คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ++Chapter 1 ผจญภัยเหล่าลูกหม้อ !! ++
Chapter 1 – ผจญภัยเหล่าลูกหม้อ !! <พบปะกับตานัทสึ>
++ เช้าวันเปิดเทอมที่แสนจะสดใส ++
“อ๊า...เปิดเทอมแล้ว ยูจังๆ เดินเร็วๆหน่อยซี่” ยัยตัวเล็กเรียกฉันแต่เช้าเลย - - ขอเดินไปหลับไปหน่อยได้ป่าวล่ะ ยัยบ๊อง คนเค้าเพิ่งนอนเมื่อตอน ห้าชัวโมงที่แล้วเองนะ
“อืมๆ - - ~ zZ” ฉันตอบรับส่งๆแล้วเดินทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ ระหว่างที่กำลังบำเพ็ญตบะพร้อมที่จะได้รับพรแสนวิเศษจากพระอิศวรแล้ว ก็เหมือนมียักษ์ทศกัณฐ์เข้ามาขัดขวางกลางลำปล้องพอดี มีใครซักคนไม่รู้เดินเข้ามชนฉันเต็มๆเลย - - ++ ยัยนั่นส่งเสียงสบถเล็กน้อยแต่หยาบคาย และมันก็ดังพอที่จะทำให้ฉันและซารังได้ยิน
หนอยย ยัยทศกัณฐ์นี่นิ - - ++
แล้วซารังก็เริ่มทำหน้าแย่ๆอย่างผิดสังเกต ฉันเลยสงบจิตสงบใจแล้วฟังเสียงที่ดังเข้ามาตามสายลม
‘นี่นะหรอ ... คนนอก ?’
‘น่าหมั่นไส้ชะมัดเลย’
‘ดูแต่งตัวทำหน้าเข้าสิ คิดว่าตัวเองเด่นเสียเต็มประดา’
‘นั่นสิ คงคิดว่าตัวเองมันวิเศษมากมาย’
‘ยัยคนตัวสูงๆนั่น ดูไม่ค่อยเป็นมิตรเอาซะเลย’
‘นั่นสิ ดูยัยเตี้ยนั่นด้วย คงคิดว่าตัวเองน่ารัก แหวะ’
“อะแฮ้มมมม อะแฮ่ม” ฉันส่งเสียกระแอมดังกังวานพอที่จะทำให้กลุ่มพวกช่างเม้าท์นั่นสลายโต๋ได้ ก่อนที่จะเดินไปรวมกับหมิงและยัยเพียวที่มาถึงโรงเรียนก่อนอยู่นานแล้ว จากนั้นก็เล่าเรื่องราวให้สองสาวฟัง
“...กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นคืนสนอง” แต่หมิงกลับพูดปลงๆแบบไม่สนใจอะไร
“อืม...ฉันก็ว่าอย่าไปถือสาอะไรเลยน่า” ซารังพูดแบบไม่ถือสาแต่ว่าก้อรู้สึก เพราะสีหน้าของยัยนี่ยังคงมีริ้วรอยของความกังวลอยู่
“แต่ว่า จากลางสังหรณ์ที่แสนจะแม่นยำของเพียวเพียวสุดสวยคนนี้บ่งบอกได้ว่า พวกเราไม่โดนแค่นินทาแน่ๆ ยิ่งนานไปมันก็ยิ่งมากกวี้ ฉันรู้สึก” เพียวเพียวพูด
“งั้นลุยเลยมะ??” ฉันพูดแล้วทำท่าเตรียมลุก เพียวเพียวพยักหน้าก่อนจะลุกยืนขึ้น
“ล....”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ !!” แล้วก็โดนเสียงของยัยหมิงขัดขึ้น
“ทั้งสองคนน่ะใจเย็นก่อนดีกว่ามั้ย” ซารังพูดพลางถอนหายใจ
“อยากเข้าห้องปกครองตั้งแต่เปิดเทอมเลยหรอยะ ???” หมิงถามหน้าตาย เออ.....จริงด้วยเนอะ
เมื่อคิดได้ฉันกับยัยเพียวก็นั่งลงพลางทำหน้าเจี๋ยมเจี๊ยมแบบสำนึกผิด
“ฮะๆๆ ทำหน้าเหมือนชิวาว่าเลยอ่ะ ไปเข้าแถวกันก่อนเถอะนะ เค้าประกาศเรียกนักเรียนแล้วนี่นา” ซารังพูดพลางหัวเราะแล้วชวนพวกเราไปเข้าแถว เราสี่คนเดินเข้าหอประชุมไปท่ามกลางเสียงนินทาของปลาทูหอยปูนกกา -*-
เฮ้อ.... วันข้างหน้าเราจะเจออะไรอีกนะ ??
++ หอประชุมใหญ่ ++
“อาจารย์คะ” พวกเราเดินเข้าไปที่หอประชุมแล้วซารังก็เรียกอาจารย์ที่เดินผ่านมาทางพวกเรา ซึ่งท่านก็หันมาตามเสียงเรียกก่อนจะยิ้มให้อย่างร่าเริง ^__________________^ ßแบบนี้ -*-
“ว่าไงลูก”
“พวกหนูเพิ่งย้ายมาใหม่ค่ะ ต้องไปเข้าแถวที่ไหนหรอคะ ??” ฉันถามอาจารย์พลางทำหน้าตาแอ๊บแบ๊วแหววหวานอินโนเซ้นต์สุดฤทธิ์
“อ๋อ...หนูต้องเข้าไปหลังเวทีนะคะ เพราะนักเรียนที่มาใหม่ทุกคนจะต้องไปแนะนำตัวบนเวทีเพื่อให้รู้จักกันทั่วๆน่ะจ๊ะ” อาจารย์ท่านนี้พูดก่อนพาพวกเราไปที่หลังเวทีจากนั้นก็ฝากฝังพวกเรากับพี่ๆในสภานักเรียนเกือบทุกคน (เพราะบางคนยังไม่มา)
“น้องๆมาจากโรงเรียนไหนหรอคะ ?” พี่ผู้หญิงที่ชื่อ จิ๊บ ถามขึ้น พี่เค้าเป็นประธานนักเรียนฝ่ายหญิงล่ะ ฉันบอกชื่อโรงเรียนไป พี่ๆทั้งหลายก็ต่างส่งเสียงที่บ่งบอกความตื่นเต้น
“โรงเรียนดังใช่ย่อยนะเนี่ย ทำไมถึงย้ายมาที่นี่กันล่ะ” พี่ไบรท์ รองประธานหอฝ่ายชายถามขึ้น
“พ่อให้ย้ายมาน่ะค่ะ” หมิงตอบส่วนฉันกับซารังต่างก็อึกอัก ไม่กล้าตอบคำถาม ใครจะไปอยากบอกล่ะว่า....ฉันโดนไล่ออก
พี่ไบรท์กำลังจะเอ่ยปากถามพวกเราต่อก็ชะงัก หยุดคำพูดไว้เมื่อร่างสูงที่มีใบหน้าหล่อดูเย็นชาก้าวเข้ามาในห้องแล้วกวาดสายตามองไปทั่วก่อนที่ดวงตาดำขลับคู่นั้นจะหยุดอยู่ที่พวกเราสี่คน
“ไบรท์...คนพวกนั้นใคร ?” เขาหันไปถามพี่ไบรท์
“เด็กใหม่น่ะ....นัทสึ” พี่ไบรท์ตอบพร้อมรอยยิ้ม
“อ๋อ...คนนอกหรอ ...” หืม......คนนอก....แล้วบทสนทนาเมื่อเช้าก้อเข้ามาวนเวียนในหัวของฉัน...
‘นี่นะหรอ ... คนนอก ?’
‘น่าหมั่นไส้ชะมัดเลย’
‘ดูแต่งตัวทำหน้าเข้าสิ คิดว่าตัวเองเด่นเสียเต็มประดา’
‘นั่นสิ คงคิดว่าตัวเองมันวิเศษมากมาย’
‘ยัยคนตัวสูงๆนั่น ดูไม่ค่อยเป็นมิตรเอาซะเลย’
‘นั่นสิ ดูยัยเตี้ยนั่นด้วย คงคิดว่าตัวเองน่ารัก แหวะ’
ปึด! ปึด! ปึด! ปึด! (กรุณาอ่านเป็นเสียงเส้นระงับอารมณ์ขาดผึง -*-)
“มันจะมากไปแล้วนะ ! ” ฉันตะโกนขึ้น นายนั่นชะงักเล็กน้อยก่อนหันมายักคิ้วให้ กวนโมโหที่สุด !
“เอะอะอะไรก็คนนอกๆ ยัยทศกัณฐ์นั่นก็เหมือนกัน ยัยพวกปลาทูปูหอยนกกานั่นก็ด้วย อะไรกันนักกันหนานะฮะ ??” เหมือนฉันจะได้ยินเสียงซารังพึมพำว่า ทศกัณฐ์ มาเมื่อไหร่เนี่ย ด้วย ฉันไม่สนหรอก !!
“ฉันไม่ใช่คนนอกนะยะ เรื่องอะไรนายถึงจะมีสิทธิ์มาเกณฑ์พวกฉันให้เป็นคนนอกด้วย ฉันหน้าเหมือนอีทีรึไง หรือเพราะฉันใช้เวทย์มนต์ได้งั้นหรอ ?? บ้าแล้ว ฉันไม่ใช่เฮอรไมโอนี่หรือแฮร์รี่พอตเตอร์นะตาบ้า พวกฉันเข้าเรียนที่นี่อย่างถูกต้องจ่ายค่าเทอมแล้วด้วย นายยังจะมากล่าวหาใส่ร้ายป้ายสีอะไรฉันล่ะฮะเนี่ย !?”
“คนนอกยังไงก็คือคนนอกอยู่วันยังค่ำ นิสัยชอบโวยวายใช้กำลังของเธอเนี่ย บ่งบอกสถานะของเธอได้ดีมากๆเลยล่ะ หึหึ” ตาบ้านั่นพูดก่อนที่จะแสยะยิ้ม อ๊ากกก โมโหที่สุดดดด
“ทำใจซะเถอะ...ชาตินี้ชาติหน้าไม่ว่าชาติไหนเธอก็ต้องโดนนักเรียนเกือบทั้งโรงเรียนเพ่งเล็งแน่ๆ”
หนอยย ~ ><
“ระวังตัวไว้แล้วกัน ชาตินี้คงไม่มีคัยมาญาติดีด้วยแน่ๆ” ตานั่นพูดก่อนที่จะเปิดประตูออกนอกห้องไป หนอยย คิดจะท้าทายกันใช่มั้ยฮะ ??
“งั้นนายก็คอยดูละกัน...ภายในเทอมนี้ ไม่สิ..เดือนหนึ่งเลยก็ได้ ฉันจะทำให้ทุกคนยอมรับและเป็นเพื่อนกับฉันให้ได้เลยคอยดู ถ้าฉันทำได้นายต้องทำตามฉันทุกอย่าง ถ้าไม่ได้นายฆ่าฉันให้ตายไปเลยก็ได้!!” นัทสึหันมาแล้วพูดน้ำเสียงเรียบๆ
“แต่ถ้าแบบนั้นเธอก็สามารถติดสินบนหรือจ้างให้ใครต่อใครมาเป็นเพื่อนของเธอก็ได้นี่นา...มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ ??”
“ง...งั้น....ฉันไม่ใช่เครื่องมือหรืออะไรก็ตามที่ถือว่าเป็นการโกง พอใจรึยังห๊า~!!” ฉันพูดเสียงดังก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้พลางจ้องหน้าหาเรื่องนัทสึ ที่แสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนเดินออกไป
“น่าสนุกดีนี่...” เขาพูดทิ้งไว้ก่อนจะปิดประตูเสียงดัง ทุกคนในห้องต่างมองมาที่ฉันอย่างอึ้งๆ
“เอ่อ...” พี่จิ๊บพูดเสียงอ้ำๆอึ้งๆ
“คะ?”
“ยูเมะรู้มั้ย...ว่าคนเมื่อกี๊คือใคร ??”
“คนบ้ามั้งคะ”
“ปล่าวจ๊ะ เค้าไม่บ้าจ๊ะ...แต่เค้าเป็น ประธานนักเรียนจ๊ะ” พี่จิ๊บพูดพลางยิ้มแหยๆ
..........
พูดได้แค่คำเดียวว่า
เวรกรรม TT;;
++ เวลา 08.00 น. พิธีเปิดการศึกษาประจำโรงเรียน ++
ตอนนี้ท่านผอ.กำลังพูดอยู่ ฉันยืนฟังอยูข้างๆเวที ข้างบนมีทั้งพี่ๆในสภานักเรียนและคณาจารย์หลายคน อ๊ะ พี่จิ๊บกับพี่ไบรท์ ฉันโบกมือพลางส่งยิ้มบางๆให้ พี่ๆทั้งสองก็หันมายิ้มให้ฉันเช่นกัน ฉันหันไปหาคนที่ยืนต่อจากพี่ไบรท์ก็เจอกับนัทสึ ตานั่นแสยะยิ้มให้ฉัน....กลัวนะเฟ้ยยย แน่ใจนะว่านายเป็นประธานนักเรียนน่ะ
ตอนนี้เวลาผ่านไป 20 นาทีแล้ว ผอ.ก็เรียกประธานนักเรียนฝ่ายชายไปพูด ฉันได้แต่หวังงว่าที่พี่จิ๊บพูดมันจะเป็นความฝัน
“สวัสดีครับ ผมนายอัคนีครับ”
ไม่ใช่ฝัน T^T;;; เสียงกรี๊ดของพวกผู้หญิงก็ดังมากด้วย อะไรจะขนาดนั้นเนี่ยย
“ครับ ในปีนี้ จะมีนักเรียนมาเข้าที่นี่ใหม่เป็นจำนวน 4 คนนะครับ” พูดจบจากเสียงกรี๊ดก็กลายเป็นเสียงซุบซิบนินทาแทน อะไรอีกเนี่ย
“งั้นเดี๋ยวพวกเรามาพบกับพวกเค้าทั้งสี่และรู้จักกับพวกเขาเลยนะครับ” ตานั่นพูดแล้วยกมือที่ขนาบข้างมากระดิกนิ้วเรียก แหม~ ไม่ผิวปากเลยล่ะ ฉันไม่ใช่หมานะยะ ~ =[]=;; ยังไงซธก็ต้องขึ้นไปอยู่ดี...รู้สึกเหมือนตกเป็นเบี้ยล่างยังไงก็ไม่รู้แฮะ
-*-
พวกเราทั้งสี่ขึ้นไปข้างบนแบบสุภาพสตรีเต็มที่ พอไปถึงตานัทสึก็เข้ามาใกล้ๆแล้วกระซิบข้างหูว่า ‘Mission One!’ แล้วเสียงกรี๊ดก็ดังสนั่นขึ้น เหมือนกรี๊ดด้วยความแค้นแฮะ ฉันรู้สึกไปเองรึปล่าว ?? แต่....
เมื่อกี๊นายทำบ้าอะไรฮ๊า~~~!!!
ช่างมัน สลัดความคิดบ้าๆนี่ก่อนที่จะแนะนำตัวบนเวทีอย่างสง่างาม
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อนิทราทิพย์ค่ะ เรียกว่ายูเมะก็ได้นะคะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ” พอฉันพูดจบเสียงซุบซิบนินทาก็ดังขึ้นมาจนจับใจความไม่ได้ จะได้ยินก็แต่คำว่าคนนอก
“สวันดีค่ะทุกคน ดิฉันนางสาวลลิตาค่ะ เรียกฉันว่าซารังนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ซารังพูดไปยิ้มไปอย่างน่ารักแต่เสียงภายในห้องประชุมกลับไม่เบาลงเลย อะไรกันนักกันหนาเนี่ย ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ ซารังคงรู้เลยจับมือฉันไว้แน่นแล้วพูดเบาๆว่าให้ใจเย็นๆเพื่อให้ฉันสงบจิตสงบใจ ฉันสูดหายใจลึกๆก่อนที่จะผ่อนออกมาแล้วทำใจให้มันนิ่งเข้าไว้ เฮ้อ..
“สวัสดีค่ะ ดิฉันวายุตา ชื่อเล่นว่าเพียวเพียวนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ จุ๊บ ~” ยัยบ้า ~ =[]=;;; อะไรของเธอเนี่ย ฉันแอบเห็นพี่พลอยพลอยพี่สาวแท้ๆของเพียวเพียวที่เป็นประธานหอหญฺงยืนเอามือปิดหน้าอยู่ข้างหลัง
โถ...ท่าทางจะอายแทนน้องสาวเอามากๆ -*-
แต่เสียงนินทาที่ดังขึ้นนี่ทำให้ฉันได้รู้ว่า
ฉันแพ้ตานัทสึตั้งแต่ก้าวแรกเลยแหละ TT^TT
“สวัสดีค่ะ ฉันจันทร์ธิรา ทุกๆคนสามารถเรียกฉันได้ว่าหมิง ยินดีที่ได้รู้จัก...กับทุกคนค่ะ - -++” โอ้ เพื่อนที่แสนจะน่าเกรงขามของฉัน ยัยหมิงแนะนำตัวแบบที่ว่าขนาดฉันเองที่เป็นเพื่อนกับมันฟังแล้วยังขนลุกเลย - - คิดดูสิ ตอนนี้ทั้งหอประชุมเงียบเลยทีเดียว -*-
หลังงจากที่หมิงพูดจบนัทสึก็เดินออกมาพร้อมกับผอ.แล้วตาบ้านี่ก็มายืนข้างๆฉันพร้อมๆกับที่ผอ.ไปยืนข้างๆหมิง
ช่วยไปยืนที่อื่นไม่ได้หรอคะ คุณประธานนักเรียน - - ++ ฉันคิดในใจก่อนจะส่งสายตาชิ้งๆวิ้งๆไปให้กับตาประธานนักเรียน
“อะไร เริ่มหลงเสน่ห์ฉันแล้วรึไงน่ะ ?” นัทสึถามพลางแสยะยิ้ม
“หลงตัวเอง - -++” คนเขามองด้วยสายตาเชือดเฉือนแล้วยังไม่รู้อีก ตายด้านเรอะ - -
“ฉันหวังว่าเทอมนี้นักเรียนคงจะไม่ใช้คำว่าคนนอกกับนักเรียนใหม่ทั้งสี่คนนี้นะ และ ห้ามก่อเรื่องที่ไม่เป็นอรื่งเพียงเพราะคำพวกนั้ด้วย...” ผอ.พูดด้วยเสียงที่ฟังดูทรงพลังและมีอำนาจ จากนั้นท่านก็พูดเปิดพิธีการศึกษาประจำปีนี้แล้วก็ปิดการประชุม ขณะที่ฉันกำลังกลับหันหลังเดินไปหลังเวที อยู่ดีๆก็มีอะไรซักอย่างมากระทบหัว ทำให้ฉันรู้สึกชา
“เฮ้ย ใครน่ะ” เสียงของนัทสึดังขึ้นพลางมองไปที่ข้างล่างเวทีก็พบกับความพลุกพล่านของนักเรียน เขาสบถเสียงดังก่อนที่จะรายงานให้ผอ.ทราบ ท่านทำหน้าเครียดนิดหน่อยแล้วหันมาบอกให้นัทสึพาฉันไปทำแผลเล็กๆที่เกิดขึ้นบนหัว ก่อนไปท่านก็พูดว่า
“ระวังตัวให้ดีนะพวกเธอ...ฉันขอเตือน ถ้ามีอะไรมาบอกฉันได้นะ”
เราสี่คนมองหน้ากันก่อนพยักห้ารับคำของผอ.
ความคิดเห็น