เพื่อนทางจดหมาย ดอกไม้และสายลม

ลำดับตอนที่ #14 : ..ดวงตาเขาคงฉ่ำรัก

เธอส่งเสียงบางอย่างออกมาแผ่วเบา..
 ขณะที่เขาไม่อาจทัดทานอารมณ์.....บางอย่างได้ 
 เนื้อผ้าเบาบางเนียนนุ่มยิ่งจุดปะทุแรงดึงดูดค้นหา
 บางสิ่งหมุนวนเหมือนสายน้ำในแอ่งลึก
 ไม่มีใครอยากตะกายให้หลุดพ้น
 .ความร้อนค่อยๆระอุออกมาให้เขาสัมผัส  ....แรงหึงหวงถูกผ่อนคลาย...แทนที่ด้วยแรงหวนหา
 ความนุ่มนวลในสัมผัสจึงโลดแล่นในลีลาเนิบช้าและผ่อนปรนให้เธอก้าวตาม...
 
 .ร่างบางค่อยๆอ่อนลงมาตามพื้นยาวของโซฟา เขาเคลื่อนตัวแผ่วเบา
 ขึ้นไปกอดเธอไว้  เนื้อตัวเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อตัวบางตกอยู่ใต้อ้อมกอด 
 เขาเป็นเหมือนงูกำลัง รัดเหยื่อ
 ไม่มีทางปล่อยให้เธอหลุดรอดไปไหนอีกแล้ว  เบือนหน้าไปทางไหนก็เจอจมูกเขา
 ขยับไปทางไหน แขนยาวๆของเขาก็รัดรึงเธอไว้  ..เธอคล้ายจะดิ้นเมื่อเขาซุกลงไปตามไรผม
 แต่ไม่นานเธอก็นิ่ง ทำตัวแข็งขืนเมื่อพูดว่า
 
  " อุ๊ เหม็น พี่ปล่อยอุ๊ก่อนเถอะค่ะ  "
 
   "  อย่าบอกนะ ว่าอุ๊จะไปอาบน้ำตอนนี้ " เสียงเขาอู้อี้อยู่กับลำคอโชกเหงื่อของเธอ
 
   " พี่เล่นบทรักในห้องน้ำไม่เป็นนะ "
 
   "ว้าย  พี่พูดไรเนี่ย "        เธอหัวเราะ   เขาเลื่อนมือจากใต้แผ่นหลังมาช้อนใต้ศรีษะเธอ
  ลูบเส้นผมเธอเบาๆ 
 ความรู้สึกอ่อนโยนไหลผ่านเรียวนิ้วแตะแต้มหน้าผาก ไรคิ้ว ดวงตา
 
   " ตาอุ๊ สวย "  
 
 มีรอยยิ้มอยู่ในดวงตาเธอเมื่อเขามองลงไปใกล้ชิด
 
   " ชมเหรอคะ อุ๊ก็เห็นพี่ชมทุกคนแหละ  ว่าทุกคนสวย "  เธอมองเขาสายตาโอนอ่อน ผ่อนคลายกังวล
 
    " งั้นพี่ชมอุ๊อีกก็ได้ ว่าคิ้วก็สวย " นิ้วมือแผ่วเบาไล้ไปมาระหว่างวงคิ้วทั้งสอง
 
    " ปากก็สวย " เขาพึมพำ ..  ริมฝีปากสัมผัสแผ่วๆตรงคิ้ว เลื่อนลงตามแนวดวงตา
 ได้กลิ่นลมหายใจหอมอุ่น
 เขาซุกสูดกลิ่นหอมอวลวนเวียนใกล้ๆอยู่ในพวงแก้ม แล้ววกกลับมาหาริมฝีปากอิ่ม 
 เพียงริมปากสัมผัสนิดเดียว
 เธอก็เบี่ยงหน้าหลบ
 
    " อุ๊ ยังไม่แปรงฟันเลย " เขายิ้มในดวงตา เลื่อนไปจูบหน้าผากเธอเบาๆ
 
    " อย่าบอกพี่ต่อนะ ว่าจะไปแปรงฟันก่อน "  เธอสบตาเขาตรงๆครั้งแรกเมื่อเขากอดใกล้ชิดแนบแน่น 

  ดวงตาเขาเชื่อมต่อความรู้สึกจากใจ เธอคงมองเห็นความอ่อนโยน จึงยกมือขึ้นลูบแก้มเขาแผ่วๆ
  เขาเอียงหน้าตามฝ่ามือน้อยๆ ก่อนจับมือนิ่มๆของเธอไว้ ใช้ริมฝีปากสัมผัสเบาๆกลางฝ่ามือ และนิ้วเล็กๆ
  เขาอยากสร้างความคุ้นเคยอ่อนหวานให้เธอไม่เกร็ง ไม่กลัว  ไม่กังวล  

 
 สัมผัสแนบชิดแผ่วเบาละเลียดไปตามความรู้สึกที่เกิดจริง  ชักนำให้เธอคล้อยตาม
  และกล้าที่จะตอบรับสัมผัสตอบ
 เขาลูบหลังมือเธอด้วยปลายนิ้วเบาๆ ไล่เรื่อยไปตามลำแขนขึ้นไปหาช่วงไหล่เนียน
   ก้มลงไปแตะริมฝีปากแผ่วเบาตามนิ้วมือสัมผัส เธอไหวตัวตามนิดๆ .
 .ไล้เรื่อยไปตามลำตัวข้างๆ ตัวเธออุ่นขึ้นเมื่อเขาเกาะกุมส่วนเล็กๆความรู้สึกหวั่นไหวขยับตามสัมผัสนุ่มนวล
 เขาวนไปหาริมฝีปากเธออีกครั้ง ค่อยๆแตะลงไปเบาๆ
   เธอสอดมือเข้าไปในเสื้อเขา  ลูบไล้แผ่นหลังแล้วค่อยๆดึงเขาลงไปหา
  ขณะตัวเธอเบียดเข้ามาแนบแน่น...
 
 ความรักไม่มีบทสอนว่าต้องรักอย่างไรไม่ให้ปวดร้าว

  สัมผัสลึกซึ้งก็ไม่มีในตำราไหนว่าต้องทำอย่างไร
 ให้เลิศเลอและล่องลอยไปด้วยกัน 

  แต่เขาเรียนรู้ที่จะทำทุกสิ่งด้วยหัวใจ ด้วยความรู้สึกจากภายใน
  เขาเชื่อว่า
 เขาถ่ายทอดความรู้สึกลึกๆนั้นได้ดี พอๆกับชักนำให้อีกคนคล้อยตามโดยธรรมชาติที่มีอยู่
 ด้วยอารมณ์อ่อนหวาน
  สัมผัสละเมียดละไม ลื่นไหลไปตามจังหวะลมหายใจพร้อมๆกับการถ่ายทอดบางอย่างที่สวยงามให้แก่กัน ผ่านร่างกายที่มีเลือดเนื้อล้วนๆ..
 .ความสุขจากภายในแผ่วงกว้างครอบคลุมทุกส่วน
 รวมไปถึง
 โต๊ะ เก้าอี้ บานหน้าต่าง  และช่อดอกไม้เก่าๆของใครบางคนที่เหลือบขึ้นไปมองเห็น...
 
 เขากระตุกยิ้มตรงมุมปาก  ...แค่ช่อดอกไม้ที่เพียงวางอยู่นิ่งๆ  ......
 แค่ใครบางคนที่เอื้อมคว้ามาไม่ถึง...เขาจะอารมณ์เสียไปทำไม...กับสิ่งที่ไม่มีทางแนบชิดและเข้าใกล้เธอ

 เขาต่างหาก  ที่ได้ทุกอย่าง...เขาที่กำลังกอดเธออยู่  ทั้งบนโซฟา บนพื้นพรมนุ่มๆ  ในห้องน้ำ  บนเตียงนอน
 เธอใกล้ชิดเขาขนาดกล้าเดินเข้ามากอดเขาแน่นๆก่อนจะกลับ  ..
 
 ความสุขเหมือนฉายชัดอยู่ในดวงตาอิ่มสุข ยามมองสบตาเขา
  ...เธอรักเขา..รักจนยอมทำทุกอย่างที่ไม่เคยมาก่อน  ..
 .หัวใจเขาอ่อนยวบครั้งแล้วครั้งเล่า ยามจะจากมา... กอดแล้วกอดอีก..กว่าจะถึงประตู
 กอดกันเป็นสิบครั้ง
   เปิดประตูค้างไว้แล้วก็ยังยืนจูบเธออยู่...จูบกันจนเหงื่อเริ่มซึม..
 
 " พี่ไม่อยากอาบน้ำกับอุ๊อีกรอบนะ.." เขาพูดเบาๆริมหูเธอ
 
 " พี่รีบกลับไปโดยด่วนจี๋ดีกว่า...ไม่อย่างนั้น ใจพี่คงขาด อยู่แค่ประตูนี้แหละ " เขาเปิดประตูออกมาอย่างรวดเร็ว
 ก้าวรีบๆไปที่ลิฟท์  อดหันไปมองเธอไม่ได้...เธอแง้มบานประตูมองอยู่..เขาชะลอฝีเท้าลง
 ..ดวงตาเขาคงฉ่ำรัก
 เขาเห็นความสุขของเธอแต่งแต้มไปทั้งตึก 
 เขารู้สึกอิ่มเอิบที่ทำให้เธอรู้สึกได้ขนาดนั้น..
 .ดวงตาเธอ ริมฝีปากเธอ เนื้อตัวเธอ  เต้นระริก  ทอประกาย  เปี่ยมพลังสดใสออกมาให้เขาเห็น...
 เธอมองตามเขามาด้วยความสุข...เขาหันหลังเดินกลับไป
 หยุด ยืนตรงหน้าประตู    มองเธอ..ยิ้มๆ   ค่อยๆดันร่างบางๆให้เข้าไปในห้อง
 ...   เธอมองเขา  ดวงตายิ้มเยือน
  เขา ยื่นหน้าไปจูบริมฝีปากเธอ  ..ลูบศรีษะเธอเบาๆ..
 
  " พี่จะโทรหาจ้ะ ...พี่อยู่ใกล้ๆอุ๊เสมอนะ "
 
  "กลับเถอะค่ะ เดี๋ยวเอินจะรอ " เธอบอกพร้อมยิ้มให้เขาสบายใจ
 
  " อุ๊ไม่ได้เป็นแฟนคนที่40 ของพี่นะ อุ๊อยู่อันดับที่ 38 ..."
 
  " แหม... เธอหัวเราะลากเสียงยาวๆ " อันดับไหน อุ๊ก็อยู่ได้..."
 
  " พี่รู้จ้ะ.. ขอบคุณมากนะที่อุ๊ดีกับพี่..ไม่รังเกียจพี่ "
 
   เธอยกมือขึ้นลูบแก้มเขาแทนคำตอบ  เขากุมมือเธอไว้เอียงหน้าลงจูบมือเล็กๆนั้น
 
  " พี่ว่า เราทำตัวเป็นฝรั่งเกินไปนะ ยืนจูบกันหน้าห้องเนี่ย..ใครมาเห็น พี่อายแย่เลย "
 
  "จ้าาา คนขี้อาย..ขี้อายมากเลยนะคะ ถ้าไม่อายคงดึงอุ๊ออกไปจูบหน้าลิฟท์แน่เลย "
 
   " นะ นะ ขอไปฝึกความกล้ามาก่อน..วันหนึ่ง จะกลับมาทำ ตามคำขอ.."
 
  " เอาเข้าไป.. " เธอหัวเราะ  เขากุมมือเธอไว้เบาๆ  ...
 
  " กลับเข้าไปในห้องนะ  พี่ไม่อยากหันกลับมาแล้วเห็นอุ๊ ยืนมองอยู่.
 ..พี่อาวรณ์....
 .เดี๋ยวต้องเดินกลับมาอีกรอบ  พอดีไม่ได้กลับบ้าน "
 
 " โอเค ค่ะ..ขับรถดีดีนะคะ " 
 
 เขาจูบไรผมตรงขมับเธอเบาๆ ดึงประตูมาปิด...ยืนยิ้มนิ่งๆให้ประตูสักพัก...
 ก่อนเดินจากมาด้วยความรู้สึกเหมือนลอยได้   หลงรักตึกทั้งตึก..ทางเดินสะอาด  ปลอดโปร่ง
   ...กลิ่นดอกไม้บางชนิดลอยมาตามสายลมอ่อน เมื่อก้าวพ้นออกมา
 เขามองขึ้นไปชั้นบนสุด..
 
 .และยิ้มให้กับเมฆขาว..
 
  "พี่ขอบคุณอุ๊..ที่อุ๊รักพี่ได้ขนาดนี้  " เขาพูดกับตัวเอง ก่อนสตาร์ทรถขับออกมา..
 เขาคิดถึงเอิน...อยากกลับไปกอดเอิน..อยากสารภาพผิด  อยากขอโทษ
 เขาหวังว่า  เอินจะอภัยให้กับบางสิ่งที่เขาทำลงไปด้วยความรู้สึกบริสุทธิ์