เพื่อนทางจดหมาย ดอกไม้และสายลม

ลำดับตอนที่ #10 : เขาไม่เคยยิ้มอย่างนี้มานานแล้ว

แป้งรักเขามากเขารู้  --
 เขาสามารถสัมผัสความรู้สึกดีดีเหล่านี้ได้จากทุกคน
 ใครรู้สึกกับเขาหรือไม่--ไม่ต้องบอกด้วยถ้อยคำ เขาก็รู้สึกได้ 
 ความรู้สึกเขาไม่เคยผิด เขามีเซ้นส์เรื่องนี้
  เหมือนในระหว่างที่เขามีแป้งอยู่ไกลๆนั้นเขาก็มีเอินเข้ามา...
 
 
 
 เอิน...
 สาวน้อยหน้าใสที่เขาไม่เคยคิดว่าจะเดินเข้ามาในชีวิตเขาเหมือนง่ายๆ
  แค่ชื่อ อ อ่าง ก็สะดุดใจเขาแต่แรก
 เขาคิดไปถึงเอย  เพื่อนทางจดหมายคนแรกที่ฝังลึกอยู่ในความทรงจำอ่อนโยน
  ไม่มีวันไหนที่เขาจะลืมเอยได้ ไม่ว่าใครๆผ่านเข้ามาในชีวิตอีกกี่สิบคน
  เอยก็คงอยู่ในความรู้สึกดีดี พิเศษ และอบอวลด้วยอารมณ์สารพัดเมื่อนึกถึง..
 
 
 เขาเจอเอินครั้งแรกยังเรียกชื่อผิดๆถูกๆ เขามักเรียกเป็นเอย... เอย  และเอย
  เอินมักยิ้มเมื่อเขาเรียกชื่อผิดๆเพราะเอินรับรู้ทุกเรื่องราวในชีวิต
  เขาไม่เคยปิดบังความจริงกับใครๆที่เข้ามา เขาโกหกไม่เป็น
 
 
 เอินจึงรู้ทุกอย่าง และเป็นคนเดียวที่สัมผัสความนึกคิดเขาโดยไม่ต้องพูดคุย
  จนใครๆก็บอกว่า เหมือนเป็นคู่แฝด  แค่คิดเอินก็รู้ว่าจะทำอะไร จะพูดประโยคไหน
  เพราะคนบางคนเกิดมาเพื่อจะเป็นมากกว่าคนพิเศษ...
 
 
 แรกเจอหน้าเอิน บนถนนหน้าบ้านที่เขานำหนังสือไปวางไว้ให้
  เขาไม่กล้าลงจากรถ เขาแอบมองสาวน้อยร่างโปร่งมาหยิบหนังสือ
 ใจเขาตื่นระรัว เมื่อเอินมองมาและคล้ายจะเดินเข้ามาหาที่รถ
  เขารีบขับรถหนี เขาสั่นจนเลี้ยวผิดทางกลับบ้าน
 
 
 เอินงดงามมากกว่าที่เคยจินตนาการ เขาคุยทางโทรศัพท์กับเอินแค่อาทิตย์เดียว
  เขาหลงน้ำเสียงนุ่มนวล
 เขาคุยเมลกับเอินแค่ไม่กี่สิบเมล เขาสัมผัสถึงความจริงใจในตัวอักษรเพียงไม่กี่บรรทัด
 เขาสัมผัสอะไรง่ายๆ
 แต่เขาไม่เคยคิดว่า คนงดงามทั้งกายใจยังหลงเหลือเพื่อให้เขาพบเจอ ... พระเจ้า....
 
 
 พระเจ้าคงเก็บสิ่งงดงามนี้ไว้เพื่อเป็นรางวัลให้คนช่างฝันอย่างเขาแน่แท้ 
 เขาคิดได้แค่นี้จริงๆเมื่อแรกเห็นเอิน
 เขาเชื่อว่าพระเจ้า หรือสวรรค์เบื้องบนมีจริง
  พระเจ้าคงอยากตอบแทนคนทำดี  เขาไม่ใช่คนดี เขาเพียงแต่เชื่อในความดี
  และพยายามจะทำแต่สิ่งดีดี
 เขาเชื่อว่าสวรรค์มีตาที่จะมองเห็นการกระทำของทุกคน  
 เขาไม่กล้าทำสิ่งผิดๆสิ่งที่ทำร้ายคนอื่นๆ
  บางครั้งความคิดก็แวบเข้ามาในใจ แต่แค่นั้นเขาก็รีบสลัดทิ้ง
  เขารู้ว่าสิ่งเลวร้ายแค่ผ่านเข้ามาสู่ใจ-ก็ตกต่ำแล้ว
   เพราะใจคือแหล่งนำทางของการกระทำทั้งหลาย
  จริงๆแล้วใจสำคัญกว่าการกระทำ  เพราะถ้าทำดีแต่ใจคิดตรงข้าม
  ปากพูดดีแต่ใจคิดอีกอย่าง  ก็ไม่ถือว่าเป็นคนดี
 
   คนดีในความคิดเขา คือดีจากข้างใน
  คิดดีแต่จะทำดีหรือเปล่าอยู่ที่โอกาสจะเอื้อให้ทำได้แค่ไหน 
  เขาเชื่อว่า พระเจ้ารับรู้ในสิ่งที่เขาเป็น     แม้บางครั้งเขาจะไม่ได้ทำดี อย่างที่คิด 
  ....อย่างเช่น เขาเห็นคนยากจน เขาอยากช่วย  ใจเขาหม่นหมองเหลือเกินที่ช่วยไม่ได้
  พระเจ้าก็ควรรับรู้ว่าทำไมเขาช่วยไม่ได้
 
 เพราะพระเจ้าไม่เคยให้เขาร่ำรวย ทดสอบเขาอยู่ตลอดเวลาให้เขาอดทน 
ให้เขาอดกลั้น
  ให้เขาเลือกเส้นทางระหว่างถูกหรือผิด  เขาไม่หลงกลแยบยลใดๆเหล่านั้นหรอก 
  เขาต้องผ่านการทดสอบจากจิตสำนึกชั่วร้ายหรือดีงาม 
 
 
  ชีวิตเขาไม่ได้หยุดแค่กระกระทำในชาติเดียว
   เขาเลือกที่จะทำสิ่งดีเพราะนี่เป็นบททดสอบว่าจะก้าวผ่านไปถึงภพหน้า
 และสรุปในภพนั้นว่าเขาจะเป็นอย่างไร
  เพราะฉะนั้น บททดสอบทุกบท
 ที่แฝงเล่ห์กลใดๆไม่สามารถชนะเขาได้  
  พระเจ้าเองนั่นแหละ
 ที่ต้องทดแทนบางสิ่งชดเชยบททดสอบหนักๆที่ให้เขาเผชิญ
  ด้วยการส่งเอินมาให้เขา  เอินที่แสนงดงามทั้งใจกาย แต่ไม่เคยมีแฟน....  .
 
 
 ..ยังมีอยู่อีกหรือ  ในโลกใบนี้
 ที่พระเจ้าจะเก็บคนงดงามคนนี้ไว้เพื่อเขาจริงๆ   เขาแทบไม่เชื่อ..
 .หรือว่านี่คือบทหนึ่งของความเมตตาที่พระเจ้า
 ต้องการให้รางวัลกับเขาจึงมีสิ่งมหัศจรรย์ใจให้ฉงนได้ปานนี้
 
  คนงดงามมากๆที่ใครๆก็มารุมรัก ตามรัก
 ทำทุกวิถีทางมาเป็นปีๆเพื่อจะได้รับรักจากเอิน   แต่ใจดวงนั้นนิ่งเฉย
 ไม่เคยรู้สึกกับใครคนไหนมาก่อนในวัย22 ปีที่แสนบอบบางเหมือนดอกไม้ผลิแย้ม
   เอินไม่เคยรักใคร  ไม่เคยมีใครเข้าถึง  ....
 
 .พระเจ้าขีดเส้นทางไว้ถูกต้องแล้ว
 คนอย่างเขาเหมาะกับสิ่งงดงามนี้ที่สุด
  ให้ความร่ำรวยแก่เขาก็ไม่ถูกใจเท่าให้คนงดงาม คนแสนดี
   พระเจ้าเลือกชดเชยได้ถูกต้อง 
 เขาตื้นตันใจเมื่อขับรถหนีจากเอินมาครั้งนั้น..
 .เขาอยากกลับถึงบ้านในไวที่สุด
  เขาอยากฝัน....
 ........................
 
 
 รอยยิ้มติดอยู่บนริมฝีปากและดวงตา ฉาบทาอยู่อย่างนั้นทุกวินาที 
 ที่ เขาฝันถึงร่างบางๆแก้มใส
  และความหวังรุ่งโรจน์ก็ปะทุขึ้นอีกครั้งในชีวิต... 
  เขารู้  นี่แหละคือจุดหมายปลายทางที่เขาเดินมาถึง....
 ......................   ...........................
 
 
 เขาไม่เคยคิดทิ้งแป้ง
  แต่ความห่างไกลทั้งระยะทางและความเป็นไปไม่ได้ในชีวิต
 ที่แป้งมีสามีอยู่ร่วมบ้าน
 ก็ทำให้เขาเริ่มรู้สึกว่า  พระเจ้าคงรับรู้ถ้าเขายังเดินทางเดิม
  ไม่ใช่ทางที่ถูกต้องกับการไปมีสัมพันธ์กับภรรยาของใคร
  จึงรีบนำของขวัญมาให้เขาในช่วงเวลาที่พอเหมาะกับการก้าวเดิน
   เขาไม่ใช่คนที่ทำร้ายใครได้อย่างไม่รู้สึกรับรู้ความเจ็บปวด
  แต่สิ่งนี้พระเจ้าเท่านั้นที่มองเห็น...
 
 
 แป้งรับรู้ และกว่าจะยอมรับได้ก็เจ็บปวดจนเขารู้สึกถึงความสูญเสีย ของแป้ง
  ถ้าแบ่งภาคได้  เขาอยากชดใช้ทุกอย่างเพื่อแบกรับความเจ็บช้ำนั้น
 แต่เขาทำได้ดีที่สุด คือความเป็นพี่ เป็นเพื่อนที่เข้าใจ
  และพร้อมจะอยู่เคียงข้างถ้าแป้งยังต้องการ   แต่แป้งบอกว่า
 แป้งรับไม่ได้
  ความรู้สึกมันเปราะบางเกินกว่าจะหลับตาแล้วไม่เห็นภาพคนที่แป้งรัก อยู่กับคนอื่น....
 
 
 ทำไมเขาจะไม่เข้าใจ
  แต่บางครั้งเขาต้องทำในสิ่งที่ดีที่สุด เลือกทำในสิ่งที่เป็นจริงที่สุด
  ในเมื่อการมีแป้งอยู่ในชีวิตเสี่ยงอันตรายเกินไป
  ครอบครัวเขาก็ห่วงว่าวันหนึ่งสามีแป้งอาจทำร้ายเขา
  แม่ของเขา รักเขายิ่งกว่าอะไร
 เขาเป็นน้องคนเล็กที่ยังไม่แต่งงาน  ที่อยู่ไกลจากพ่อแม่พี่น้อง 
 การใช้ชีวิตอยู่กับใครสักคน  ครอบครัวเขาต้องรับรู้
 เพื่อจะไม่ห่วงใยเขามาก  
 แต่ระหว่างเขากับแป้งสร้างความเป็นห่วงให้กับแม่มากที่สุด
  เพราะเกรงสามีแป้งจะทำอันตราย   แม้ว่าแป้งพร้อมจะหย่า แต่สามีก็ไม่ยอมหย่า  
 .....เขาก็ต้องเลือกในเส้นทางที่ดีที่สุด
 ที่แม้แต่พระเจ้าก็เลือกเวลาที่จะให้เขาเดินจาก..
 ..แป้งคงเข้าใจ....เขาไม่ได้ทิ้งแป้งเพราะคนอื่น
  แต่เพราะจังหวะชีวิตทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลง...
 
 แป้งอยู่ในความรู้สึกดีดีของเขาเสมอ  ถ้าแป้งรับรู้....
 
 ............
 
 
 
 
 กับเอินนั้นเมื่อพบกันอีกครั้ง
  ความสนิทที่เกิดขึ้นจากภายในมากมายเกินกว่าจะทำให้ขับรถหนีได้อีก
 เมื่อเอาหนังสือไปวางไว้ให้ตรงเสาไฟฟ้าริมรั้วบ้านครั้งที่สอง
  เอินเดินช้าๆแบบไม่มั่นใจว่าจะเก้ออีกครั้ง
 
 
 จริงๆเขายังอยากขับรถหนี แต่ใจเขาไม่อยากหนีอีกแล้ว เขาหนีไม่ลง
 และเขาไม่อยากทำให้คนที่กำลังเดินเข้ามาหาแบบกลัวๆกล้าๆว่าจะเก้อเหมือนครั้งแรก
 ต้องเก้อเป็นครั้งที่สอง
 เขาสงสาร  .....
 
 
 เอินมาถึงข้างประตูเขาเอื้อมมือไปเปิด 
 เสียงร่ำร้องเรียกพระเจ้าอื้ออึงอยู่ในใจ..ดวง.ตาเขาคงส่องประกายเจิดจ้า
 เขาขอบคุณพระเจ้า   ในใจเขาคิดวนเวียนถึงแต่พระเจ้าเหมือนคนคิดอะไรไม่ออก
 เอินเก้อเขินจนแก้มใสๆเปล่งประกายชมพูระเรื่อ
 เมื่อเข้ามาเจอเขาครั้งแรกในรถ  
 แสงสว่างในเวลาทุ่มเศษๆปิดบังดวงตาระยิบของเขาได้บางส่วน
  เขาแทบจะกลั้นหายใจ เขาแทบจะเก็บความสั่นไหวไว้ไม่ได้
  เมื่อเห็นดวงหน้าอ่อนวัยนั้นชัดๆ 
 เขาบอกตัวเองซ้ำๆไปมา คนนี้แหละ
 ใช่ที่สุด..
 .ถ้าชีวิตนี้เขายอมปล่อยให้เอินหลุดรอดไปจากชีวิต
  เขาจะโทษตัวเองให้ถึงที่สุด  ..
 
 
 
 ...ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเดินมายาวนานเพื่อจะเจอ  ใครสักคนที่แรกเห็นก็รู้ว่าใช่...
 เขาช่างโชคดีได้เป็นหนึ่งในหลายล้านคนที่เดินทางมาถึงจุดหมายแห่งรัก และได้พบเจอจริงๆ
 ยิ่งตอกย้ำความเชื่อ การทำดีได้ดีมากขึ้น..
 . เขาเชื่อว่าพระเจ้าตอบแทนเขาแล้วจริงๆ...
 
 
 
 เขามองเอินนิ่งๆในแสงสลัวของพระจันทร์ลิบๆและพุ่มไม้ไหวๆที่จอดรถแอบไว้ริมทาง 
 ไม่รู้ว่าดวงตาเขายิ้มแค่ไหน รู้แต่หัวใจอิ่มเอมกับการพบเจอ
  มือไม้คงเป็นไปโดยอัตโนมัติที่เอื้อมคว้าร่างบางมากอดง่ายๆเหมือนไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร
  กระแสความคิดถึงกรุ่นอวลจนไม่อาจบังคับได้สักอย่าง
  โลกเหมือนหยุดนิ่งให้คนสองคนกอดกัน ...
 
 
 .เขากอดเอินเบาๆ แค่พอที่จะเอื้อมแขนไปกอดได้ 
 ที่ไม่กว้างในรถทำให้กอดไม่เต็มอ้อมโอบ
 แต่เขารับรู้ถึงแรงตอบรับโอนอ่อนและเต็มใจ
  ไม่มีการพูดคุยใดๆสักคำเดียวเมื่อโดยอัตโนมัติที่เขาซุกหน้าลงไปซบซอกไหล่
 หอมกลิ่นเสื้อแตะจมูก กลิ่นอ่อนๆของน้ำยาปรับผ้านุ่มแบบที่เขาชอบ
  ร่างอุ่นๆและมือเล็กๆที่กอดตอบกลับ
 เหมือนเขาได้กอดโลกทั้งโลกไว้ในอ้อมแขน 
 โลกช่างเล็กนิดเดียวเมื่อความรักถูกถ่ายทอดให้กับคนที่ใช่...
 
 
 อย่างช้าๆที่เขาเคลื่อนจมูกไปซุกกลิ่นเนื้อตรงลำคอขาวเนียน
  กลิ่นหอมอ่อนๆของเหงื่อที่ค่อยๆซึมเพราะแรงเต้นของหัวใจ ช่างน่าสัมผัส
 หัวใจเขาเหมือนได้รับสิทธิพิเศษให้ทุกอย่างในกายเคลื่อนไหวอย่างเนิบช้า
 อ่อนโยนและแผ่วเบา
 
 ริมฝีปากบางนุ่มนิ่มเหมือนปากทารกทำให้เขายิ่งลดแรงสัมผัส
  เขาหลงรักริมฝีปากที่ค่อยๆอุ่นขึ้นทีละนิด
 ละเมียดละเลียดอยู่ตรงปลายลิ้น
  กลิ่นหอมอ่อนของลมหายใจผสมผสานอยู่ใกล้เสียจนไม่อยากปล่อยให้ล่องลอยไปจาก.
 .ผิวเนียนนุ่มในดวงหน้าแนบชิดยิ่งรู้สึกถึงมนต์ขลังของแรงเบียด
 บางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ภายใน...จนเขาต้องผละออก...
 
 เอินเงยหน้ามองเขานิดๆ
 ริมปากยังแดงจัดจนเข้าโน้มตัวลงไปสัมผัสเบาๆอีกครั้ง
  ไม่รู้ความกลัวจนขับรถหนีครั้งแรกหายไปไหนหมด เหลือไว้แต่ความมั่นใจ
 และความรักมากมายที่ถ้อยคำใดๆก็ไม่อาจเปรียบเทียบบอกเล่าถึงความรู้สึกปรี่ล้นขณะนั้นได้
  เขาเหมือนคนมีพลังอำนาจที่กล้าจะทำทุกสิ่งแค่ได้มองเห็นคนคนนี้อยู่ตรงหน้า
 แทบจะจำไม่ได้ว่าพูดอะไรออกไปบ้าง  จำได้ว่าพูดกันน้อยมาก
  มองหน้าและดวงตาคงคุยกันภายใต้แสงสลัวของยามค่ำคืน
 
 เขาขับรถกลับเหมือนล่องลอยอยู่ในสวรรค์
   และไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะหยุดรอยยิ้มได้
  เขายิ้มไม่ยอมหุบจนถึงบ้าน 
  หัวใจเหมือนได้รับพลังวิเศษจนไม่รู้จักคำอื่นใดนอกเหนือจากอิ่มเอม
 ต้นไม้ใบหญ้า นกกา สิ่งเคลื่อนไหวไปมาทุกชนิดแม้แต่ตึกรามบ้านช่อง
 ดูสวยงามจนเขาส่งยิ้มให้เรื่อยๆ 
 เป็นยิ้มที่หวานแน่ๆถ้าเขาส่องกระจกเห็นตัวเอง
 
 
 เขาไม่เคยยิ้มอย่างนี้มานานแล้ว
  จนบางทีเคยคิดว่า เขาไม่รู้แล้วว่ารอยยิ้มที่ออกมาจากหัวใจเป็นอย่างไร
 เอินทำให้เขารู้สึกว่าเมื่อหัวใจยิ้ม
 ไม่มีแรงต้านทานใดจะห้ามริมฝีปากไม่ให้ยิ้มออกมาได้....