คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : >>>>> INTRO
.
.
.
.
.
รถยนตร์คันหรูจอดแช่อยู่นานท่ามกลางความวุ่นวายยามค่ำคืนของกรุงโซลไม่ถือเป็นเรื่องแปลกสำหรับย่านธุรกิจแห่งนี้ ที่ผู้คนส่วนใหญ่จำต้องใช้เวลาที่มีให้หมดไปกับการนั่งอยู่บนรถของตัวเอง.....เช่นเดียวกันกับทุกคน ซีวอนและฮีชอลเองก็เป็นหนึ่งในคนจำพวกนั้นเช่นกัน
ทั้งสองยังคงนั่งพูดคุยกันภายในรถถึงเรื่องทั่วๆไปในแต่ละวัน ก่อนที่ร่างบางจะเงียบหายไปจากบทสนทนา สายตาคมจำต้องไล่มองตามไปยังจุดหมายที่อีกคนจับจ้อง ซึ่งก็เป็นเพียงผู้ชายร่างบางคนหนึ่งที่เดินอยู่ริมถนนอย่างไม่รีบร้อน
“มีอะไรรึเปล่า...ฮีชอล??” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ท่ามกลางความแปลกใจที่อีกฝ่ายเพิกเฉยกับคำถามของตน แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้รับคำตอบที่น่าพึงพอใจกลับมา แต่กลับกลายเป็นตัวเองที่ต้องตกใจมากขึ้นไปอีกกับการที่ร่างบางเปิดประตูรถแล้วเดินลงไปโดยไม่บอกกล่าวใดๆ
“อีทึก!!....รอชั้นก่อน....นั่นนายใช่มั้ย??” เสียงของฮีชอลตะโกนแหวกผ่านฝูงชนที่เดินผ่านไปมาบริเวณนั้น พลางขาเรียวยาวก็ก้าวอย่างรวดเร็วเพื่อไปให้ถึงบุคคลอันเป็นเป้าหมาย
“ฮีชอล!!!” คนถูกเรียกตกใจไม่น้อยกับการพบกันโดยไม่คาดคิดแบบนี้ และยิ่งไปกว่านั้นคนตรงหน้าไม่เปิดโอกาศให้เขาได้เดินหนีหรือตั้งตัวใดๆได้เลย หลังจากเสียงเรียกจบลงเพียงเสี้ยวนาที มือบางก็คว้าเข้าที่ไหล่ของเขาอย่างรวดเร็ว
“นายมีธุระอะไรกับชั้นรึเปล่า??” เสียงใสเอ่ยถามทันที โดยไม่ทันให้อีกฝ่ายได้พักหายใจ พร้อมกับปัดมือที่จับอยู่บนไหล่ของเขาออก
“ยังโกรธชั้นอยู่หรอ??” ฮีชอลเสียงเศร้าลงไปถนัดตา ดวงตาทั้งสองข้างเอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำตา
“เปล่า...ตอนนี้ชั้นกำลังเครียดอยู่น่ะ พอดีว่า...พ่อชั้นเพิ่งเสียไป เพราะเหตุการณ์ไฟไหม้”
“ไฟไหม้??...ตอนนี้นายก็ไม่มีที่อยู่น่ะซิ นายไม่มีญาติที่ไหนนี่หน่า....มาอยู่กับชั้นน่ะ”
“เอ่อ.......” คนถูกชวนมีแววลังเลเล็กน้อย แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นคนเอ่ยปากชวนก็ไม่ได้ย่อท้อแต่อยย่างใด ยังคงเอ่ยปากชวนต่อไป จนอีกคนต้องใจอ่อน ยอมตามไปอย่างง่ายดาย
“ขอบใจมากน่ะ ฮีชอล ตอนนี้ชั้นไม่เหลือใครแล้วจริงๆ” เสียงใสๆเอ่ยออกมา มือทั้งสองข้างยกขึ้นโอบกอดอีกฝ่ายอย่างต้องการหาที่พึ่ง ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยหยดน้ำสีใส ที่ยังคงไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย เมื่อฮีชอลเห็นเช่นนั้น จึงยิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก......
คิดจริงๆหรอ ว่าชั้นจะให้อภัยได้ กับความผิดพลาดทั้งหมดที่เกิดขึ้น
......บาดแผล...ไม่ใช่สิ่งที่จะรักษาให้หายกันได้ง่ายๆ......มันจำเป็นต้องใช้ระยะเวลา.....
.......ยิ่งแผลลึก ยิ่งทิ้งรอย....ร่องรอยของบาดแผล จะเป็นเหมือนเครื่องย้ำเตือนใจ.....ไปตลอดกาล...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เปิดตัวฟิค อาจจะงงกันไปบ้าง ต้องขอโทษด้วย
เพราะคนแต่ง ก็กำลังมึนๆเหมือนกัน ^^
อาจจะอัพช้า ยังไงก็ขอโทษด้วยน่ะค่ะ
ความคิดเห็น