คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ++Chapter 2 แก้งค์คนนอกประจำห้อง A++
Chapter 2 – แก้งค์คนนอกประจำห้อง A
++ ม.ปลายปี 1 ห้องเอ ++
“@#$%%%^&*@@!!!!)(**__++” โอ๊ะ...เสียงดังมาถึงที่นี่เลยแฮะ -*-
“นักเรียน เงียบๆ” เสียงอาจารย์ประจำชั้นที่ดูเหมือนจะแมนพูดขึ้น แต่ทั้งห้องก็ยังคงส่งเสียงดัง เอ่อ...อาจารย์คะ ไม่ทราบว่า พูดเป็นเสียงมดเบ่งอึแบบนี้ เค้าจะได้ยินกันหรอคะ ??
“นักเรียนทั้งสี่คะ เอ๊ย...ครับ ช่วยออกห่างอาจารย์ซักกะนิ๊ดดดนึงนะครับ” อาจารย์พูด พวกเรารีบทำตามอย่างรวดเร็ว จากนั้นอาจารย์ก็ก้มหน้า สูดหายใจ หยิบชอล์ก และ...
“อ๊ากกกกกกกก...Shut Up!!”
เฟี๊ยววว ~
ป๊อก ! ป๊อก ! ป๊อก ! ป๊อก !
สิ้นเสียงชอล์กที่กระทบกับหัวของนักเรียนสาวทั้ง 4 เสียงโอดโอยก็ดังขึ้น อาจารย์ยิ้มอย่างพอใจในฝีมือและเริ่มพูด นักเรียนทั้งห้องต่างก็เงียบกริบรวมถึงฉันด้วย - -
“โอเค...เงียบซะทีนะเธอทั้งหลาย - -” อาจารย์พูดแล้วเรียกพวกเราที่เดินหลบลี้หนีภัยไปข้างนอกให้เข้ามาในห้อง
“สี่สาวนี่คือเพื่อนใหม่ของพวกเธอนะ...อ๊ะ แนะนำตัวสิ” แล้วก็บุ้ยบ้ายมาทางฉัน อ่าว ? -0-
“ยูเมะค่ะ”
“ซารังค่ะ”
“เพียวเพียวค่า โอ้ย” เอ่อ ทำท่าสะดีดสะดิ้ง เลยโดนพลอยๆหยิกเอาที่หลัง -*-
“หมิง...ค่ะ - -++”
“ขอบคุณมาก มีใครอยากถามอะไรเพื่อนมั้ย?” อาจารย์พูดต่อ แล้วก็มีสาวน้อยน่ารักคนนึงยกมือขึ้นแล้วถาม
“อยากรู้ว่าทำไมถึงมาเรียนที่นี่คะ?”
“โดนไล่ออกค่ะ - -” พอฉันพูดจบเสียงหัวเราะและเสียงนินทาก็ดังขึ้น หึหึ กะแล้วเชียว
“เพราะฉันไปช่วยซารังจากอีตาครูพละที่แสนจะโรคจิตที่กำลังลวนลามซารังที่ห้องเก็บอุปกรณ์ค่ะ ก็แค่ต่อยแบบเบาะๆสามทีแล้วก็...ฟาดด้วยดาบนี่ จากนั้น ฉันก็ใช้วิชาไอคิโด้ดั้งสามของฉัน ซึ่งก็คือท่าไม้ตายจัดการตาบ้านั่น แต่ก็โดนอำนาจของเงินที่ถูกอาจารย์บ้าๆนั่นยัดให้ผอ. ก็...แค่นั้น” โฮ่ๆๆๆ หน้าซีดกันเลยทีเดียวเชียว - - ++
“อ....เอ่อ... มะ ไม่มีใครถามแล้วใช่มั้ย??” แม้แต่อาจารย์ยังเสียงสั่น - - “
“โอเค พวกเธอทั้งหมดไปนั่งที่ๆว่างไว้นะ” จากนั้นพวกเราทั้งสี่ก็ไปนั่งที่แต่...
พลั่ก !!
“ซารัง!!!!!”
“ฮะๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะดังขึ้น ซารังที่นั่งอยู่ที่พื้นทำสีหน้าเจ็บปวดเล็กน้อยแต่มือที่เปื้อนเลือด แม้จะมีเพียงเล็กน้อยแต่ทำให้ฉันรู้สึกเดือดยัยคนที่นั่งยอ้มอย่างสะใจ แกนะแก บังอาจมากๆ
“แก๊~~~” ฉันตะโกนสุดเสียงพลางเงื้อมือขึ้น ยัยบ้านั่นหลับตาปี๋ กลัวใช้มั๊ย ??
“กลัวใช่มั้ย? แล้วทีแกทำกับเพื่อนฉันล่ะ ฮ๊า !!??” ฉันพูดแล้วจะลงมือแต่เพียวๆกลับรั้งหมัดฉันไว้
“อย่า...ยู...” เธอพูดแล้วมองหน้าฉัน ฉันเลยลดมือลงอย่างเสียไม่ได้
“นรารัตน์ เธอทำอะไรลลิตา” อาจารย์พูดเสียงเหี้ยม
“เปล่านะคะ เค้าล้มลงเอง” ยัยรัดรัดอะไรนั่นพูดหน้าตาแล้วพยักเพยิดไปทางซารัง “ไม่เชื่อก็ถามเค้าดูสิ”
“ค่ะ หนูล้มเองค่ะอาจารย์”
“ซารัง~ เธอพูดอะไรน่ะ เมื่อกี๊ฉันเห็นเต็มๆตาเลยนะว่ายัยรัดรัดนี่มันขัดขาเธอ!” ฉันพูด
“ยูจัง...ไม่เป็นไรหรอก ใจเย็นๆนะ” ซารังพูดพลางยิ้มแล้วเดินไปที่โต๊ะ หมิงเดินตามซารังไปแล้วพูดเบาๆให้ฉันได้ยินว่า คราวหน้าเธอได้ลุยเต็มที่แน่ ฉันยอม ฉันเลยกลับไปนั่งที่กับยัยเพียว
“งั้น...ทำความรู้จักกันไปก่อนละกันนะ อีก20นาทีเดี๋ยวจะเป็นคาบอังกฤษ ครูไปนะ บ๋ายบาย” อ่าว อาจารย์ ไหงทิ้งหนูไว้แบบนี้ละคะ -0-
อื่ม....ไม่มีอะไรทำ ขอเช็คสภาพดาบสุดที่รักของฉันก่อนแล้วกันนะ อิอิ ดาบไม้ชิ้นนี้เป็นดาบที่พี่ยูคิ (พี่ชายฉันเองมีแฝดชื่อฟูยุล่ะ) ซื้อให้มาใหม่หลังจากที่ใช้มรดกตกทอดของพ่ออยู่นานโข ที่ดาบมีเครื่องรางที่เขียนว่า “โค่ย” ที่แปลว่าความรัก(หรืออีกอย่างคือปลาคราฟ-*-)ไว้ด้วย เอ่อ....พี่คะ มันเกี่ยวอะไรกับดาบคะ -*- ระหว่างที่กำลังนั่งดูดาบน้อยๆ(เหรอ?)ก็มีคนเดินมาหาข้างหน้า เมื่อเงยหน้าจากดาบก็พบใบหน้ายิ้มแย้มของสาวหัวเถิก เอ้ย สาวน้อยน่ารักที่ใส่ที่คาดผม งงนะคะ
“สวัสดีจ๊ะ ยูเมะ”
“อืมมม” ฉันตอบเสียงเรียบๆทั้งๆที่แทบจะกระโดดออกนอกโลกได้แล้ว
“เราชื่อมิคนะ”
“อืมมมม”
“ไปทานอาหารกลางวันกับพวกเราไม๊”
“.....ห๊ะ? อ่ารัยน๊า”
“ไปทานอาหารกลางวันกับพวกเรามั้ยเอ่ย??”
“เธอ...ชวนพวกเราหรอ ?? 0.0” เพียวเพียวได้ยินแล้วหันมาถามอย่างต๊กกะใจ
“อื๊ม”
“ด...ด...ได้เลย” ฉันกับเพียวๆตอบรับอย่างรวดเร็ว มิคยิ้มแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ
“เย่ๆๆๆๆ มีเพื่อนแล้ววว” แล้วฉันกับเพียวๆก็นำเรื่องที่น่ายิ้นดีนี้ไปเล่าให้กับสองสาวที่เหลือฟัง
ความคิดเห็น