เพื่อนทางจดหมาย ดอกไม้และสายลม

ลำดับตอนที่ #5 : บางทีคนเราก็เป็นโรคจิตได้

"อิงพี่กลับก่อนดีกว่านะจ๊ะ ไม่อยากถึงบ้านดึก " เขาพูดเบาๆ ใจหนึ่งอยากกลับใจหนึ่งอยากนั่งใกล้ๆอีกสักพักแต่เพราะท่าทีเก้อเขินของอิงทำให้เขาสงสาร
   ความเก้อเขินก็เป็นความอึดอัดอย่างหนึ่ง เขาไม่อยากทำให้เด็กหญิงตัวน้อยๆหุ่นบางๆ
  หน้าใสๆที่ใส่ชุดนอนยาวถึงเท้าอึดอัดไปมากกว่านี้ 
  บางทีเขาถามตัวเองว่า เขาเป็นคนประเภทไหนกันแน่
 ที่ชอบมองคนละเอียดไปทุกส่วน  ตั้งแต่เสื้อผ้า เท้า นิ้วมือ เส้นผม สัดส่วน
  และเลยลึกไปกว่านั้น คืนนี้อิงไม่ใส่ชุดชั้นใน 
 อาจเพราะว่าอิงตัวบางมากจนแทบเป็นเด็กผู้ชาย
  แต่เขาก็ยังสังเกตุเห็น เขาอมยิ้มเพราะเขาเริ่มรู้สึกว่า
 บางทีคนเราก็เป็นโรคจิตได้แบบไม่ตั้งใจเป็นและไม่รู้ตัวว่าเป็นด้วย
 
 "มีใครรออยู่ที่บ้านหรือเปล่าคะ " อิงถามแต่ก็ลุกยืนคล้ายจะบอกว่ากลับก็ได้
  เพราะอิงไม่รู้จะเอามือไปไว้ที่ไหนแล้วเหมือนกัน 
 
  " มีจ๊ะ แฟนพี่ไงรออยู่ "
 
  " พี่มีแฟนเยอะจัง "
 
  " คนที่มาเป็นแฟนพี่ มีกรรมทั้งนั้นแหละจ้ะ  อิงอยากมีกรรมบ้างไหม" 
 
 เขายิ้มเมื่ออิงตอบว่า
 
  "กรรมบางกรรมก็น่าจะมีนะคะ "อิงมองสานสายตากับเขาครั้งแรก 
 มีแววอ่อนไหวอยู่ในหน่วยตาทั้งคู่
 โดยอัตโนมัติที่เขาเอื้อมมือไปลูบผม
  อิงก้มหน้านิดหนึ่งก่อนจะแหงนเงยขึ้นมองหน้าเขาเมื่อเขาบอกเบาๆว่า
 
  " อิงไม่ควรอยากมีกรรมอะไรหรอกจ๊ะ อิงมีควรมีบุญมากกว่านะ "
 
  "พี่จะอยากคุยกับอิงไหมถ้าอิงไม่เป็นน้องพี่เอย "
 
 จู่ๆอิงก็ถามคำถามเดิมๆนี้ขึ้นมาอีก
 
  เขาส่ายหน้าในขณะที่หัวใจอ่อนยวบลงไป
  เขาไม่เคยอยากคบใคร อยากมีความสัมพันธ์แบบนี้กับใครอีก
  ตั้งแต่เขารู้จักหล่อน หล่อนทำให้ชีวิตบางส่วนที่ขาดหายไปเติมเต็ม
  เขาไขว่คว้าช่องว่างระหว่างความเหงาในช่วงเวลาที่เหมือนเขามีสิทธิ์โดยชอบธรรมในโลกความฝันกับใครสักคน และเขาเลือกหล่อน
  ขณะในโลกความจริงเขามีคนรักที่อยู่ด้วยกันมากว่า10 ปี
 
 เขาอาจละเลยคนรักของเขาเพื่อไล่ตามความฝันบางส่วน
 และเมื่อเขาพบ
  เขาเพียงอยากจะหยุด บางครั้งเขาเหนื่อยล้ากับโลกฝันที่ส่งผลมาถึงโลกความจริง
  แต่เขาโชคดีที่คนรักของเขามองผ่านความเป็นเขาตรงนี้
  เขาโชคดีที่คนรักที่อยู่ด้วยกัน ไม่เคยอ่านหนังสือที่เขาเขียน
  คนรักของเขาไม่อ่านหนังสืออะไรเลย
  เขาคิดว่าถ้าอ่านบางทีอาจอยู่ร่วมกันไม่ถึง10ปี
 
   คนรักที่รักเขามากจนมองผ่านข้อเสียมากมายที่เขากระทำ
 เขาเป็นคนหงุดหงิดง่าย  เอาแต่ใจ
 และมีแฟนเยอะ น้อยคนที่ทนได้ แต่คนรักคนนี้ทนเขาได้มาเป็นสิบปี
  เขาบอกตัวเองเสมอว่า เขาไม่มีวันทิ้งจาก
 ไม่ว่าเขาจะรักคนอื่นๆมากกว่าสักกี่ร้อยเท่า
  เขาก็ไม่มีวันทิ้งคนที่อยู่ร่วมสุขทุกข์กับเขาไปได้ 
 เขาไม่สามารถละเลยมโนธรรมที่เขามีได้ 
 ทุกครั้งที่แฟนบางคนของเขาให้เขาเลือกว่าจะอยู่กับใคร
 เขาเจ็บปวดแสนสาหัส เหมือนดวงใจบางส่วนแตกสลาย
 
   เขาไม่ชอบเป็นฝ่ายเลือก  เพราะถ้าเขาเลือกต้องมีใครเจ็บปวดเสมอ
 เขาทนมองเห็นความเจ็บปวดของใครไม่ได้  ใครที่เป็นคนรักของเขาด้วยกันทุกคน
  เขายอมเจ็บด้วยการกลับไปบ้านต่างจังหวัดทุกครั้ง  ปล่อยให้เวลาเป็นคำตอบ
  เพราะเขาไม่อาจจะทิ้ง หรือจะเลือก ใครได้เลย
 เขาไม่เคยทำได้ ไม่ว่าก่อนหน้านี้ หรือหลังจากนั้น....
 
 "พี่ไม่อยากคบใครอื่นอีก พี่ไม่อยากรู้สึกแบบนี้กับใครอีก นอกจากเอย "
 เขาเห็นแววหมองวูบไหวระริก
  หัวใจของเขาสะท้อนด้วยความรู้สึกบางอย่าง มืออุ่นของเขาจึงคว้าตัวบางๆของอิงมากอด
 
 " พี่อยากกอดอิงนะ อิงเป็นน้องที่น่ารักของพี่เสมอ "ประโยคนี้ของเขาเบาโหวงจนตัวเองรู้สึก เขาไม่อยาก...
 ไม่อยากรู้สึกอ่อนไหวไปกับดวงหน้าเนียนอ่อนในแสงไฟแบบนี้ 
 
  มือของอิงกอดเขาเบาๆ เขาเหมือนทำผิดอีกครั้งแล้ว
  ทำในบ้านของหล่อน กับน้องสาวของหล่อน
 เขาไม่รู้ว่าเขาเลวหรือเขาใจอ่อนกับท่าทีของคน เขาไม่มีคำตอบ สิ่งเดียวที่เขารู้ เขาทำตามความรู้สึกอ่อนโยนที่เกิดขึ้นและเขาคิดว่าคนอยู่ตรงหน้าก็ต้องการได้รับความรู้สึกนี้
  เขาอาจไม่ปฎิเสธสายตาอ่อนเว้าวอนของใครได้
 ดวงตาของเขาคงสื่อถึงดวงตาของอิง
  ดวงตาที่อ่อนแรงเกินต้านทานกับความรู้สึกดีดีที่ต่างมองเห็น
 ครั้งนี้เขาไม่ได้อยากกอดอิงเพราะอิงเป็นน้องสาวของใคร
  แต่อยากกอดเพราะความรู้สึกที่เขาไม่อาจเสแสร้งว่าไม่รู้สึกถึงความน่ารักของอิงต่างหาก
 
 "พี่ขอโทษ เด็กดี" น้ำเสียงเขาเบามากจนคล้ายกระซิบ เมื่อซุกจมูกลงไปบนเส้นผมยุ่งๆ
 "พี่ไม่ใช่คนดี อิงอย่าคิดอะไรกับพี่นะ "