เพื่อนทางจดหมาย ดอกไม้และสายลม

ลำดับตอนที่ #13 : บางทีพระเจ้าอาจอยากให้เขารู้ว่าอดีตชาติเขาเป็นใคร

เขานอนปล่อยให้น้ำตาไหล ....
 อยากเก็บอยากซึมซับความลึกซึ้งจากความฝันให้นานที่สุด
 เขาเชื่อว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มองเขาอยู่จากตรงไหนสักแห่งที่เขามองไม่เห็น
  แต่ความเจ็บปวดจากการตื่นจากความฝัน
 ครั้งนั้นพระเจ้าคงมองเห็น เรื่องราวในความฝันทำให้เขาคิดในหลายมุม-กลับไปกลับมา
 บางทีพระเจ้าอาจอยากให้เขารู้ว่าอดีตชาติเขาเป็นใคร
 
 เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมองเพดานห้องในความมืด....ใกล้สว่างแล้ว
 เขาหลับอยู่ในความฝันถึงสองชั่วโมง
 แต่เพียงแค่ไม่กี่นาทีที่ให้เขาได้เจอหล่อนทำไมใจร้ายกับเขานัก 
 ให้เขาตื่นจากความฝันอันซาบซึ้ง
 ทดแทนน้ำตาความอาดูรในโลกความจริง  
 หรือนี่คือคำตอบที่เขาเพียรถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
 ว่าทำไมเขาถึงเป็นเช่นนี้ 
 เขาเจอความรักมากมายแต่ล้วนผ่านมาแล้วผ่านไป  เขาทำอะไรไว้นักหนาในอดีตชาติ
 ทุกคนที่มารักเขาถึงต่างพากันเดินจากเขาไป
  เขาเคยสร้างความเจ็บช้ำให้ใครมาก่อนงั้นหรือ
 ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาอยากชดใช้ให้ทุกคน 
 เหมือนอย่างที่เขากำลังรู้สึกว่าเขากำลังชดใช้ให้อุ๊
 
 อุ๊ที่เขาคิดว่ารักเหมือนน้อง อุ๊ที่ไม่เคยห่างหายไปจากหัวใจเขาแม้สักวัน  เขาคิดถึงเธอ 
 อยากอยู่ใกล้ๆ  อยากรับรู้ความสุขความทุกข์
  อยากเห็นหน้าแม้วันที่เขารู้สึกว่าเธออาจรักคนอื่นมากกว่าเขาไปแล้ว
 เขาก็ไม่เคยเลยที่จะไม่คิดถึง  หรือนี่คือ กรรมที่เขาต้องชดใช้
  ในวันที่เขาทอดทิ้งเธอมาขณะที่เธอรักเขาอยู่
 
 เขาใจร้ายเหลือเกินที่โทรตัดไมตรีดีดีนั้นเพื่อจะไปเทใจให้อีกคนแบบไม่อยากมีห่วง
 
 "เราเป็นพี่เป็นน้องกันนะจ๊ะอุ๊...พี่รักเอินเกินกว่า จะมีใครคนอื่น "  เธออึ้ง น้ำเสียงเธอหายไปจากโทรศัพท์
 เขาเศร้าแต่เหมือนเป็นการตัดสินใจถูกต้องครั้งแรกที่กล้าพูดตรงๆ
 เขาไม่เคยทำร้ายใครเลยแต่ครั้งนั้น เธอคงรู้สึกเหมือนถูกทำร้าย  เธอหายไป เป็นเดือน..
 ..และเธอก็กลับมา  เพื่อที่จะเขาจะหาใครคนหนึ่งให้กับเธอ
 
 เหมือนเขาผลักไสเธอตลอดเวลา  เขาทำแบบนั้นได้อย่างไร
  คนที่ดีกับเขา คนที่รักเขา  แต่สุดท้ายวันหนึ่ง
 เขาเองที่รู้สึกสูญเสีย  วันหนึ่งที่ความอดกลั้นระเบิดออกมาเป็นความเสียใจ
 น้ำตาเขาหล่นระหว่างขับรถ
 เขาคุยโทรศัพท์กับเธอ...เขารู้เธอห่วงใยเขา
 ..นั่นยิ่งทำให้ไม่อาจกลั้นความอาลัยอาวรณ์
  น้ำเสียงอ่อนโยนของเธอ
 ยิ่งทำให้เขากลายเป็นคนพ่ายแพ้  เขาไม่เคยเป็นผู้ชนะอย่างแท้จริง 
 กับเธอแล้ว  เขาเป็นผู้แพ้..มาตลอด
 ตั้งแต่วันแรกที่ตัดไมตรี เขาไม่เคยตัดเธอออกไปจากความทรงจำ..
 .คนที่เขารักเหมือนน้อง   แต่ทำไมถึงคงอยู่ในหัวใจเขาไม่ห่างหาย
   คนที่ทำให้เขาร้องไห้ได้ง่ายๆ  แค่คำพูดว่า
 
 
 "พี่จะไม่ยุ่งกับอุ๊อีก..แต่อยากให้จำไว้อย่างหนึ่ง  พี่ห่วงอุ๊  พี่รักอุ๊เสมอ ".
 
 " พี่อย่าทำแบบนี้สิ  พี่เป็นไรไปคะ "
 
 " ดูแลตัวเองดีดีนะ "  เขาตัดสายสนทนา ไม่อาจกลั้นสะอื้นไว้ได้ เขาปล่อยโฮออกมา
  เขาร้องไห้เพราะคนคนหนึ่งที่เขาบอกตัวเองตลอดเวลาว่า  รักเหมือนน้อง.
 ..แต่พอยามจะตัดใจ จะบอกเลิกลา จะจากไป
 เขากลับรู้สึกถึงความเจ็บร้าวแสนสาหัส  ...
 .เขาไม่รู้แล้วว่าแท้จริงเขารักเธอแบบไหน  เธอก็อาจไม่เข้าใจ
 ว่าเธอรู้สึกกับเขาแบบไหน  เพราะเมื่อเธอกลับถึงบ้านตอนหัวค่ำ  เธอก็โทรหาเขา
 
 ใช้โทรศัพท์บ้านโทรเข้ามือถือซึ่งเธอไม่เคยทำมาก่อน
 เขากลับจำเสียงนุ่มนวลของเธอไม่ได้  
 
 "จะพูดกับใครจ๊ะ"
 
 " จำไม่ได้จริงๆเหรอคะ "
 
 "โทรมาจากดาวดวงไหนจ๊ะ เสียงเหมือนไกลมาก "
 
 "จำไม่ได้จริงๆเหรอคะ " เธอถามย้ำ
 
 "จำไม่ได้จ้ะ บอกมาก่อน ว่าเป็นแฟนคนที่เท่าไหร่ของพี่ " เขาถามเล่นๆเธอหัวเราะ เขาจำเสียงหัวเราะนั้นได้
 ใจเขาเต้นถี่ เธอโทรหาเขา...ขณะที่ตอนเย็นเขาร้องไห้
 เพราะโทรไปบอกเลิกความสัมพันธ์ทุกอย่างกับเธอทั้งน้ำตา
 
 "โทรมาคิดถึงพี่หรือ "
 
 "คงไม่มั้งคะ ...เธอหัวเราะ  ไม่คิดถึงจะโทรมาหาเหรอคะ "
 
 " พี่เป็นไงบ้างคะ อุ๊ห่วงพี่นะ "
 
  "เรากลับมาเป็นแฟนกันอีกครั้งได้ไหม "
 
  "พี่มีแฟนเยอะแล้ว จะมาสนใจอุ๊อีกทำไม " 
 
  "แฟนเยอะ แต่คนรักมีคนเดียว พี่ไม่ได้ชวนอุ๊มาเป็นคนรักนะจ๊ะ
 ชวนมาเป็นแฟนแค่ปีสองปี " เขาพูดเล่นกับเธอ
 ไปเรื่อยๆเพราะในใจขณะนั้นแค่ดีใจที่เธอโทรมา เธอห่วงใย 
 ความรู้สึกระหว่างกันมากกว่าเพื่อน มากกว่าน้อง มากกว่าความรักไปไกลแล้ว
  กับเธอ...ไม่ว่าอย่างไรก็ยังอยู่ในใจเขาเสมอ 
 ทุกวันที่ผ่านไปเขาคล้ายจะเสาะหาผู้หญิงในความฝัน
  เขาอยากรู้ว่าชาตินี้หล่อนมาเกิดเป็นใครในบรรดาคนที่เข้ามาในหัวใจเขา
  เขาแค่อยากรู้สึกอย่างในฝันอีกสักครั้ง
 กับใครสักคนในชีวิตจริงๆ  แต่เขายังจับความรู้สึกนั้นไม่ได้ว่าคนคนนั้นคือใคร  ....
 
 
 หรือว่าจะเป็น มด  ที่สวยเหมือนดารา
  ที่เขารู้สึกถึงความอบอวลขณะที่ความคิดถึงของมดเดินทางมาสู่ใจ
 หรือจะเป็น ออม  ที่เขารับรู้ถึงความรู้สึกดีดีมากมายที่ออมมีให้
 หรือจะเป็น พิม  ที่เขาห่วงหาทุกครั้งยามพิมหายไป
  หรือจะเป็นแองจี้...ที่สามปีมาแล้ว
 ก็ไม่เคยห่างหายไปจากชีวิตเขา 
 หรือที่แท้คือ เอิน  ที่เป็นเหมือนคู่แฝด แค่เขาคิดเอินก็พูดสิ่งที่เขาคิดออกมาได้...
 
 ใครกันหนอ  คือผู้หญิงในความฝันที่เขาเฝ้ารอจะเจออีกสักครั้ง.....
 เขาต้องค้นหาไปอีกนานแค่ไหน ถึงจะรู้สึกได้ลึกซึ้งเท่าผู้หญิงที่เขาฝันถึง..
 
 
 สำหรับอุ๊เขารู้ดีว่าเขาไม่มีวันตัดใจจากไปได้ เพราะทุกครั้งที่เขาคิดจะไปจาก
 ต้องมีเหตุการณ์ใดสักอย่างที่ทำให้เขาร้อนรนและอารมณ์คุกรุ่น
  อย่างวันนี้หลังจากที่วางสายไป เขารู้สึกปลอดโปร่งมีความสุขที่ได้คุยด้วย
 ได้รู้ว่าเธอเป็นห่วงเขามากมายไม่แพ้วันคืนเก่าๆ แม้เธอจะมีใครบางคนอยู่ในชีวิตไปแล้ว
 แต่เขารู้
 เขายังอยู่ในหัวใจเธอเสมอ...
 
 " อุ๊เป็นแค่วัตุดิบของพี่ ให้พี่เขียนหนังสือ อุ๊ไม่เคยเป็นมากกว่านั้น "        เธอตัดพ้อ
 ในวันที่รู้ว่าเขามีใครๆมากมาย
 อยู่ในชีวิตและเพิ่มเข้ามาเรื่อยๆ  อาจจะด้วยอะไรก็แล้วแต่ ..
 .เธอทำให้เขารู้สึกว่า...เขาทำผิดอยู่ตลอดเวลา
   เธอที่ยอมทุกอย่างไม่ว่าเขาจะบอกให้ทำอะไร เธอกังวลกับอารมณ์ไม่ดีของเขา
  เธอทำในสิ่งที่เขาต้องหันกลับไปมอง
 และไปหาเธออีกครั้ง...
 
 ไปหาเพื่อจะแสดงสิ่งหนึ่งให้เธอรับรู้ว่า  เขาหึงเธอ  ...เขาเป็นเจ้าของเธออยู่..
 
 เธอเปิดประตูห้องพักออกมาท่าทีตกใจที่เห็นเป็นเขายืนอยู่หน้าห้อง  เขาไม่โทรบอก
 เพราะเขารู้ว่าเธออยู่  เธอเล่นเนต
  เธอไปคุยในเนตกับใครคนนั้นที่เขาแนะนำให้...เธอไปจีบกันต่อหน้าเขา
 เธอแกล้งเขา..เธอยั่วเขา...
 
 " อุ๊ พี่มีเรื่องจะคุยกับอุ๊ "     เขาลากมือเธอไปกลางห้อง กดให้เธอนั่งลงบนโซฟา
 อารมณ์เขาเดือดมาหลายชั่วโมง เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน      
 
   "นั่งนิ่งๆนะ แล้วคุยกับพี่ "
 
  " มีอะไรคะ เป็นอะไรกันเนี่ย "       เธอตกใจ และพยายามจะลุกขึ้น  เขากดไหล่เธอไว้
 ในใจเขาพล่านไปด้วยแรงหึงหวง        ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เก่งนักนะ ..
 
  " อุ๊แกล้งพี่ทำไม  อุ๊ยั่วพี่อย่างนั้นทำไม  อุ๊ไม่เคยทำ  อุ๊รู้ว่าพี่รับไมได้
  อุ๊จะไปจีบกับเขาที่ไหนก็ได้ ไม่ใช่มาทำให้พี่รับรู้  มีความสุขมากใช่ไหม  ที่แกล้งพี่ได้  "  
 
  เขาพูดเร็วอย่างไม่รู้ว่าถ้อยคำเหล่านั้นหลุดออกมาได้อย่างไร เขาคงเก็บกดมานาน
  นานจนทำให้หัวใจสั่งการได้รวดเร็วกว่าปกติ
 
   " อุ๊ไม่เคยทำแบบนี้ .." เขาลดเสียงลงเมื่อเห็นเธอตกใจกับเสียงดังๆของเขา
 
   " อุ๊รักพี่ใช่ไหม ถึงแกล้งพี่แบบนี้ "
 
   " พี่จะรู้ไปทำไมคะ  รู้แล้วจะเกิดอะไรขึ้น  "
 
   " อย่าถามว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าถามว่าจะรู้ไปทำไม  ในเมื่อพี่มาถึงห้องอุ๊ มาถึงที่นี่ 
 ต้องมีสักอย่างเกิดขึ้นแน่ "       เขาเดินวนไปมาตรงหน้าเธอ  ไม่สนใจจะฟังเธอโต้แย้ง  อารมณ์เขาเดือดปุดๆเมื่อหันไปเห็นช่อดอกไม้  ที่ใครบางส่งมานานแล้ว แต่เธอยังเก็บไว้...
 
     "ไม่รักแล้วเก็บไว้ทำไม โยนทิ้งไปได้แล้ว จะเก็บอะไรไว้นักหนาของพวกนี้มันไม่มีค่าแล้ว
  เลิกกันไปแล้ว  เลิกรักเขาไปแล้วไม่ใช่เหรอ "
 
     " พี่คะ  พี่มาพาลอะไรกับอุ๊คะ พี่นั่งลงแล้วคุยกับอุ๊ดีดีก็ได้ พี่เดินไปเดินมา อุ๊เวียนหัว "   เธอทำท่าจะลุกจากที่นั่ง   เขาชี้นิ้วออกคำสั่ง
 
 "  นั่งอยู่ตรงนั้นแหละ..."
 
   " อะไรกันคะเนี่ย..." เธออมยิ้มขำๆปนแปลกใจที่เขากลายเป็นคนเจ้าอารมณ์เผด็จการ
 เธอคงรู้...เขาหวงเธอ...อาจจะภูมิใจอยู่ลึกๆ เธอจึงนั่งลงแบบ งงๆ
 
    "นั่งก็ได้ "เสียงสบัดเล็กๆ
 
   "มีอะไรอีกว่ามาเลยค่ะ อุ๊จะฟัง "
 
    " ตอบมาสิ ว่าอุ๊ยั่วพี่  ยั่วให้พี่ หึง "
 
  " เอ๊  อุ๊จะทำอย่างนั้นทำไมล่ะคะ  พี่ไม่ใช่แฟนอุ๊นะ อุ๊จะไปยั่วพี่ทำไม "             ดวงตาเธอยิ้มๆ แต่เขาไม่ยิ้มด้วย
 
   " หัดพูดอะไรที่ไม่โยกโย้บ้างได้ไหม  พูดสิ่งที่รู้สึกจริงๆบ้าง "
 
    "นี่แหละค่ะ รู้สึกจริงที่สุด พี่ไม่ใช่แฟนอุ๊  "
 
    " ใช่  พี่ไม่ไช่แฟนอุ๊...ใช่..."  เขาจ้องหน้าเธอ เขาโมโหที่เธอยังมองเขายิ้มๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น     เหมือนไม่เห็น เหมือนไม่รู้สึกเลยว่าเขากำลังโมโห
 และ เขากำลังจะเอาเรื่อง...
 
    " พี่ไม่เคยเป็นแฟนอุ๊หรอก  ...แต่พี่จะเป็นมากกว่านั้น " เขาจ้องหน้าเธอนิ่งๆ เดินเข้าไปหา
  เธอลุกขึ้นยืนบนโซฟาทำท่าเหมือนออกวิ่ง  ....ห้องแค่นี้อย่าหวังว่าจะหนีเขารอด เขาคิด 
 ยืนมองเธอนิ่งๆ  จะทำอะไรก็ทำสิ..
 ลองดูกันสักตั้งไหมว่าใครจะรอดมือใคร
 
    " พี่เป็นอะไรมากกว่าที่เป็นอยู่ไม่ได้หรอกค่ะ  พี่อยู่ตรงนั้น  พี่เป็นได้แค่นั้น " เธอตะโกนแล้วนะนั่น แต่เสียงเธอออกมาได้แค่นั้นเอง  เสียงเธออ้อน....ในความรู้สึกเขาอยู่ดี
 
   " อุ๊ ยั่วพี่ "   เขาหยุดนิ่ง.ย้ำประโยคเดิมๆ
 
 ." อุ๊ แกล้งพี่   อุ๊รู้ถ้าทำแบบนี้พี่จะโกรธ พี่จะกลับมาหาอุ๊ ใช่ไหม "
 
   " อุ๊จะแกล้งพี่ทำไม อุ๊ไม่ทำหรอก พี่คิดไปเอง "
 
   " อ๋อ เหรอ...อุ๊ไม่เคยคิดอะไรกับพี่เลยใช่ไหม "
 
   " อุ๊จะไปคิดอะไรกับพี่ได้...ถึงคิดได้  อุ๊ก็ไม่คิดหรอกค่ะ  อุ๊ไม่อยากอยู่ในอันดับที่40ของพี่ "  สำนวนขึ้นทุกวันนะ
 
   " ลงมานั่งดีดี ไปยืนค้ำหัวพี่อยู่ได้.." เขาชี้ให้เธอลงนั่ง
 
   "ไม่เอา  เดี๋ยวพี่จะทำอะไรอุ๊..    .กลัว.."  เขายิ้ม..ตลกท่าทีกลัวแต่ดวงตายิ้มได้ของเธอ 
  เธอไม่เคยกลัวเขาหรอก ไม่ว่าเขาจะโมโห หรืออยู่ในอารมณ์ไหน
  เธอก็จะมองเขายิ้มๆ หรือแค่ตกใจเล็กน้อย  เธอรู้...เขาไม่ใช่คนอารมณ์ร้าย..
 และไม่หยาบกระด้างเมื่ออยู่ตรงหน้าใครก็ตามที่เขารู้สึกดีด้วย  เขาอ่อนลงง่ายๆ...เสมอ
 
   " พี่ไม่ทำอะไรหรอกอุ๊หรอก ถ้าอุ๊ไม่ยอม"  เขายื่นมือไปข้างหน้า จับมือเธอไว้เบาๆ
 
   " นั่งลงนะ "  เธอมองหน้าเขา ความรักเป็นแบบนี้ อ่อนลง ร้อนรน และเก็บกด ดวงตาเธอที่มองเขามีประกายอย่างหนึ่งที่เขาต้องเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วโอบกอดรอบเอวเธอไว้
 ซบหน้าไปกับช่วงท้องของเธอ... นิ่งๆ สักพักมือเล็กๆของเธอลูบก็ผมสั้นเขาเบาๆ
 
   " อุ๊ยั่วพี่ " เขารำพึง    " อุ๊รู้พี่จะโกรธ   พี่จะมาหาอุ๊ "
 
   " พี่มาหาแค่วัตุดิบเขียนหนังสือเท่านั้น  อุ๊รู้ "   เธอพูดเบามากแต่สะเทือนเข้าไปในหัวใจเขาจนต้องกอดเธอแน่นขึ้น ซบหน้าไปแนบชิด  เสื้อผ้าเธอหอม  และตัวเธอบางจนเหมือนจะขาดกลางถ้าเขาอุ้มเธอไว้   เขาแนบหน้าลงตรงนั้น หลับตาและอยากให้เวลาหยุดนิ่ง...
 
 เธอไหวตัวเล็กน้อย  ขณะเขาเบียดเข้าไปอีกนิด  ................