เพื่อนทางจดหมาย ดอกไม้และสายลม

ลำดับตอนที่ #6 : เขารู้สึกเหมือนผู้ร้าย

เขารู้สึกเศร้าเหลือเกินกับการรับรู้ถึงอารมณ์ผิดหวังของใครสักคน
 เขาไม่อยากเห็นใครผิดหวัง
 โดยเฉพาะร่างที่อยู่ในอ้อมกอด
  อิงอ่อนไหวหรือเขาอ่อนแอหรือต่างก็แพ้ถ้อยคำอ่อนโยนต่อกัน

 เขาคุยโทรศัพท์กับอิงบ่อยกว่าเขียนจดหมาย นานๆเขาจะเขียนอีเมลถึงอิงสักครั้ง
  แต่กับหล่อนนั้น
 คุยโทรศัพท์กันน้อยมาก..เขียนจดหมายกับส่งข้อความผ่านมือถือเป็นส่วนใหญ่
  อิงอาจผูกพันกับเขา
 เพราะเขาคุยด้วย จริงๆแล้วเขาไม่ได้เป็นคนคุยเก่งหรือช่างคุย
 แต่เขารับฟังแล้วเข้าใจสิ่งที่คนอื่นพูด
 อิงเบี่ยงตัวออกห่าง มือน้อยๆจับมืออุ่นๆของเขาไว้นิดเดียว
 
  "พี่ไม่ใช่คนน่ารักเลย แต่ทำไมอิงคิดถึงพี่ "
 
   "อย่าคิดถึงพี่เลยถ้าทำให้อิงไม่มีความสุข "         เขารู้สึกเศร้าเมื่อเห็นเสี้ยวหน้านวลหม่นหมอง
 
   " ถ้าทำได้  อิงจะทำ แค่ตอนนี้พี่เดินออกไปแล้วไม่ทำให้อิงใจหาย  ก็พอแล้ว.."   หางเสียงเบาหวิว
 
 เขาบีบนิ้วเรียวเล็กเบาๆ แทบจะก้าวขาจากไปไม่ไหว  ในใจของเขาเหมือนต้องกล้ำกลืนก้อนบางอย่างที่เขาไม่รู้ว่าคืออะไร ระหว่างความเศร้ากับความสงสารที่ปรี่ขึ้นถึงคอหอย
 เขาอยากพูดถ้อยคำดีดีสักคำก่อนเดินจาก
 แต่เขาพูดไม่ออก รอยยิ้มของเขาคงเฝือเต็มที ขณะก้าวพ้นประตูและหันกลับไปโบกมือให้
  อิงยืนเกาะขอบประตูมองตาม
 
 เขาบอกตัวเองว่า เขาจะไม่มาที่นี่อีก  เขารู้สึกเหมือนผู้ร้ายที่ต้องมาแอบกอดน้องสาวหล่อนในห้องรับแขก
 ขณะที่หล่อนอยู่ชั้นบนของบ้าน 
 
 แต่เมื่อเขาขับรถกลับและหลงทางเขาก็ยังโทรหาอิง เขายังอยากฟังเสียงสดใส และเขายังห่วงว่าอิงจะเป็นอะไรหรอืเปล่า
 เมื่อ อิงรับสายอย่างดีใจเขารู้สึกมีความสุขที่อย่างน้อยการจากมาของเขาก็ไม่ทำให้อิงเศร้านัก
 น้ำเสียงยังสดใสร่าเริง  และคุยกับเขาจนเขาเจอทางกลับบ้าน
 ในขณะที่ความเศร้าระบายอยู่ในภายสำนึก
 ความสดชื่นก็เข้ามาแซะริมหัวใจเพราะเขารู้ว่าแม้เขาไม่มีหล่อนแต่เขายังมีน้องสาวของหล่อน
 ที่ทำให้เขารู้สึกว่าหล่อนยังวนเวียนอยู่ในความเป็นชีวิตของเขา
 
  อิงจะคอยบอกเล่าเรื่องราวของหล่อนให้เขารับรู้  เขาแค่อยากหลับตาแล้วจินตภาพ
 ของหล่อนได้ในแต่ละวันว่าหล่อนอยู่อย่างไร เป็นอย่างไรบ้าง
  เขามีความสุขกับได้ห่วงใยใครสักคน คอยรับรู้ความสุขทุกข์ของหล่อนและภาวนาให้หล่อนเจอแต่สิ่งดีดี ...ที่ทำให้มีความสุข  เขาไม่เคยรู้สึกกับใครมากมายขนาดนี้
 
   คนที่เขาไม่เคยอยากพบเจอ คนที่เห็นแค่รูปถ่ายแล้วไม่ถูกชะตา แต่กลับเป็นคนเดียวที่ฝังลึกอยู่ในความรู้สึกดีดีของเขาไม่เสื่อมคลาย  อาจจะเพราะหล่อนเป็นคนเดียวที่เขารู้ว่ารู้สึกดีกับเขามากแค่ไหนหล่อนก็ไม่ยอมเดินเข้ามาหาเขาอย่างเต็มตัวเหมือนคนอื่นๆ  และเขาก็ไม่มีความรู้สึกอยากเดินเข้าไปหาหล่อนด้วยในชีวิตจริงๆ
 เขาแค่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกและมีหล่อนอยู่ตรงไหนก็ได้ที่พอจะรู้ว่า
  ยังมีหล่อนอยู่บนโลกด้วยกัน

 
 อิงเป็นเหมือนตัวเชื่อมระหว่างความฝันกับความจริงที่เขาไม่อยากให้สูญหายแต่สิ่งน้อยนิดที่ทำให้คลายคิดถึงหล่อนได้ในแต่ละวันก็กลับกลายเป็นเรื่องเศร้าที่เขาไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้น
 
 เขายังโทรหาอิงเหมือนทุกคืนก่อนนอน และอิงก็ยังมีความสุขกับการคุยกับเขา
 แต่แค่ชั่วเวลาเดียวที่เขากลับบ้านต่างจังหวัด
 โทรไปอีกครั้งคนที่รับสายเป็นพี่สาวคนโตของอิง
 
    " อย่าโทรมาหาอิงอีกได้ไหม อิงไม่สบายใจกับการมีคุณเข้ามาพัวพัน " เขาช๊อค กับถ้อยคำเย็นชาคำนี้
 วาบเย็นไปถึงปลายเท้าเกิดมาในชีวิตเขาไม่เคยถูกใครปฎิเสธ 
 เขาเหมือนคนทำผิดครั้งยิ่งใหญ่และมีคนจับได้
 
    " อิงต้องการอย่างนั้นหรือ  อิงสบายดีใช่ไหม เกิดไรขึ้นกับอิงหรือเปล่า" กว่าจะหลุดประโยคง่ายๆออกไปช่างยากเย็น
 
    "อย่ามาพยายามเข้าใจคนในครอบครัวนี้เลย อย่ารู้เลยว่าเกิดไรขึ้น  สิ่งที่คุณทำ มันทำให้อิงเขาสับสนวุ่นวายใจมากเกินไปแล้วอย่าติดต่อกับอิงอีกนะ  คุณก็โตแล้ว หวังว่าจะพูดกันง่ายๆแล้วเข้าใจ"
 
     "อย่ากังวลนะ คิดว่าเข้าใจ  ฝากบอกอิงด้วย...อย่าคิดมาก "

  เขาวางสายมองภาพทุกอย่างตรงหน้าเป็นความว่างเปล่า
 สมองเขาหยุดสั่งการใดๆไปชั่วขณะเขาทำอะไรไม่ถูก จะเดินไปนั่งตรงไหน
  หรือจะทำอะไรต่อไป
 ในหัวของเขามึนงง และหน้าเขาเหมือนชาไปทั้งหน้า 

เขารู้สึกตกต่ำสุดขีด 

 รู้สึกอับอายที่เรื่องราวของเขามีคนรับรู้นอกเหนือจากอิง เขาไม่เคยคิดว่า
 อิงจะไปปรึกษาพี่สาวคนโต 
 เขาคงเหมือนคนเลวร้ายในความคิดของใครๆไปแล้ว
 ติดต่อทางจดหมายกับพี่สาวแต่แอบมาจีบน้องสาว  ใครๆต้องคิดแบบนั้น  แต่เขารู้เขาไม่ได้คิดจะจีบใคร
 หรือหลอกลวงใครให้มารู้สึกอะไรกับเขา
  เขาแค่ไม่อยากทำให้ใครที่มารู้สึกดีดีกับเขา ผิดหวัง
  เขาอยากดีตอบกลับไปให้ทุกคน  เขาอยากทำให้ทุกคนสมหวัง 
เขาอยากทำสิ่งดีดีให้ 
 เขาบริสุทธิ์ใจที่จะทำ  เขาพอใจจะเห็นคนที่เขาติดต่อด้วยมีความสุข
  ถ้าใครคนไหนไม่มีความสุขกับการมีเขาอยู่ในชีวิตก็น่าจะบอกเขาเอง 
 ไม่ควรไปปรึกษาคนอื่นแล้วเขากลายเป็นแปลกหน้าที่ต้องมารับฟังการบอกเลิกจากใครก็ไม่รู้ 
 
  เขาเดินวนไปมาในห้อง เหมือนห้องทั้งห้องไม่มีที่ให้เขาทรุดนั่ง  ในใจของเขาร้อนรุ่มด้วยความรู้สึกผ่าวร้อน...โลกสวยงามเหมือนแตกดับไปต่อหน้าด้วยถ้อยคำสั้นๆแต่คงวนเวียนก้องในรูหูว่าอย่าไปยุ่งเกี่ยวกับอิงอีก   อย่าเข้าไปเกี่ยวพันกับใครคนไหนในครอบครัวอีก
  คุณทำให้หลายคนวุ่นวายใจ คุณโตแล้ว คงพูดกันเข้าใจ... 
 
 เพราะเขาเป็นคนเข้าใจคนอื่นนี่ไง เขาถึงยอมรับอะไรง่ายๆไม่ดึงดันที่จะสอบถามหรือขอพูดกับอิง
   ถ้าเขาทำให้ใครสักคนไม่มีความสุข เขาก็ไม่คิดจะดื้อรั้นเข้าไปหา
 แม้เขาจะอยากรู้เหตุผลนิดเดียว ว่าทำไมเรื่องถึงเป็นแบบนี้
  แต่บางทีการจบแบบไม่มีเหตผลก็สอนอะไรได้บางอย่าง
 ว่าชีวิตคนเราเหตผลไม่ได้เป็นตัวช่วยให้โลกนี้สงบสุข 
 ถ้าในใจเราไม่ยอมสงบ  เหตผลข้อไหนก็ไม่จำเป็นต้องรับรู้
 ถ้ารู้แล้วไม่ยอมรับจะมีประโยชน์อะไรที่จะรู้เหตุผลใดๆ  .
 
 
 เขาอยากลืมอยากสลัดทุกความรู้สึกที่รุมเร้าทำให้เขาไม่สงบด้วยการขับรถไปหาแฟนอีกคนที่โคราช
 
 เขานึกถึงแป้ง แป้งที่อาจไม่รักเขามากมายเพราะแป้งแต่งงานมีลูกมีสามีแม้ยังอยู่บ้านเดียวกัน แต่ก็แยกห้องกันอยู่  เขาเคยกลัวจะมีเรื่องเดือดร้อนเมื่อติดต่อกับแป้ง  แต่เขาก็สงสาร...เขาอยากทำให้แป้งมีความสุข  ถ้าเขาทิ้งแป้งด้วยเหตผลที่คนหนึ่งคนมีสามีและมีปัญหาแตกร้าว  เขาเป็นคนเดียวที่พอจะทำให้แป้งรู้สึกว่าชีวิตมีค่าขึ้น
 ด้วยความรู้สึกว่ามีใครสักคนมารัก  เขาอยากมอบความรู้สึกนั้นให้แป้ง
 
  เขาอยากทำให้คนทุกคนเห็นค่าชีวิตตัวเองมากกว่าจะสิ้นหวังแค่ชีวิตแต่งงานไม่มีความสุข 
 เพราะความสุขของคนไม่ได้จบสิ้นลงเพราะชีวิตครอบครัวแตกแยก  
  เขาเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ แม้จะรู้ว่า  ความรักของคนผ่านการแต่งานแล้วคงไม่มากมายเท่าบรรดาแฟนๆที่ยังเป็นโสดของเขา  แต่เพราะเขาเข้าใจแป้ง  และแป้งต้องการเขา
   อย่างน้อยแป้งก็ยังมีกำลังใจกับการมีเขาอยู่ในชีวิต  แม้แป้งจะมาหาเขาได้แค่เสาร์อาทิตย์
 แต่เขาก็เป็นจุดหมายเดียวที่ทำให้แป้งอยากมีชีวิตอยู่และมีความสุขบ้าง
 
 
   วินาทีนั้นเขาคิดถึงแป้ง   เขาอยากไปไหนไกลๆไปให้พ้นจากเมืองหลวง
  เขาขับรถเหมือนหุ่นยนต์ไร้ความรู้สึก แค่อยากไปซุกซบใครสักคนที่รักเขา
   เขาแค่อยากรู้สึกว่ามีคนต้องการเขาอยู่  ...
 
 แป้งดีใจที่เห็นเขาไปหาแม้จะดึกเลยตีสอง
  ความดีใจของแป้งทำให้หัวใจบอบช้ำลดทอนลงไป 
 เขานอนซุกอยู่ในอ้อมกอดของแป้งเหมือนคนพลัดถิ่นหลงทางและอ้างว้างเหลือเกิน 
 สัมผัสใดๆที่เกิดขึ้นออกมาจากการอยากลบลืมความเศร้าที่เกาะกินจนไม่อาจสลัดทิ้งระหว่างทาง
  การถ่ายทอดความรู้สึกรักผ่านสัมผัสช่างแตกต่างกับการอยากระบายความรู้สึกอับเฉาหม่นหมอง
  แต่แป้งก็ยังมีความสุขอยู่ในอ้อมกอดของเขา   ในขณะที่เขาเกลียดกลัวตัวเอง
 ที่เหมือนต้องหาที่พึ่งพิงยามรู้สึกไร้ค่า อาศัยความรักความดีใจของอีกคนลบล้างสิ่งที่เป็นตะกอนขุ่นมัวให้ออกไป ด้วยการสัมผัสเรือนร่างเพื่อเรียกกำลังใจคืนกลับ  แต่ทุกสัมผัสที่ล้วนมาจากความรู้สึกภายในก็นุ่มนวลอยู่ดี
 
 "แป้งรู้สึกว่าพี่คิดถึงแป้งจัง " 
 " คิดถึงจ๊ะ "
 "แต่คราวหน้าจะมาบอกก่อนนะ จะได้ไม่ตกใจ "
 
 "อยู่ๆก็อยากมา เห็นหน้าก็ดีใจ "             เขากอดแป้งแน่นขึ้นเพื่อถ่ายทอดความร้อนภายในให้ออกไปเร็วที่สุด
 เขาไม่อยากให้มีสิ่งใดตกค้างอยู่ภายในใจ เขาอยากลืมทุกอย่างในโลก เขาอยากหลุดพ้นไปจากความรู้สึกที่เกิดขึ้น
 
 " แป้งรักพี่นะ " แป้งสรุป เขานิ้งงันในความืด เขาไม่ใช่คนดีเลย
   ความรู้สึกเขาสับสนวุ่นวาย
 จนต้องซุกหน้าไปซบอกอุ่น เขาอยากหลับไม่อยากตื่น
 ถ้าตื่นมาแล้วไม่อาจสลัดความรู้สึกเมื่อต้นคืนออกไป
 
 " คนบางคนไม่ดีอย่างที่เห็นหรอกจ้ะ มุมมืดมักถูกซ่อนไว้ในแสงและสีสว่างหลอกตา
  แป้งอย่ารักพี่มากนะ
 พี่ไม่อยากให้ใครรักมาก เพราะรักมากก็ทุกข์มาก  พี่ไม่ชอบเห็นใครทุกข์เพราะรักพี่  
 พี่อยากเป็นคนของใครสักคนที่เขารู้สึกกับพี่แค่ คนพิเศษ นึกถึงพี่ในวันว่างๆ หรือวันที่มีความทุกข์  "
 
 " พี่เป็นคนดีนะคะ เพราะคนไม่ดีจะไม่คิดแบบนี้ "
 
  "ไม่มีใครเป็นคนดีได้จริงๆหรอก    แป้งต้องเผื่อลบไว้มากๆถ้าแป้งจะมองใครเป็นคนดี 
 เพราะคนดีจริงๆจะไม่มาเกิดบนโลก คนดีเป็นเทพไปหมดแล้วจ๊ะ"
 
  "พี่เคยบอกว่าพี่เป็นลูกเทพไงคะ ลูกเทพเลยมีเทพคอยคุ้มครอง คนไม่ดีเป็นลูกเทพไม่ได้หรอกค่ะ
 ต้องเป็นลูกมาร "