คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนใหม่รวมก๊วน
ตอนที่ 2 เพื่อนใหม่ร่วมก๊วน
แค็กๆเสียงลูกบิดประตูห้องดังขึ้น ฉันหันไปดู อ้อไม่ต้องตกใจค่ะไม่ใช่ผีมาหรอกคนสวยอย่างฉันหรอก รูมเมทของฉันเอง เพิ่งรู้นะว่ามีรูมเมทหน้าตาดี แต่สู้เราไม่ได้หรอก ขอโทษนะจ๊ะที่ฉันเกิดมาสวยและน่ารักกว่าเธอ (ตรงไหนว้า...นักเขียนทนไม่ได้ขอระบายหน่อยเถอะ) -*-
" สวัสดีค่ะ " ฉันทักทายและยิ้มแย้มเหมือนอย่างกับนางสาวไทยเพิ่งได้รับตำแหน่ง
" สวัสดีค่ะ " แหม มารยาทดีด้วยรับคำทักทายของฉัน เธอดูขาวและสูงกว่าฉันนิดหน่อย
" ชื่ออะไรค่ะ เราจักจั่นนะ "
" น้ำหวานค่ะ ยินดีได้รู้จักค่ะ"
" น้ำหวานชื่อน่ารักดีนะ ค่ะยินดีได้รู้จัก " ไม่ยินดีได้ไงฉันต้องอยู่ห้องเดียวกับเธอเนี่ย
" จักจั่น เรียนคณะอะไรหรอ เราเรียนคอมพิวเตอร์กราฟฟิกและมัลติมีเดีย" พัฒนาการสูงนะเธอเริ่มชวนฉันคุยและ
" หรอ เหมือนกันเลย เราก็เรียนคอมพิวเตอร์กราฟฟิกและมัลติมีเดีย ดีจังเลยมีเพื่อนไปเรียนด้วยและ" ใจจริงก็กลัวไม่มีใครคบฉันอ่ะค่ะ น้ำหวานดูเป็นคนนิสัยน่ารัก พูดไม่ค่อยเก่ง และเรียบร้อย เราพูดคุยกันทั้งคืนทำให้เราเริ่มที่จะสนิทกันมากขึ้น
" ผมก็รักคุณจักจั่น " อ้าย!!!...ฉันจะจุมพิตกับเจ้าชายรูปหล่อของฉันอีกแล้ว เร็วสิจ๊ะ เร็วๆๆ จุ๊ฟๆๆๆๆ >o<
" ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย " ไม่ต้องตกใจค่ะเสียงนาฬิกาปลุกของฉันเอง เสียงเท่ห์ใช่ไหมหล่ะค่ะ ( เราคนไทยต้องรักชาติไทยค่ะ ) แต่ๆๆๆๆ!!! อีกแล้ว...จุมพิตอันหวานซึ้งของฉัน อยากจะกรี้ดๆๆ...ให้สลบ บุญมีแต่กรรมบังจริงๆเลย ฉันขว้างนาฬิกาปลุกไปอย่างเสียอารมณ์ ไปถูกฝาพนังห้อง เสียงดังปั้ง!...แต่ก็ต้องรีบวิ่งไปเก็บเพราะถ่านมันหลุดออกกระจัดกระจายแยกไปคนละทางเลย เสียดายค่ะของมันแพง อึ๋ย!จะสายแล้วนี่ อาบน้ำๆๆ เอ๋...ลืมไปว่าฉันมีรูมเมทด้วย น้ำหวานนั่งดูกริยาของฉันมาตลอด ฉันหันหน้าไปสบตาพอดี น้ำหวานทำหน้าเจื่อนๆอยู่บนเตียงของเธอ ตายแหล่ะฉันทำอะไรลงไปบ้างนี่ น่าขายหน้าที่สุด ฉันได้แต่ยิ้มเหยๆให้กับน้ำหวาน
" อรุณสวัสดิ์จ๊ะ จั๊กจั่น " ตื่นนานแล้วก็ไม่บอก ปล่อยให้ฉันปล่อยไก่หมดทั้งเล้าเลยนะย่ะเธอนี่
" เหอๆๆ...อรุณสวัสดิ์จ๊ะ น้ำหวาน ตื่นนานแล้วหรอ " ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้วได้แต่บิดตัวไปมาจากวีรกรรมของฉันที่ผ่านมา
" สักพักแล้วแหล่ะ อาบน้ำสิ เดี๋ยวไปกินข้าวกันนะ "
" รอแปบนะจ๊ะ ขอเวลา 20 นาที "
" จ๊ะ "
ฉันรีบลุกออกจากเตียงนอน คว้าผ้าเช็ดตัวแล้วก็ตรงหน้าไปยังห้องน้ำ
อะไรกันนี่!!! ฉันจะทำธุระของผู้หญิงนะอย่าตามาสิย่ะ ลามกที่สุดไอตานักเขียนบ้ากาม ( กำ...ฉันก็ไม่ได้อยากดูของเธอหรอกนะ แค่นิดเดียวเอง สวมบทนักเขียนบ้ากาม...555 )
ฉันต้องตกใจหลังจากออกจากห้องน้ำ เพราะผ้าห่มของฉันที่ฉันลุกขึ้นมาจากที่นอนโดยมันกองอยู่ไว้บนเตียง ตอนนี้ถูกบรรจงพับเรียบร้อยผ้าปูที่นอนตึงเปะ โฮ...ฉันรู้สึกละอายใจขึ้นมากระทันหันเลย
" อุ๊ย!...น้ำหวาน ขอบคุณมากเลยที่จริงไม่ต้องทำก็ได้นะ เดี๋ยวจั่นทำเองจ๊ะขอโทษด้วย "
" ไม่เป็นไรจ๊ะ " ที่จริงลืมค่ะ เพราะอยู่บ้านตื่นมาผ้าห่มเคยกองอย่างไรก็กองอยู่อย่างนั้นแหล่ะ คิดถึงแม่ขึ้นมาเลยเพราะอยู่บ้านเวลาฉันตื่นขึ้นมาก็จะลุกออกมาจากที่นอน แม่จะคอยมาพับให้ฉันเป็นประจำ
และฉันก็ต้องจ่ายค่าแรงแม่เป็นการรับฟังเสียงบ่นเช้าบ่นเย็น
วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ว้าว!!!...ฉันเป็นนักศึกษาแล้ว จากที่ใส่ชุดเด็กม.ปลาย มา 3 ปีเต็ม วันนี้ฉันเป็นสาววัยรุ่นในชุดนักศึกษา มันทำให้ฉันดูเปลี่ยนไปจริงๆ โอ้...พระเจ้าจอร์จ ฉันสวยมากๆ วันนี้เราจะเป็นอย่างไรน้า โห!...ทำไมผู้หญิงคนนั้นน่ารักจังเลยอ่ะ แต่แต่งตัวโป๊ไปหน่อยนะย่ะเธอ
อุ้ยๆๆๆ!...หนุ่มคนนี้หลุ่อสุดๆ ฉันอยากจะส่งจุ๊บไปให้เธอสักที หายใจเข้าก็เฮ้อเธอ...หายใจออกก็เฮ้อเธอ
" ว้าย! " ฉันร้องเสียหลงจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมา หันมาลุมมองที่ฉันคนเดียว ที่ร้องไม่ใช่อะไรหรอกนะค่ะ คือฉันห่วงจะมองโน้นมองนี่ ( มองหนุ่มหล่อคนนั้นไง ) ทำให้ฉันเดินชนเสาทางเดินอย่างจัง โอ้ย!...ทำไมมันเจ็บอย่างนี้นะ หน้าผากของฉันรู้สึกปวดผาดขึ้นมามากๆ
" จักจั่น! เป็นอะไรหรือเปล่า " เป็นสิเจ็บจะตายอยู่แล้ว ถามมาได้
" เจ็บนิดหน่อยจ๊ะ " อึ๋ย!ไมคนอื่นยังมองฉันอยู่อีกอ่ะ ดูอีตาบ้านั่นมันมองฉันแล้วหัวเราะด้วยแหละ มันขำกันนักหรือไงแค่คนเดินชนเสาเนี๊ยอ่ะ ( ขำอ่ะ เสาก็ออกจะใหญ่ไปเดินชนมันได้...555 นักเขียนเผา)
อ้าย...วันแรกฉันก็โชว์โก๊ะเลย ไม่รู้จะเอาหน้าไปแอบไว้ที่ไหนแล้ว ใครมีปี๊บให้ฉันใส่บ้างไหม ฉันรีบเดินนำหน้าน้ำหวานออกไปจากที่ตรงนั้นโดยเร็ว
" จักจั่นๆ...รอด้วยสิ " ตายสิ!...ลืมน้ำหวานเลย ฉันรีบหันกลับไปอย่างเร็ว เห็นน้ำหวานกำลังเดินปนวิ่งตามหลังฉันมา
" ขอโทษจ๊ะ ก็อายอ่ะคนหัวเราะเราด้วย " ฉันพูดอย่างไม่พอใจ และหงุดหงิดเล็กน้อย น้ำหวานไม่พูดไม่จาแล้วก็ก้มหน้า ตัวสั่นเล็กน้อย น้ำหวานอย่าบอกนะว่าเธอเป็นลมบ้าหมู ฉันก็ไม่ได้เรียนพยาบาลนะจ๊ะ ฉันจะทำยังไงดีนี่ โอ๊ย...ฉันจะบ้าแล้ว
" น้ำหวานๆ...เธอเป็นอะไรหรือเปล่านี่ เธอเป็นลมบ้าหมูหรอ"
" 5555555555555 " น้ำหวานเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับเสียงหัวเราะอันแสบทรวงดิฉันอย่างแรง ตอนแรกฉันเป็นห่วงแถบตายนะ นึกว่าเป็นลมบ้าหมูแต่ตอนนี้ฉันอยากจะกระทืบยายน้ำหวานให้จมแผ่นดินไปเลย มันหัวเราะตัวเกรงไม่ยอมหยุดด้วยค่ะ
" เธอๆๆ...ทำอีท่าไหนอ่ะ...5555 " น้ำหวานพูดอย่างกับคนติดอ่าง มือกำอยู่ที่ตรงหน้าท้อง มันยังหัวเราะต่ออีกค่ะ ฉันเดินหนีเลยค่ะ จากที่มีคนมามุมดูฉันก็อายพอแล้ว และยัยหวานยังหัวเราเห็นฟันครบ 32 ซี่ อย่างนั้นแหล่ะ
" จักจั่นๆๆ ฉันขอโทษนะ ขอโทษนะจ๊ะ นะๆๆ " เห็นไหมมีคนมาง้อฉันด้วยแหล่ะ
" ไม่เป็นไรจ๊ะ " มีฟอร์มไว้ก่อนจักจั่นๆ เพราะเราเป็นแม่พระ อึ๋ยไม่เอาไม่เป็นแม่พระดูแก่ๆยังไงไม่รู้ เป็นน้องสาวพระดีกว่า เพราะเราก็อายุยังไม่เท่าไหร่...อิอิ ( นรกจะกินกะบาลนักเขียนไหมนี่ )
แต่โอ้ย!...ทำไมหน้าผากของฉันมันเริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมา จะเป็นเลือดคลั่งในสมองไหมนี่ ฉันจะตายไหมเนี่ย ไม่นะคนสวยอย่างฉันยังไม่อยากตายตอนนี้ ฉันยังไม่มีแฟนเลยยังไม่มีหลานให้แม่อุ้มเลย จุมพิตแรกของฉันก็ยังไม่ได้ให้ใครเลยนะ ไม่ๆๆ !!!...
ในที่สุดฉันก็มาถึงห้องเรียน พร้อมกับเสียงหัวเราะของยัยน้ำหวานที่ยังมีอยู่นิดหน่อย คนมากันเต็มเลย ในห้องเป็นห้องที่ฉันตื่นเต้นมากมันเหมือนในโทรทัศน์เลย ที่โต๊ะเรียนจะเป็นขั้นบันไดลงลงไป อย่างกับเวลาดูคอนเสริ์ตที่อัศจรรย์จะอยู่สูงๆไล่ระดับลงถึงเวที ฉันเดินนำหน้ายัยน้ำหวานไปนั่งโต๊ที่แถวกลางๆ บังเอิญฉันเป็นคนแพ้แถวหน้าๆค่ะ นั่งแถวหน้าแล้วมันจะรู้สึกคันเนื้อคันตัวยังไงไม่รู้
เอ๋...อีตานั่นนี่น่า ใครหรอนะค่ะ ก็อีตาที่มันหัวเราะฉันเมื่อเช้านี่ไง พูดแล้วก็เจ็บใจก็ดูมินสิค่ะหัวเราะซะเอาจริงเอาจัง ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาก็เรียนคณะเดียวกับเรา ยัยน้ำหวานอีกคนยังกระซิบกระซาบอยู่เลย มันน่าขำอะไรจะปานนั้นย่ะ...แต่ช่างมันเถอะค่ะ
" น้ำหวานเธอซื้อหนังสือภาษาอังกฤษยัง " ฉันหันหน้าไปหาน้ำหวานที่นั้นด้านข้างขวาของฉัน
" อึบๆ...55555 " น้ำหวานแก้มพ่องเพราะกลั้นหัวเราะไว้ แต่เธอก็กลั้นไม่อยู่ปล่อยซะดังเลย
" ไรอีกนี่...ยังไม่เลิกขำอีกหรอ " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเล็กน้อย มันยังขำไม่เลิกค่ะ
น้ำหวานหายใจเข้าแรงๆ เหมือนกำลังจะพยายามจะทำให้ตัวเองหยุดขำ
" จักจั่น หน้าผากเธอปูดเขียวเลย " น้ำหวานพยายามพูดบอกฉัน แต่น้ำเสียงของเธอก็ยังติดขัดอยู่ดี
" จริงหรอ!...ถึงว่าทำไมปวดๆ " โอ้ย...ใบหน้าอันสวยๆของฉัน ฉันจะเสียโฉมไหมเนี๊ย
ฉันก้มหน้าเอามือจับหน้าผากที่มันบวมเป่งอยู่
" สวัสดีครับ ขอนั่งด้วยคนนะครับ " ก็นั่งสิย่ะฉันไม่ใช่เจ้าของมหาลัยซะหน่อย
" เชิญค่ะ ไม่มีใครนั่งอยู่แล้ว " ฉันตอบกลับไปพร้อมทั้งเงยหน้าขึ้นไปหาต้นเสียงที่พูด จึ๋ย!...ใครอ่ะ อีๆๆ...ตาบ้าที่หัวเราะนี่เอง เชอะใครให้นั่งย่ะ ฉันเกลียดแก
" ไม่ได้ค่ะ มีคนนั่งแล้ว " ฉันรีบเอากระเป๋าของน้ำหวานไปวางที่เก้าอี้ตัวข้างซ้ายมือฉัน เพื่อไม่ให้อีตานี่นั่ง
" อ้าว...เธอนี่เอง คนที่เดินชนเสาเมื่อเช้านี่...555555 " อีตาบ้ามันมาหัวเราะใส่ฉันถึงที่เลย น่าเกลียดที่สุดเลยนะนาย
" นี่นาย…มันอุบัติเหตุนะ มันน่าขำตรงไหน อุ๊ย!..." ฉันแผดเสียงใส่อีตานั่นแล้วก็ต้องตกใจ เพราะเขาไม่โต้ตอบคำที่ผ่านจากลมปากของฉันไป แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ามาไว้ที่ปาก เขาเป่าให้ไอร้อนไปยังผ้าเช็ดหน้า แล้วเอามานวนตรงหน้าผากของฉันที่ตอนนี้มันปูดขึ้นมาเป็นลูกมะนาวลูกใหญ่ๆ ฉันตกใจมากเพราะไม่คิดว่าอีตานี่จะทำอะไรแบบนี้ ฉันรู้สึกว่าตอนนี้หน้าของฉันมันเริ่มร้อนขึ้นมาทันใด เขาค่อยๆนวดหน้าผากฉันเบาๆ ฉันได้แต่มองใบหน้าขาวๆของเขา ( ผู้ชายอะไรหน้าเนียนมากๆ ยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก เป็นอีแอบเปล่าเนี่ยนาย ) มีหนวดเคราไรอ่อนๆดูเซ็กส์ซี่ชะมัดยาก กลิ่นน้ำหอมจางๆจากกายของเขาเป็นกลิ่นที่หอมอบอุ่นจัง แค่ได้กลิ่นก็ชวนให้หลงไหลแล้ว ( กลิ่นอะไรหรอหอมดีจัง ว่าจะซื้อให้พ่อใช้บาง ) แววตาเขาจับจ้องอยู่ที่หน้าผากของฉันอย่างมุ่งมั่น อย่างกับต้องการขูดให้ตัวเลขมันขึ้นมาอย่างใดอย่างนั้น มือเขาค่อยๆบรรจงขยี้เบาๆ นายนี่ก็หล่อเหมือนกันนะถ้าไม่มาหัวเราะฉัน นายจะน่ารักกว่านี้เยอะเลย
เสียงประตูด้านหลังเปิดออก อาจารย์มาแล้วค่ะ ฉันและเขาสะดุ้งออกจากกันแล้วก็นั่งเตรียมพร้อมที่จะเรียน ในที่สุดเขาก็ได้นั่งโต๊ะตัวด้านซ้ายมือของฉัน
" ขอบใจนะ " ฉันกระซิบเบาๆบอกเขา เพราะตอนนี้ในห้องเงียบกริบเลย
" อะไรนะ? " แหน่ะ...ยังหูหนวกอีก
" ขอบใจย่ะ " ฉันตะเบ่งเสียงขึ้น จนทำให้สายตานับร้อยในห้องเรียน เพ่งมองมาที่ฉัน เอาอีกแล้วยัยจักจั่นทำอะไรของเธออีกแล้วนะ
" มะไม่...ไม่มีอะไรค่ะ ขอโทษค่ะ" อีตานั่นเอาอีกแล้วมันหัวเราะแบบอมยิ้ม ทำหน้าทะเล้นใส่ฉันอีก อุตสาห์ชมว่าน่ารักแล้วนะ ฉันหยิกที่แขนเขา ก็หมั่นไส้ทำให้ฉันต้องขายหน้าในห้องเรียนทำไม
" โอ๊ยยย...เจ็บนะ " เขาร้องลั่นออกมาโดยไม่รู้ตัว ก็ฉันเป็นนักกีฬาหยิกแห่งชาตินะจ๊ะจะบอกให้ ( มีด้วยหรอนักกีฬาหยิกอ่ะ มีสิก็ฉันนี่แหล่ะผู้กำเนิดกีฬาประเภทนี้ ) ทำให้สายตานับร้อยหัดกลับมองมาเพ่งที่เขา เป็นยังไงหล่ะสถานการณ์แบบนี้ รู้สึกซะบ้างว่ามันน่าอับอายขนาดไหน
" ขอโทษครับ ไม่มีอะไรครับ เธอ...จำไว้เลยนะเธอ " เขากระซิบแล้วชี้หน้าฉัน ฉันก็ทำหน้าทะเล้นใส่บ้าง แหน่ะยังมีมาขู่ฉันอีกนะผู้ชายอะไร เชอะ...
3 ชั่วโมงผ่านไป
" จักจั่นๆ...ตื่นได้แล้ว อาจารย์ปล่อยแล้ว " น้ำหวานสะกิดฉัน ฉันค่อยๆลืมตามองดูรอบๆห้อง พร้อมกับสูดน้ำลายที่มุนปากก่อนที่มันจะไหลลงบนโต๊ะ ฉันหลับในห้องเรียนหรอ 3 ชั่วโมงไม่มีอะไรเข้าหัวของฉัน ที่มีสมองแต่ไม่ค่อยมีลอยหยักสักเท่าไหร่ ก็อาจารย์พูดอะไรไม่รู้เรื่องเลยนี่ฉันนึกว่าเป็นเพลงกล่อมเด็กเสียอีก
" อืม...อาจารย์ปล่อยแล้วหรอ กี่โมงแล้วหล่ะน้ำหวาน " ฉันลุกขึ้นมาบิดตัวขี้เกียจให้มันกระเด็ดออกไปจากตัวฉันไปทีละตัวๆ แล้วก็หาวยาวๆอีกครั้ง ทำไมมันหลับสบายอย่างนี้น๊า
" เที่ยงแล้วหล่ะ...ไปกินข้าวกันป่ะ "
" จ๊ะ...ฉันก็หิวจะแย่อยู่แล้ว " ฉันตอบรับน้ำหวาน แล้วหันมาเก็บข้าวของลงกระเป๋าสะพายอย่างรีบร้อน สงสัยเพราะนอนนานกระเพาะมันเลยทำงานหนักอ่ะ ถึงได้หิวขนาดนี้
" เธอๆๆ…" ฉันออกไปนอกห้องก็ได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกฉันอยู่ ไม่ใช่ใครที่ไหนค่ะ อีต้าบ้านั่นเองยืนตะโกนเรียกฉันอยู่ที่ระเบียง แล้วเขาก็วิ่งตรงดิ่งมาที่ฉัน
" มีอะไรหรอ " ฉันปั้นหน้าไร้เดียงสาใส่ค่ะ นึกว่าจะมาแก้แค้นเรื่องในห้องเรียน
" เธอชื่ออะไรหรอ " แหมๆๆ...ที่แท้ก็สนใจฉันหล่ะสิ ทำมาเป็นฟอร์มขอนั่งใกล้ๆด้วย อยากรู้จักชื่อฉันด้วย จะขอฉันเป็นแฟนหรอ อย่าเลยนะนาย ฉันว่ามันเร็วไปเราเพิ่งรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมงเองนะ แต่ถ้าขอดูใจกันไปก่อนก็ได้ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก นายก็หน้าตาหล่อดี ตัวก็สูงประมาณ 180 ใช้ได้ๆ แต่นิสัยตรงที่ชอบหัวเราะฉันปรับปรุงนิดหน่อยนะจะน่ารักขึ้นเยอะเลย
" นี่จักจั่น ส่วนเราชื่อน้ำหวานจ๊ะ " ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆ ก็มีเสียงยัยน้ำหวานตอบทันใด ฉันหันไปควับเห็นน้ำหวานยิ้มหน้าบานแฉ่ง ฉันโดนแย่งบทค่ะ ยัยน้ำหวานมันประมูลราคาบทนี้ไปได้ ตัดหน้าฉันไปเฉียดฉิวเลย กะว่าจะเล่นตัวสักหน่อยหมดท่าเลยเรา
" เรามาร์คนะ " ชื่อมาร์คหรอ เออ...แต่ว่าใครถามนายมิทราบย่ะ
" จักจั่นหรอ ชื่อน่ารักดีนะ ยินดีได้รู้จัก น้ำหวานด้วยนะ " แน่นอนชื่อฉันมันน่ารักเข้ากับใบหน้าอันสวยงดงามของฉันอยู่แล้ว มีแต่คนชมฉันอย่างนี้ทั้งนั้นและ ( ใครไปชมตั้งแต่เมื่อไหร) -*-
" ไปกินข้าวด้วยกันไหม มาร์ค " ยัยน้ำหวานชวนกินข้าวซะแล้ว เป็นน้ำมันหรือไงจ๊ะ ไวไฟจังเลยนะเธอเนี๊ย
" ดีเลย กำลังหาเพื่อนกินอยู่พอดีเลย " เอ๋...เล่นอย่างนี้เลยหรอนาย
" น้ำหวาน อยากดูคลิปแอบถ่ายป่ะ "
" หรอ...แอบถ่ายอะไรหรอ ดูด้วยฉันขอดูด้วย " ฉันรีบบอกอย่างตื่นเต้น ก็อยากดูสิค่ะเดี๋ยวนี้พวกคลิปวีดีโอมาแรงจะตาย ว่ามันแอบถ่ายอะไรกันถ่ายยังไง ไม่เคยดูเลยอยากลองดูบ้าง ว่าที่เขาออกข่าวมันเป็นกันอย่างไร
" ไม่ให้เธอดูหรอกจักจั่น เราให้น้ำหวานดูคนเดียว " อะไรเนี๊ย...มีการแบ่งกันด้วยหรอ เชอะใจร้ายกับคนน่ารักอย่างฉันได้ไง
" ไม่ดูก็ได้...เชอะ ไม่เห็นอยากดูเลย " สองคนนั้นดูคลิปวีดีโอในโทรศัพท์มือถือของนายมาร์คแล้วก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนานเลย เชอะ...จะสนุกอะไรกันขนาดนั้นหัวเราะกันจัง ( อิจฉาตาร้อนค่ะ ) ฉันไม่เห็นอยากดูเลย จริงๆนะ ( แล้วเมื่อตะกี้ใครขอดูกันหล่ะ -*-) ไม่รู้สิวิ่งไปทางโน้นแล้วค่ะ
" อ่ะ...จักจั่น ฉันให้เธอดูและ " ฉันรีบรับโทรศัพท์ของมาร์คมาดูโดยเร็ว อยากรู้จักว่าที่สองคนนั้นดูมันตลกกันตรงไหน ฉันยืนดูตัวฉันแข็งชาไปทั้งตัวอย่างกับคนเป็นอัมพฤกก็ไม่ปาน อ้ายยย...ไอมาร์คบ้า...บ้าที่สุด มันถ่ายทั้งรูปและวีดีโอตอนที่ฉันหลับ ( ต้องใช้ว่าแอบหลับ ) ในห้องเรียน มีตอนที่น้ำลายไหลด้วย โอ๊ย...ทำไมตอนนอนฉันถึงได้ดูน่าเกลียดขนาดนี้ อีตาบ้ามันแกล้งฉันอีกแล้ว ฉันขอถอดรูปเงาะนางเอกก่อนนะค่ะ ขอเป็นฆาตกรพันศพฆ่าอีตามาร์คก่อน ฉันโยนโทรศัพท์ให้มาร์ค ดีนะที่มาร์ครับทันไม่อย่างนั้นฉันอาจจะต้องเสียเงินค่าซ่อมโทรศัพท์ให้เขาแน่ๆ ( งกค่ะๆ )
" ไอมาร์คบ้า...แกตาย " ฉันตระโกนพร้อมวิ่งไล่กระโดดเตะอีตามาร์คไปทั่วอาคาร
" โอ๊ย!...จักจั่นเธอจะทำอะไร " มาร์คใส่เกียร์สุนัขวิ่งหนีฉันสุดชีวิต มันวิ่งเร็วจริงๆอยู่บ้านวิงไล่ควายเป็นประจำหรือไง
" หยุดเดี๋ยวนี้นะ...แฮกๆๆ...มาให้ฉันเตะสักดีๆ " ฉันหยุดวิ่งสักพัก ตะโกนด้วยความเหนื่อยที่วิ่งไล่ล่าอีตามาร์คมาเป็นเวลานาน ใครจะวิ่งทันวิ่งเร็วอย่างกับเต๋า ( เต่ามันวิ่งช้านะ ...-*- ) ช้าอะไรค่ะก็เต่ายังวิ่งชนะกระต่ายเลย ( เออ...ใช่ )
" ใครจะโง่หยุดให้เธอแตะง่ายหล่ะ...55555 จักจั่นนอนน้ำลายไหล จักจั่นนอนน้ำลายไหล " มันแต่งเพลงเก่งขึ้นมากระทันหันเลย และมีความสามารถมาร้องเป็นเพลงล้อเลียนฉันได้ด้วยสุดๆ เลย เฮ้ย!!...ชมมันอยู่ได้มันว่าเรานะ ไอบ้ามาร์ค...แกตาย
เปิดเรียนวันแรกมีทั้งโก๊ะ ทั้งแอบหลับ และยังได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ ( มันกวนประสาทที่สุด แต่เราก็หน้าตาดีนะ...มาร์คมันพูดค่ะ ) เป็นการเริ่มชีวิตใหม่ที่จะดำเนินต่อไปสู่อนาคต ชีวิตสังคมในรั้วมหาลัยก็ไม่ได้เลววร้ายอย่างที่ฉันเคยคิดมาก่อน ยังไงจักจั่นคนสวยคนนี้ก็จะขอสู้ต่อไป ( แต่ก่อนอื่นขอเตะนายมาร์คให้ได้เสียก่อน -*-)
อ่านแล้วเป็นยังไงก็ช่วยคอนเม้นด้วยนะครับจะได้รีบแต่งเอาตอนใหม่มาให้อ่านกันเร็วๆนะครับ EmMaKi
ความคิดเห็น