คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] เพราะรัก....
[SF] เพราะรัก....
นายแบบหน้าหวาน ถ้าจะบอกว่าเป็นนางแบบก็คงไม่มีใครตะขิดตะขวงใจ ปากนิดจมูกหน่อยของเจ้าตัวนั้นทำให้ใครๆที่ได้เห็นต่างหลงรักตามๆกัน อี ซองมิน นายแบบที่ค่าตัวสูงที่สุดในวงการตอนนี้ ไม่ว่าจะไปเดินแบบให้กับเสื้อผ้ายี่ห้อไหนๆก็ทำให้ยอดขายพุ่งปี๊ดกันหมด และเพราะความที่เจ้าตัวอัธยาศัยดี น่ารัก จึงทำให้คนที่ร่วมงานด้วยต่างชื่นชอบและเอ็นดู
“อ๊ะ....” ร่างทั้งร่างล้มลงไปนั่งกับพื้นเมื่อได้เดินชนกับร่างสูงที่เดินสวนทางกัน ซองมินค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆและเงยหน้ามองคนตรงหน้า รอยยิ้มที่ได้รับกลับมานั้นอดไม่ได้ที่จะหวั่นไหว
“ขอโทษนะครับ” เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้ซองมินถึงกับทำอะไรไม่ถูก
“ไม่เป็นไรครับ”
และการพบกันในวันนี้ก็เป็นจุดเริ่มต้นของความรักของทั้งคู่.....
“ที่รักครับ...ผมหิวข้าวแล้วนะ~ ~” เสียงทุ้มที่ติดจะอออดอ้อนนั้น ทำให้คนที่ยืนอยู่หน้าเตาหันมามองด้วยความหมั่นไส้
“อีกแป๊บก็จะเสร็จแล้ว รอเดี๋ยวสิ” ซองมินตอบออกมาเสียงเรียบและกำลังง่วนอยู่กับซุปที่เดือดอยู่ในหม้อ
“ก็ผมหิวแล้วนี่หน่า” ร่างสูงเดินมายืนซ้อนหลังของคนตัวเล็กก่อนแขนแกร่งจะโอบเอวของซองมินไว้หลวมๆ คางมนเกยบนไหล่บางพร้อมกับชะโงกมองสิ่งที่อยู่ในหม้อใบใหญ่
“อ๊ะ....เสร็จแล้วๆๆๆ” มือบางเอื้อมไปปิดเตาแก๊สก่อนจะตักซุปใส่ลงไปในชาม “ปล่อยได้แล้ว!” เสียงเล็กหันไปดุคนตัวสูงที่ยืนกอดตัวเองไว้ไม่ปล่อยซะที
อาหารมื้อเย็นที่แสนพิเศษจะมีขึ้นในทุกๆวัน ถ้าซองมินไม่มีงานเขาก็จะกลับคอนโดเพื่อทำอาหารเย็นให้คยูฮยอน และทั้งสองก็จะนั่งกินกันอย่างมีความสุข อีกไม่กี่วันก็จะครบ 1 ปีที่คบกันแล้ว แต่ความหวานของทั้งคู่ก็ไม่เคยลดลงเลย รอยยิ้ม คำพูดหวานๆและความเอาใจใส่ของทั้งคู่ที่มีให้กันนั้นก็ไม่เคยลดลงเช่นกัน มันเหมือนจะมีมากขึ้นด้วยซ้ำ
“อีกสามวันก็จะครบ 1 ปีที่คบกันแล้วนะครับที่รัก” คยูฮยอนพูดขึ้น เมื่ออาหารฒื้อเย็นลงไปนอนนิ่งในกระเพาะแล้วทั้งคู่ก็มานั่งดูโทรทัศน์กัน “เราไปเที่ยวกันนะ?”
“ครับ...” ซองมินตอบออกมาทันทีแทบจะไม่ต้องคิด วันสำคัญทั้งทีและเขาเองก็ไม่รับงานวันนั้นอยู่แล้ว “ซองมินไม่มีงานวันนั้นเหมือนกัน เราจะไปไหนกันดี?” เสียงเล็กถามขึ้นอย่างตื่นเต้น เพราะเขาทำงานหนักตลอดเลยไม่มีเวลาให้กับตัวเองซักเท่าไหร่ ไม่ผิดที่จะตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยว แถมได้ไปกับคนรักแล้วด้วย ไม่อยากนึกภาพถึงความสุขที่จะได้รับเลย.......
“ไปบ้านพักตากอากาศของผมนะ ผมไม่ได้ไปนานแล้ว คิดถึงทะเล” เสียงทุ้มตอบออกมาพร้อมรอยยิ้มที่ซองมินเห็นทีไรก็ต้องละลายทุกที
“ตามใจที่รักละกันครับ ซองมินยังไงก็ได้” เป็นเรื่องปกติที่ทั้งคู่จะเรียกคนรักของตนว่าที่รัก ถึงมันจะฟังดูเลี่ยนแต่ทั้งคู่กลับไม่คิดแบบนั้น เพราะเมื่อได้ยินคำๆนี้ทีไร หัวใจมันพองโตและเต็มไปด้วยความสุขเท่านั้น
“ทะเลสวยจังเลย !!” น้ำทะเลสีเขียวครามและเสียงคลื่นทีดิ้ยนนั้น ทำให้อาการเหนื่อยจากการเดินทางหายไปทันที ซองมินวิ่งไปยืนได้ต้นมะพร้าว แขนเล็กกางออกพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กลิ่นไอของทะเลทำให้รู้สึกชดชื่นขึ้น
“แดดมันร้อนเข้าไปข้างในบ้านก่อนนะครับที่รัก” คยูฮยอนอดยิ้มกับท่าทางของคนรักไม่ได้ ขายาวหยุดยืนอยู่ข้างๆซองมินก่อนจะเอ่ยขึ้น ทั้งคู่จึงจูงมือกันเข้าบ้านพักไป
พระอาทิตย์ค่อยๆลับขอบฟ้าไป ท้องฟ้าเปลี่ยนไปเป็นสีน้ำเงินเข้มและพระจันทร์ก็มาทำหน้าที่แทน ดวงดาวดวงน้อยที่ต่างมารวมตัวกันเพื่ออยู่เป็นเพื่อนพระจันทร์สีนวล ซองมินและคยูฮยอนยืนรับลมที่ระเบียงกว้าง แขนแกร่งโอบเอวของตัวเล็กไว้ คางมนเกยไว้บนไหล่บาง ซองมินเอนกายพิงกับอกแกร่ง ความอบอุ่นที่ได้รับทำให้ซองมินรับรู้ถึงความรักของร่างสูงที่มีให้
“ที่รักครับ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูเล็ก “ผมรักที่รักนะครับ” แค่คำพูดไม่กี่คำทำให้แก้มใสขึ้นสีได้ง่ายๆ
“ซองมินก็รักที่รักเหมือนกันครับ” เสียงหวานที่เอ่ยออกมาอย่างเขินอายนั้นทำให้คยูฮยอนยิ้มอย่างเอ็นดู ร่างสูงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
คยูฮยอนพลิกกายคนตัวเล็กในอ้อมกอดนั้นให้หันมาประจันหน้ากับตัวเอง ใบหน้าคมค่อยๆเลื่อนลงไปใกล้ใบหน้าหวาน ค่อยๆบรรจงกดริมฝีปากลงลงบนริมฝีปากสีชมพูระเรื่อตรงหน้าด้วยความอ่อนโยน ใบหน้าหวานเอียงคอให้ได้องศาที่เหมาะสม สัมผัสที่รุนแรงแต่แอบแฝงไปด้วยความอ่อนโยนนั้นทำให้ซองมินแทบจะล้มทั้งยืน แต่ยังดีที่แขนของคนตัวสูงโอบกอดไว้อย่างดี กลีบปากเล็กเผยอขึ้นและรับปลายลิ้นของอีกคนที่เข้ามาอย่างทันที เสียงครางเบาๆในลำคอของคนตัวเล็กนั้นทำให้อารมณ์ของร่างสูงคุกรุ่นได้ง่ายๆ มือบางทับอกแกร่งเบาๆ ริมฝีปากหนาจึงละออก คยูฮยอนจ้องใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อด้วยความรู้สึกรักที่มันสุมอยู่เต็มอก
“ผมขอได้มั้ย?” เสียงทุ้มที่แหบพร่าถามออกมา ตั้งแต่คบกันมาหนึ่งปี ซองมินยังไม่ได้ตกเป็นของร่างสูงโดยสมบูรณ์เลย...มากสุดก็แค่จูบและกอดกัน
“อื้ม” ซองมินตอบออกมาเสียงเบาพร้อมพยักหน้าอย่างขวยเขิน ร่างสูงจึงอุ้มคนตัวเล็กเข้าห้องนอนทันที
มือหนาค่อยๆวางร่างของอีกคนลงบนเตียงช้าๆ ก่อนจะขึ้นคร่อมทันที แต่บรรยากาศภายในห้องไม่คุ้นเคยจนซองมินอดที่จะหันไปมองไม่ได้ ห้องนี้ไม่ใช่ห้องที่เขาเคยเข้าไปเมื่อตอนกลางวัน และที่น่าแปลกใจคือรอบห้องมีแต่ภาพของเขาเต็มไปหมด ทั้งภาพในงานเดินแบบ ภาพในนิตยสารต่างๆ บางภาพก็เก่าจนเขาก็ลืมไปแล้วว่าเคยเดินแบบงานนี้ด้วย แต่คนตรงหน้ากลับมีมันไว้
“แปลกใจหรอครับที่รัก?” เสียงทุ้มถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าแปลกใจของคนที่นอนอยู่ใต้ร่างตัวเอง “ผมสะสมไว้นานเลยนะรู้มั้ย? ที่รักสวยไม่เปลี่ยนเลยนะครับ” มือหนาลูบไล้ใบหน้าหวานอย่างแผ่วเบา
“เก็บไว้นานแล้วหรอ?” ซองมินถามขึ้น อาการแปลกใจก็ยังคงอยู่
“ผมรักที่รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นในงานวันเปิดตัวที่รักเลยนะครับ”
“งานเปิดตัวเมื่อสองปีที่แล้วอะนะ?”
“ครับ...ที่รักสวยมากเลย รอยยิ้มในวันนั้นที่ผมได้เห็นมันทำให้ผมไม่สามารถที่จะรักใครได้อีกนอกจากที่รักคนเดียว” มือหนาก็ยังคงสาละวนลูบไล้ใบหน้าจนถึงทั่วทั้งร่างของซองมิน ซองมินตัวแข็งทื่อไปทั้งตัวแทบจะขยับไปไหนไม่ได้เลยเมื่อเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของคนรัก แววตาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แววตาที่แฝงไปด้วยอารมณ์มากมาย แววตาที่อบอุ่นและอ่อนโยนก่อนหน้านี้หายไปไหนแล้ว?
“รู้มั้ยว่าผมรอวันนี้มานานแค่ไหน!?” คยูฮยอนถามเสียงดังขึ้นจากเดิมจนซองมินสะดุ้ง แววตาอ่อนโยนเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นดุดันจนคนที่มองอยู่รู้สึกหวาดกลัวกับแววตานั้น “ รู้มั้ยว่าผมรอวันที่ที่รักจะมาอยู่ในอ้อมกอดผมนานแค่ไหน?” แต่สุดท้ายเสียงแข็งกร้าวเมื่อครู่ก็เปลี่ยนมาเป็นอ่อนโยนเหมือนเดิม อาการหวาดกลัวเริ่มก่อขึ้นในใจซองมินมากขึ้นเมื่อเห็นอาการของคยูฮยอน
“เป็นอะไรหรือ..ปะ...เปล่า?” ซองมินถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง แต่สิ่งที่ได้เป็นคำตอบนั้นทำให้ซองมินตัวสั่นมากขึ้น คยูฮยอนตวัดสายตาที่น่ากลัวและดุดันไปให้ แววตาที่แข็งกร้าวนั้นบ่งบอกได้ว่าคยฮูยอนคนเก่าได้หายไปแล้ว
“ถามอะไรแบบนั้นละครับที่รัก ผมก็เป็นคนรักของที่รักไง” เสียงทุ้มที่อ่อนโยนนั้นช่างแตกต่างจากแววตาที่สื่อออกมา ซองมินพยายามเขยิบหนีแต่เหมือนร่างสูงจะรู้ทันจึงดึงขาเรียวนั้นให้กลับมาที่เดิม “ที่รักจะไปไหนครับ?” เสียงเรียบที่แฝงไปด้วยความดุดันนั้นทำให้อาการหวาดกลัวของซองมินเพิ่มมากขึ้น มือบางดันอกแกร่งให้ออกห่างแต่เหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดไม่สามารถทำให้ร่างสูงผละออกไปได้แม้แต่น้อย
“ทำตัวไม่น่ารักเลยนะครับที่รัก” รอยยิ้มที่ทุกครั้งเมื่อเห็นเป็นต้องละลายแต่ตอนนี้มันกลับน่ากลัวมากกว่าครั้งไหนๆ
“ผมไม่ชอบเข้าใจมั้ย!?” เสียงตวาดจากร่างสูงทำให้น้ำตาที่กักเก็บไว้ไหลออกมา ซองมินขยับตัวหนีจนหลังบางชนเข้ากับหัวเตียง ร่างสูงเลื่อนตัวเข้าใกล้พบางบีบข้อมือบางแน่น ใบหน้าหวานถูกอีกมือจับให้มองหน้าเขาชัดๆ “จำเอาไว้นะครับที่รัก...ห้ามหนีผมแบบนี้อีก!?” เสียงตวาดดังไปทั่วห้องนั้น ซองมินไม่เข้าใจคยูฮยอนเลยซักนิด มือหนาบีบข้อมือบางแรงขึ้นเรื่อยๆพลางใช้เล็บจิกจนเลือดซิบ
“อะ...โอ๊ย...ชั้นเจ็บ...ฮึก” ซองมินพยายามบิดข้อมืดเพื่อให้หลุดจากการกอบกุม แต่เหมือนยิ่งพยายามก็ยิ่งไม่มีผลใดๆเพราะแรงบีบที่มันมากขึ้นนั่นเอง
“โอ๋ๆๆ...ที่รักไม่ร้องนะครับ” พูดพร้อมกับปล่อยมือที่บีบหน้าหวานไว้และเลื่อนนิ้วยาวเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา ซองมินสะบัดหน้าหนีทันที
“นายมันบ้า...นายมันบ้า !”
เพี๊ยะ ! มือหนากระแทกเข้ากับในหน้าสวยทันที หยดเลือดเล็กไหลออกมาจากมุมปากเล็ก ซองมินได้แต่นั่งนิ่งเงียบก่อนจะปรายตามองคนรักของตัวเอง “นายมันบ้าไปแล้วคยูฮยอน” เสียงเรียบที่พูดออกมานั้นยิ่งทำให้ร่างสูงบ้าคลั่งกว่าเดิม มือหนากระชากคนตัวเล็กเข้ามาหาตัวอย่างแรง พร้อมกับกดจมูกลงซอกคอขาวระดมจูบจนเกิดเป็นรอยสีกุหลาบเต็มไปหมด
“อ๊ะ...ออกไปนะ!” มือบางทั้งผลัก ทั้งตีแต่เหมือนคยูฮยอนจะไม่รู้ถึงแม้แต่น้อย ฟันคมกัดไปทั่วทั้งคอจนเลือดซิบ มือเล็กทั้งสองข้างถูกจับมัดไว้จนไม่สามารถที่จะขยับได้ คยูฮยอนกระชากเสื้อยืดสีขาวพร้อมกับกางเกงสามส่วนตัวบางออกเผยให้เห็นผิวชมพูระเรื่อ คยูฮยอนยิ้มออกมาพร้อมกับเลียริมฝีปากของตัวเองอย่าระหายเมื่อได้เห็นสิ่งที่สวยงามตรงหน้า
“ปะ...ปล่อย...ฮึก...” ร่างสูงตวัดสายตาจ้องมองร่างเล็กทันทีที่ได้ยินเสียงสะอื้น สายตาที่น่ากลัวนั้นทำให้ซองมินต้องเก็บก้อนสะอื้นลงคอไป
“ดีมากครับที่รัก” รอยยิ้มร้ายเผยให้เห็นจนซองมินต้องเบ้หน้าไปทางอื่น ไม่ชอบเลยรอยยิ้มแบบนี้....มันไม่ใช่รอยยิ้มที่เขาต้องการ....
มือหนาเลื่อนไปยังส่วนอ่อนไหวสีชมพูน่ารักของร่างเล็กพลางกดน้ำหนักลงไปและขยำเค้นคลึงอย่ารุนแรง ซองมินต้องเบิกตาขึ้นพร้อมเบ้หน้าเพราะความเจ็บที่ได้รับ
“ฮึก....เจ็บ...อย่า...อื้อ....”
“ไม่เจ็บหรอกครับที่รัก” ร่างสูงก้มลงกระซิบข้างหูเล็กด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มือหนายังคงลูบไล้ส่วนนั้นด้วยความเร็วที่แทบจะทำให้ร่างเล็กหายใจไม่ทัน และไม่นานน้ำสีขาวขุ่นก็ไหลออกมาจนทะลักมือหนา ร่างสูงยิ้มกริ่มก่อนจะถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด ร่างเปลือยเปล่าของร่างสูงที่ได้เห็นทำให้ซองมินวูบไหวไม่น้อย แต่เพราะตอนนี้คนตรงหน้าน่ากลัวเกินจะรู้สึกดีๆด้วย ซองมินจึงเบนหน้าไปทางอื่นแทน
แต่ไม่นานซองมินก็ต้องเบิกตาโพล่งเพราะรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังรุกล้ำเข้ามาในตัวของเขา ความใหญ่โตของสิ่งที่ได้รับนั้นทำให้น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
“ฮึก....เจ็บ....เอามันออกไปนะ!” ซองมินตวาดออกมาแต่เสียงนั้นก็สั่นจนแทบจะไม่ได้ยิน
“มันเข้าไปแล้วละครับที่รัก คงเอาออกไม่ได้แล้วละ เรามาเล่นสนุกกันดีกว่าดีมั้ยครับ?” คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ มือหนากดสิ่งที่คาอยู่ในช่องทางข้างหลังนั้นเข้าไปจนมิด ซองมินร้องครางออกมาด้วยความเจ็บปวด เลือดสีแดงสดไหลออกมาเปรอะต้นขาเรียว ปลายลิ้นหนาโลมเลียของเหลวนั้นทันทีที่เห็น คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมองซองมินพร้อมกับรอยยิ้มที่บ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวมีความสุขเพียงใด
คยูฮยอนละจากการลองชิมเลือดสีสดนั้น มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูที่นอนนิ่งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์ที่คุ้นเคย ไม่นานเสียงเพลงก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงครางของร่างเล็ก สิ่งที่สั่นอยู่ในช่องทางด้านหลังนั้นทำให้ซองมินอดที่จะครางออกมาไม่ได้ สิ่งที่ร่างสูงยัดเข้าไปในช่องทางนั้นก็คือโทรศัพท์มือถือสีชมพูของร่างเล็กนั่นเอง.....
“ชอบมั้ยครับที่รัก?” เสียงเพลงหยุดลงพร้อมกับการสั่นของเครื่องมือนั้น แต่เพียงไม่นานร่างสูงก็ทำให้มันร้องและสั่นขึ้นมาอีกครั้ง สะโพกเล็กพยายามที่จะขยับหนีแต่มือหนาก็กระชากกลับมายังจุดเดิม ซองมินจึงทำได้แค่จิกเล็บเข้ากับฝ่ามือของตัวเองเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวดที่ได้รับ
“อ๊ะ...อื้อ....อ๊า...” เสียงครางหวานเรียกรอยยิ้มจากสูงทันทีที่ได้ยิน แววตาเต็มไปด้วยอารมณ์กามจนเก็บไม่มิด ส่วนอ่อนไหวสีชมพูที่ตั้งตระหง่านและสั่นระริกอยู่นั้นทำให้คยูฮยอนอดไม่ได้ที่จะครอบครองมันด้วยโพรงปาก ลิ้นหนาเลียและกัดมันอย่างสนุก โดยไม่นึกถึงว่าคนที่โดนกระทำจะเจ็บปวดแค่ไหน?.......และไม่นานร่างเล็กก็ปลดปล่อยออกมาอีกครั้งเต็มโพรงปากของร่างสูง คยูฮยอนกลืนมันลงคออย่างไม่รังเกียจ
“คะ...แค่ก....” หน้าอกที่เต็มไปด้วยรอยฟันคมของร่างสูงนั้นกระเพื่อมขึ้นลงอย่างแรง เห็นอย่างนั้นคยูฮยอนจึงเลียทำความสะอาดเลือดที่ไหลออกมาเพราะการกัดของเขา ซองมินซี๊ดปากเพราะความแสบแผล แต่นั่นยิ่งไปกระตุ้นอารมณ์ของร่างสูงให้พุ่งมากขึ้น
“ที่รักน่ารักจังเลย” พูดเสร็จมือหนาก็ดึงโทรศัพท์ที่คาอยู่ในช่องทางด้านหลังออกรวดเดียว สร้างความเจ็บปวดให้ซองมินอีกครั้ง
“ฮึก....เจ็บ...ฮือๆ....ปล่อยชั้นไปเถอะ...ฮึก....” คำอ้อนวอนน่าสงสารของร่างเล็กไม่สามารถเข้าไปกระทบสมองของร่างสูงเลยแม้แต่น้อย เมื่อโทรศัพท์สีสวยออกมาชมโลกอีกครั้งนิ้วยาวก็แทรกเข้าไปทีเดียวสามนิ้ว นิ้วเรียวยาวขยับเข้าออกโดยเพิ่มความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ผนังนุ่มข้างในที่ตอดรัดนิ้วของร่างสูงอยู่นั้นทำให้คยูฮยอนแทบจะปลดปล่อยออกมาทันที
“อื้อ....ที่รักร้อนแรงจัง” เสียงครางทุ้มที่ดังขึ้นบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวมีความสุขมากแค่ไหน...แต่กับคนที่ถูกกระทำนี่สิ....แทบจะหมดลมหายใจทุกครั้งที่นิ้วเรียวยาวขยับเข้าออก และความอดทนของร่างสูงก็หมดลง คยูฮยอนกระชากนิ้วของตัวเองออกและสอดส่วนที่กำลังแข็งได้ที่เข้าไปแทน ตอนนี้สติของร่างเล็กแทบจะหลุดลอย ความเจ็บปวดที่ได้รับกลายเป็นความชาจนแทบจะไม่รู้สึกใดๆ ซองมินปล่อยให้ร่างสูงได้ทำในสิ่งที่เจ้าตัวต้องการโดยไม่เอ่ยปากใดๆ มีบ้างที่สะโพกเล็กกระตุกด้วยความเสียววูบ เม็ดเหงื่อมากมายต่างผุดขึ้นทั่วร่างของซองมิน เปลือกตาบางปิดลงอย่างอ่อนแรง ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่คยูฮยอนต้องการ
คยูยอนขยับส่วนนั้นเข้าออกอย่างรุนแรงโดยไม่สนใจว่าผนังด้านในและช่องทางนั้นจะฉีกขาดเพียงใด ร่างสูงโน้มตัวลงครอบครองริมฝีปากเล้กอีกครั้ง ลากลิ้นเรียวผ่านโพรงปากไล่ลงมายังซอกคอขาว และระดมจูบไปทั่วร่างและเรียกเสียงครางจากซองมินได้ทุกครั้ง และสุดท้ายร่างสูงก็ปลดปล่อยในร่างเล็ก น้ำสีขาวขุ่นที่ปะปนกับเลือดสีแดงสดไหลย้อนออกมาเลอะต้นขาขาวเมื่อร่างสูงถอนกายออกมา
คยูฮยอนลุกขึ้นนั่งและทอดมองซองมินด้วยรอยยิ้มจนคนที่ถูกมองรู้สึกกลัว มือหนาเอื้อมไปเช็ดเหงื่อบนใบหน้าหวานอย่างแผ่วเบา ซองมินหลับตาแน่น ไม่อยากจะมองหน้าคนๆนี้อีกแล้ว
“ที่รักเลอะไปทั้งตัวเลย...เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้นะครับ” พูดเสร็จก็เดินเข้าห้องน้ำไปออกมาพร้อมกับกะละมังใส่น้ำและผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาว
“นอนนิ่งๆนะครับ ผมทำความสะอาดให้นะครับ” มือหนาชับผ้าขนหนูลงไปในน้ำและยกขึ้นทันทีโดยไม่บิดให้หมาด น้ำที่ละเลงทั่วร่างกายนั้นทำให้ซองมินรู้สึกแสบไปทั่ว มือหนาถูผ้าขนหนูกับหน้าอกซองมินเบาๆและเพิ่มแรงขึ้นจนซองมินเบ้หน้าเพราะความเจ็บปวด มือหนาลากยาวลงมาถึงช่องทางข้างหลังที่ยังคงมีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดวนไปมารอบปากทางนั่นและสุดท้ายคยูฮยอนก็กดเข้าไปในช่องทางนั้นอีกครั้ง
“อ๊ากกกกกกกกก !” ซองมินร้องลั่นเมื่อรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่เข้าไปยังร่างกายของตัวเอง และเสียงนั้นก้หยุดลงพร้อมกับสติของร่างเล้กที่ดับวูบไป
“หลับนะครับที่รัก” พูดพร้อมกับกดจมูกโด่งลงบนหน้าผากขาวของคนตัวเล็ก มือหนากระชากผ้าขนหนูออกมาโดยไม่สนใจถึงการฉีกขาดของช่องทางรักนั้นเลย คยูฮยอนยิ้มหวานให้กับร่างที่หลับไป มือหนาลูบไล้ไปยังใบหน้าหวานนั้นอีกครั้ง
“ที่รักของผมน่ารักเสมอเลย....ผมรักที่รักนะครับ....กว่าผมจะได้ครอบครองที่รักมันนานมากเลยนะ....ผมเฝ้ามองที่รักมานาน...สุดท้ายที่รักก็มาอยู่ในอ้อมกอดของผม....เห็นมั้ยครับว่าผมรักที่รักมากแค่ไหน?.....ที่รักรักผมมั้ยครับ?” ร่างสูงถามขึ้นพร้อมกับตั้งใจที่จะฟังคำตอบจากร่างเล็ก แต่ก็ได้ยินเพียงลมหายใจของร่างเล็กเท่านั้นที่ดังอยู่ คิ้วหนาขมวดชนกันจนเป็นปมด้วยความไม่พอใจ
“ทำไมที่รักไม่ตอบผม!?” คยูฮยอนตวาดเสียงดังลั่นห้องเมื่อซองมินไม่ตอบคำถามของตัวเอง มือหนาเขย่าร่างเล็กที่นอนสลบอย่างแรง “ตอบผมมาสิว่ารักผมมั้ย!?” สุดท้ายเปลือกตาบางก็ค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ ซองมินขยับตัวหนีแต่ความเจ็บก็แล่นไปทั่วร่าง
“ที่รักตื่นแล้ว...อย่าหนีผมหลับไปก่อนแบบนี้สิครับ....เราต้องหลับไปพร้อมกันนะ” คยูฮยอนพูดขึ้นก่อนจะขยับตามร่างเล็กไป
“ยะ...อย่าทำอารายชั้นเลยนะ” ซองมินพูดเสียงสั่น
“ผมไม่ได้ทำอะไรที่รักเลยนะ....ผมก็แค่อยากอยู่กับที่รักไปตลอดชีวิตเท่านั้นเอง” พูดเสร็จก็ซุกหน้าลงไปอกเปลือยเปล่าของซองมิน มือหนาลูบไปทั่วอกเล็กแล้วก็ต้องสะดุดกับความเนียวเหนอะหนะที่อกนั่น “ที่รักยังไม่สะอาดเลย...เดี๋ยวผมทำความสะอาดให้นะครับ...เอ๊ะ...เมื่อกี๊ผมเช็ดไปแล้วนี่หน่า สงสัยข้างในของที่รักต้องไม่สะอาดแน่ๆเลย งั้นเดี๋ยวผมทำความสะอาดข้างในนี่ให้นะครับ” พูดพร้อมกับชี้ไปยังอกขาว ซองมินตาโตทันทีที่ได้ยินร่างสูงบอก....ทำความสะอาดข้างใน ข้างในร่างกายนี่นะหรอ?
และความคิดก็ต้องสะดุดลงเมื่อเห็นมีดปลายแหลมที่ร่างสูงถือไว้ ซองมินขยับตัวหนีอย่างทุลักทุเลแต่มือหนาก็เอื้อมไปคว้าขาเรียวได้ซะก่อน
“จะไปไหนครับที่รัก?...ผมว่าจะทำความสะอาดให้ไง!!” เสียงเรียบตอนแรกกลับกลายเป็นเสียงตวาดจนซองมินสะดุ้ง คยูฮยอนลาดปลายมีดผ่านอกขาวอย่างแผ่วเบา ความเย็นของใบมีดทำให้ซองมินตัวแข็งทื่อและขนลุกไปทั้งตัว
“อ๊ากกกกกกกกกกก !” ซองมินร้องขึ้นเสียงดังเมื่อรู้สึกถึงใบมีดที่ฝังลงไปยังเนื้อของตัวเอง เลือดสีแดงสดไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก
“อยู่นิ่งๆสิครับ” คยูฮยอนกดร่างของซองมินลงกับเตียงกว้างและกดลากปลายมีดจากหน้าอกลงมาเรื่อยๆและหยุดลงที่ท้องน้อยของซองมิน
ความลึกของใบมีดที่ฝังลงไปนั้นทำให้เลือดไหลออกมาจนผ้าปูที่นอนสีขาวถูกแต้มไปด้วยสีแดงสดของเลือด ซองมินหายใจถี่ ตอนนี้เหมือนลมหายใจกำลังถูกกระชากออกจากร่าง อาการแน่นหน้าอกคืบคลานมาจนหายใจไม่สะดวก คยูฮยอนยิ้มกับผลงานของตัวเองก่อนจะกดมีดให้ลึกมากขึ้น ยิ่งเห็นซองมินกระอักเลือดมากเท่าไหร่ ร่างสูงก็ยิ้มพอใจมากเท่านั้น
“เดี๋ยวที่รักก็จะสะอาดแล้วนะครับ” ตอนนี้ซองมินไม่รับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว ลมหายใจที่โรยรินนั้นบ่งบอกได้ว่าอีกไม่นานเจ้าของร่างนี้จะหมดลม อกบางกระเพื่อมขึ้นลงถี่
มือหนาแหวกเนื้อที่รอยยิ้มลากผ่านเมื่อครู่ให้แยกออกจากกัน จนเห็นอวัยวะภายใน หัวใจดวงน้อยๆที่กำลังเต้นช้าลงๆนั้นทำให้คยูฮยอนยิ้มด้วยความพอใจ มือหนาทำท่าจะจับมันแต่สิ่งนั้นก็หยุดเต้นเสียดื้อๆ ลมหายใจของร่างเล็กหยุดลงพร้อมกับสติที่ดับวูบไป คยูฮยอนเงยหน้ามองอย่างตำหนิ
“ที่รักชิงหลับก่อนผมอีกแล้วนะครับ” แต่คำพูดนั้นก็ไม่สามารถทำให้ซองมินรับรู้ได้อีกต่อไปแล้ว คยูฮยอนจึงบรรจงตัดส่วนต่างๆภายในช่องท้องของร่างเล็กขึ้นมาใส่ในกะละมังก่อนจะล้างและเช็ดถูอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มที่ซองมินได้รับทุกวันยังคงฉายอยู่บนใบหน้าหล่อ และเมื่อล้างเสร็จแล้วก็จับใส่เข้าที่เดิม
“อ๊ะ...เสร็จซะที...ที่รักหลับสบายหรือเปล่าครับ?” มือก็จัดวางส่วนต่างๆไว้ที่เดิม ปากก็พูดออกมาไม่หยุดปาก
“เอ๊ะ...เนื้อมันอ้าออกเลยอะครับที่รัก....ผมต้องทำให้มันติดกันใช่มั้ยเนี่ย?” พูดเสร็จก็เดินไปค้นหาสิ่งที่ต้องการในลิ้นชัก รอยยิ้มฉายขึ้นอีกครั้งเมื่อเจอสิ่งนั้น คยูฮยอนเดินกลับมายังเตียงที่มีร่างของซองมินนอนอยู่พร้อมกับสก๊อตเทปสีน้ำตาลม้วนใหญ่ในมือ
ปรี๊ดดดดดดด ! เสียงดึงสก๊อตเทปดังไปทั่วห้อง มือหนาจับสก๊อตเทปแปะลงบนอกของซองมินที่เป็นรอยแยกจากการโดนมีดกรีดเมื่อครู่ แผ่นสก๊อตเทปสีน้ำตาลแปะเป็นทางยาวตามรอยเนื้อแยกออก
“ติดไว้แบบนี้นะครับที่รัก...เอ๊ะ...แต่เหมือนมันไม่แน่นเลย งั้นติดหลายๆชั้นเนอะ” พูดเสร็จมือหนาก็ลากสก๊อตเทปเป็นทางยาวอีกครั้ง ติดลงตำแน่งเดิมหลายๆชั้นจนคิดว่าเนื้อที่แยกกันนั้นติดเข้าด้วยกันแล้วจึงหยุดติด คยูฮยอนมองผลงานตัวเองด้วยความชื่นชม รอยยิ้มหวานส่งให้กับร่างที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
“ผ้าปูที่นอนเลอะหมดเลยที่รัก...เดี๋ยวผมเปลี่ยนให้นะจะได้นอนหลับสบาย” พูดเสร็จก็อุ้มร่างที่ไร้วิญญาณของซองมินไปวางบนโซฟาตัวยาวและหันไปดึงผ้าปูที่นอนสีขาวที่ตอนนี้กลับกลายเป็นสีแดงไปเพราะเลือดโยนลงตะกร้า จากนั้นจึงไปหยิบผ้าปูที่นอนสีชมพูมาปูแทน
คยูฮยอนกลับไปอุ้มซองมินให้ไปนอนบนเตียงอีกครั้ง จัดท่าทางที่คิดว่าร่างนี้จะนอนหลับได้สบายที่สุดก่อนจะค่อยๆเอนกายลงนอนข้างๆ ร่างสูงมองหน้าที่ซีดขาวของซองมินพร้อมกับรอยยิ้ม มือหนาไล้ไปตามใบหน้าหวานที่บัดนี้ซีดเผือดเบาๆ
“เดี๋ยวผมก็จะหลับแล้วนะครับ เจอกันในฝันนะครับที่รัก...เดี๋ยวผมจะตามไปนะ” จมูกโด่งกดลงบนแก้มซีดนั้นเบาๆ
อึ๊ก !!! มีดเล่มเดียวที่กระชากลมหายใจของร่างเล็กกำลังฝังเข้าไปในหน้าอกข้างซ้ายของร่างสูง เลือดสีสดไหลออกจากโพรงปากของคยูฮยอนทันที แต่เหมือนเจ้าตัวไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อย กลับยิ้มรับและจ้องใบหน้าของอีกคนที่หลับอยู่ข้างๆแทน ก้อนเนื้อที่เต้นอย่างปกติก่อนหน้านี้กำลังเต้นช้าลงเรื่อย
“เจอกัน...อึก...นะครับที่รัก รัก...อึก...ซะ...ซองมิน...นะครับ” สุดท้ายลมหายใจก็หมดลงพร้อมกับคำว่ารักที่เอ่ยออกไป ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายหยุดเต้นลง ความเจ็บปวดหายไปทันที รอยยิ้มที่ฉาบบนใบหน้าหล่อบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวจากไปด้วยความสุขมากขนาดไหน....
สุดท้ายก็ไม่มีใครแยกผมกับที่รักได้อีกแล้ว
และผมก็จะได้อยู่กับที่รักของผมตลอดไป.....
รอผมด้วยนะครับที่รัก.....ซองมิน.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
END
จบไปกับช๊อตฟิคหลอนนน.....ว่าแต่หลอนกันมั้ย?
เริ่มจะสับสนว่าหลอนหรือเรท...ก๊าก ก กก
ฟิคชั่ววูบมากนะ....ป่วงได้อีกอ่ะ
ไร้สาระโฮกกกกกก 555555
ชายโจวจิตโฮกกกกกก......แต่งเองแล้วกลัวเองนะเนี่ย
ไม่เข้าใจตัวเองว่าแต่งไปได้ไง?...- -*
ชายโจวน่ากลัวมากอ่ะ โฮะๆๆๆ
(จะว่าไปคนแต่งก็จิตใช่ย่อย...)
นุ้งมินน่าสงสารเนอะ....โดนไปทุกอย่างเลย
ถึง....คุณน้องดี.....
คุณน้องมาบิ๊วคุณพี่ด้วยฟิคหลอนจนพี่ต้องแต่งออกมาแบบนี้เลย
อยากบอกว่าคิดได้ตอนจะนอนแหละ...พอนอนเสดฝันเลยสะงั้น
ก๊ากกกกกกกกก
ขอบคุณ...คุณน้องที่บิ๊วจนทำให้พี่แต่งเรื่องนี้ได้ โฮะๆๆ
ความคิดเห็น