ยัยเฟรชชี่ปิ้งรักพี่รหัส

ลำดับตอนที่ #7 : พี่รหัสของฉัน

       ฉันเดินตัวเบาออกมาจนถึงปากทางของโรงเขียว  อากาศตอนนี้เย็นตังลง
เม็ดฝนเริ่มโปรยปรายเป็นละอองเล็กๆตกลงบนแก้มฉัน  ฉันหูอื้อไปหมอ  ทุกอย่างรอบตัวเคลื่อนที่รวดเร็วเหลือเกิน  ขาที่ก้าวแทบไม่ไหวยังคงเดินต่อไปจนถึงป่ากล้วยข้างหอชายที่อยู่หลังหอฉัน  ฉันทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง  ตอนนี้เกล็ดน้ำตาอุ่นๆค่อยๆเรียงตัวไหลรินอาบแก้มจากตัวตายิบหยีของฉัน ฉันร้องออกมาเบาๆให้เสียงรถที่ผ่านไปมากลบเสียงสะอื้นที่ผ่านลำคออย่างเศร้าโศก  ในความมืดนั้นมีเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ฉันทุกทีๆ  ฉันพยายามดันตัวเองขึ้นด้วยแขนทั้ง2ข้างที่เหมือนใช้การไม่ได้ มืออุ่นๆสัมผัสบ่าของฉันฉันรับสัมผัสนั้นทันทีฉันแน่ใจนั่นต้องเป็นบิกแน่ๆ
ฉันบิดตัวกลับอย่างรวดเร็วแล้วโอบร่างนั้นไว้ด้วยความโหยหา  ฉันร้องไห้อยู่แบบนั้นโดยที่เค้าไม่พูดอะไร  ยังคงให้ฉันได้ซบไหล่ร้องไห้จนพอใจ  ฉันคลายอ้อมแขนออกจากสัมผัสที่อบอุ่นนั้น  ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาแต่แล้วบิกของฉันกลับกลายเป็น  พี่ชล ชายที่ไม่เคยพูดกับฉันดีๆสักคำ  ในวันที่ฉันอ่อนล้าหมดแรงเค้ากลับกลายเป็นเช้นแสงไฟ  ไม่จิงคนแบบนี้ต้องมีเจตนาไม่ดีแน่
     ฉันตั้งคำถามด้วยเสียงสะอื้น  พี่สะใจมากใช่ไหม
...............เงียบไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากพี่ชลเลยสักคำ
      พี่สมเพสฉันใช่ไหม  ทำแบบนี้สนุกใช่ไหม
................พี่ชลยังคงเงียบเหมือนเดิม
      ฉันตลกดีใช่ไหมล่ะ  ฉันเป็นตัวตลกของพี่ใช่ไหม  ฉันเริ่มร้องไห้
ฝนตกหนักขึ้น  ฉันทนไม่ไหวแล้ว  ฉันเริ่มทุบตี  พี่ชล  ให้สมแค้น  ไม่มีการโต้ตอบใดกลับมา  ฉันยิ่งรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าเก่า  ฝนตกหนักขึ้นอีก  พี่ชล  รวบร่างของฉันไว้แล้วพาขึ้นไปหลบฝนที่ใต้บรรได  ฉันยังคงร้องไห้ไม่หยุด
       พี่ชลพูดขึ้น  ฉันจะตลกเธอได้ยังไง  เธอจะเป็นตัวตลกได้ยังไง  วันนี้เธอเหนื่อยมากเท่านั้นเอง  ไม่ต้องกัวจะเสียฟอร์มน่าฉันหรอก
        มาทำดีกับฉันทำไม  ชอบฉันใช่ไหมล่ะ  
เธอจะบ้ารึไง
      แล้วมาทำดีกับฉันทำไม  หรืออยากเป็นประธานรุ่น  ทำความดีเอาคะแนนไง
ถึงฉันเลวฉันก็ไม่ทำอะไรที่มันหักหลังเพื่อนหรอก
     ฉันนั่งลงอย่างหมดแรง  แล้วร้องไห้ออกมาเสียงดังสนั่นเสียงฝนกลับเสียงฉันสนิด  พี่ชลมองฉันอย่างเจ็บปวดแล้วนั่งลงข้างฉัน
      เจ็บมากใช่ไหมล่ะ  ฉันนี่แหละพี่เธอ  พี่รหัสของเธอ  รู้เอาไวซะ
แล้วพี่ชลก็วิ่งออกไป  วิ่งฝ่าฝนออกไป  ทิ้งฉันนั่งร้องไห้  อยู่แบบนั้น  เวลานี้ฉันได้นั่งสำนึกผิด  นึกย้อนเวลาไปวันเก่าๆ  และเริ่มโทษตัวเอง  ภาพความหลังกลับมาวนเวียนในหัวของฉันอีกครั้ง  ฉันอ่อนแรงเต็มที  นี่อาจเป็นกรรมเก่าที่ฉันได้ทำเอาไว้กับเฮจุน เพื่อนชายคนแรกของฉัน  ฉันขอโทษฉันต้องการเธอที่สุดเลย  เวลานี้เธออยู่ไหน  ทำอะไรอยู่  ภาพวันวานที่แสนเจ็บปวดกลับยิ่งทรมานฉันหนักขึ้นๆฉันยังคงนั่งร้องไห้แบบนั้นต่อไป