คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8
Natsu Talk
ฟ้าวววววววววววววววววววววววววววววววววว
ซู่ม!
“ว้าก!”นี่มันอะไรกันผมมองไปรอบๆ
“ตื่นแล้วหร่อนัตสึ...แล้วเมื่อกี้ฝันร้ายหร่อ”เสียงๆหนึ่งถามขึ้น...ใช่แล้วเสียงของเกรย์แต่ว่าเมื่อกี้ผมจำได้ว่าสู้กับวัลแคนอยู่นี่แล้วเกรย์มันก็เข้ามาแล้ว...แล้วโอ๊ยปวดหัว
“อืมฝันร้าย...แต่ว่านี่ที่ไหนแล้วเกิดอะไรขึ้น”ผมถามมันและผมก็พึ่งสังเกตเห็นรอบข้างว่าเราอยู่กลางป่าด้านผมมีกองไฟอยู่และพอมองขึ้นไปท้องฟ้าบอกผมว่าเวลานี้ใกล้ค่ำแล้ว
“หืม...นี่นายจำไม่ได้หร่อ”มันถามผมกลับ
“ไม่ถ้านึกออกคงไม่ถามหรอก”ผมตอบมันไป
“ไหนดูซิ...อืม...อืม”ผมขยับตัวมาใกล้ผมแล้วเอามือมาทาบหน้าผากผมทำอะไรฟร่ะ
“เฮ้ยแกทำอะไรเนี่ย”ผมขยับตัวออกมาก่อนจะถามมันไป
“ก็ดูอาการอยู่ไงว่ามีอะไรผิดปกติอีก”ดูมันกวนซะจริง
“แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้นล่ะห้ะ”ผมเริ่มขึ้นเสียง
“ก็.......................................................”
.........................................................................................................................................................................................................
ประมาณสี่ชั่วโมงก่อน
“นัตสึระวัง”เสียงของแมวสีฟ้าดังขึ้นเตือนสติร่างบางที่นั่งกองอยู่กับพื้นด้วยความเจ็บปวด
“มะ..ไม่ทันแล้ว”นัตสึพูดออกมาเบาๆ
Ice Make Shield
เช้ง!
“ห้ะเสียงนี้”นัตสึค่อยเงยหน้าขึ้นมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา
“เกรย์”นัตสึเรียกชื่อของจอมเวทย์ที่กำลังสร้างเกราะน้ำแข็งปกป้องเขาอยู่ด้านหน้า
“ให้ตายสิ...อึก...แกเนี่ยชอบให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะรู้สึกอยู่แล้วว่าต้องมีเรื่องไม่ดีแน่เลย”เกรย์พูดขึ้นก่อนจะดันหมัดของวัลแคนกลับไป
“เฮอะแล้วจะเป็นห่วงทำไมล่ะ”นัตสึเริ่มมีน้ำโห
“Ice Make Lance...............ก็ชั้นไม่อยากให้นายเป็นอะไรไปนี่นานัตสึ”เกรย์ร่ายเวทย์ใส่วัลแคนกระเด็นไปแล้วหันมาตอบทำเอานัตสึหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
“แฮปปี้ไปตามเอลซ่าทีบอกว่าเจอวัลแคนแล้ว”เกรย์พูดอีกครั้งก่อนจะเดินไปอุ้ม(ท่าอุ้มเจ้าหญิง)นัตสึขึ้นมา
“ไอ๊ได้เลย....ไฮสปีด”แฮปปี้กล่าวก่อนบินไป
“เฮ้ยทำอะไรปล่อยนะ”นัตสึขัดขืนเมื่อถูกอีกฝ่ายอุ้มขึ้นมา
“ก็นายน่ะเดินไม่ไหวไม่ใช่หร่อนัตสึ”เกร์ยพูดก่อนจะมองนัตสึซึ่งตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนของเขา
“อะ..อะ..เอ่อเกรย์”นัตสึสึกล่าวออกมาเบาเมื่ออีกฝ่ายเริ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนห่างกันไม่มากจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน
ครึ่กๆๆๆๆๆโครม
“หน่อยแกนะแก”เสียงนี้ทำเอาทั้งคู่ตื่นจากภวังค์
“อะเนี่ยยังไม่ตายหร่อ”เกรย์เอ่ยขึ้นมา
“หึข้าไม่ตายง่ายๆหร่อกเจี้ยก”พูดแล้ววัลแคนก็กระโดนพุ่งหมัดขนาดใหญ่มาทางทั้งคู่ทันที
“ฮึ่ยยยยยย”เกร์ยรีบกระดดหลบทันทีแต่พื้นของป่าที่ต่างระดับทำให้เขาไม่ถนัดนักยิ่งตอนนี้มีนัตสึอยู่ในอ้อมแขนอีกด้วย
“เกรย์ปล่อยชั้นเถอะไม่งั้นนายจะสู้ยังไงล่ะ”นัตสึเริ่มขอให้เกรย์ปล่อยเขาลงเมื่อเห็นว่าเกรย์กำลังเสียเปรียบเพราะเขา
ไม่..ชั้นจะปกป้องนายเองนัตสึไม่ต้องห่วงนะถึงสู้ไม่ได้แต่ชั้นเป็นไร”เกรย์พูดขึ้นทำเอานัตสึหน้าแดงจนต้องหลบหน้าด้วยความเขินอายแต่เกรย์ก็รู้อยู่ดี
“เอาล่ะถ้างั้นตายไปทั้งคู่ซะเถอะเจี้ยกกกกกกกกกกกกกก”วัลแคนพุ่งหมัดมาทางทั้งคู่อีกครั้ง...แต่ทั้งคู่กลับไม่หลบกลับหลับตาลงราวกับเตรียมรับชะตากรรม
ครึ่กๆๆๆๆ
ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงนั้นทำให้ทั้งคู่ลืมตามองว่าเกิดอะไรขึ้นและสิ่งที่เห็นคือ
ร่างของวัลแคนป่าที่ไหม้เกรียมเป็นตอตะโก
“น..นี่มันอะไร..กัน..จ..เจี้ยก”วัลแคนพูดก่อนที่จะล้มตึงไปบนพื้นแต่ที่หน้าประหลาดใจกว่านั้นคือวงเวทย์จำนวนมากที่กระจายอยู่บนท้องฟ้าทั่วป่าทั้งสองรู้สึกถึงพลังทำลายล้างมหาสาร
“ชักไม่ดีแล้ว..เกาะแน่นนะนัตสึ”เกรย์พูดก่อนกระชับแขนกอดร่างในอ้อมกอดไว้แน่นกว่าเดิมแล้วออกวิ่งทันที
เมื่อเกรย์ก้าวออกจากตำแหน่งเดิมวงเวทย์เหล่านั้นก็เริ่มทำงานทันทีราวกับถูกกำหนด
ฟ้าว ฟ้าว ฟ้าว ฟ้าว ฟ้าว เวทย์ลูกไฟ น้ำแข็ง ดาบ น้ำ สายฟ้า ลม ดาวตก และอีกมากมายหลายอย่างพุ่งลงสู่พื้นเบื้องล่างทำเอาป่าค่อยราบไปเป็นส่วนๆ
ตูม
ตูม
บึ้ม
“แฮ่ก...อึก..นี่มันอะไรกัน”เกรย์พูดหอบเพราะข้างหลังคือเวทย์ทำลายล้างที่กำลังไล่ตามมาเมื่อหันไปมองสิ่งที่เขาเห็นคือซากของป่าและไฟที่กำลังไหม้
“เกรย์นายจะไม่ไหวแล้วนะถ้าแบบนี้นายต้องหมดแรงแน่แล้วเราก็จะตายทั้งคู่นะเกรย์”นัตสึพยายามดิ้นเพื่อให้เกรย์ปล่อยเขา
“ก็บอกแล้วไงนัตสึ..แฮ่กๆๆๆๆ..ชั้นจะปกป้องนายไม่ว่ายังไงก็ตาม”เกรย์ตอบพร้อมเร่งฝีเท้าขึ้น
“นั่นทางออก”นัตสึกล่าวขึ้นเมื่อเห็นแสงข้างหน้าแน่นอนเกรย์รีบวิ่งตรงไปทันทีก่อนที่จะถูกบดขยี้ด้วยเวทย์ประหลาดนั่นทั้งคู่แต่สิ่งที่ทั้งคู่คิดมันผิด
“อึก..นี่..นี่มัน”เกรย์รีบหยุดวิ่งเมื่ออกมาจากป่าทันเพราะสิ่งที่อยู่ด้านหน้าทั้งคู่คือ....เหว
ตูม ตูม ตูม ตูม โครม โครม เวทย์นั่นไล่หลังมาเรื่อยแล้วสุดท้าย
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ร่างของทั้งสองก็ร่วงหล่นสู่ก้นเหวเพราะแม้ว่าจะไม่โดนเวทย์นั่นพุ่งใส่แต่ปากเหวก็ถูกทำลายจนทั้งคู่ตกลงไป
สิ่งสุดท้ายที่ทั้งคู่เห็นคือ.........ซู่ม!!!!!!!!!!!!!........................แม่น้ำ
Writer: ตอนนี้ผู้ขียนดีใจมากเลยคับที่มีผู้ติดตามผลงานชิ้นนี้ขอขอบคุณทุกกำลังใจและคอมเม้นต์จากผู้อ่านที่ทำให้ผมมีกำลังใจเขียนจากนี้ผมจะตั้งใจแต่งให้ดีกว่านี้อีกเพื่อผู้อ่านทุกคนคับ...เอาล่ะไปแต่งต่อดีกว่าแล้วเจอกันหตอนน้านะคับขอบคุณคับ
ความคิดเห็น