เพื่อนทางจดหมาย ดอกไม้และสายลม

ลำดับตอนที่ #8 : เขาเศร้าจนน้ำตาร่วง

เมื่อความเป็นจริงเธอไม่ได้เป็นอย่างที่เขาเชื่อ
   ความจริงใจหรือความผูกพันต่อกันกระมังที่ทำให้สวรรค์เห็นใจเขา
 คืนหนึ่งเขาหลับฝันเห็นเธอ
  เขาเล่าให้เธอฟังว่าเขาฝันถึงเธอ เธอตัวอ้วนกลมไม่ได้ผอมสูงดังในรูปที่ส่งมาให้เขาดู
 เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะฝันแม่น
  เมื่อเธอสารภาพว่าทนโกหกเขาต่อไปอีกไม่ได้แล้ว
  ตลอด  8  เดือนเธออึดอัดมากที่ต้องแกล้งเมลเป็นเด็กอายุ 17 
 แต่ละวันเธอต้องคิดว่า เด็กอายุ17 ควรจะคิดแบบไหน คุยแบบไหน   คุยเรื่องอะไร
  เพื่อไม่ให้เขาสงสัย   เพราะที่เธอเคยคิดว่าแค่เล่นๆกลับไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว  
  เธอผูกพันกับเขาจริงๆ
  อะไรหนอทำให้เขาฝันแม่น    อะไรหนอทำให้ความจริงปรากฏ
  จนเธอไม่อาจที่จะทนหลอกเขาต่อไป
 
 
 
   เธอบอกว่าเธอเป็นคนอ้วนกลมจริงๆ รูปที่ส่งมาให้เป็นหลานของเพื่อน
 เธอไม่ตั้งใจหลอกเขา แต่เพราะเธอไม่เคยคิดว่าจะเจอคนจริงใจอย่างเขา
 จะบอกความจริงก็กลัวสูญเสียเขาไป
  เธออดทนทำสิ่งเหล่านี้ เพื่อจะเห็นเขามีความสุขกับการมีน้องฟ้าไว้ในความฝัน
 และเพื่อเธอจะได้มีเขาอยู่ในชีวิต แม้จะเป็นบางส่วนเสี้ยวของชีวิตแค่ในอินเตอร์เนต
 แต่ก็เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอมีความสุข  
 
 
 
 ส่วนตัวเขาเล่า  เขาเศร้าจนน้ำตาร่วง
  เขาไม่ได้เจ็บปวดกับความจริงแต่เขาร้องไห้ไม่ยอมหยุด 
 เขารู้สึกเหมือนสูญเสีย แต่เขาไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งนั้น 
 อาจเป็นความฝันสวยงาม อาจเป็นความเชื่อที่เคยเชื่อ
 หรืออาจเป็นความจริงที่ไม่น่าจะยอมรับได้
  ภาพในจินตนาการที่เขาคิดถึงทุกคืนทุกวันคือสาวน้อยวัย17 ผู้แสนอ่อนโลก
 บอบบาง น่าทะนุถนอม แปรเปลี่ยนเป็นผู้หญิงวัย34 มีลูกมีสามีและอ้วน
 ความฝันสวยงามของเขาดับสลายแค่การนอนหลับฝันของเขาคืนเดียว..
 
 แต่แน่นอนเขาไม่เคยโกรธเธอ
 ไม่ว่าเขาจะร้องไห้อยู่กี่วันกับความจริงที่เขาช๊อค
  เขาหวาดกลัวที่นั่งจะลงหน้าคอม
 เหมือนบางอย่างตอกย้ำให้เขารู้สึกไม่มั่นใจในความเชื่อที่เคยมี
  เขาหวาดระแวงการรู้จักผู้คน เขาเริ่มไม่เชื่อสิ่งที่เห็น
 ไม่เชื่อสิ่งที่คิด  ทั้งที่เขาคิดตลอดมาว่า  ทำดีได้ดี ทำสิ่งใดได้สิ่งนั้น
  เขาจริงใจ เขามุ่งมั่น เขาก็คิดว่าใครสักคนที่เขารู้สึกแบบนั้นจะจริงใจ
 และมุ่นมั่นเหมือนที่เขาเป็น
 
   แต่เมื่อทุกอย่างไม่ใช่  และน้ำตาของเขาก็รินไหลแบบไม่มีสาเหตุของความเศร้า
  นอกจากคลับคล้ายอะไรหายไป
  อะไรบางอย่างที่เขาก็ไม่รู้ว่าทำร้ายเขาหรือเปล่า
 
 เธอยังเมลหาเขา  ปลอบเขา และนั่นเป็นสิ่งตอกย้ำให้เขายอมรับว่าไม่ใช่ความฝัน
  เมื่อเธอมาหาเขาจริงๆ
 เขาขับรถไปรับเธอที่หน้าสนามบิน  ในใจของเขายังรู้สึกเหมือนเดิมทุกอย่าง
  เธอยังเป็นน้องฟ้าที่เขาผูกพัน
 เป็นความห่วงใย  เป็นความอ่อนโยน
  เป็นสิ่งดีดีที่เขาไม่อาจสลัดทิ้ง แม้ภาพจริงเธอจะมาในรูปของผู้หญิงอ้วนและมีอายุ
 
 
 
 
 
  เขามองผ่านรูปลักษณ์ และเริ่มยอมรับว่าเป็นสิ่งดีที่เขาไม่ติดยึดรูปโฉมเหมือนแต่ก่อน
 เขาสามารถอยู่กับผู้หญิงที่ไม่ใช่ภาพฝันได้  
 เขาโตขึ้น แน่นอนเขารักเธอเหมือนรักน้องฟ้า 
 เขาอยู่ร่วมห้องกับเธออย่างมีความสุข  เธอช่างเอาใจ และเขาก็พร้อมจะรับความช่างเอาใจนั้น
 เพื่อจะยอมรับ ความเป็นจริงให้หนักแน่นลงไปอีก
  แม้ท้ายที่สุดแล้วเธอต้องกลับไปอยู่ร่วมบ้านกับสามีและลูกและปล่อยเขาไว้ตามลำพังดังเดิม
 
 แต่ความโหยหาก็ยังอยู่กับเขา
  เขาต้องการบางสิ่งที่เขารู้ว่ามันอยู่ห่างไกล แม้เธอจะยังเมลหาเขา โทรหาเขา
 เขาก็รู้ว่าบางอย่างไม่เหมือนเดิม  ทั้งในความจริงและในความฝัน
 น้องฟ้าเป็นความรักแต่เธอเป็นทั้งความรักและความสงสาร...
 เขาอยากทำให้เธอมีความสุขแต่เขาเศร้าเหลือเกิน
 ที่เขาทำอะไรได้ไม่มาก   ไปกว่าการเป็นคนรักออนไลน์  ทางสายโทรศัพท์และในอินเตอร์เนต
 เพราะในโลกความจริงเขายังอยู่คนเดียวกับความฝันที่ต้องรอคอย
 
 
 
 
 
 .................
 
 พี่แนนแป้งคุยกับพี่แนนต่ออีกไม่ได้เลย ขอโทษนะคะที่ต้องวางสายไป 
  เสียใจเหมือนกันที่ไปผูกพันกับพี่แนนแบบนั้น
 รู้สึกว่าตัวเองแย่ๆยังไงไม่รู้ แล้วก็ไม่ต้องการให้ใครมาสงสาร
 เอาเป็นว่าเราต่างอยู่ในมุมของตัวเองแล้วกันนะคะ
 เวลาคงช่วยได้
 ชีวิตพี่แนนไม่ใช่แบบนี้ แป้งเข้าใจได้ว่ามันไม่ใช่   พี่แนนอย่าฝืนเลยนะคะ
 ถ้าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่
 พี่แนนต้องมีใครๆ ชีวิตพี่แนนไม่เคยขาด.. พี่แนนต้องแสวงหาต่อไป พี่แนนรู้สึกมั้ยละคะ
 
 แป้งเคยอยู่มาได้แบบไม่มีพี่แนน
 ในชีวิตก็ยังอยู่มาได้ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ
 พี่แนนก็อยู่ได้มาตลอดโดยไม่มีแป้งเหมือนกัน
  และถ้าเราจะไม่มีใครในชีวิตเหมือนเช่นที่ผ่านมา  
 ก็น่าจะไม่ใช่เรื่องยากสักเท่าไรจริงมั้ยคะ
 
 พี่แนนไม่เคยแม้จะถาม หรือบอกว่าอยากโทรหาแป้งที่ทำงาน ไม่เป็นไรนะคะ
 แป้งจะแบบ ไม่ค่อยพูดและไม่เรียกร้องอะไร
 อย่าทำอะไรที่ต้องฝืนธรรมชาติที่เราเคยเป็นดีกว่า
  ชีวิตพี่แนนเป็นชีวิตที่ต้องไล่ตลอด    ต้องตามต้องวิ่ง ค้นหา
 หวังว่าสักวันพี่แนนจะค้นหาสิ่งนั้นเจอนะคะ แป้งบอกทุกเรื่องกับพี่แนน
 ไม่ได้หลอกพี่แนนอีกเลย
 รู้สึกดีมากๆกับพี่แนนจริงๆ
 
 
  เหมือนที่บอกว่าเหมือนทำชีวิตหายไปตั้งหลายปี
  และตลอดมาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมารู้สึกดีกับใครได้อีก
 ไม่ได้รู้สึกเลยว่าพี่แนนจะต้องเป็นใครและต้องทำอะไรเหมือนใคร
 
 
 แป้งรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนของพี่แนนนะคะ 
 พี่แนนเชื่อมั้ยว่าเมื่อเช้าแป้งถึงบ้านแล้วแป้งไม่อาบน้ำอีกเลย
 เพราะอยากให้สัมผัสของพี่แนนอยู่กับตัวเองนานๆ
  และรู้สึกได้ถึงสัมผัสนั้นจริงๆมีความสุขจริงๆกับตรงนี้มากๆ อย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครเลย
 เพราะตลอดมาแป้งลืมอะไรตรงนี้ไป เพราะคนๆนึงทำให้แป้งรู้สึกว่าโลกคงมีด้านเดียวคือด้านที่เศร้าๆ
 แต่มีคนๆนึงที่พาเราเดินไปด้านที่มีความสุขมากๆ ดีใจจริงๆ ที่มีพี่แนนนะคะ
 
 ขอโทษที่ทำพี่แนนเศร้า    แป้งทำพี่แนนเศร้าบ่อยๆ ไม่ได้หมายถึงแบบที่พี่แนนเข้าใจนะคะ
 เพียงแต่ไม่อยากให้พี่แนนมารู้สึกว่าสงสารเลยทำดีกับแป้ง
  ทั้งที่พี่แนนอาจมีใครอยู่ในใจแล้วก็ได้
 เพราะแป้งรู้สึกว่าพี่แนนต้องมีใครๆในชีวิต และเพราะแป้งไม่สามารถอยู่กับพี่แนนได้จริงๆ
 ไม่สามารถดูแลพี่แนนได้จริงๆ
 
 แป้งกลัวตรงนี้มากกว่าและเพราะแป้งไม่เหมือนคนอื่นๆของพี่แนน
 แป้งกลัว กลัวสูญเสียเหมือนกัน เพราะคิดได้ว่าพี่แนนต้องเหงา
 พี่แนนต้องหาใครๆเพื่อมาอยู่ด้วย
 ตรงนั้นมากกว่าที่แป้งรู้สึกทนไม่ได้
 
 พี่แนนคงไม่อยู่บ้านใช่มั้ยคะ เป็นห่วงพี่แนนนะคะถ้าพี่แนนจะรู้สึกได้ถึงความห่วงหาของแป้ง
 คิดตลอดว่าแป้งต้องไปหาพี่แนนอีก ยังคิดเลยว่าอาทิตย์นี้คงไปหาพี่แนน
 แต่ก็กลัวว่าพี่แนนจะคิดมาก ว่าแป้งทิ้งครอบครัวไปหาพี่แนน พี่แนนจะรู้สึกไม่สบายใจ
 พี่แนนชอบพูดถึงสามีแป้ง
 
 ไม่รู้ซิคะ
 
  แป้งว่าถ้าเลือกระหว่างความตายหรือว่าต้องอยู่กับเค้าแบบสามีภรรยาเหมือนเดิมเนี่ย
 แป้งขอเลือกให้แป้งตายนะ แต่เพราะตอนนี้แป้งยังตายไม่ได้แป้งยังมีแม่และพี่ชายที่ต้องดูแล
 เป็นห่วงสองคนนี้มากที่สุดในชีวิต เพราะถ้าไม่มีแป้งใครจะดูแลเค้าละคะ
 
  ส่วนลูกชายแป้งรักเค้านะคะ
 แต่เค้ามีพ่อ ขาดแป้งเค้าก็ยังมีพ่อดูแล
 รู้สึกดีมากที่สุดที่เจอพี่แนน ไม่อย่างนั้นคงไม่ไปหาพี่แนนนะคะ
 เห็นมั้ยว่าขนาดโทรศัพท์แป้งก็ยังโทรหาซ้ำซากอยู่เบอร์เดิมๆ จนแป้งหายไป  เพื่อนก็ยังโทรหาที่เบอร์พี่แนน
 เพราะติดต่ออยู่กับคนๆเดียวจริงๆ รักพี่แนนได้จริงๆ
  รู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่กับพี่แนนมากจริงๆ
 
 ไม่ได้โกหกเลยนะคะตรงนี้
  แต่พอพี่แนนบอกว่าสงสารรู้สึกแป้งมีปมด้อยยังไงไม่ทราบ
 อยากให้พี่แนนมีความสุขมากๆนะคะ
 อย่าอยากตายเลยนะคะ ชีวิตพี่แนนมีค่ามากกว่าที่จะตายไปง่ายๆ
  ยังมีแฟนไม่ครบ 50 คนเลยนี่นา ตายได้ไงล่ะคะ
 พี่แนนเป็นความอบอุ่นของแป้งนะคะ แค่นึกถึงก็สุขได้อย่างเงียบๆ
 ถ้าพี่แนนตายแป้งจะไปนึกถึงใครละคะ
 ชีวิตคงอับเฉาพี่แนนว่ามั้ยคะ
 
 รักที่สุดเลย ไม่ทราบว่าที่สุดอยู่ตรงไหนแต่รักมากเลย
 ........แป้ง...
 ......
 
 
 
 
 เขายังคงอยู่กับความเศร้า
 วันคืนผ่านไปกับการรอคอยการกลับมาหาของเธอในวันเสาร์อาทิตย์
  คนรักเก่าที่เคยอยู่กับเขามากว่า10 ปี แวะมาหา
  เธอรู้ว่าเขาอยู่คนเดียวตั้งแต่เธอแต่งงานไป
  เธอรู้สึกผิดที่สุดท้ายแล้วเป็นฝ่ายทิ้งเขา แม้เธอจะโทรหาแทบทุกวัน
 ซื้อข้าวของเครื่องใช้มาใส่บ้านไว้ให้ตามปกติที่เคยทำ
  แต่เธอก็กลับมาอยู่กับเขาไม่ได้อีกแล้ว   แม้เธอจะบอกเขาเสมอว่า 
 
 " เราอยู่กันมานานจนความรักที่มีต่อพี่เป็นเหมือนภูเขาที่เคลื่อนย้ายออกไปจากใจไม่ได้
  ต่อให้อีกกี่สิบปีมิ้นก็ไม่มีวันเลิกรักพี่ได้ "
 
  น้ำตาเราร่วงพร้อมกันเมื่อเธอมายืนอ่านจดหมายฉบับสุดท้ายที่เขาเขียนให้เธอ
 วันที่เธอมาหาพร้อมสามีและเขารู้ว่าไม่มีโอกาสจะได้พูดความในใจกับเธอสองต่อสอง
 
 
 มิ้น..
 
 นี่คงเป็นจดหมายฉบับแรกและฉบับสุดท้ายที่พี่ได้เขียนถึงมิ้น
 พี่ขอโทษที่พี่ไม่เคยเขียนอะไรถึงมิ้นเลย ที่ผ่านมาพี่อาจเคยทำให้มิ้นเจ็บ
  ทำให้มิ้นอยากฆ่าตัวตาย
  กว่าพี่จะรู้ว่าพี่ทำร้ายมิ้นมาตลอดก็สายไปแล้ว 
 แต่พี่รู้ว่ามิ้นไม่เคยโกรธเกลียดพี่ เพราะมิ้นก็คงรู้ว่า
 ถึงพี่ต้องแลกด้วยอะไรสักอย่างเพื่อให้เราอยู่ด้วยกัน พี่ก็แลกมาแล้วทุกครั้ง
 มิ้นเป็นยิ่งกว่าน้องแท้ๆของพี่ เราใกล้ชิดกันมากว่า10ปี
  ยาวนานเกินกว่าอยู่กับครอบครัว  ใกล้ชิดเข้าใจมากกว่าใครคนไหน
  เรื่องทุกข์ร้อนของมิ้นจึงเป็นทุกข์ร้อนของพี่  ความสุขของมิ้นคือความสุขของพี่
  อย่ามามัวห่วงพี่อีกเลย  มิ้นแต่งงานแล้ว เขาก็เป็นคนดีมาก เหมาะแล้วที่จะดูแลคนดีอย่างมิ้น
  เห็นไหมว่า คนเราทำดีได้ดี
 มิ้นเจอคนที่ดี พี่ดีอย่างเขาไม่ได้หรอกจ้ะ 
 พี่ก็แค่คนธรรมดามีดีบ้างเลวบ้าง แต่สิ่งหนึ่งที่พี่มีให้มิ้นตลอดไป
 คือความรัก ความหวังดี ความผูกพันที่ไม่มีวันจางหาย
 
 พี่อยากให้มิ้นรับสิ่งสุดท้ายจากพี่ คือรับโอนคอนโด
 พี่อยากมอบให้หลานของพี่ที่จะเกิด  พี่อยากให้เป็นของขวัญ
 กว่า10ปีที่เราอยู่ด้วยกันพี่ไม่เคยให้อะไรมิ้นเลย อย่าปฏิเสธพี่นะ 
 เพราะพี่รู้สึกถึงความรักที่พี่มีต่อเขาตั้งแต่พี่รู้ว่ามิ้นจะมีน้อง
 พี่ก็รู้สึกว่าพี่รักเขาแล้ว  เพราะพี่รักแม่ของเขา  รักแม่ของเขามากที่สุด
 
 ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน  มิ้นก็จะอยู่ในความรักของพี่ตลอดไป.
 .....
 
 
 เขาร้องไห้ที่เห็นเธอร้องไห้
 เขาไม่เคยเห็นเธอร้องไห้จนตัวโยน สามีของเธอหน้าเศร้าขณะเดินมาโอบ
 เขารู้สึกถึงความโดดเดี่ยวเป็นครั้งแรก
  ถ้าเป็นเมื่อก่อนยามเศร้าเขาต้องกอดเธอ แต่ตอนนี้เขาต้องเดินหนีเข้าห้องน้ำ
   ทั้งที่เขาไม่เคยรู้สึกถึงความสูญเสียแม้วันที่เธอบอกว่าจะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้
 
 เพราะเขารู้ว่าเหมาะสม  เขาก็อยากเห็นเธอแต่งงานมีความสุข
  อยู่กับเขาไม่มีวันได้แต่งงาน เพราะตลอดเวลา10กว่าปีที่เขามีเธอ 
 เขามีแฟนๆมากมาย  ตลอดเวลานั้น เขาไม่เคยว่างเว้น
 
  นับจากครั้งหนึ่งเขาไปรับเธอที่ทำงานแล้วเพื่อนสนิทที่ร่วมงานของเธอเจอเขา
 และกลายมาเป็นแฟนเขาในที่สุด 
  เธอต้องลาออกจากที่นั่น
  เพราะทนมองหน้าเพื่อนแสนดีที่กลายมาเป็นแฟนอีกคนของเขาไม่ได้  
 
 เมื่อเธอมาทำงานที่ใหม่  จึงไม่ยอมให้เขาไปรับส่ง
  แต่ครั้งนี้เธอทำพลาดอีกครั้ง
 เธอพาเพื่อนร่วมงาน มาเที่ยวที่บ้าน  และเพื่อนร่วมงานคนนั้นก็กลายมาเป็นแฟนเขาอีกคน
 จนเธอบอกว่า 
 
 "จะไปมีแฟนที่ไหนก็ได้ในโลกนี้   แต่อย่ามาเป็นแฟนกับคนร่วมงานของมิ้นอีกได้ไหม
 เพราะมิ้นทนมองหน้ากันไม่ได้  ทำงานร่วมกันไม่ได้  พี่ไม่รู้หรือคะว่ามันอึดอัด
  มันตำตาตำใจ มันโทนโท่เกินไป ทำไมพี่ถึงเป็นคนแบบนี้  แล้วก็ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคนพวกนี้ถึงมาชอบพี่กันนัก "
 
 
 ครั้งนี้เธอไม่ยอมลาออก  
 สุดท้ายเพื่อนร่วมงานคนนี้ของเธอก็ต้องลาออกไปทำงานที่อื่น
 แต่ยังอยู่เป็นแฟนเขาต่อมา อีกสองปี  ขณะที่เขาก็ยังอยู่กับเธอไม่ยอมทิ้งเธอไปอยู่กับใคร
 แฟนคนนี้จึงตัดสินใจทิ้งเขาไปด้วยความปวดร้าว
 แต่เขาปวดดร้าวมากกว่าที่สูญเสียคนที่รักไปอีกคน
 เขาสูญเสียแฟนไปเกือบทุกปี ปีละคนเพราะเขาไม่ยอมทิ้งเธอไปอยู่กับใคร
 เขาเลือกเธอเสมอ
 แม้ว่าเขาจะสร้างความวุ่นวายให้แก่เธอ
 และไม่ว่าเขามีแฟนอีกสักกี่คน   และรักมากแค่ไหน เขาก็ไม่ยอมทิ้งเธอ
 ยอมปวดร้าวกับการเสียคนรักเหล่านั้น  และ เธอก็ต้องอดทนที่จะรับรู้
 ว่าเขามีคนนั้นคนนี้   เลิกกับคนนั้นคนนี้  เพราะเขาไม่เคยโกหก 
 
 "พี่เป็นคนดีตรงที่พี่โกหกไม่เป็น  แต่มิ้นไม่รู้ว่า  การที่พี่โกหกมิ้นไม่เป็นนี่
  ดีหรือไม่ดีมากกว่ากัน"
 
 "พี่โกหกคนอื่นได้นะ แต่พี่ไม่โกหกคนที่รักพี่หรอก "
 
 "งั้นก็แสดงว่า พี่ไม่โกหกแฟนพี่ทุกคนสิ  เพราะแฟนพี่ทุกคนก็รักพี่ "
 
 "แล้วพี่จะโกหกไปทำไมล่ะ ในเมื่อพูดความจริงสบายใจกว่า  มิ้นต้องเข้าใจนะ
 ว่าพี่ไม่อยากมีใครหลายๆคนเลย แต่คงเป็นโชคชะตา ที่พี่ต้องชดใช้หนี้รักให้กับใครๆ"
 
 "ชาติหน้าพี่ก็คงชดใช้ไม่หมดหรอก ที่ทำๆอยู่เขาเรียกสร้างกรรมรัก มีแต่คนเจ็บเพราะรักพี่ "
 
 นี่แหละคือสิ่งที่เศร้า
 เศร้าที่เขาพยายามทำดีกับทุกคนแต่ไม่สามารถทำให้ทุกคนไม่เศร้า
 เพราะรักเขาได้
  ความรักมีสองด้านเสมอ  ด้านสุขและด้านทุกข์
  เขาเคยคิดว่าถ้ารักเป็นจะมีแต่ความสุข แต่ความคิดเขาก็แย้งกันเอง 
 ว่าใครๆก็รักเป็น แต่ไม่เห็นจะมีแต่ความสุข
 เพราะความรักคือความสุขความโศก
 เขาคงไม่มีวันทำให้ใครที่มารักเขามีแต่ความสุข
 โดยไม่สร้อยโศก 
 และนี่เองที่ความเศร้าฉาบทอ-อยู่ในหัวใจเขาไม่จางหาย
 ทุกครั้งที่คนรักคนใดคนหนึ่งของเขาเจ็บช้ำเสียใจเพราะเขา--
  เขาเจ็บเสียยิ่งกว่าไม่รู้กี่ล้านเท่า.