เพื่อนทางจดหมาย ดอกไม้และสายลม

ลำดับตอนที่ #1 : บอกเลิก

หล่อนยืนอยู่ตรงนั้น  บอบบาง นิ่งสงบ และจ้องมองมายังรถของเขา
พระเจ้า  เขาเห็นหน้าหล่อน เขาได้เห็นหล่อนจริงๆ…..เขารีบถอยรถกลับ ตื่นเต้นจนไม่ได้สนใจจะมองข้างหลัง รู้แต่ต้องถอยรถออกมาให้เร็วที่สุด  เขารู้สึกตัวว่าทำผิดมาก ที่มาหาหล่อนที่บ้านจนเจอจริงๆ
เขาแค่อยากรู้ว่าบ้านหล่อนอยู่ไหน
เขาแค่อยากหลับตาแล้วนึกภาพออกว่าหล่อนอยู่ตรงไหนของกรุงเทพเท่านั้นเอง     
 เขาไม่มีเจตนาอื่นมากกว่านั้น
 
 
 
- --  ----     --  - - -    - - -                - - - - -- --- - -- 
                
หล่อนไม่ได้บอกเลิกกับเขาในทันที    หล่อนเป็นห่วงเขาจนวันสุดท้าย 
 เขาขับรถกลับบ้านต่างจังหวัด หล่อนส่งข้อความผ่านมือถือ ถามเขาว่า ถึงบ้านแล้วหรือยัง เหนื่อยไหม  เขาคุยโทรศัพท์ทางไกลกับหล่อนก่อนนอน   
 หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง หล่อนบอกตัดสัมพันธ์ดีดีกับเขา     
 
                 เขาไม่รู้ว่าหล่อนเศร้าหรือเปล่า
 
                 แต่เขาร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังกับการที่จะรู้สึกว่า จะไม่มีหล่อนอีกต่อไปในชีวิต…….
          --    ---         ---         ---           --- - ----
 
                
  คืนหนึ่งที่เขากำลังขะมักเขม้นอ่านตำราฝรั่ง  หล่อนส่งข้อความผ่านมือถือ
  บอกว่า  ถ้าหล่อนทำอะไรผิด ที่เป็นการทำร้ายความรู้สึก  หล่อนขอโทษ  ……
 เขาอ่านแล้วรู้ทันทีว่า เป็นเขาแน่ที่ส่งข้อความผิดเบอร์ไปหาหล่อน
  แล้วหล่อนสวมรอยตอบกลับ   แต่ภาษาอังกฤษของหล่อนดีมาก  จนเขายิ้ม  
 และตอบกลับ         หลังจากคืนนั้น     เขาและหล่อนก็คุยผ่านเม็จเซ็จตั้งแต่เช้ากระทั่งเข้านอน
 
                    เขาไม่สนใจนักว่าหล่อนเป็นใคร  แต่เขาสนใจตรงความรู้สึกนึกคิดที่หล่อนส่งมาเป็นภาษาอังกฤษ   ความรู้สึกของหล่อนงดงามตั้งแต่ข้อความแรกๆที่หล่อนส่งหาเขา 
 เขาเริ่มสนุกที่จะคุยกับหล่อน  อยากจะรู้สิ่งที่หล่อนคิด สิ่งที่หล่อนรู้สึก 
 มากกว่าจะรู้จักตัวตนจริงๆ
 
 
                    เขารู้สึกว่าได้เพื่อนคุยที่ถูกคอ  เขาเลิกคุยกับคนอื่นๆ
 เขาเฝ้ารอคุยกับหล่อนคนเดียว เขารู้สึกว่าเขากลายเป็นคนซื่อสัตย์กับคนรัก
 เมื่อเขาคุยกับหล่อน  เขาไม่เหงาจนต้องออกไปขับรถแข่ง  ไม่ต้องออกไปเที่ยว 
 ไม่สนใจใครๆอย่างที่เขาเคยเป็น…เขามีหล่อนอยู่ในความรู้สึก  ให้เขาได้พูด
 ได้บอกทุกความรู้สึกที่เขามี..หล่อนคอยรับฟังเขา  คอยคุยเป็นเพื่อนเขา…
 .เขามีหล่อนอยู่ในความฝัน                    
 
 
                   เขาอาจแค่เคยรู้สึกอิจฉาเล็กๆที่หล่อนมีคนรัก  
 แต่เขามีความสุขที่หล่อนกล้าบอกเขาตรงๆในหลายเรื่อง  เขาดีใจที่หล่อนวางใจ
  เชื่อใจเขา เชื่อสิ่งที่เขาบอก  เพราะเขาเองก็มีคนรัก ที่เขารักมากเช่นเดียวกัน
 
                  เขาและหล่อนต่างก็มีคนรัก ที่ต่างก็บอกว่า รักคนรักของตัวเองมาก
 
                  แต่เขาและหล่อนก็ยังติดต่อกัน…ด้วยความรู้สึกที่ต่างก็บอกว่า
  มันคือความรู้สึกพิเศษ
 
                  หล่อนเป็นความรู้สึกพิเศษของเขา        เขาเป็นความรู้สึกพิเศษของหล่อน
 
                   คนสองคนที่ต่างให้ความรู้สึกพิเศษต่อกัน  โดยที่ไม่เคยเห็นหน้ากัน
 
                        เขาเป็นฝ่ายที่เขียนจดหมายฉบับแรกถึงหล่อน
   
        
 
 .........................................................................................................
 
 
                     
 เขาโทรหาหล่อนครั้งแรก  หล่อนรับสายด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ
  เขาไม่แน่ใจกว่า ว่าใช่หล่อนจริงๆหรือเปล่า  น้ำเสียงของหล่อนเป็นเด็กๆ  เขาบอกว่า
  เขาไม่เคยคบเด็ก เขาไม่ชอบเด็กๆ   หล่อนบอกว่า ขอให้ไม่ชอบไปตลอดเถอะ
  แต่เขาก็คุยกับหล่อนเกือบสองชั่วโมง จนแบตเตอรี่มือถือหมด
 
                     เขารู้สึกผิดหวัง  ที่หล่อนอายุยี่สิบเศษๆ  เขาอยากได้ใครสักคนที่อายุมากกว่านี้อีกนิด  เขารู้สึกเหมือนไม่อยากติดต่อหล่อนอีก   แต่หล่อนก็ยังสม่ำเสมอในการส่งเม็สเซ็จหาเขา  หล่อนยังคงส่งมากุ๊ดไนท์เขาก่อนนอน 
  หล่อนห่วงใยความรู้สึกเขา ว่าเขาจะรอ และเขาต้องน้อยใจถ้าหล่อนหายไปเฉยๆ
 
       “เอย ง่วงมาก ส่งเม็สเซ็จไม่ไหว เลยโทรมาหาแทน ทำอะไรอยู่ล่ะคะ”
 
        “พี่รอเอย..”
 
        “เอย ขอโทษ..เอยเหนื่อยมาก งีบหลับไปแล้ว ตื่นมาตกใจรู้ว่าพี่ต้องรอเอย
 รีบโทรมา อย่าโกรธเอยนะ ”
 
        “พี่ขอบคุณเอยมากนะที่โทรมา เอยหลับเถอะ..พี่จะทำงานต่อ แล้วพี่จะจดหมายไปหา”
 
        
               เขายิ้มออกเสมอ เมื่อรู้สึกว่าหล่อนแคร์ความรู้สึกเขา
 ในหนึ่งวัน ถ้าใครคนใดคนหนึ่งหายไปเฉยๆ  ต้องจดหมายชี้แจงกันยาวๆ
  เพราะอีกคนจะงอน และน้อยใจ…ส่วนใหญ่เขาเองที่มักน้อยใจง่ายๆ
  แต่แทบไม่มีสักวันที่ใครจะหายไปเฉยๆ
 
 
              หล่อนเม็สเซ็จมากุ๊ดมอนิ่งเขาทุกเช้า  พอ6โมงตรงมือถือเขาจะดัง หล่อนส่งเม็สเซ็จหาเขาตรงเวลาทุกวัน   วันไหนที่ผิดเวลาไปเล็กน้อย เขาเริ่มกังวลว่าหล่อนเป็นอะไรไปหรือเปล่า     แล้วเขาก็จะคิดไปสารพัด  ถ้าหล่อนไม่รีบส่งเม็สเซ็จมา  เขาจะไม่สบายใจ
 พาลให้ทำอะไรไม่ได้เลย   เขาคิดว่า  เม็สเซ็จของหล่อนช่างมีอิทธิพลกับวันเวลาในการใช้ชีวิตของเขา    เม็สเซ็จของหล่อนเหมือนอาหารที่เขาขาดไม่ได้  ขาดไปวันไหน 
 หัวใจเขาห่อเหี่ยวแห้งหาย.
 
 .เขามีความสุขกับการอ่านเม็สเซ็จที่หล่อนส่งมา
  เหมือนเขาสามารถคุยกับหล่อนได้ทุกเวลาที่เขาอยากคุย ด้วยการส่งเม็สเซ็จ 
                 
                  ทุกความรู้สึกที่เขารู้สึก เขาจะบอกหล่อน  เศร้า เหงา เหนื่อย สุข ทุกข์  เขาจะเขียนบอกหล่อนผ่านเม็สเซ็จมือถือ  หล่อนเป็นเหมือนใครคนหนึ่งที่รับรู้ทุกสิ่งเกี่ยวกับเขา ทุกอย่างที่เขารู้สึกในทุกๆวัน  หล่อนจะคอยปลอบโยน  คอยให้กำลังใจ  คอยห่วงใย คอยรับรู้ทุกความรู้สึกของเขา    หล่อนอ่อนโยนในภาษาพูด ภาษาเขียนที่หล่อนสื่อออกมา  เขาอ่านแล้วรู้สึกได้ ว่าทุกข้อความที่หล่อนส่งถึงเขา  เป็นทุกข้อความที่มาจากความรู้สึกจริงใจ 
 
                 มือถือระบบ 1800 ดิจิตอล   ทำให้เขาและหล่อนรู้จักกัน  และทำให้เขาค้นพบผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด
 
                  “เอยไม่อยากให้พี่รู้สึกว่าเอยทิ้งพี่..เอยอยากให้พี่รู้สึกจริงๆว่าเอยอยู่ใกล้ๆพี่เสมอ”
 
                  “เอย จะไปไหน”
 
             ทุกครั้งที่หล่อนไม่อยู่ในกรุงเทพ หล่อนจะบอกเขา จะเขียนจดหมายถึงเขา จะทำทุกอย่างเท่าทีหล่อนทำได้ เพื่อไม่ให้เขารู้สึกว่า หล่อนทิ้งเขาไว้ลำพัง  เพราะหล่อนรู้ว่าเขาอยู่คนเดียว  และแต่ละวันเขาก็เฝ้ารอที่จะได้คุยกับหล่อนเมื่อหล่อนมีเวลาว่าง        เขาเก็บตัวเองมากเกินไปกับการรู้จักคนอื่น กับการอยู่กับคนอื่น  เขาอยู่กับความฝัน และหล่อน
…………………………………