เพื่อนทางจดหมาย ดอกไม้และสายลม

ลำดับตอนที่ #11 : เขาอยากเป็นคนดี

เขามั่นใจว่าครั้งนี้เขาจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด กับคนที่ใช่ที่สุด
 คนที่งดงาม กายใจ ทุ่มเทรักให้เขาหมดใจตั้งแต่แรกเห็น
  เสียสละความสุขทุกอย่างเพื่อมาอยู่กับเขา
  ทิ้งบ้านใหญ่โต ทิ้งคำว่าคุณหนู มาอยู่คอนโดเล็กๆ
 มาซักเสื้อผ้าด้วยสองมือบอบบาง
 มากวาดบ้าน ถูบ้านทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน  คำพูดหนึ่งที่เอินพูดบ่อยๆ
 
 " นี่เป็นครอบครัวเล็กๆของเรานะ
 เอินมีความสุขกับการทำทุกสิ่งเพื่อเรา "       
 
  ลึกลงไปข้างในเขารู้ว่าเขาเศร้ามากแค่ไหน
 ที่เขาไม่ใช่คนดีพอกับความรักมากมายของเอิน  กับทุกถ้อยคำดีดีที่เอินเฝ้าบอก
 ในใจเขายังหวนหาคิดถึงใครๆที่ผ่านมาและกำลังจะผ่านไปอีกหลายคน
 ครอบครัวเล็กๆที่เอินพยายามรักษาด้วยความรัก เขาเองก็อยากจะทำให้ดีที่สุด 
 แต่เพราะเขาอยู่กับอารมณ์ความรู้สึกมาตลอดชีวิต
 สิ่งนี้จึงยังเกาะกุมอยู่เหนือทุกเหตุผลที่เขาจะคิดได้
 ว่า ต้องทำอย่างไรใจเขาถึงจะนิ่ง
 และหยุดอยู่กับความเป็นครอบครัวเล็กๆ โดยที่ไม่โหยหาเสียดายใครอื่นอีก...
 
 
 
 เขาเสียดายใครบางคนที่ล่วงผ่านมาในใจและยังไม่ยอมจากไป..
 .ทั้งที่เขาเองที่แนะนำเธอให้กับคนอื่น
 เวลานั้นเขามีแต่ความรู้สึกห่วงใยที่เธออยู่คนเดียว
  และอีกคนนั้นก็เป็นคนดี  ดีกว่าเขาหลายร้อยเท่า
 เขาไม่ชอบตัวเองที่รู้สึกเหมือนตัวอะไรสักอย่างที่หวงก้างเล็กๆ
  เขาอยากเป็นคนดีแต่ลึกลงไปเขายังดีไม่พอ   เท่าที่เขาคิดอยาก...
 .พฤติกรรมของเขาขัดแย้งกับความรู้สึก   ใจหนึ่งเขาอยากให้เธอไปรักคนอื่น
 แต่ใจหนึ่ง  อดใจหายเสียดายทุกครั้งที่จะรู้ความจริงนั้น
 ว่าอีกไม่นาน  เธอจะต้องรักอีกคนที่ไม่ใช่เขา
 
 
 เธอคงไม่รู้ ว่าหัวใจเขาปั่นป่วนแค่ไหน กับการมองเห็น
 และรับรู้สิ่งที่เขากระทำด้วยตัวเองทั้งหมด
  เขาจัดการและเขาหวนหาอาลัยกับสิ่งนั้น  สิ่งที่เหมือนเขาผลักไสไปให้อีกคน...
  เธอที่คอยบอกเขาเสมอว่า
 
 
 
   " อุ๊รักและเคารพพี่นะคะ "             รักและเคารพ  เขาทวนคำนี้อยู่ในใจบ่อยๆ 
 มันมากเกินไปที่เขาจะรับได้ เขาอยากได้แค่ความรัก
  ความเคารพเก็บไว้ให้คนอื่นได้ไหม   

  อย่ามาเคารพเขาเลย เขาไม่ใช่คนน่าเคารพแม้แต่น้อย 
 เขาละอายใจถ้าใครจะมาเคารพเขา
 เขารู้...เขาเป็นคนเช่นไร  เขาเลวร้ายในบางแง่มุม  .. มุมที่ใครๆอาจมองไม่เห็น
  แต่เขาไม่เคยมองผ่าน
 เขารู้ตัวเอง ว่านี่แหละคือบททดสอบอันหนักหน่วงที่เขายังคงวนเวียนไม่ยอมหลุดพ้น
 
   " เอินจะเข้าใจผิดได้นะคะ อุ๊รักเอิน อุ๊รักพี่  รักทั้งสองคน
  กับพี่เป็นทั้งรัก   ทั้ง รู้สึกดีดี ทั้ง เคารพ อุ๊ดีใจที่ได้เจอคนดีๆอย่างพี่  " 

  พูดมากี่ครั้ง เขาก็เศร้าใจทุกครั้ง
 ทั้งๆที่เขาควรดีใจมากกว่าที่ใครคนหนึ่ง รักเขา รู้สึกดีกับเขาแถมรักแฟนของเขา
 ไม่มีอารมณ์อื่นในความรู้สึกบริสุทธิ์ใจของเธอ
 เพราะสิ่งดีดีที่เธอรู้สึกแต่แรกรู้จักและไม่เคยเปลี่ยนนี่แหละ
 ที่ทำให้เขาฝังใจจำ  และเก็บภาพเธอไว้อย่างไม่มีวันลบเลือน
 
 
 ครั้งแรกที่เธอพยายามทำความรู้จักเขาด้วยการค้นหาเบอร์โทรจากอินเตอร์เนต 
 เมลมาหา และเข้ามาในบอร์ด ตามอ่านสิ่งที่เขาเขียนในเว็บ
  จริงๆเธอหลงรักแฟนเขาต่างหาก  เธอคิดว่านั่นเป็นเขา...
 
 
 "อุ๊หลงหน้าตาคน ไม่ดีนะ " เขาบอกบ่อยๆ

 ไม่อยากให้สิ่งฉาบฉวยแค่รูปลักษณ์ภายนอกทำให้เธอมองผ่านเนื้อใจข้างใน

  " พี่อยากให้อุ๊ มองคนนานๆและเข้าถึงใจเขามากกว่าจะหลงแค่รูปภายนอก " 
 
  "อุ๊ไม่หลงแล้ว  " 
เธอชอบทำเสียงสูงๆเวลาปฎิเสธในน้ำเสียงของเธอเหมือนจะขบขันเขาอยู่ตลอดเวลา
 ที่เขาชอบเตือน
 เหมือนเธอเป็นน้องเขาจริงๆ..เพราะ.จริงๆเขารู้สึกเหมือนเธอเป็นน้องเขามากกว่า
 
  กับเธอไม่ใช่อารมณ์รักพิศวาส
 แม้ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่ามีอารมณ์นั้น  แต่พอเข้าใกล้ได้กอดเธอแนบชิด
เขารู้ว่ามันไม่ใช่
 เขารู้สึกมากกว่านั้น  เธอเป็ความรู้สึกดีดีที่มากกว่า...

 
 .แต่เขาก็ไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไร  ทุกอย่างผสมผสานกลมกลืน
 จนเขาแยกไม่ออก   ห่วงใย หวังดี  อยากกอดแบบกอดเด็กเล็กๆ 
 อยากยิ้มให้ อยากตักเตือน  อยากช่วยเหลือ
 และทุกข์ร้อนแทนทุกครั้งที่เธอมีปัญหา..
 
 
 
 เธอเองก็คงจดจำสิ่งที่ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรตรงนั้นได้
  ที่ครั้งหนึ่งต่างก็ไม่สามารถเก็บงำความรู้สึกคิดถึงต่อกัน
 เขามีเวลาน้อยมากที่จะไปไหนกับเธอ แต่เขาก็มีโอกาสนั้น
  เธอพาเขาไปร้านหนังสือเจ้าประจำ  เธอกลัวๆกล้าๆที่จะจับมือเขาข้ามถนน
   เขาได้แต่คิดในใจว่า  ถ้าอุ๊กล้าจับมือพี่  แสดงว่าอุ๊อยากใกล้ชิดกับพี่ 
ฉับพลันที่คิดจบ
 เธอก็คว้ามือเขา เบาๆ และเดินข้ามถนน  ...
 ....เธอเขิน เขาก็เขิน...   แปลกที่เขาเขินเธอง่ายๆแค่มือสัมผัส
 
 
 
 กลับมาบ้านเขาก็คุยกับเธอ อาจจะคุยหวานเกินกว่าเคยคุยกับใคร
 วันต่อมาเราถึงเจอกันอีก  แค่เปิดประตูเข้าไป
 เธอก็อยู่ตรงหน้าเขา ใกล้แค่เอื้อม มีหรือที่เขาจะไม่เอื้อมมือคว้า
  ทุกอย่างโดยอัตโนมัติมากกว่าที่เขาจะทันคิด
 ตัวเล็กๆของเธอก็อยู่ในอ้อมกอดเขา         นิ่งๆ     อุ่นจัด  
  เธอกอดตอบกลับมาด้วยความรู้สึกดีดีที่เขาสัมผัสได้
 ความรู้สึกเต็มๆที่อบอุ่น  เป็นการกอดที่อบอุ่นมากกว่าจะรู้สึกถึงแรงสั่นไหวใดๆภายใน 
  กอดกันนิ่งๆเหมือนต่างซึมซับและถ่ายทอดความคิดถึงทั้งหมดให้แก่กัน
  ผ่านผิวเนื้อแนบแน่นขึ้นเรื่อยๆ
  ผ่านนิ้วมือแผ่วเบาที่สัมผัสแผ่นหลังบางๆ ....ในประกายตาที่ทอดมองให้กันจึงเต็มไปด้วยกรุ่นอายความรักความหวังดี
  กอดแล้วกอดอีกก็เต็มอ้อมแขนทุกครั้งและเป็นความสบายใจทุกครั้ง

 
 เขาเคยคิดว่าน่าจะมีสักชาติหนึ่ง  ที่ เธออาจเป็นน้องเขาจริงๆมาก่อน
  เพราะความรู้สึกที่เขาและเธอมีต่อกันอธิบายไม่ได้ 
  เธอดีกับเขาสม่ำเสมอ  แม้เมื่อรู้แล้วว่าที่เธอเคยหลงรัก
   เคยเห็นนั่นไม่ใช่ตัวเขา แต่เป็นแฟนเขา
 เธอก็ยังบอกว่าเธอไม่ได้ผิดหวัง
  แต่กลับรู้สึกดีมากขึ้น ที่สุดท้ายเธอได้รู้จักคนน่ารักถึงสองคน
  คนหนึ่งเธอถูกชะตาหน้าตา คนหนึ่งเธอถูกชะตาจิตใจ
 และ  ...เธอสามารถสัมผัสถึงภายในใจของคนได้แล้วตั้งแต่รู้จักกับเขา..
 
 
 ดีใจที่เธอเรียนรู้อะไรมากขึ้นจากการพูดคุย
  เขาไม่อยากเห็นเธอมองแค่สิ่งสวยงามหลอกตาเพราะเธอจะเจ็บปวด
 เมื่อที่สุดแล้วสิ่งสวยงามนั้นแค่ฉาบผิวบดบังความชั่วร้าย
  และเธอจะเสียเวลาแบบไม่คุ้มค่ากับการได้กลับมาแค่บทเรียนที่ทำให้เข้าใจแต่สิ่งไม่ดี 
 แทนที่จะใช้เวลาให้กับบทเรียนดีดีที่ทำจิตใจดีขึ้น มีพลังในการเป็นชีวิตมากขึ้น
 กับการได้พบเจอแต่สิ่งอภิรมย์แต่แรกเห็น และใช้เวลาไม่มากที่จะเพ่งมองแล้วเข้าใจ
 
 
 จึงไม่ว่าเวลาจะผ่านนานแค่ไหน เธอก็ยังอยู่ในชีวิตของเขา
  ยังโทรคุยกัน  ยังไปมาหากัน
  ยังมองหน้ากันด้วยแววตาแห่งรักและมีสิ่งมากมายในใจที่ล้วนงดงาม
 เขายังอยากเดินเข้าไปกอดเธอทุกครั้งที่พบหน้า 
  แต่แค่คิด....        
 เศร้าที่เขาไม่สามารถทำแบบนั้นได้  คนอื่นๆอาจไม่เข้าใจ
 อย่างเดียวที่เขารู้   เขาไม่ได้รักเธอแบบคนรัก  ไม่เคยรักแบบที่รักเอิน
  หรือแบบที่รักใครๆ  คนที่ไม่เคยจนแต้มที่จะแจกแจงความรู้สึกใดๆให้ใครๆรับรู้
 กลับหมดสิ้นถ้อยคำที่จะบอกเล่าถึงความรู้สึกที่มีกับเธอ...
 .แบบที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร สิ่งที่อยู่ข้างในถึงอธิบายไม่ได้....
 
 
 
 
 ขณะที่บางครั้งเขาเสียดายเธอจับใจ  ....เสียดายจนน้ำตาร่วงเวลาคิดถึง
 และรู้ดีกว่า
  เขาเองที่ปล่อยให้เธอหลุดมือ
  ปล่อยเธอไปจากอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น....เขาเองที่จัดการทุกอย่าง..

 
 เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกไหนมากมายกว่ากันระหว่างความเสียดาย
 กับความยินดีที่จะเห็นเธอมีคนรักใหม่ที่เขาแนะนำให้
 แต่สิ่งหนึ่งที่อยู่ในใจเสมอ  คือเธออยู่ในใจเขา...และเขาก็อยู่ในใจเธอ
 
 อย่างที่เธอชอบบอก  " อุ๊คิดถึงพี่เสมอ "
 
 อุ๊ คิดถึงพี่เสมอ  คำคำนี้ที่เขาน้ำตาซึม....เพราะเขาเองก็อยากบอก..
 .อยากบอกแบบ....ไม่อยากให้ถ้อยคำคำนี้สิ้นสุด.....
 ว่าเขาเอง ก็คิดถึงเธอ...คิดถึงเธอแบบไม่เคยคิดถึงใครไหนมาก่อน..
 .สิ่งดีดีที่เธอรู้สึกเขารับรู้ได้..
 และหวังว่า เธอจะรับรู้ถึงสิ่งๆดีที่เขามีให้เธอตั้งแต่วันแรกจนวันนี้
 และไม่ว่าเขาจะรักเอินมากแค่ไหน
 แต่เขาก็ไม่เคยรักเธอน้อยลง  ในความรู้สึกที่ไม่อาจเรียกว่ารักแบบไหน
  แต่เป็นรักในแบบที่ให้กับเธอคนเดียว....
 
 รักที่อธิบายไม่ได้เหมือนที่เธอก็บอกไม่ได้ว่ารักเขาแบบไหน..
 แบบพี่ แบบเพื่อน  แบบคนรัก หรือแบบผสมรวมทุกอย่าง
 จนถึงขั้นรักและเคารพ  ......
 
 "มีคนรักพี่เยอะ คนคิดถึงพี่เยอะ ขาดอุ๊ไปคนนึงคงไม่เป็นไรมังคะ "
 
 เธอชอบแซวทางโทรศัพท์เวลาคุยกันและถามกันว่า คิดถึงกันไหม
 สุดท้ายแล้ว  ไม่ว่าอย่างไร  คำว่าคิดถึงระหว่างกัน  ก็ยังคงงดงามเสมอ
 ไม่ว่าจะคิดถึงในแง่ไหน...แค่คิดถึง   ......แค่ยังอยู่ในความคิดถึง
 ความอุ่นใจก็สามารถต่อชีวิตให้คงอยู่อย่างมีรอยยิ้ม....
 เมื่อนึกถึงว่ายังมีใครบางคนในโลกนี้  ...คิดถึงเราอยู่....
 และเราก็คิดถึงเขาอยู่เช่นกัน....