เพื่อนทางจดหมาย ดอกไม้และสายลม

ลำดับตอนที่ #9 : เขาไม่อาจเปลี่ยนโลกให้สวยงามได้

หัวใจเขาเป็นก้อนเนื้อละเอียดอ่อนเกินกว่าจะไม่รู้สึกปวดร้าว
 ทุกครั้งที่คนรักแต่ละคนต้องไปจาก
 เขาเสียใจร้องไห้ แม้ยามล้มตัวลงนอนข้างเธอ เขาต้องแอบนอนปาดน้ำตา
 ลำคอของเขาอัดแน่นไปด้วยก้อนแข็งบางอย่าง
 พยายามไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดลอดออกมาจากลำคอ
 เป็นความอดกลั้นที่ทรมานเพื่อจะไม่ให้เธอรู้ว่าเขาเจ็บร้าวแค่ไหน
 กับการสูญเสียคนรักเหล่านั้นไป 

 เขาไม่อยากให้เธอเสียใจว่าเขาร้องไห้เพราะคนอื่น
 ขณะที่ยังมีเธออยู่ แต่ในความจริง เขารักทุกคนเท่ากัน ไม่เคยรักใครมากกว่าใคร
 เพราะเขาไม่สามารถแบ่งปันความรักได้
 ไม่เคยแบ่งความรักจากอีกคนมาให้อีกคน รักใครเขาก็รักหมดหัวใจ
 หัวใจเขามีเพื่อจะรักทุกคน เขาจึงต้องถนอมความรู้สึกทุกคน
 ในขณะที่-ต้อง-กด-ต้อง-ข่มอารมณ์เสียใจลงลึกภายในเมื่อเสียคนใดคนหนึ่งไป
 
 
 ตลอด10กว่า ปีที่อยู่กับเธอ เขาเสียใจไปกี่ครั้ง นับไม่ถ้วน
 เขาอดทนแค่ไหนกับการนั่งมองแต่ละคนเดินจาก
 เพราะไม่ยอมทิ้งเธอไปอยู่กับคนอื่น ถึงเขาจะรักคนอื่นๆมากแค่ไหน
 เขาก็ไม่มีวันมีความสุขบนความทุกข์ของเธอ
 
 เขาไม่เคยทิ้งใคร เขาทิ้งใครไม่เป็น
 เขารู้ว่าคนถูกทิ้งฝังใจจำเจ็บช้ำมากมายกว่า คนเดินจาก
 เพราะคนเดินจากมักมีเป้าหมายใหม่รอให้ลืมเลือนคนเก่า
 แต่เขาไม่มีวันมีความสุขถ้าต้องทิ้งคนเก่าให้อยู่กับความหลังอันเดียวดายและเจ็บช้ำ
 เขาไม่มีวันจะขึ้นเรือถ้าต้องถีบแพ
 เขายอมอยู่ในแพแล้วมองเรือลอยลำออกไปด้วยความเศร้า
 ดีกว่าจะขึ้นเรือแล้วเห็นแพลอยออกไปอย่างโดดเดี่ยว
 
 
 เขาทนมองเห็นความโดดเดี่ยวของคนถูกทิ้งไม่ได้
 ทุกครั้งที่คนรักเดินไปจากเขาทีละคน เขาจึงตกอยู่ในสภาพยอมอดทนให้เป็นไป
 เพราะถ้าต้องทิ้งคนเก่าไปกับคนใหม่ เขารู้-- เขาไม่มีวันนอนหลับอย่างมีความสุข
 ตราบเท่าที่มโนธรรมของเขาตอกย้ำว่าเขาทิ้งอีกคนมา..
 
 เพราะมโนธรรมเป็นสิ่งเดียวที่แยกคนออกจากความเป็นสัตว์
 เขามีมโนธรรมพอที่จะยอมรับ และตัดใจให้กับสิ่งที่ควร และไม่ควร
 ความสุขของคนไม่ได้อยู่ที่ความสมหวัง แต่อยู่ที่มโนธรรมภายในจิตใจ
 ว่าสิ่งที่สมหวังนั้นได้มาอย่างไร
 ถ้าได้มาด้วยความบริสุทธิ์ยุติธรรม ก็เป็นความสมหวังที่มีความสุข
 แต่ถ้าต้องแลกมาด้วยการสร้างทุกข์ให้คนอื่น จะมีความสุขได้อย่างไร
 หลอกคนอื่นว่ามีความสุขได้แต่หลอกตัวเองไม่ได้ เหมือนกับการกระทำของคน
 ทำสิ่งใดใครไม่รู้แต่ตัวเองรู้ สุขแท้หรือไม่ รู้อยู่แก่ใจ ..
 
 
 เขาทำผิดมากมายหลายอย่างไว้กับเธอ เป็นความผิดที่เธอคงลืมเลือนไปหมดแล้ว
 แต่เขาเองยังเก็บและรู้สึกเสียใจทุกครั้งที่นึกถึง วันที่เขามีคนรักอีกคน
 เป็นคนรักที่เขาหลงรักมาถึง 4 ปี อยู่ในความฝันอันยาวนาน
 เขาไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งคนในความฝันจะเดินเข้ามาหา
 แล้วบอกว่า ต้านทานกระแสรักที่เขามีให้ไม่ไหว 

 เขาคิดว่ามีความสุขแต่ในส่วนลึกไม่เคยลืมว่าเขายังมีเธออยู่ที่บ้านที่ต้องดูแล
 ทุกครั้งที่ทิ้งเธอไปกับคนในฝัน เธอคงไม่รู้ว่า เขารู้สึกอย่างไรมากกว่ากันระหว่าง
 ความสมหวังกับฝันที่เป็นจริง และความห่วงใยความรู้สึกเธอ
 ว่าเธอนอนคนเดียว เธออยู่คนเดียว เธอจะเศร้าแค่ไหน เมื่อไม่มีเขาอยู่
 แต่เพื่อความฝันที่เป็นจริงของเขา เขาพยายามคิดแค่ว่า
 ครั้งเดียวในชีวิตที่เขาจะได้สมหวังกับคนในความฝัน
 กระนั้นแล้ว
 เขาก็ไม่เคยสลัดความผิดชอบชั่วดีที่ต้องเธอทิ้งเธอไปแม้แค่คืนเดียว
 เขาก็ไม่สงบสุข
 
 "แนน เอ ว่าแนนไม่รักเอเลยนะ แนนเฝ้าโทรหามิ้นตลอด
 น้ำเสียงแนนบอกว่าแนนแคร์มิ้นมากกว่าเอ "       
เอ-เคยต่อว่าไม่พอใจเสมอที่เขาคอยโทรกลับบ้าน
 
 "เป็นห่วงมิ้นนะ มิ้นอยู่คนเดียว "      ความรู้สึกเขาหม่น ยามที่ต้องถนอมความรู้สึกคนสองคนในเวลาเดียวกัน
 คนนี้ก็อยู่ด้วย คนโน้นก็ห่วงใย
 เขาเหมือนคนเห็นแก่ตัวที่อยากให้ทุกคนมีความสุขกับการรักเขา
 ไม่ว่าเขาอยู่ตรงไหนกับใคร อยากให้ทุกคนรับได้ว่าเขารักทุกคนเท่ากัน
 แต่ความจริงเขาทำแบบนั้นไม่ได้ เมื่อแต่ละคนคิดไม่เหมือนกัน และเอ- ก็งอนเขา
 ในขณะที่มิ้นหมดอาลัยในชีวิต และเขาไม่สงบสุขกับความรัก
 
 "ถ้าทำได้อยากไปไหนด้วยกันสามคน จะได้ไม่ห่วงหน้าพะวงหลัง
 คงจะมีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่ "
 
 "ฝันไปเถอะ เอ-ไม่เอาด้วยหรอก แค่ที่รักแนน ขณะที่แนนอยู่กับคนอื่น
 เอ-ก็อดทนมากพอแล้ว ไม่มีใครยอมทนอย่างเอหรอก
 เอ เกลียดคนเป็นเมียน้อย ทำไมตอนนี้ เอ เหมือนต้องมาเป็นสิ่งที่เอเกลียดเสียเอง "
 
 " โถ ไม่นะ เอ-อย่าคิดอย่างนี้สิ ไม่มีใครเป็นอะไรทั้งนั้น ทุกคนเป็นคนที่แนนรัก "
 
 เขาคอยกอดเอ-ไว้- คนในความฝันของเขา- เอ- แก่กว่าเขา ปีเดียว
 ต่างฝ่ายจึงพูดแทนชื่อตัวเอง
 เอ สวยมีแฟนผู้ชายเยอะ เขาเป็นคนเดียวที่พิเศษกว่านั้น
 พิเศษจนเอ- ต้องยอมมาเป็นแฟนเขา
 ทิ้งแฟนเก่ามาหาเขา ใครๆก็บอกว่า เหมือนดอกฟ้ากับหมาวัด
 ไม่มีใครเชื่อว่าเอ จะเป็นแฟนเขา
 เอ อยู่ในสังคมสูง คนละระดับกับเขาทุกอย่าง การใช้ชีวิต การงาน
 แม้แต่ความสูง เอ ยังสูงกว่าเขา
 แต่ เอ- บอกว่า เธอยอมทุกอย่าง ทิ้งทุกคนมาเพื่อเขา ไม่สนใจใครจะคิดอย่างไร
 เอ อยากให้เขาไปรับไปส่ง แม้เอจะมีรถ เอก็ยังอยากให้เขาไปรับ
 โดยการขับรถตามกันไปมา
 อยากเห็นหน้าเขาทุกวัน ไม่แคร์สายตาใครในที่ทำงาน เมื่อเขาไปรอในออฟฟิศตอนเย็น
 และทิ้งงานไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเขา
 แต่เขากลับไม่ยอมทิ้งใครเพื่อเธอ ใครรักใครจริงกว่ากันแน่ --
 
 
 " แนนรักเอ นะ รักมาตลอด4 ปี และไม่เคยลดลงแม้นาทีเดียว
 แต่แนนต้องอยู่กับมิ้น เพราะมิ้นไม่ผิดอะไร แนนทิ้ง มิ้นไม่ได้ "
 
 " เลือกสิ ระหว่างเอ กับมิ้น แนนจะอยู่กับใคร "
 
 โลกเหมือนถูก ความเศร้าครอบงำระหว่างรอคำตอบ เขาปวดหนึบหน่วงลึกลงในใจ
 เขาไม่เคยคิดจะเลือก เพราะถ้าเลือกเขาเลือกที่เจ็บคนเดียว
 ให้ทุกคนทิ้งเขาไปดีกว่า ถ้าให้เขาต้องเลือกที่จะทิ้งใคร
 
 " เอ ทิ้งแนนไปเถอะ ถ้าต้องให้แนนเลือก "
 
 " แนนรักมิ้น มากกว่า เอ แนนไม่ยอมทิ้งมิ้น แต่เอ ทิ้งทุกคนเพื่อแนน " เอ ร้องไห้ อ้อมกอดของเขาเยือกเย็น
 เพราะความสุขไม่ได้อยู่ที่การได้โอบกอดคนที่รัก
 แต่อยู่ที่คนรักสองคนต่างโอบกอดกันด้วยความเข้าใจ
 รักที่ต่างหวาดระแวง กอดกันแน่นหนาแค่ไหนก็ไม่อบอุ่น
 สุดท้ายก็ไม่เหลือสิ่งใดระหว่างกัน นอกความความทรงจำที่อยากลบลืม
 
 
 
 ...................
 
 "  อย่าให้ฉันต้องเลือกเลยที่รัก เพราะถ้าฉันต้องเลือก
 ด้วยการทิ้งใครสักคน
 ตราบาปจะตามหลอกหลอนจนความรักของเราย่อยยับ
 ด้วยมโนนึกที่ตามติดทุกขณะแม้ยามหลับตื่น
 
 ฉันไม่สามารถกอดเธอแล้วหลับอย่างมีความสุข
 ถ้าต้องทิ้งใครอีกคนไว้กับความหนาวเหน็บของหัวใจ
 โปรดอย่าให้ฉันเลือก
 โปรดอย่าให้ฉันบอกถึงความต้องการของฉันฝ่ายเดียว
 เพราะถ้าฉันบอก
 ฉันก็เหมือนคนเห็นแก่ตัวที่อยากจะยึดทุกคนไว้กับตัวเอง
 ฉะนั้น
 เธอจงโปรดเป็นฝ่ายตัดสินใจ
 ว่าจะรักคนที่มีคนอื่นอยู่ในชีวิต
 หรือเธอจะทิ้งคนที่รักเธอ เพราะเขามีอีกคนต้องดูแล
 
 ฉันไม่อาจอยู่ได้อย่างสงบสุขถ้าต้องทิ้งคนที่รักฉัน
 แต่ฉันอาจอยู่ได้ยืนยาวกว่า
 ถ้าให้คนที่รักฉันทิ้งฉันไป "
 
 ...........................
 
 
 เขาเขียนถึงเอ อย่างนี้..
 วันสุดท้ายที่ เอ ตัดสินใจเดินทางไปต่างประเทศ
 เขาเหมือนคนไร้วิญญาน คนในความฝัน-- คนที่เขาหลงรักมา4 ปีเต็ม
 เดินไปจากเขาทั้งน้ำตา แต่น้ำตาเอท่วมท้นอยู่ในหัวใจเขา โดยไม่มีใครรู้
 ว่าเขาแทบจะด่าวดิ้นสิ้นชีวิตกับการสูญเสียคนที่เขารักและรักเขาจนยอมทิ้งทุกอย่าง
 เพื่อให้เขาเป็นฝ่ายเลือก
 แต่เขาไม่เลือกเพราะเธอคนที่อยู่กับเขามากว่า10ปี ที่วันหนึ่ง ก็ทิ้งเขาไปแต่งงาน
 ขณะที่ยังบอกว่ารักเขามากที่สุด แต่เมื่ออยู่กันนานความรักของเขาก็แปรเปลี่ยนจากคนรักเป็นน้องรัก
 เป็นความเอื้ออาทรสิ่งนี้ไม่มีวันหมดไปจากใจเขา และเป็นสิ่งมีค่ากว่าความรักมากนัก
 ความเข้าใจ ความเอื้ออาทร การให้อภัย คนเราอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตได้เพราะสิ่งนี้
 ไม่ใช่ความรัก
 ความรักหวานก็หมดหวาน แต่ความเข้าใจ ความเอื้ออาทร ไม่มีวันหมด
 10 กว่าปี เขามีสิ่งนี้ให้เธอ มากค่ากว่าคำว่ารัก
 แต่เวลานี้เขาอยู่คนเดียวกับความหลังและไม่สามารถกอดเธอได้
 เหมือนมีบางสิ่งกดทับให้เขาต้องอดกลั้นฝืนใจที่จะต้องอยู่
 และมองเห็นเธอเดินจากไปกับผู้ชายคนอื่น
 
 
 
 เขาไม่เสียใจ เขายินดีกับความสุขของเธอ
 แต่เขารู้สึกถึงความอ้างว้างอย่างแท้จริงเป็นครั้งแรก
 ยามที่เขากอดเธอไม่ได้อีกแล้ว
 
 
 
 "พี่แป้งมาหาพี่ทุกเสาร์อาทิตย์ไหมคะ พี่ดูแลเขาดีดีนะคะ มิ้นว่าพี่แป้งเขารักพี่"
 
 "มิ้นก็รักพี่ มิ้นยังไม่อยู่กับพี่เลย "
 
 "มิ้นไม่อยากอยู่กับคนที่ดีกับใครๆทั้งโลก มิ้นแค่อยากอยู่กับคนที่ดีกับมิ้นคนเดียวพอ "
 
 "พี่คงดีกับใครไม่พอหรอกจ้ะ ไม่อย่างนั้นจะมีคนทิ้งพี่หรือ"
 
 "ทุกคนที่ทิ้งพี่ เพราะพี่ดีกับทุกคน ไม่มีใครอยากเห็นแฟนตัวเอง
 ดีกับทุกคนเท่าๆกันหรอกนะคะ "
 
 "มิ้นจะไม่ให้พี่ดีกับเขายังไง ในเมื่อเขาดีกับพี่ พี่ทำไม่ดีกับคนที่ทำดีกับพี่ไม่เป็น "
 
 "ทุกคนถึงมารักพี่ เพราะพี่ดีกับเขา แต่ทุกคนก็ทิ้งพี่ เพราะพี่ดีกับทุกคน "
 
 "แล้วพี่ผิดเหรอที่ดีกับทุกคน"
 
 "พี่คงไม่เข้าใจหรอกนะคะ ว่าคนทุกคนอยากเป็นคนเดียวที่แฟนให้ความสำคัญกว่าใครๆ
 อยากให้แฟนดีด้วยมากกว่าดีกับใครๆ "
 
 "ก็พี่มีแฟนหลายคน จะให้พี่เลือกดีกับบางคนได้ไงล่ะ ไม่ยุติธรรม"
 
 "นี่แหละค่ะ มิ้นถึงปล่อยพี่ให้พี่ใช้ความยุติธรรมบ้าบอของพี่ไปคนเดียว
 มิ้นหวังว่าวันหนึ่ง
 พี่จะเหนื่อยกับการเป็นผู้พิษากษารักษาความยุติธรรม กลับมาเป็นคนปกติ "
 
 
 ....
 
 
 แล้ววันนั้นที่เธอรอเมื่อไหร่จะมา
 เมื่อวันนี้เขายังไม่เคยเปลี่ยนความรู้สึกนึกคิด
 โลกจะเปลี่ยนเวียนผัน กี่วันเดือนปี
 แต่ความรูสึกดีดีที่เขายังมีให้กับใครๆยังคงอยู่
 เขารู้ --
 เขาไม่อาจเปลี่ยนโลกให้สวยงามได้ด้วยความรักของเขาที่มีให้กับทุกคน
 แต่เขาหวังว่า
 ทุกคนที่เขารักจะเปลี่ยนใจมาเข้าใจความเป็นเขาได้อย่างแท้จริง
 และไม่มีใครทิ้งเขาไปอีก.....