คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [OS] DJ - I'll be waiting for you.
กรุ้ง กริ้ง ~
“รับอะไรดีครับ ?”ใบหน้าหวานยิ้มให้ลูกค้า
“ลาเต้สองครับ”
“สักครู่นะครับ”รอยยิ้มหวานถูกระบายขึ้นอีกครั้งก่อนจะหันมาทางเค้าท์เตอร์ด้านหลังเพื่อทำตามออร์เดอร์
ยูยองแจ เด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มหวานใส ดวงตาเรียวสวยที่ใครมองก็คงต้องลมหายใจกระตุก ริมฝีปากสวยอวบอิ่มยิ่งถ้าได้ลิ้มรสสักครั้งก็คงละลายตายเป็นแน่ จมูกรั้นที่ดูเอาแต่ใจ ใบหน้าขาวใสชวนมอง เป็นที่ต้องใจทั้งชายทั้งหญิง
ร่างบางในชุดยูนิฟอร์มของคอฟฟี่ช๊อปที่ค่อนข้างขึ้นชื่อในย่านนี้ กำลังง่วงอยู่กับการทำตามออร์เดอร์ที่ได้รับหน้าเค้าท์เตอร์บริการ ยองแจทำงานเฉพาะช่วงเสาร์อาทิตย์ที่ไม่มีเรียน และช่วงเย็นหลังจากเลิกเรียนเท่านั้น
เขาชอบที่จะอยู่แบบนี้ ทำตัวยุ่งๆ ทำงานตลอด มีเรียนหนัก ทั้งที่เรียนจบมาแล้ว ก็ยังจะเรียนต่อโท พยายามทำตัวไม่ให้ว่าง ใช้ชีวิตแบบนักศึกษา ไม่ยอมทำงานประจำ ขอให้วันๆ นึงให้คิดถึงแค่เรื่องเรียน ทำงาน อ่านหนังสือ และคิดถึงใครบางคน... ในบางครั้งที่เลี่ยงไม่ได้
“ยองแจฉันมาเปลี่ยนเวร”ร่างเล็กของอีกคนเดินเข้ามาทั้งที่กำลังผูกผ้ากันเปื้อนยังไม่เรียบร้อยดี
“พอดีเลย เดี๋ยวเสร็จละ”ยองแจบอกโดยที่ไม่มองอีกคนก่อนจะยื่นกาแฟให้ลูกค้าและคิดเงิน
“ขอบคุณครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ”ร่างบางโค้งให้จนลูกค้าเดินไปจากร้าน
“จุนฮงเสร็จรึยัง ?”ยองแจถามแล้วเก็บของยัดใส่กระเป๋า
“เสร็จแล้วฮะ ป่ะ!”จุนฮง เด็กผู้ชายตัวสูงกับผิวขาวๆ เป็นที่สะดุดใครคว้ามือเล็กของยองแจเดินออกมาทางหลังร้าน
“เดี๋ยววันนี้พาพี่ไปทำธุระแล้วผมเดินไปส่งนะ”ร่างสูงข้างๆ บอกแล้วยิ้มให้มือหนายังคงแกว่งไปตามหวังเดิน
“อือ ตามใจ”คนตัวเล็กบอกแล้วพยักหน้าน้อยๆ
จุนฮงเป็นเด็กที่ทำงานในร้านคอฟฟี่ช๊อปด้วยกันเข้าเวรในร้านพร้อมกัน พอหมดเวรค่ำจุนฮงมักจะขอตามมาแบบนี้ตลอด พักหลังๆ เจ้าตัวสูงมักจะทำตัวเกาะแกะร่างบางตลอด บ่อยครั้งที่แอบมองมาทางยองแจเสมอ...
ยองแจรู้ดีว่ารุ่นน้องคนนี้คิดอะไรกับเขา เด็กคนนี้แสดงออกมาอย่างชัดเจน แม้จะไม่เคยพูดออกมาเลยสักครั้ง ทุกการกระทำที่ปฏิบัติต่อเขาช่างชัดเจน จนตัวยองแจเองก็เคยคิดว่า เขาควรจะหยุดบางอย่างแล้วมองเด็กคนนี้บ้างดีมั้ย? พอเอาเข้าจริงๆ ยองแจไม่สามารถหยุดมันเลย....
“เอาอันนี้ชิ้นนึงครับ”นิ้วเรียวชี้ชีสเค้กที่ถูกตกแต่งอย่างน่ารักในตู้กระจกใส่ก่อนจะชี้มันบอกพนักงานในร้าน
“นายจะกินอะไรมั้ย? เดี๋ยวพี่เลี้ยง”หันไปถามเด็กตัวสูงข้างหลังที่ยืนหน้านิ่งอยู่ แต่อีกคนเพียงแค่ส่ายหน้าแทนคำตอบ
หลังจากเดินออกมาจากร้านเค้กทั้งคู่ก็เดินมาที่ริมแม่น้ำ ยองแจมักจะมาที่นี่เสมอเมื่อรู้สึกว่าตัวเอง ทนไม่ไหว... คิดถึงจนทนไม่ไหว...
ยองแจนั่งลงตรงริมฟุตบาทริมแม่น้ำก่อนมือเรียวค่อยๆ แกะกล่องเค้กออกและค่อยๆ ทานมัน พร้อมกับมองกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวตรงหน้า สายลมที่พัดมาเย็นๆ บรรยากาศริมแม่น้ำตอนกลางคืน ผู้คนไม่ได้พลุกพล่านนัก
รสชาติของชีสเค้กเจ้าประจำ ของโปรดของใครบางคน บรรยากาศของการพบกันครั้งสุดท้ายและคำสัญญาที่เอ่ยออกมา... คิดถึงเหลือเกิน แดฮยอน ... เมื่อไหร่จะกลับมา ...
ความเงียบปกคลุมไปทั่วมีเพียงเสียงของกระแสน้ำเท่านั้น จุนฮงนั่งมองการกระทำของอีกคนเงียบๆ หยดน้ำตาใสๆ ที่กำลังไหลอาบแก้ม เขาอยากจะเช็ดมันออก อยากปลอบให้อีกคนหยุดร้องไห้ หยุดคิดถึง ... แต่เขาไม่มีสิทธิที่จะทำมัน แค่คิดก็ผิดแล้ว... เขาไม่สามารถที่จะพูดอะไรได้ เหมือนอีกคนเข้าสู่มิติของตัวเองไปแล้ว เข้าสู่อดีตที่ยังคงคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นตอนนี้ จุนฮงคนนี้ ไม่มีตัวตนเลยสักนิด ...
จุนฮงมีสิทธิแค่นั่งข้างๆ เท่านั้น ... ได้แค่นั่งมอง ไม่มีทางที่จะเข้าใกล้มากกว่านั้น ...
“ฮึก .. แดฮยอน .. แดฮยอน ..”ปากหยักพึมพำผู้ที่ครอบครองพื้นที่ในใจเขามาตลอดทั้งน้ำตา มือเล็กสั่นระริกทั้งที่ยังคงถือกล่องชีสเค้กอยู่ ร่างทั้งร่างสั่นเทาเพราะอานุภาพของความเจ็บปวดจากการคิดถึงใครคนนั้นกำลังเกาะกุมหัวใจแน่น
ยองแจจะรู้บ้างรึป่าว... คนที่นั่งข้างๆ ตรงนี้ ก็เจ็บปวดเหมือนกัน ...
ยองแจปาดน้ำตาที่แก้ม เก็บกล่องชีสเค้กที่กินหมดแล้วทั้งน้ำตา ก่อนจะพูดเบาๆ ราวกับบอกใครสักคน ก่อนเรียกสติตัวกลับมาแล้วเดินออกมากจากตรงนั้น
... คิดถึงนะ ...
จุนฮงเดินมาส่งยองแจที่บ้าน ตลอดทางยองแจไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร เขารู้ดีที่ยองแจเป็นแบบนี้เพราะใคร เพราะอะไร ... แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะทำใจยอมรับว่า ยองแจไม่มีวันลืม และเขาเองไม่มีวันจะเข้าไปอยู่ในใจของยองแจได้ ...
“ขอบใจนะ กลับบ้านดีๆ ล่ะ”รอยยิ้มบางๆ ถูกส่งให้หลังจากประโยคบอกลาของค่ำคืนนี้ได้ถูกเอ่ยออกมา ร่างสูงเพียงแต่ยิ้มและพยักหน้าให้อย่างเคย ทุกครั้งที่เดินมาส่งแล้วคนตัวเล็กแวะที่นั่น เขาไม่พูดอะไรเลย
ยองแจเองก็รู้ดีจุนฮงเป็นแบบนี้เพราะอะไร เขาไม่คิดจะขอโทษหรือทำอะไรให้จุนฮงรู้สึกดีขึ้นมาได้ ในเมื่อจุนฮงก็รู้สาเหตุดี และเลือกจะทำเป็นไม่สนใจเอง ... แม้แต่ตัวเองยังทำให้ขึ้นไม่ได้เลย คงทำให้ใครดีขึ้นไม่ได้ด้วยเหมือนกัน แล้วก็... คงไม่สามารถแบ่งพื้นที่ในหัวใจให้ได้ด้วยเหมือนกัน ...
“อีกสามวัน...” ปากอิ่มพึมพำขณะมองที่ปฏิทินทั้งโต๊ะ แล้วเบนสายตาไปมองภาพถ่ายที่ตั้งอยู่ข้างๆ ปฏิทินบนโต๊ะข้างเตียง
ใบหน้าของคนในภาพระบายด้วยรอยยิ้มช่างเต็มไปด้วยความสุขในตอนนั้น ภาพที่เขากำลังหยอกล้อกันริมแม่น้ำ ในวันแรกที่เขาทั้งคู่บอกรักและเป็นแฟนกัน ภาพของใครคนนั้นกำลังกอดรั้งเอวของเขาอยู่ ทุกครั้งที่มองรอยยิ้มและน้ำตามักจะผุดออกมาพร้อมกับความทรงจำของวันนั้น ...
“เอาจริงหรอวะ ?”แดฮยอนเอ่ยถามเพื่อนรักอีกครั้ง ใบหน้าตเมไปด้วยความลังเล และแสนเป็นกังวล
“แล้วเมื่อไหร่มึงจะบอก ? จะรอให้สายเกินไปรึไงวะ ?”ยงกุกบอก สายตาทั้งคู่มองไปที่กลุ่มเพื่อนที่กำลังนั่งเล่นกับริมแม่น้ำ ยูยองแจ คิมฮิมชาน มุนจงออบ กำลังหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
“เออๆ เอาก็เอาวะ!!”แดฮยอนกำมือชูหมัดขึ้นเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง ยงกุกตบไหล่ให้กำลังใจเพื่อนรักไปทีนึง
ยองแจกับแดฮยอนเป็นเพื่อนตั้งแต่ม.ปลาย เพราะตอนนั้นที่แดฮยอนย้ายมาเรียนที่นี่ ไม่มีเพื่อนเลยสักคน มีแค่ยองแจที่เริ่มเข้ามาทักทาย และกลายเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกันกับยองแจ ยงกุก ฮิมชาน และจงออบ จนวันนึงที่ความมันเปลี่ยนและต้องเปิดเผย...
“ยองแจ...คุยด้วยหน่อยดิ”เจ้าของชื่อหันมองหาต้นเสียงที่ยืนอยู่ข้างหลัง การสนทนาในกลุ่มเพื่อนหยุดลง
“มีไร? มานี่มาๆ”ยองแจถามแล้วกวักมือเรียกให้อีกคนมานั่งข้างๆ ตัวเอง ยงกุกเพื่อนที่แสนจะรู้จักหน้าที่ส่งซิกเรียกฮิมชานและจงออบให้ออกมาจากตรงนั้น
“คือ.. แดกเค้กกันๆ แหะๆ”จู่ๆ ความเขินก็ผ่านแล่นเข้ามาดื้อ เลยต้องแก้ขัดด้วยชีสเค้กที่ซื้อมาจากร้านโปรด ที่ตอนแรกตั้งจะเอาไปทานที่บ้าน
“กวนตีนละ -_- จะพูดไม่พูด ไม่พูดไม่ให้แดกนะ”ทันทีที่อีกคนแกะกล่องเค้กเสร็จ มือเล็กฉวยมาถือซะเอง ก่อนจะเริ่มชิมเค้กในมือ
“เร็ววว จะบอกไม่บอก? ไม่บอกกูแดกหมดจริงๆ นะเอาสิ!”พูดจบก็ตักเค้กเข้าปากไปค่อนชิ้น ทำเอาอีกอ้าปากเหวอ
“บอกๆๆ แดกเยอะอ้วนนะมึง” มือหนารั้งมือที่กำลังถือเค้กของอีกคนไว้
“กูจะบอกว่า เป็นแฟนกับกูนะ...?”สายตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยตรงหน้าที่กำลังนิ่งอึ้ง ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อที่ข้างแก้ม
“ไอ้บ้า!!”เค้กส่วนที่เหลือที่มือถูกยัดเข้าปากคนตรงหน้า เขินจนไม่รู้จะทำยังไงดี...
“อะแค่กๆๆ ๆ ยัดมาทำวะ ป้อนดีๆ ก็ได้แม่ง”แดฮยอนบ่นทั้งที่ยังเคี้ยวเค้กเต็มปาก แล้วยกมือขึ้นมาเช็ดมุมปากที่เปื้อนเค้กอยู่ ยองแจเลยเบ้ปากใส่อย่างหมั่นไส้
“ตกลงเป็นแฟนกับกูมั้ย?”ใบหน้าคมเลื่อนเข้าใกล้แล้วถามซ้ำ คนตัวเล็กถึงกับผงะเล็กน้องด้วยความตกใจ
“ตอบไปแล้วไงเล่า!! เรื่องมากจริง บอกรักบอกชอบซักคำก็ไม่มีมาขอเป็นเลยเนี่ยนะ? จิ้!”ยองแจกอดอกทำหน้าเอือมๆ ใส่
“ตอบอะไร ? ไอ้บ้าอะนะ? นี่มึงตอบตกลงเป็นแฟนกูด้วยคำว่าไอ้บ้าเนี่ยนะ!? -*- ”แดฮยอนชักสีหน้า ขนาดตอนขอเป็นแฟนยังกวนตีนขนาดนี้ เขาชอบยูยองแจคนนี้ไปได้ยังไงเนี่ย - -‘’
“ทำไม หรือมึงไม่ยอมรับ ไม่เป็นแฟนกูแล้ว?” ใบหน้าสวยบึ้งตึงใส่อย่างงอนๆ แดฮยอนยกยิ้มกริ่มก่อนจะยกตัวคนตัวเล็กข้างๆ มาวางแหม่ะลงบนตักตัวเอง
“น่ารักขนาดนี้ไม่เป็นได้ไง”แขนทั้งสองข้างกอดรั้งเอวบางไว้ก่อนจะซุกหน้าลงมุดลำคอขาวอย่างนึกแกล้ง
“แหมมมม นี่กะจะโซเดมาคอมกันตรงนี้เลย?”ยงกุก ฮิมชานและจงออบที่มองทั้งคู่อยู่เดินเข้ามาเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเหมือนจะไปได้สวยอย่างที่คาดไว้
ยองแจยังคงนั่งบนตักของแดฮยอน ยงกุกและจงออบที่กำลังหัวเราะกับคำพูดหยอกล้อของเพื่อนๆ และฮิมชานที่เป็นช่างภาพไปทั่ว ช่วงเวลานั้น ความสุขและรอยยิ้มของทุกคน...
น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มเนียนอีกครั้ง มือขาวเช็ดมันลวกๆ จิตใจกำลังจ่มดิ่งกับวันคืนเก่าๆ อีกครั้ง...
ทุกอย่างยังคงฝังแน่นในความทรงจำมิตรภาพของเพื่อนๆ ในตอนนั้น และความรักของเขาทั้งคู่ ยองแจไม่เคยลืมทุกสิ่งทุกอย่างจนถึงวันที่ต้องจากกัน ...
“รีบเข้าบ้านนะ ฝันดี”มือหนายีหัวคนน่ารักตรงหน้าหลังจากบอกลากัน
“ฮื่อ กลับบ้านดีๆ ถึงแล้วโทรมานะ”มือเล็กมองเคืองๆ แล้วจับมือขี้แกล้งนั่นออกจากหัวตัวเองแล้วกุมมันไว้ ก่อนส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้า
“ยองแจ!!”เสียงเข้มตะโกนเรียกดังมาจากข้างหลังทำเอาทั้งคู่สะดุ้ง ชายวัยกลางคนท่าดุดันจ้องแดฮยอนเขม็ง สายตาดุเลื่อนต่ำลงมองที่กอบกุมกันไว้ ทำให้ต้องแยกจากกัน
“เด็กนี่เป็นใครกัน มาเกาะแกะอะไรลูก”แดฮยอนโค้งให้แม้จะถูกมองด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
“พ่อครับนี่แดฮยอน...”ยองแจบอกแล้ว แดฮยอนเอ่ยทักทายแม้ไม่กล้าจะสบตาเท่าไรนะ ใครจะรู้พ่อของยองแจจะดุขนาดนี้ ... มาทีไรเจอแต่แม่ที่ออกจะใจดี
“เข้าบ้าน”มือของผู้เป็นพ่อโอบไหล่ลูกชายให้เดินเข้าบ้านไป มือบางยกขึ้นโบกลาน้อยๆ แต่เมื่อพ่อเห็นกลับชักมือนั้นลง ...ร่างหนาถึงกับคอตก ความรักของเขาช่างยากลำบาก
จากวันนั้นพ่อของยองแจพยายามทำทุกอย่างทุกวิถีทางเพื่อให้คนทั้งคู่ขาดการติดต่อจากกัน แดฮยอนไม่สามารถจะเดินไปส่งยองแจถึงหน้าบ้านได้อย่างทุกวันหากวันไหนที่พ่อของยองแจไปรับไปส่งที่โรงเรียน โทรศัพท์ถูกยึด เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ต้องจบการศึกษา ทุกอย่างดูลำบาก และทรมาน
ความสุขเดียวที่สามารถทำได้คือการอยู่ในโรงเรียน เพราะที่นั่นไม่มีใครคอยกีดกันขัดขวาง ทุกเย็นทั้งจะแอบไปเจอกันที่ริมแม่น้ำและซื้อชีสเค้กของโปรดของแดฮยอนมานั่งทานด้วยกัน มองกระแสน้ำที่ไหลผ่านด้วยกัน ...
ในวันสอบวันสุดท้าย ทั้งคู่ออกมาพบกันเหมือนกับทุกครั้ง ยองแจที่กำลังจูงมือมากับแดฮยอนเพื่อไปซื้อเค้กที่ร้านเดิม ใบหน้าที่ยังมีรอยยิ้มระบายอยู่กลับต้องเลือนหาย ...
เป็นพ่อของยองแจอีกครั้ง ผิดจากครั้งก่อนๆ ที่เคยเจอคือความโกรธกำลังประทุอย่างเห็นได้ชัด
“ยองแจ!! พ่อบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้เจอมันอีก!!”เสียงตะคอกดังลั่นจนคนที่ผ่านไปมาหันมามอง แขนเล็กถูกกระชากอย่างแรง หัวใจแดฮยอนเหมือนร่วงลงพื้น วินาทีนั้นที่ยองแจเซถลาเข้าไปหาร่างของผู้เป็นพ่อ เขาแทบอยากเข้าไปประคองไว้ ยิ่งยองแจน้ำตาคลอด้วยความเจ็บ เหมือนกับหัวใจกำลังแตกสลาย...
“แล้วฉันก็บอกแกไปตั้งกี่ครั้งว่าอย่ามายุ่งกับลูกของฉัน!! คนอย่างแกไม่มีวันจะมาดูแลลูกฉันได้!!” ไม่ว่าเปล่า มือหนาของพ่อตบใบหน้าหล่อจนหน้าหันตามแรง แดฮยอนก้มหน้าอย่างอดทนรู้สึกได้ถึงรสชาติของเลือดที่ตรงมุมปาก
“พ่อ!!”ยองแจเรียกร้องขึ้นเสียงดังอย่างตกใจ น้ำตาไหลพราก สองแขนพยายามยื้อรั้งผู้เป็นพ่อของตนไม่ให้ทำอะไรอีก
เมื่อเห็นว่าพ่อของตนหยุดตัวแล้ว ร่างบางแทบจะวิ่งเข้าไปหาคนรักตรงหน้า แต่แรงกระชากหยุดยื้อตัวไว้ แขนเรียวยกขึ้นเหมือนพยายามจะเอื้อมไปหา แต่ดูเหมือนช่างไกลแสนไกล...
ไม่ต่างกันแดฮยอนยกมือขึ้นอยากเอื้อมเข้าไปหาเหลือเกิน อยากเดินเข้าไปเช็ดน้ำตาที่ไหลเปรอะเปื้อนในหน้าสวย แต่เข้าไปคงจะยิ่งแย่ แดฮยอนทรุดลงคุกเข่า ได้เพียงแต่มองคนรักโดนดึงตัวไปอย่างนั้น ความอดทนอดกลั้น ความเข้มแข็งที่มีพังทลายลง น้ำตาพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...
หลังจากวันนั้น ยองแจถูกกักบริเวณ ก่อนจะถูกส่งไปต่างประเทศ ยองแจตัดสินใจแอบหนีไปหาฮิมชานเพื่อให้หาทางช่วงนัดแดฮยอนอีกครั้ง ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ดี เมื่อฮิมชานนัดแดฮยอน จะพายองแจออกมากจากบ้านได้
“พวกแกไปคุยกัน เดี๋ยวทางนี้ฉันกับจงออบจัดการเอง เดี๋ยวดูให้วางใจได้”ฮิมชานบอกเมื่อเห็นว่ายงกุกพาแดฮยอนมาถึงที่นัดหมาย ... ริมแม่น้ำที่เดิม ...
“ยองแจ!”แดฮยอนโผลเข้ากอดร่างบางทันทีที่เห็น ตั้งกี่วันที่ไม่กอดคนตัวนุ่มนิ่มตรงหน้า ใจแทบจะขาดตายอยู่แล้ว...
“คิดถึงจัง..”แขนเล็กกระชับกอดเข้าแน่น น้ำตาแห่งความคิดถึงกำลังไหลมาเป็นทาง แม้แต่แดฮยอนเองก็สกัดกลั้นมันเอาไว้ไม่อยู่..
“แดฮยอน อาทิตย์หน้ากูต้องเยอรมัน จนกว่ามหาลัยจะเปิดถูถึงจะกลับมาได้”มือเล็กสั่นระริกบีบมือหนาไว้แน่น
“จะรอนะ”แดฮยอนวางมือเล็กข้างนึงไว้ที่เอวของตัวเองแล้วปาดน้ำตาที่อาบแก้มเนียน
“ยองแจ ... ขอโทษที่ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้เลย แต่ว่า ช่วยรอหน่อยได้มั้ย ?”มือหนายังคงเกลี่ยแก้มเนียนอย่างถนุถนอม ยองแจสบตาคมตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น...ว่าฉันดูแลนายได้ ว่าฉันรักนายแค่ไหน เพื่อที่จะได้คู่ควรกับนายยังไงล่ะ...”แดฮยอนบอกแล้วยิ้มบางๆ ยองแจยกมือหนาที่จับไว้มาวางที่เอวของตัวเองบ้าง ก่อนจะเลื่อนขึ้นมาปาดน้ำตาให้อีกคน
“สัญญากับฉันมั้ย? อีก 4 ปี ฉันจะกลับมา กลับมาอย่างภาคภูมิเพื่อเป็นคนรักของนายอีกครั้ง”
“อีกครั้ง?”ยองแจทวนคำท้ายอย่างไม่เข้าใจ แดฮยอนกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ...
“ใช่ ระหว่างที่ไม่เจอกันจะรอฉันมั้ย? รอฉันได้รึป่าวยองแจ...?”ร่างสูงแทบอยากจะทรุดลงด้วยซ้ำ ใจเข้าไม่ได้อยากห่างจากคนตรงหน้าสักวินาทีเดียวด้วยซ้ำ แต่เขาจำต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ยองแจไม่ต้องลำบาก
“ถ้าเราทั้งคู่หรือใครสักคนไม่เหมือนเดิมล่ะ ถ้ามีคนอื่นเข้ามาล่ะ?”ยองแจฟูมฟายออกมา เวลาที่แสนยาวนาน ระหว่างนั้นจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้...
“ถ้านายมีคนอื่น ฉันจะยอมรับ ถ้าฉันมีคนอื่น ขอให้ฉันตาย”นั่นสินะ... ถ้าให้รักคนอื่น ให้ตายยังดีกว่า
“ถ้าวันนั้นเราเจอกันอีกครั้ง ถ้าวันนั้นเรายังเหมือนเดิม ถ้าเรายังรักกันอยู่ วันนั้นฉันจะไม่ปล่อยนายไปไหนอีกแล้วนะ ไม่ยอมแล้วนะแดฮยอน”ร่างเล็กโผเข้ากอดคนตรงหน้า เหมือนกับจะไม่ปล่อยไปไหนอย่างที่ปากว่าออกไป
“รอฉันนะ ถึงวันนั้นฉันสัญญา ฉันจะทลายกำแพงให้หมด แล้วจะนายมากอดแบบนี้ กอดให้แน่นกว่านี้เลยนะ...”ยองแจกระชับกอดเข้าอีก เวลาคนเราจากกัน ... มันเจ็บขนาดนี้เลยหรอ ?
ร่างบางมองตัวเองในกระจกแล้วเหลือบมองปฏิทินวันนี้แล้วสินะ... ครบรอบ 6 ปีของเขาและแดฮยอน เปิดลิ้นชักออกมามองกล่องของขวัญ 8 กล่องที่วางเรียงกันอยู่ ของขวัญที่รอวันเจ้าของมันจริงๆ มาเปิดดู ทั้งของขวัญวันเกิดและวันครบรอบ ... เขาเตรียมมันไว้ทุกปี
วันนี้ยองแจมีเรียนเช้า เสร็จแล้วต้องไปทำงานที่คอฟฟี่ช๊อป ก่อนเข้าร้านต้องแวะซื้อของขวัญไว้ให้แดฮยอนก่อน... ทำงานเสร็จค่อยไปฉลอง เพียงแค่คิดยองแจก็ระบายยิ้มออกมา เป็นที่เขาสัญญากับตัวเองว่าจะต้องอารมณ์ดี แม้จะคิดถึงแค่ไหน เขาจะไม่มีน้ำตา...
“ยองแจฮยองเสร็จรึยัง? เดี๋ยวผมเดินไปส่ง”จุนฮงที่แต่งตัวเสร็จก่อนเดินมาเข้ามาหายองแจที่กำลังง่วงกับการเก็บของ
“อ่อ เสร็จแล้วล่ะ แต่ว่า วันนี้ไม่ต้องไปส่งหรอก”ร่างบางบอกแล้วหันมายิ้มให้
“ทำไมล่ะฮะ?”
“วันนี้วันครบรอบ 6 ปีน่ะ”เป็นรอยยิ้มหวานเดียวกันที่ทำให้จุนฮงมีความสุขและเจ็บปวด แต่ก็นะ... เขาชินเสียแล้ว รู้อยู่แล้ว... แต่ใช้เวลาทำใจช้าหน่อย
“ไปนะ”ยองแจโบกมือลาให้แล้วเดินออกมาอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่ไม่มีแดฮยอนอยู่ฉลองด้วยกัน แต่ก็ยังยิ้มเหมือนไม่มีความเจ็บปวดอะไร ... น้ำตาตกในดีๆ นี่เอง
“เอาปอนด์นี้ครับ”ร่างสูงในชุดสูทสีเทาเข้มยกยิ้มให้พนักงาน
สายตาสอดส่องไปทั่วร้านที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาแทบไม่เปลี่ยนเลย บรรยากาศอบอุ่นเหมือนเดิม กลิ่นหอมของเค้กก็ยังคงเหมือนเดิม ... ยิ้มหล่อๆ ถูกส่งให้พนักงานอีกครั้ง ก่อนจะหยิบกล่องเค้กแล้วเดินออกมาจากร้าน
ขณะเดียวกัน... กับที่ใครบางคนกำลังเดินเข้ามา
“เอาอันนี้ชินนึงครับ”ร่างบางชี้เค้กในตู้กระจกใส่ก่อนจะยิ้มให้พนักงาน
ที่เดิมอีกครั้ง... ร่างบางหย่อนตัวลงนั่งริมฟุตบาทที่เดิม มือเรียวแกะกล่องเค้กออกและตักกินมัน สายตากำลังเหม่อมองสายน้ำที่ไหลเชี่ยวตรงหน้า
ยองแจเปิดกระเป๋าหยิบเอากล่องของขวัญสีเงินที่ถูกผูกด้วยริบบิ้นสีทองออกมา ถ้าแดฮยอนเห็นของข้างในจะชอบของชิ้นนี้ที่เค้าเลือกมั้ยนะ...
“สุขสันต์วันครบรอบแดฮยอน ขอให้เรารักกันนานๆ รักกันทุกวันนะ...”น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมา วันนี้เป็นดีๆ เขาต้องไม่ร้องไห้สิ... ริมฝีผากสวยยกยิ้มขึ้น และกดความรู้สึกปวดหนึบที่อกข้างซ้ายเอาไว้แน่น...
พอเค้กหมดยองแจก็ยกมือขึ้นดูนาฬิกา ได้เวลากลับบ้านแล้วล่ะ ... ตากลมนานๆ รู้สึกเหมือนจะไม่สบายขึ้นมา
“กลับมาแล้วครับ”ยองแจบอก เป็นประโยคติดปากทุกครั้งที่เข้าบ้าน
“มาแล้วหรอลูก ทานอะไรมารึยัง?”ผู้เป็นแม่ถามออกมาจากในครัว
“ยังครับ”คนตัวเล็กเดินเข้าไปในครัวหอมแก้มคนเป็นแม่ทีนึงก่อนจะเดินมาทางตัวบ้าน
ตุ๊บ!
กล่องของขวัญที่ถูกห่อมาอย่างดี ร่วงลงจากมือเรียวสวยที่ถือมาอย่างถนุถนอมตลอดทาง เพราะภาพตรงหน้าทำให้แทบไร้เรี่ยวแรง
ภาพเบื้อหน้างยองแจตอนนี้เป็นภาพพ่อของเขาที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาหรู ด้านล่างมีกล่องเค้กวางอยู่และ... แดฮยอนกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
ทั้งสองคนหันมามองร่างบางที่ยืนมองอย่างตกใจ นี่ฝันไปหรือเปล่า? ... เขากำลังคิดถึงคนๆ นั้นมากเกินไปใช่มั้ย?
“ดะ..แด ..ฮยอน”ยองแจค่อยๆ เดินเข้าไปหาเหมือนร่างที่ไร้สติ มือสวยลูบไล้แก้มอีกคนราวกับว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นดั่งความฝัน แดฮยอนรวบรั้งตัวยองแจเข้ามากอดไว้แน่น
“รอนานมั้ย?”ร่างสูงถามเสียงนุ่ม ลูบหลังคนตัวเล็กที่กำลังร้องไห้จนตัวสั่น
“แดฮยอน”เสียงหวานเรียกชื่อเขาอีกครั้ง เพื่อจะว่าไม่ได้ฝันไป...ใบหน้าคมซุกไหล่เล็กลงน้ำตาที่ไหลออกมาทำเอาเสื้อทั้งคู่กำลังชุ่มเปียก อ้อมกอดที่คิดถึงอยู่ตรงนี้แล้วสินะ...
“ไม่ร้องนะ อยู่ตรงแล้ว ฉันอยู่ตรงนี้นะ ไม่ร้องนะ”มือหนาเลื่อนขึ้นลูบผมร่างบางอย่างปลอบโยน เป็นเพราะความคิดถึงที่มีกำลังประทุแตก...
แม่ของยองแจเดินเข้ามาแล้วลูบไหล่ผู้เป็นสามีเบาๆ ถึงเวลาที่ต้องรับฟังทั้งคู่แล้ว จากภาพตรงหน้ามันบ่งบอกได้เหลือเกินว่า รอยยิ้มที่หายไปในแต่ละวันของยองแจเป็นเพราะอะไร..
“ฉันรักนายนะ อย่าไปไหนอีกนะ..”เสียงยองแจอู้อี้อยู่ในอ้อมแกของแดฮยอน
“ฉันก็รักนาย คิดถึงมากเลยรู้มั้ย หื้ม? ยองแจของฉัน”แดฮยอนจูบลงไรผมสวยเพื่อย้ำ คำว่ารักคำนั้น...
....... ถึงจะนานไปหน่อย แต่มันก็คุ้มค่า ถ้าเพื่อคนที่รักซะอย่าง J ........
ปั่นยันเช้า เสร็จปุ๊บลงปั๊บ =_=
ปั่นเองอินเองเศร้าเอง พฮรืออออออ TT
ตอนแรกว่าจะไม่เอาม่านะ พอแต่งๆ ไป อ้าวทำไมมันม่า ._.?
แต่ไม่เป็นไร ยังไงก็แฮปปี้ล่ะเนอะ กิกิ -/-
ความคิดเห็น