ในความเจ็บปวด มีความคิดถึง

เนื้อเรื่อง

เขาเดินเอามือซุกกระเป๋ากางเกง เส้นผมพลิ้วไหวเปียกชื้น เม็ดฝนโปรยปรายเป็นสายสวยท่ามกลางแสงไฟริมถนน ใครบางคนแอบยืนหลบมุมตรงร้านค้า และหลายคนจ้องมองมายังเขา ท่าทีเหมือนหนุ่มน้อย ทรงผมแบบผู้ชาย จมูกแหลม กับท่าทางเศร้าสร้อยของเขาหรอก ที่ทำให้สาวน้อยในชุดนักศึกษาบางคน ช้อนตาขึ้นสบ มีแววหวานอ่อนเชื่อม ทอดสะพานให้เขาเข้าหา.....

            อย่าทำอย่างนี้เลย ไม่ดีหรอกรู้ไหม อย่าทำอีกเลยนะ สาวน้อย
เขายิ้มอยู่ในความรู้สึกเงียบๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน วันวานที่เพิ่งผ่านมา เขาอาจกระหยิ่มยิ้มย่อง ทะนงในตนเองเสียนัก หากไม่ใช่วันนี้ วันที่ฝนพรำสาย และเขาเดินอาบฝนในท่าทีสร้อยๆของหนุ่มน้อยเท่านั้น

" พัทเหมือนผู้ชาย "เธอเคยบอกอย่างนี้

"ไม่หรอก เหมือนตัวเองมากกว่า" 

" เป็นเหมือนพัท ก็ดีนะ-มีคนรักเยอะแยะ "

 " พัทอยากเป็นเหมือนฝ้ายมากกว่า รู้ไหม พัทชอบผู้หญิงอย่างฝ้ายนะ นุ่มนวล อ่อนหวาน เสียดายที่ไม่ได้เกิดเป็นผู้ชาย"

            " ทำไมล่ะ"
"จะได้แต่งงานกับฝ้าย ไง"
 "โถ...ไม่มีใครคิดอย่างพัทหรอก ฝ้ายแสนจะไม่เอาไหน"
           "เมื่อไหร่เราจะแต่งงานกันล่ะ ฝ้าย"

" ทำเหมือนจะแต่งกันได้ " เธอ ยิ้ม เอื้อมมือมาปัดเส้นผมตรงขมับให้


               เขาแวะเข้าร้านกาแฟเล็กๆริมถนน คืนนี้ค่อนข้างจะเงียบผู้คน โต๊ะประจำที่เคยนั่งกลับไม่ว่าง ช่างเถอะ-อยากกินกาแฟร้อนๆถ้วยเดียวเท่านั้น เขาคิด--เลือกได้โต๊ะที่มีดวงไฟไม่สว่างจ้า และเป็นทางผ่านของผู้คน ทั้งที่ไม่ชอบ แต่ก็นั่ง......

            " เป็นคนชอบความมืด " เคยบอกเขาขึ้นลอยๆ ในคืนหนึ่ง 
              "มันทำให้อารมณ์ดี ใช่ไหม "

"อาจจะใช่ " เขายักไหล่ แบบเคยชิน
"ความมืดบางอย่างมันน่ากลัวนะ "
"นั่นก็ใช่อีก อาจจะเหมือนกับความสว่างนั่นแหละ สว่างเกินไป มองเห็นตัวเองชัดเกินไป บางทีคนเราก็ไม่ต้องการอย่างนั้นนะ "


               กลิ่นกาแฟหอมกรุ่น เขาใช้ช้อนคนเบาๆ ฝนยังตกจั้กๆ นึกถึงคนเคยนั่งกินกาแฟด้วยกันที่นี่ ผู้ชายชื่อธร ผู้ชายเพียงคนเดียวที่มานั่งกินกาแฟด้วยกันบ่อยๆ พูดคุยได้สารพัดเรื่อง เขาอายุมากกว่าหนึ่งรอบเต็มๆ แต่พูดคุยเหมือนเป็นเพื่อน จะเพราะเขาเป็นเกย์หรือเปล่าก็ไม่รู้ ถึงทำให้เขาไม่ถือสาอะไรมากนัก

               เขาคงชอบความนุ่มนวล ความใจดีของคน ถึงเคยมีบางครั้งที่เหมือนรู้สึกว่าชอบผู้ชายชื่อธรคนนี้....อยู่ใกล้ๆแล้วอบอุ่น 
             "รู้ไหม พี่อยากแต่งงานกับถนนสายนี้จัง " ธรบอก ดวงตามีแววฝัน เขาชอบดวงตาของธรมีประกายและชีวิต
            "มันอบอุ่นนะ-พัทว่าไหม อยากจะนอนกอด "
             " ลองดูสักคืนสิ "
              " ก็คงเป็นบ้านะ ใครๆคงหาว่าบ้า "    ธรพ่นควันบุหรี่ได้นิ่มชวนมอง
              "ถ้ารถจะเหยียบ ก็คงไม่มีความผิดด้วย "
               " เออ มันเศร้านะ " เขาทำหน้าเศร้า คล้อยตามคำพูดขณะยกถ้อยกาแฟขึ้นจิบ 
              " ฮื่อ พัทคิดอย่างพี่ไหม ว่าต้นไม้มันเหมือนคน สังเกตสิ ในหนังเวลาคนร้องไห้ ชอบวิ่งไปซบต้นไม้ มันปลอบเราได้ ใบไม้นี่เหมือนมือคนไง "
             " จริงด้วย คงเพราะต้นไม้ก็มีชีวิต ทำให้สื่อความรู้สึกกันได้ คนเราเวลาเศร้าอยากมีสิ่งแข็งแรงมาสัมผัส "
            " มีใครเคยบอกพัทไหม ว่าพัทเหมือนผู้ชาย " จู่ๆธรก็ถามคำถามนี้
               "ก็มีบ้าง "

ธรยิ้ม เราลุกเดินไปด้วยกัน อากาศค่อนข้างหนาว พัทจับมือเขาไว้เพียงเบาๆ มือเขาอุ่นและเมื่อธรยกมืออีกข้างขึ้นลูบหัวพัท ความอบอุ่นก็แล่นวูบเข้ามาในใจ
          "ไม่ชอบอากาศแบบนี้เลย รู้สึกเหงา;"
             "พัทก็ไม่ชอบ แม้ฟ้าจะสวย" 

             

ฝ้าย...เขาคิดถึงฝ้ายเหลือเกินในยามนี้ ทั้งที่พยายามตัดใจ แต่หัวใจของเขาก็ปวดร้าว เหมือนมีเข็มเป็นพันเป็นล้านเล่มมาทิ่มแทง....ฝ้ายทำทุกอย่างเพื่อจะไปจากพัท ฝ้ายเลือกที่จะทำร้ายเขาทุกวิธีอย่างเหมือนไม่เคยรักกันมาก่อน ฝ้ายบอกทุกคนหรือว่า ถ้าเป็นโทรศัพท์จากเขา ฝ้ายไม่รับ...เบอร์มือถือของฝ้าย ฝ้ายยังให้ใครไม่รู้มาโกหกว่าไม่ใช่ ทั้งที่เขาเรียกเบอร์จากเมมโมรี่ ไม่ใช่กดเบอร์แล้วโทร..

              ผู้คนมากมายขวักไขว่ เดินสวนกันไปมา เขาอยากมีใครสักคนที่เดินไปด้วยกันในเวลานี้ แต่เขาจะหาได้จากที่ไหน การจะมีใครสักคนไม่ใช่หาได้ง่ายๆ ไม่ใช่นึกอยากจะมีก็มี ทุกอย่าง-ทุกการเริ่มต้น กับใครสักคนต้องใช้เวลาเนิ่นนาน--กว่าจะปรับตัว กว่าเรียนรู้ซึ่งกันและกัน กว่าจะรู้จัก-รู้ใจ


              ฝ้าย จะรู้บ้างไหมหนอ ว่าเขาทรมานแค่ไหน กับการบอกเลิกของฝ้าย เขาคิดหาวิธีหลากหลาย วิธีที่ไม่ทำให้พ่อแม่พี่น้องหรือใครๆเจ็บปวด---เขาอยากตาย--ไม่อยากอยู่อีกแล้ว ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม เพื่อใคร หัวใจเขาแตกสลายไปแล้ว.......

             เขาหมดสิ้นความทะนง ไม่เหลือสักอย่าง ความฝัน ความหวัง จบสิ้นไปพร้อมกับถ้อยคำบอกเลิกของฝ้าย วินาทีนั้น เขาทั้งแค้น ทั้งเจ็บ ไม่รู้จะไปทางไหน ไม่เข้าใจเลยว่าทำไม การบอกเลิกกับใครสักคนถึงทำได้ง่ายดาย---ทั้งที่สามสี่วันก่อน เธอยังบอกว่า

              " ฝ้ายรักพัทมากที่สุด อยากให้จำไว้ "


               จำไว้เพื่ออะไร เพื่อที่จะคิดขึ้นมาแล้วเจ็บทรมานอย่างนั้นหรือ -รักมากที่สุด- แล้วได้อะไร รักมากที่สุด แล้วบอกเลิกทำไม -ถ้ารักมากที่สุด- จะทำกับเขาอย่างนี้หรือ-ปล่อยให้เขาตายทั้งเป็น --บอกไม่รักเสียยังดีกว่าแล้วก็บอกเลิก--ไม่ใช่บอก-รักมากที่สุด-แล้วมาบอกเลิก-

               เขาอาจเป็นคนเอาแต่ใจ แต่ความเอาแต่ใจนั้น เขาก็รักเธอที่สุด ในหัวใจเขาไม่มีใครอื่นอีกเลย ไม่เคยมองใคร ไม่เคยฝันหาใคร-ทุกความรู้สึกมีแต่เธอคนเดียว-----

              ฝ้ายรู้ไหม เขาขับรถอย่างไม่รู้จุดหมาย เปิดเพลงดังๆ พยายามส่งเสียงร้องตาม แต่ทุกครั้ง น้ำตาเขาก็รินออกมาจนมองไม่เห็นถนน ปวดหนึบอยู่ภายใน อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรให้ความเจ็บบันเทาเบาบาง พยายามคิดว่า เรามีวาสนากันแค่นี้ แต่เขาก็ทำไม่ได้ ในหัวสมอง-ยังวิ่งวนจดจำทุกถ้อยคำที่เธอเคยพูด ทุกท่าทีที่เธอแสดงออกถึงความรักที่มีต่อเขา ทุกข้อความ ทุกตัวอักษรที่เธอเขียนถึงใส่สมุดบันทึกเป็นเล่มๆ แล้วนำมาให้เขาอ่าน- - - - -

           เธอรักเขามาก -มากจนเขาไม่เคยคิดว่า ยามหมดรัก เธอจะไม่เหลือเยื่อใยถึงปานนี้ -เขาไม่เชื่อ-ไม่เชื่อในทุกสิ่งที่เกิดขึ้น-หลับตาลงครั้งใดก็ทำใจให้เชื่อว่าเธอไม่รักเขาแล้วจริงๆไม่ได้



           ทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมา--อย่างแรกที่คิดถึง คิดถึงเธอ..... แล้วความรู้สึกก็คว้าง หาที่ยึดไม่ได้-รานไปหมดทั้งใจ ไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากทำอะไรสักอย่าง อยากไปจากชีวิตหลุดพ้นสภาพทรมานอย่างนี้



           ยังจำได้ไหม เมื่อเราเจอกันครั้งแรก เขาไม่เคยคิดจะชอบเธอ เธอที่ช่างพูด มีชีวิตไปวันๆ ไม่มีจุดหมาย เลิกงานตอนเย็นเธอก็ไปเดินเล่นในห้างสรรพสินค้า 3-4 ทุ่มถึงนั่งรถกลับบ้าน เธอบอก ไม่อยากกลับบ้าน เบื่อทุกอย่างที่บ้าน ท่าทางเธอน่าสงสาร ดูเหงา-และไม่มีใครจริงๆ

              เขาขับรถไปรับส่งเธอ เพราะอยากให้เธอมีใครสักคนเป็นเพื่อนไปไหนๆด้วย เธอจะได้ไม่ดูหม่นหมอง ทุกครั้งที่เจอ ที่เห็น ที่ได้ยินเธอพูดๆๆ เล่าเรื่องทางบ้าน ที่ทำเธอไม่มีความสุข แล้ว ทำให้เขาใจอ่อน

             เธอบอก เห็นครั้งแรกไม่เชื่อ และแปลกใจว่าทำไมเขาถึงมารับ นานวันเข้าก็กลายเป็นสิ่งที่รอคอย ที่ต่างคนต่างรอให้ถึงเวลาเลิกงานเพื่อที่จะได้พบกัน และต่างก็รู้ว่ามีกันและกันอยู่ในชีวิต ความรู้สึกที่ว่า ใครรักใครก่อน ต่างคนก็บอกไม่ได้ อาจจะรู้สึกพร้อมๆกัน สามเดือนแรกไม่เคยทะเลาะกัน จนเธอบอกว่า เราไม่เคยทะเลาะกันเลยนะ หวังว่าจะเป็นอย่างนี้ไปตลอด



             จนวันหนึ่ง เมื่อเธอรู้ว่า เขายังมีใครอีกคนอยู่ด้วยที่บ้าน นับจากวันนั้นเป็นต้นมา ก็เริ่มมีเรื่องระแวงแคลงใจ--ประชด-และเธอก็พร่ำบอกว่า เธอเจ็บ ทั้งที่พยายามจะรับสภาพตัวเอง แต่เธอก็ทำใจรับไม่ได้ เธอบอกว่า พัทให้ฝ้ายได้ไม่เต็มร้อย

           
"   ความฝันของฝ้าย สลายไปหมดแล้ว"    ฝ้ายซุกหน้ากับไหล่เขาร้องไห้มากมายในคืนที่อยู่ด้วยกันที่บ้านต่างจังหวัดของเธอ

               เขาไม่รู้จะบอกเธอยังไง แม้ว่าจะมีใครอยู่ด้วยที่บ้าน แต่เคยได้ยินถ้อยคำนี้ไหม คนที่เคยรักกันและอยู่ด้วยกันนานๆ ความรู้สึกรักจะหมดไป มีแต่ความเป็นเพื่อน ความเฉยชา กับความรับผิดชอบที่ต้องอยู่--ถ้าจะมีอยู่บ้าง ก็เป็นความผูกพันที่อยู่กันมานาน------หัวใจทั้งหมดของเขา อยู่กับฝ้าย

               เมื่อโทรศัพท์ที่บ้านน้า ที่เธออยู่ด้วยถูกตัดสาย เธอก็หาวิธีที่จะติดต่อกับเขา ด้วยการซื้อมือถือ แล้วโทรหาเขาอย่างไม่สนใจว่าจะคุยนานแค่ไหน เมื่อเขาเตือนว่าคุยนานเสียดายค่าโทร เธอก็น้อยใจทุกครั้ง ว่าเห็นความสำคัญของค่าโทรมากกว่าค่าความคิดถึงของเธอ

              เมื่อเธอเหงา เธอก็โทรหา โทรไม่ติดไม่มีสัญญาณ เธอก็โกรธ และบางครั้งเขาไม่สะดวกจะคุยก็ทำให้เธอผิดหวัง สะสมความเจ็บร้าวไว้เรื่อยๆ จนเธอบอกว่า ทนไม่ได้อีกแล้ว ทนเจ็บปวดแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ยามที่เธอต้องการใครสักคน เขาก็ไม่สามารถจะอยู่กับเธอได้ ทำอะไรก็ไม่เต็มที่ เพราะเขายังมีคนอื่นอยู่ที่บ้าน 

               " ฝ้ายจ๋า พัทเข้าใจความรู้สึกฝ้าย ไม่ใช่ว่าในยามนั้นพัทไม่ทรมาน พัททรมานกว่าฝ้าย อยู่กับคนที่ไม่รักอีกแล้ว ไม่อยู่ก็ไม่ได้ เจ็บปวดกว่าฝ้ายหลายเท่านัก คนที่เรารักไม่สามารถไปอยู่ด้วยได้ อธิบายอย่างไรเท่าไหร่ฝ้ายก็ไม่เข้าใจ ว่าเพราะพัทต้องมีฝ้ายอยู่ ในหัวใจพัทมีความรักของฝ้ายอยู่ -พัทถึงมีชีวิติอยู่ได้....."

             เธอบอกว่า เลิกกับเขา ไม่ใช่เพราะไปมีใคร แต่เธอเหนื่อยและเจ็บมากเหลือเกิน กับสภาพที่แวดล้อมอยู่ในชีวิตเขา เธอไม่ทนอีกแล้ว แต่เธอก็พยายามทำให้เขาเห็น ให้เขาได้ยิน ว่าเธอมีคนอื่น ที่โทรหาอยู่ตลอด และในเวลานั้น เขาก็เจ็บกับความเป็นเธอ จนสามารถจะทำอะไรก็ได้-อย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง

          เธอไม่รู้หรอกว่า เขานอนร้องไห้ทั้งคืน พลังจากไหนไม่รู้ ทำให้ลุกขึ้นอาบน้ำตั้งแต่ตี5 ขับรถวนไปมา สุดท้ายก็ไปจอดหน้าบ้านเอยตอน 6 โมง ด้วยความคิดถึง ด้วยอารมณ์สารพัด ยิ่งเห็นความเฉยชาเมื่อแรกเจอหน้า ยิ่งทำให้เจ็บลึก แค้นหนัก พูดถ้อยคำอย่างให้เธอเจ็บบ้าง ไม่เคยคิดว่านั่น- จะเป็นการเร่งเวลาให้เธอตัดสินใจไปจากเขา
               เขาเคยรู้สึกว่า แม้เขาอาจเคยทำผิด แต่ไม่เคยคิดว่าจะผิดมากมายจนเธอหมดรัก และมาบอกเลิกกับเขาได้

             ทั้งที่เมื่อก่อน เธอบอกเสมอว่             "แค่คิดว่าจะไม่มีพัท ฝ้ายก็เจ็บปวดเหลือเกิน "
 
แล้วสิ่งที่เธอทำกับเขาวันนี้ เธอไม่เจ็บปวดแล้วใช่ไหม เขาคนเดียวที่เจ็บ จนอยากตายไปให้พ้นๆ

              ทุกถ้อยคำของเธอ บั่นทอนทุกอย่างในชีวิต 

            "ฝ้ายขอเวลาหนึ่งเดือน เพื่อจะรู้ใจตัวเองว่าต้องการอะไร "
              "ตอนนี้ไม่รู้แล้วว่า รู้สึกอย่างไรกับพัท ขอเวลาหนึ่งเดือน ให้ฝ้ายรู้ตัวเอง ที่ผ่านมา ไม่ใช่ไม่รู้ ฝ้ายรักพัทมากที่สุด-----แต่ทุกอย่างระหว่างเรา ล้วนทำให้ฝ้ายเจ็บ จนชา-- จนไม่อาจทนอะไรได้อีกแล้ว ถ้าในเดือนหนึ่งฝ้ายรู้สึกว่า ขาดพัทไม่ได้ ฝ้ายจะโทรหา--แต่ถ้าฝ้ายไม่โทรหา ก็ให้พัทคิดเสียว่าฝ้ายเป็นคนไม่ดี ในเดือนหนึ่งที่ฝ้ายขอ--ฝ้ายไม่ต้องการพบ หรือได้ยินเสียงพัท ไม่ใช่ฝ้ายจะไปลองคบกับใครนะ เพราะถึงฝ้ายมีพัท ถ้าฝ้ายจะคบกับคนอื่น ฝ้ายก็ทำได้--แต่ตอนนี้ฝ้ายอยากอยู่คนเดียว "
               เธอ รู้ไหม คำพูดราบเรียบ ไม่รู้สึกยี่หระใดๆของเธอ ทำให้รู้สึกว่า เธอต้องการจะไป แต่ยังอาวรณ์ความสัมพันธ์เก่าๆ--

               คนที่ยังรักกัน เดือนหนึ่งไม่ได้พบ ไม่ได้คุย เงียบหายเหมือนตายจาก คนที่ไม่รักกันแล้วเท่านั้นถึงจะทนได้ ทำได้ -------
               ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ เมื่อเขาโทรหา เธอก็ส่งเสียงอย่างไม่สบอารมณ์
               "ฝ้ายขอแล้ว โทรมาทำไม ไหนรับปากว่าจะไม่โทรมา ฝ้ายงานยุ่ง ไม่อยากคุยด้วย "
               "พัทคิดถึง คุยกับพัทนิดหนึ่งไม่ได้หรือ ฝ้ายจะงานยุ่งตลอดชีวิตหรือไง "
               "ใช่-- "
               "ฝ้าย -ฝ้ายทำอย่างนี้เพื่ออะไร เพื่อให้พัทเจ็บมากๆ เพื่อแก้แค้นในวันที่ผ่านมา ที่ฝ้ายเคยเจ็บงั้นหรือ ฝ้ายไม่รู้สึกหรือว่า พัทคิดถึงฝ้ายมาก ทนไม่ได้ที่จะไม่โทรหาฝ้าย ไม่ได้พบฝ้าย เพราะพัทรักฝ้าย แต่ฝ้ายทำได้ ทนได้ เพราะฝ้ายไม่รักพัทแล้วใช่ไหม "

               เงียบ--------
                "ฝ้าย ฟังอยู่หรือเปล่า"
       "ฟัง "

             " ฝ้ายไม่รักพัทแล้วใช่ไหม อยากเลิกกับพัทใช่ไหม "
               "พัทคิดเอาเองบ้างได้ไหม ไม่รู้จักคิดเองบ้างเลยหรือ ไม่อยากคุยด้วยแล้วนะ "
              "บอกมาคำเดียว อยากเลิกกับพัทใช่ไหม "
               "ใช่ --"; ห้วน-สั้น ไม่เหลือเยื่อใยอะไรอีก


               ใครกันหนอ--บอกว่าเราแค่แยกกันสักพัก เราไม่เลิกกันหรอก ฝ้ายไม่เลิกกับพัท ตอนนี้แค่เราไม่เข้าใจกันเท่านั้น--ฝ้ายไม่มีคนอื่น ฝ้ายเป็นห่วงพัท--ฝ้ายรักพัทมากที่สุด--ในบรรดาทุกคนที่ฝ้ายเคยรัก--


           ทุกๆอย่างที่ผ่านมา เขารู้ ว่าเขาผิด แต่คงไม่ผิดไปมากกว่า การถามคำถามนี้กับเธอ ผิดและโง่เหลือเกิน ที่ยังเฝ้าโทรถามอยู่ได้ทุกวัน--ว่ายังรักเขาหรือเปล่า--ยังอยากอยู่กับเขาไหม--ทั้งที่รู้อยู่ว่า คนคนหนึ่งแม้เคยบอกว่า รักเรามากที่สุดในชีวิต แต่เมื่อไม่รัก ทุกอย่างก็เท่ากับศูนย์ ไม่มีความสำคัญอีกต่อไป ไม่ต้องรักษาน้ำคำ-ไม่ต้องรักษาน้ำใจ-ไม่ต้องเกรงว่าคนฟังคำตอบ หัวใจจะแหลกสลายไปแค่ไหน ไม่ต้องห่วงกังวลว่า เขาจะเป็นจะตายไปในทันที--

            โง่จริง-ที่ช่างไม่รู้อะไรเลย....

              โง่ ที่ยังหวังว่า ทุกอย่างจะกลับคืนมาดังเดิม

              โง่ ที่ไม่รู้ว่า-หัวใจคนเปลี่ยนแปลงง่ายดายแค่สายลมพัดผ่าน--

              โง่--ที่ช่างไม่เปลี่ยนแปลงตัวเองเสียบ้าง รักใครก็ปักใจรักคนเดียว ไม่ลืมหู ลืมตามองสิ่งอื่น--ไม่เตรียมตัวเตรียมใจ--

              ช่างไม่รู้เลยหรือว่า --

               คนที่ยึดมั่นในความรัก --ตายไปหมดแล้ว