขาจึงแก้ผ้าแล้วตากไว้ ฉันตกใจมากเมื่อเห็นส่วนลับนั่นทำไมมันเหมือนกับของฉันเลยล่ะ พอบอกท่านแม่ ท่านแม่เลยบอกว่าแท้จริงแล้วฉันเป็นผู้ชาย แต่พระมาเข้าฝันว่าถ้าเลี้ยงแบบผู้หญิงฉันถึงจะรอด ฉันอยากกลับเป็นชายแม่ก็คงไม่ยอกและฉันก็อ่อนแอเกินกว่าจะเป็นชายได้จริงๆ ท่านพี่น่ะไปไหนมาไหนได้สบาย แต่ฉันสิต้องนั้งเฉยๆอยู่แต่ในบ้าน”

“เธออยากกลับเป็นชายหรอ”

“แน่ล่ะสิก็ฉันเป็นผู้ชายนี่นา และยิ่งคิดคิดจริงจังมากเมื่อได้พบท่านพี่ครั้งแรก”

“อ๋อ ตอนนั้นเธอร้อง ‘อ้ะ’ คำเดียวแล้วก็สลบไปเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“ถ้าฉันถูกเลี้ยงมาแบบผู้ชายก็คงเหมือนท่านพี่”

“แต่เธอสวยกว่าฉันนะ แฮะๆ มิน่าพวกเพื่อนฉันถึงชมว่าคุณหญิงคะระสวยมาก แต่น่าเบื่อพวกเพื่อนฉันเข้ารับราชการได้ ยกเว้นฉันเท่านั้น”

“แหม ท่านพี่ อยากเป็นผู้ชายจริงๆหรอ”

คนถูกถามยิ้มกริ่มทันที “ฮื้อ ฉันจะเป็นคุณชายคิระของฝ่ายตะวันออกไง ไปนะ กลับเถอะซายูริ”

ร่างสวยได้แต่มองตามหลังของพี่สาวในชุดผู้ชายออกไปด้วยแววตาเศร้าสร้อย...