เงา - ปฐมภาคไตรบท

ลำดับตอนที่ #1 : เงา

/>

เงา ( ผู้เฝ้ามอง )

ทุกอย่างเป็นแค่ฝัน นั่นแหละคือทางเดินที่ฉันเลือก เป็นความหม่นหมองของใจที่ได้กระทำไปด้วยความงดงามแห่งความภาคภูมิแม้มิได้เหลียวมอง ยามที่เงากำลังลางเลือนและเร้นร่องรอยแห่งแรงร้าวรานที่จะก่อเกิดเป็น เงาที่มืดมิด ชั่วนิจนิรันดร์

กวีแห่งปฐมบทในความจริงแท้แห่งสันดรมนุษย์  ผู้ลืมทุกอย่าง ลืมแม้แต่ความจริงที่ก่อเกิดกำเนิดกายกับการเก็บกด แฝงมากับอดีตที่ผ่านพ้นล่วงเลยมาแสนนาน 

ทุกบทกาพย์กวีคีตศาสตร์ได้บ่ม บ่งบอกบางบริบทอันบอบบางของชีวิตเที่ยงแห่ง มนุษาจริต ทำความเป็นมนุษย์ให้ดำเนินตามกุศโลบายที่ฉาบไว้

จะมีใครเล่าหนา มองเห็น ความสัจชัดเจนกว่าความสัตว์ ในความสัตย์จริงแห่งทิวาราตรีที่ผ่านเนิ่นตามครรลองแห่งแบบแผน 

“มนุษย์”  ที่เปลี่ยนเป็น “คน” อย่างที่เห็นทุกเวรเวลานี้ ตราบเท่าที่มหาศาสดาได้ลาล่วงเลย เวลาที่ผ่านจากโพ้นนั้นจวบโพ้นนี้ มนุษย์นั้นแท้จริง เป็นเพียงนามเรียกสัตว์ประเสริฐ ที่ประเสริฐในผองตนแต่เยี่ยงผู้ทำลายในนัยเนตรแห่งอมนุษย์ผู้เฝ้ามอง

ตราบเวลาที่มนุษย์ได้ตั้งตนเป็นเจ้าของโลกใบนี้  นิยามต่างวิทยาการก่อเกิดขึ้นโดยความเพียรพยายามในหนทางของผู้ไม่รู้ที่ต้องการรู้ และผู้ที่ไม่รู้ว่าตนรู้ว่าสิ่งใดคือความจริง อะไรคือสิ่งที่ปรุงแต่ง หลากหลายความคิดถูกจำแนกแจกแจง

 จากเบื้องลึกของจิตใจอันสับสนวุ่นวาย พยายามหาทางออกให้ตนเอง หาทางกำบังความถูกผิดให้เป็นความพึงพอใจ ล้วนสร้างแบบแผนที่ควรค่าต่อการดำเนินรอยของมนุษย์ สร้างเฉดที่เป็นมโนภาพสู่กายภาพ กำหนดและกักความเป็นสัญชาตญาณแท้จริงเอาไว้  

พวกเขาพยายามลืมมันไป การเฝ้ามองอันแสนยาวนานได้ดูดซับเฉดเหล่านั้นและมีทีท่าหมดแรงเหนี่ยวรั้ง ร่วงโรยลงเพราะกุศโลบายอันไร้สิ่งตอบแทนย่อมไร้ค่าและไม่มีผลตอบแทนใดจะให้ความพึงพอใจได้เท่าความพึงพอใจที่ได้รับโดยตรงต่อตนเอง

นั่นแหละหนา อุปมาดั่งวารินสาดลงโลหะย่อมเกิดสนิมอันเป็นหนทางสู่ความเสื่อม ความเจือจางในร่างแห่งกุศโลบายที่ถูกความจริงฉาบด้วยความพึงพอใจที่จะทำลายตนเอง ก็เช่นเดียวกัน ย่อมมีวันถึงคราวเสื่อมสลาย มันไม่ใช่การต่อสู้ของความจริงกับความเท็จ แต่นี่คือยุทธการแห่งความจริง ที่กำเนิดต่างอุดมการณ์

ท่วงทำนองรำพันในวัจนภาษา จะรำพึงถึงมโนแห่งกวีทัศน์ ในทัศนะที่ขัดแย้งและเกื้อหนุน จากส่วนหนึ่งที่อยู่เบื้องหลังของปกติปัจเจกลักษณะ อันเรียกว่า “เงา”