คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF]_B.A.P. - Who in your heart ? 4
เที่ยงคืนแล้วร่างสูงยาวยังคงนอนฟุบหน้าลงบนหมอนใบคุ้นเคย ในมือถือตุ๊กตาทิกเกอร์ตัวโปรดที่มักจะถูกเจ้าของมันนอนกอดทุกคืน...เขาชอบตุ๊กตาตัวนี้ เพราะใครบางคนให้มันเป็นของขวัญวันเกิด
บนพื้นมีเบียร์สองสามกระป๋องที่ถูกดื่มจนหมดแล้ว เขาไม่ใช่พวกดื่มเก่งอะไร แต่วันนี้เขาอยากดื่ม แต่เพียงแค่นิดเดียวก็รู้สึกเวียนหัว ใครบอกว่าดื่มแล้วจะลืม ใครบอกว่าเมาแล้วจะไม่คิด ... โกหกทั้งเพ ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงชัดเจนในหัวของเขา... ไม่เลือนสักนิด
บางอย่าง ที่เธอไม่เคยจะรู้สึก
ว่าเธอนั้นยังมีผู้ชายคนนี้ ที่อยู่ข้างเธอ
เธอมองผ่าน อย่างคนที่ไม่ได้พบเจอ
ที่มีคนคนหนึ่งต้องอยู่ตรงนี้ อยู่ตรงที่เดิม
ขณะเดียวกันด้านนอกห้องใบหน้าสวยๆ กำลังเหม่อไปที่หนังรักบนจอทีวีพลาสม่าสุดหรู ... ในหัวที่เต็มไปด้วยความคิดเยอะแยะไปหมด ความจริงแล้วคืนนี้เขาควรจะได้ออกไปเที่ยวไนท์คลับข้างนอกกับเพื่อนที่โทรตามตัวหนุ่มฮ๊อตตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ แต่เจ้าตัวเลือกที่จะปฏิเสธ ... ใครจะมีกะจิตกะใจไปเที่ยวที่ไหนได้...
ตั้งแต่ยงกุกกลับมาเมื่อตอนเย็นพร้อมเบียร์สองสามกระป๋องที่เขาซื้อมา จนถึงตอนนี้ เขาเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง แม้ว่าจะเรียกหรือเคาะประตูกี่ครั้ง ด่าไปกี่รอบ แต่คนในห้องตอบเพียงแค่ไม่หิว อยากอยู่คนเดียว เพียงเท่านั้น...
Himchan’s Part
เฮ้อออ ~ ผมถอนหายใจเป็นพันรอบได้แล้วมั้งวันนี้... ยิ่งตั้งแต่ยงกุกกลับมามันไม่ได้ช่วยให้ผมสบายใจขึ้นเลย... ตั้งแต่กลับมาเขาก็อยู่แต่ในห้อง แถมยังมีเบียร์อีก ยงกุกไม่ใช่พวกคอแข็งหรือชอบดื่มอย่างผมซะหน่อย ทำไมวันนี้เขาถึงมีของแบบนี้ติดตัวมาได้ก็ไม่รู้ ไหนจะเรื่องดอกไม้วันนี้อีก เฮ้อออ...
ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ
“ยงกุก...มึงจะไม่ออกมากินอะไรหน่อยหรอ แดกเบียร์อย่างเดียวไม่อยู่ท้องนะเว้ย..”เงียบ... ตายคาห้องแล้วรึไงไอ้เหงือกบาน!!
“ถ้ามึงไม่ออกมากูจะพังประตูไปเก็บศพมึงแล้วนะเว้ย”เงียบ... เฮ้อออ ผมเป็นเพื่อนสนิทมันนะ มีอะไรก็บอกกันสิ
เห็นท่าทางมันตอนนี้ ผมว่าบางทีมันอาจจะอกหัก... ผมเคยบ้านอนในห้องคนเดียวกับขวดโซจูและกระป๋องเบียร์เต็มห้องแบบนี้มาแล้ว ช่วงที่มันไปเดตกับสาวๆ หรือรุ่นน้องบางคน บางทีผมก็ออกไปไนท์คลับเพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่านกว่าเดิม... ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมว่าผมเข้าใจความรู้สึกมันนะ...
“ฮัลโหลจงออบ” ผมต้องการตัวช่วย ผมไม่สบายใจ มันแน่นอก..ต้องยกออก - -*
“คะ ครับอะ .. ฮยอง อื้อ”เสียงจงออบแปลกๆ นะ =_=
“เอ่อ..ว่างป้ะเนี่ย?”
“อื้ออ จะ..จุนฮงอ่า ~ พอได้แล้วฉันจะคุยโทรศัพท์นะ”กูโทรมาขัดใครป้ะวะเนี่ย -*- เสียงแทรกเข้ามาในสาย จุนฮง..ชื่อคุ้นๆ นะว่ามั้ยครับ ?
“ว่างครับ ฮยองมีอะไรหรอฮะ ?”จงออบทำเสียงปกติแล้ว ผมจะเชื่อดีมั้ยเนี่ย...
“มีเรื่องจะคุยหน่อยน่ะ”
“อ่าครับ ว่ามาเลย ผมฟังอยู่ อ๊ะ! จุนฮงฉันน่วมหมดแล้วนะ!” นี่ตกลงผมควรจะเล่าหรือควรจะวางสายดี ทำไมต้องป้ะๆโอ้ป้ะกันตอนนี้ =’’= #ใครเคยฟังลูศรี ณ ริมสระจะรู้ว่ามันคืออะไร. ผมได้ยินเสียงอีกคนงอแงอยู่ในสาย เหมือนว่าจะหึงหวง? เด็กนี่มีผงมีผัวตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ทำไมผมไม่รู้เรื่อง -*-
“คือว่า...นายจำเรื่องที่พี่เล่าให้ฟังได้ใช่มั้ย ? เรื่องคนที่พี่แอบชอบน่ะ คือว่าวันนี้เค้าดูเหมือนว่าจะออกสารภาพรักกับใครสักคนมา และเหมือนว่าเค้าจะโดนปฏิเสธมาด้วยน่ะ...ตอนนี้เขาเอาแต่เก็บตัว ไม่พูดไม่จา ข้าวปลาไม่กิน ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยว่ะ...”ผมมักจะโทรหาจงออบและปรึกษากันเรื่องความรัก จงออบก็เล่าเรื่องของตัวเองให้ผมฟังบ่อยๆ
“ฮยองโอเคมั้ยครับ?”
“ไม่อะ...ไม่เลยว่ะ...ฉันอึดอัด เค้ารักคนอื่นไม่พอ เค้ายังไม่มีความสุขอีก ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้...”น้ำใสๆ เริ่มไหลจากตา ผมพยายามกลั้นเสียงตัวเองไม่ให้สั่น ผมไม่ได้อยากอ่อนแอให้ใครเห็นใครรู้ ....
“ถ้าฮยองอึดอัดแล้วทำไมไม่บอกไปล่ะฮะ ทำไมฮยองต้องเก็บไว้ด้วยล่ะ ยิ่งเก็บก็ยิ่งเจ็บนะฮะ... บางทีฮยองต้องตัดสินใจ” จงออบบอก.. มันก็จริงเก็บไว้ก็เจ็บ...แต่ผมก็กลัว กลัวเจ็บกว่านี้...
“ผมถามตรงๆ นะฮะ คนที่พี่ชอบนี่พี่ยงกุกใช่มั้ย ?”จึ๊ก!! ถามตรงมากเลยแต่นี่มันไม่ใช่เสียงจงออบ.. -*- เสียงเถียงกันอยู่ในสาย นี่...อย่าบอกนะว่าปลายสายเปิดแฮนด์โฟน !!
“เอ่อ..ขอโทษครับฮยอง คือว่าผมเปิดแฮนด์โฟน ฮยองผมขอโทษนะครับ แต่ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง ความลับครับๆ”จงออบรีบออกตัวป้องกัน =_=
“ช่างมันเถอะ...ใครรู้ก็ไม่สำคัญหรอก ในเมื่อเจ้าตัวยังไม่รู้เลย...ฮึก”ผมกลั้นอารมณ์ตอนนี้ไม่อยู่แล้วจริงๆ น้ำตาไหลมาเรื่อยๆ ทั้งที่ผมอยู่ตรงนี้แท้ๆ ใกล้เขาขนาดนี้ แต่ยังทำให้เค้ามีความสุขไม่ได้ ทั้งที่ผมรักเขาขนาดนี้...
ตึง! โครม !!
“แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวโทรไปใหม่” เสียงเมื่อกี้ทำผมตกใจ ผมรีบวางสายและปาดน้ำตาลวกๆ วิ่งไปตามเสียงในห้องยงกุก
ปังๆๆๆ
“เฮ้!! ยงกุก มึงเป็นอะไรอะ!!??”ผมทุบประตูเสียงดัง ไอ้บ้านั่นเป็นอะไรรึป่าวก็ไม่รู้ เสียงดังเมื่อกี้อาจจะเพราะยงกกุกมันล้มหรืออะไรสักอย่าง ...หวังว่าคงไม่เจ็บตัวมากนะ
“นี่!! เปิดประตูนะเว้ย ถ้ามึงไม่เปิดกูจะพังแม่งละนะเว้ย!!”ยังคงไม่มีเสียงอะไรจากข้างในห้อง บ้าจริง!! ทำไมต้องทำให้ผมห่วงแบบนี้ด้วยนะ
แกร๊ก ...
เสียงปลดล๊อคประตูดังเบาๆ แต่ประตูไม่ได้เปิดออก แต่นั่นแสดงว่าหมอนั่นยอมให้ผมเข้าไปแล้ว ผมเปิดประตูเห็นไอ้เหงือกนอนคว่ำบนเตียง รอบเตียงมีกระป๋องเบียร์กับขวดโซจูสามสี่ขวดได้ .. นี่มันดื่มสองย่างตัดกันเลยหรอ -*- แบบนี้เมาตายห่าพอดี พรากเอ๊ย!!
“นี่มึง...บ้ารึป่าว? มึงแดกทั้งโซจูทั้งเบียร์งี้น๊อคตายพอดีห่าเว้ย!!”ผมด่าไปเก็บห้องไป ไอ้คนถูกด่าไม่เห็นจะรู้สึกอะไรสักนิด
“เรื่องของกู”...ผมอึ้งนิดหน่อย ใช่เรื่องของมัน แต่มันรู้บ้างมั้ย ว่าทุกเรื่องของมันคือทุกเรื่องของผม...
“เออ เรื่องของมึง ทำยังกับอกหักจะตาย แน่จริงไม่ฆ่าตัวตายเลยล่ะแม่ง” อย่างมันไม่คิดสั้นหรอก แต่ก็ไม่แน่นะ.. อาการแบบนี้
“ก็กูอกหัก.. คิมฮิมชาน...”ร้อยวันพันปีมันไม่เคยเรียกชื่อเต็มๆ ซักที ยงกุกลุกยืนขึ้น เขาไม่ได้เมามาก แต่ก็คงมึนๆ ไม่น้อย กูยืนเซๆ
“กูหล่อมั้ย ?”อารมณ์ไหนวะ
“อะไรของมึงเนี่ย -_- เมาจนเพี้ยนไง๊ ?”
“ตอบสิวะ” เขาทำสีหน้าไม่สบอารมณ์หน่อยๆ
“เออ”หล่อจริงๆ นะ ผมไม่ได้ตอบส่งๆ -/-
“กูนิสัยดีมั้ย?”
“เออ”
“กูรวยมั้ย?” =_=
“เออ”
“กูดีทุกอย่างใช่มั้ยล่ะ?”
“อะ...เออ”ยงกุกเดินเข้ามาหาผมแล้วจบแขนผมแน่น.... มึงคิดจะทำอะไรกู !!??
“แล้วทำไมเค้าไม่รักกูล่ะ ? กูมีทุกอย่างนะ แบบไหนอะ? ชอบยังไงอะ? กูเป็นให้ได้หมดเลยนะ แค่บอกกูมาอะ กูทำให้ได้ทั้งนั้นแหละ!!”ยงกุกเขย่าตัวผมแรงมากๆ เขาไม่ได้ร้องไห้ แต่เป็นผม...
แม้ฉันทุ่มเท มากมายเพียงใด
ให้เธอหมดทั้งหัวใจ ให้ไปด้วยรัก
ทั้งที่ทุ่มเท ไม่มีความหมาย
แม้เธอจะไม่สนใจ ฉันนั้นจะทำ เพื่อเธอ
ใช่...ทั้งทีผมมีทุกอย่าง หน้าตา ฐานะ นิสัยผมก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ถ้าเขาสั่งอะไร ผมก็จะทำให้ทุกอย่างที่เขาต้องการได้.... แล้วทำไมเขาไม่รักผมบ้างล่ะ ?
ผมเข้าใจ...ความรู้สึกเขา... แต่เขาไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของผมหรอก...
“มันไม่ได้ง่ายแบบนั้นหรอก คนเขาไม่รัก ดีให้ตาย เขาก็ไม่รัก...”ผมไม่ได้พูดเพราะอยากให้ยงกุกรู้สึกหรือขึ้น หรือเป็นการให้คำปรึกษา แต่มันเป็นความรู้สึกของผม... มันมาจากใจผมล้วนๆ เลยล่ะ
“กูต้องทำยังไง!!?? ทำยังไงเค้าถึงจะรักกู ทำให้เค้าหันมามองกู!!! กูต้องทำยังไง!!!???” ยงกุกเขย่าผมแรงๆ อีก มันเจ็บ..แต่ไม่เท่าหัวใจของผมตอนนี้...
“มึงทำเหี้ยอะไรไม่ได้หรอก!! ต่อให้มึงตายอีกกี่รอบเค้าก็ไม่รักมึง!!”
“เหมือนกูที่อยู่ข้างมึงมาตลอด อยู่กับมึงทุกวัน ทำเพื่อมึงทุกอย่าง มึงยังไม่เคยหันมองกูเลย กูรักมึงจนกูเจ็บหัวใจไปหมดแล้ว!! มึงยังไม่เคยคิดจะรักกูด้วยซ้ำ แล้วกูต้องทำยังไงล่ะมึงถึงจะมองกูบ้าง!!??”
“กูต้องอดทนแค่ไหนที่เห็นมึงไปรักแต่คนอื่น สายตามึงมองแต่คนอื่น กูอยู่ตรงนี้ มึงยังไม่เคยเห็นกูเลยยงกุก!!! ต่อให้ตายยังไงมึงก็ไม่มีวันรักกู!!!! ”ผมทิ้งระเบิดลูกใหญ่ลง ใช้แรงทั้งหมดสะบัดแขนแกร่งที่จับแขนผมออกแล้วตะโกนใส่หน้าเขาอย่างบ้าคลั่ง....
ไม่รู้ว่าตอนนี้ยงกุกคิดอะไรอยู่ เค้าช๊อคค้างและมองหน้าผมนิ่งอึ้งอย่างนั้น... ผิดกับผมที่ทำได้แต่ร้องไห้ น้ำตาที่เพิ่งจะแห้งเหือดไปเมื่อกี้ มันกลับมาไหลเป็นก๊อกแตกอีกแล้ว... ผมหยุดมันไม่ได้เลย กลั้นไม่อยู่จริงๆ ...
ต่อจากนี้คงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว...ผมทำทุกอย่างพังหมด ผมเสียเพื่อน เสียความรู้สึกดีๆ ที่อุส่าเก็บหอบรอมริบมันมาทุกวินาทีกับเขา มันวิเศษแค่ไหน... ตอนนี้มันพังหมดแล้ว...
“กูขอโทษ...”ผมพูดเบาๆ แล้วเดินออกมาจากห้องของเขา แล้วเดินเข้าห้องตัวเอง ทั้งที่แรงจะเดินแทบไม่มี
ยงกุกไม่ได้รั้งไว้ แต่ผมได้ยินเขาพูดชื่อผมเบาๆ เสียงของเขา..ใบหน้าของเขา... ท่าทางดุๆ นั่น รอยยิ้มตลกๆ ผมคงไม่มีวันได้เห็นมันอีกแล้ว...
ตอนนี้เกือบจะเช้าหลังจากที่ผมนั่งร้องไห้มาทั้งคืน ตาผมคงบวมปูดไปหมดแล้ว... เก็บของใช้ เสื้อผ้าทุกอย่างใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ และก็เป้ใบโปรด ของอื่นๆ ไว้ค่อยมาเก็บตอนเขาไม่อยู่...
ผมตัดสินใจแล้ว... ผมคิดว่าผมคงอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ เราคงมองหน้ากันติดไม่อีกนาน หรือไม่ได้เลยอีกชั่วชีวิตของผม... ไม่เจอกันซักพักมันคงดีขึ้นกว่านี้ เผื่อเขาจะลืมเรื่องเมื่อคืน เผื่อผมจะลืมเขาบ้าง....
“ฮัลโหลจงออบตื่นรึยังน่ะ ?”
“ฮะ อีกแป้บจะตื่นแล้วฮะ...มีอะไรหรอฮยอง”เสียงงัวเงียจากปลายสายบ่งบอกว่าผมโทรมาปลุกชัดๆ
“เดี๋ยวจะเข้าไปหานะ ตอนนี้แหละ”
“ห๊า!!?? ตอนนี้หรอเลยหรอครับ”
“อื้อ ไม่ได้หรอ ?”
“เอ่อ...ครับๆ ได้”
“โอเค เดี๋ยวเจอกัน”
ผมไม่อยากกลับบ้าน เพราะมันไกลจากมหาลัย ผมยังต้องเรียนอยู่ อีกสองอาทิตย์ก็สอบแล้วจะขาดเรียนก็ไม่ได้ ถึงการเรียนจะห่วยหน่อยแต่ผมไม่อยากเอาเรื่องนี้มาทำให้มันแย่กว่าเดิม...
มันถึงเวลาแล้ว... ผมควรจะยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น....ต่อจากนี้ แต่ตอนนี้ ผมแค่ขอ ให้ผมทำใจหน่อย มันคงต้องใช้เวลาซักพัก และผมคิดว่า มันจะดีกับผมสิ่งที่ผมทำให้เขาได้... มันคงมีแค่เท่านี้ ... สักวันหนึ่ง ผมหวังว่าผมจะลืมเขา ลืมว่าเคยรักคนๆ นั้น ... บังยงกุก ....
ปล่อยเธอไปบนทางเดินที่เธอเลือกเดิน
และคนอย่างฉันนั้นยังจะคงอยู่ อย่างนี้ตลอดไป ….
-----------------------------------------------------------------------------------------------
เห็นหลายคนถามหาบังชาน ไม่ได้หายไปไหนแต่มันยาวเลยเอามาท้ายๆ
ปั่นไปปริ่มไป ฟังเพลง ‘ฉันยังคงเดิม’ ของวงขอนแก่นไปด้วยอะ T~T
เดี๋ยวจะรีบมาอัพตอนจบนะคะ อซ. ถ้าใครอยากได้เดี๋ยวส่งให้นะคะ แปะเมล์ไว้
เดี๋ยวจะหาวิธีให้อ่านง่ายกว่านี้ = w =
อ่านแล้วเม้นให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยนะคะ ติชมได้ค่ะ #ไรเตอร์ชอบอ่านคอมเม้นนะ
ความคิดเห็น