คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หอพักหญิง
ตอนที่ 1 หอพักหญิง
ณ พระราชวังกลางทุ่งหญ้าที่เขียวขจีช่างดูสวยงามเหลือเกิน กับดอกหญ้าที่ปลิ้วฟุ้งลอยไปทั่วตามกระแสลมที่พัดมาเป็นระลอก
" ฉันรักเธอนะรชานนท์ ฉันสัญญาว่าฉันจะมีแต่เธอตลอดนิรันกาล " เราสองคนสายตาประสานกันอย่างลึกซึ้ง อย่ามองนานสิเดี๋ยวฉันก็ท้องหรอก ( คนนะไม่ใช่ปลากัด ) ToT ได้ผลแฮะ เขาดึงตัวฉันเข้าไปใกล้ ใกล้อีกๆๆ เขากระสิบข้างหูของฉันว่า
" ผมรักคุณจักจั่น ผมสัญญาว่าผมจะรักและดูแลคุณเป็นอย่างดี " อีตาบ้ามันจักจี้นะเล่นอะไรไม่รู้ มาพูดข้างหู ว้าว!!!...ฉันสวมชุดราตรีสีขาวมีดอกลูกไม้เล็กๆดูอย่างกันฉันเป็นเจ้าหญิงแหน่ะ อ้าย!!!...ฉันจะจุมพิตกับเจ้าชายรูปหล่อของฉันแล้ว เร็วสิจ๊ะ เร็วๆๆ ฉันรอนานและ จุ๊ฟๆๆๆๆ >o<
" ยัยจั่น...ตื่นได้แล้วไปอาบน้ำอาบท่าซะ เร็วๆ "
" โห...แม่อ่ะ " ความฝันอันสวยงานของฉันถูกแม่บังเกิดเกล้าทำลายลงอย่างสิ้นเชิง โถๆๆจุมพิตของฉันกับเจ้าชายสุดหล่อ สหลายไปหมดเลยนะแม่ เชอะ -*-
" นี่แกยังไม่ลุกจากที่นอนอีกหรอ ตื่นๆๆๆ" เสียงแม่ก็น่ารำคาญพอแล้ว แม่ยังมีอาวุธมาด้วยมันคือฉาบค่ะ เสียงมันแสบแก้วหูของฉันมาก ทำให้น้องอุจาระหูของฉันออกมาเต้นแร็พกันยกใหญ่ ถ้าแม่ทำหน้าลิงนะค่ะเหมือนเลยค่ะที่สวนสัตว์อ่ะ ( กำ...แม่บังเกิดเกล้าของฉันนะ ) แค่นี้นึกว่าจะทำร้ายพลังเกราะของข้าน้อยหรือ แม่นางบู้ตึ้งยังไม่ยอมแพ้ทีนี้ได้เอาอาวุธร้ายแรงออกมาใช้ มันคือหมอนใบใหญ่ที่พุ่งเข้าใส่ฉันนับร้อย ฉันรู้สึกเหมือนถูกนักมวยสนามมวยอ้อมน้อยชกอยู่อย่างนั้นแหละ
" โอ้ย...แม่ เจ็บนะ!!! "
" ไปเดี๋ยวนี้นะ พ่อแกเสร็จนานแล้วรอแกคนเดียว " แม่ได้ออกกำลังกายโดยการฟาดหมอนฉันจนเหนื่อย แม่ก็ยอมออกจากห้องไปพร้อมกับเสียงบ่นไม่ขาดสาย
" วันนี้แล้วสิ " ฉันบ่นกับตัวเอง มองไปที่ปฏิทินวันนี้เป็นที่ 31 พฤษภาคม พร้อมมีรอยปากกาวงกลมตัวสีแดง เขียนไว้ว่า วันเข้าหอพัก อืม...เข้าสู่ชีวิตมหาลัยแล้วสาวน้อยผู้น่ารักนามว่า " จักจั่น "
ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็ลงไปข้างล่าง พร้อมกับลากกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ลายคิตตี้สีชมพู แต่ฉันต้องตกใจกับเข้าของที่แม่ของฉันได้เตรียมไว้ให้ลูกสาวคนนี้ไปใช้ชีวิตในหอพัก
"อะไรกันนี่แม่! กะจะไล่หนูออกจากบ้านเลยหรอ" ก็คิดดูสิค่ะ แค่ฉันจะย้ายไปอยู่หอพัก เตรียมของเหมือนอพยพหนีสงครามอย่างนั้นแหล่ะ
" ไรแก…อย่ามัวมาบ่น มากินข้าวกินปลาได้แล้ว " พ่อนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอฉันกินข้าวอยู่ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว ทุกวันพ่อจะป้อนข้อมูลเกี่ยวกับข่าวการเมืองให้ฉันฟัง ฉันอยากให้พ่อไปเป็นนักการเมืองซะเหลือเกิน เพราะพ่อมักจะพูดว่าการเมืองไทยต้องเป็นอย่างนู้นเป็นอย่างนี้ แต่ก็ดีอย่างนะค่ะที่พ่อทำให้ฉันได้เกรด 4 วิชาสังคมมาโดยตลอด ก็ไอที่พ่อชอบพูดใส่หูให้ฉันฟังทุกวันนี่แหล่ะ =*=
" โห...ทำไมวันนี้กับข้าวเยอะจัง! น่ากินทั้งนั้นเลยจ๊ะแม่ " ทุกวันนะแม่ฉันมีไม่กี่อย่างเลย และที่ขาดไม่ได้เลยอาหารสุดฮิตสุดฮอตของแม่ฉัน ไข่เจียว ฉันกินจนหน้าจะเป็นไข่อยู่แล้ว
" ก็แน่สิลูกสาวฉันจะไปไกลหูไกลตาแล้ว เดี๋ยวแกจะอดอยาก เลี้ยงส่งแกด้วย "
" จึ๋ย " เลี้ยงส่งหรือเลี้ยงไล่กันแน่เนี๊ยแม่ แต่ไม่เป็นไรบังเอิญฉันเห็นแก่กินอยู่แล้ว...อิอิ
ฉันเรียนมหาลัยเอกชน เพราะว่าแอดมิสชั่นเป็นพิษเกิดข้อผิดพลาดกัน โอ๊ย!!!... ฉันเครียดแทบตายแต่ไม่เป็นไรฉันได้เรียนในด้านคอมพวเตอร์กราฟฟิกและมัลติมีเดียที่ฉันต้องการแล้ว (ไม่ใช่อะไรหรอกนะค่ะ เพราะว่าคณะนี้ได้ข่าวมาว่าผู้ชายเรียนเยอะอ่ะค่ะ ทำให้ฉันมีความมุ่งมั่นอันแรงกล้าที่จะเรียนคณะนี้ให้ได้...555 หัวเราะด้วยความสะใจ ) ตอนแรกแม่อยากให้ฉันเรียนพยาบาล แม่อยากให้ฉันดูแลครอบครัวได้เวลาเจ็บไข้ได้ป่วย ที่จริงไม่ใช่อะไรหรอกค่ะท่านผู้อ่าน คุณหญิงแม่แกขี้งกจะได้ประหยัดค่ารักษา แต่ฉันไม่ยอมเล่นด้วยหรอกฉันแค่เห็นเลือดก็จะเป็นลมอยู่แล้ว ส่วนพ่อหรอค่ะ แน่นอนถูกค่ะพ่ออยากให้ฉันเรียนนิติศาสตร์ จะได้มีคนร่วมอุดมการณ์กับท่าน เหอๆๆให้ตายสิค่ะ สมองปลาทองอย่างฉันจะจำได้หมดไหมกฏหมายแต่ละมาตรา จำได้แปบเดี๋ยวก็ลืมหมดแล้วค่ะ และในที่สุดชัยชนะก็เป็นของเรา
ถึงมหาลัยแล้วค่ะ
" แม่จ๋า...หอมันจะมีผีไหมอ่ะ" ฉันบ่นกับแม่อย่างหวาดหวั่น แค่ดูในหนังก็หลอนแล้ว ไม่รู้ว่าผู้กำกับเป็นอะไรกันนักกันหนา ชอบเอาพวกหอพักมาทำเป็นหนังผีกันจริงๆ น่ากลัวเสียด้วย
" ไม่รู้สิ แกก็ลองอยู่ดูถ้าเจอก็อย่าลืมขอหวยให้แม่ด้วย เอา 3 ตัวเต็งๆเลยนะ " น่านแม่ฉันแทนที่จะเป็นห่วงลูกสาวคนนี้ กับอยากได้หวย หวังรางวัลแจ็กพ็อตเงินล้านอีกซะด้วย
พ่อทยอยเอาของลงจากหลังกระบะรถแล้วขนขึ้นห้องของฉัน ฉันได้พักอยู่หอในค่ะ เพราะพวกท่านไม่ยอมหลอกให้อยู่หอนอกอ่ะ ห่วงว่าลูกสาวคนเดียวคนนี้จะถูกใครลักพาตัวไป ก็ใช่สิก็ฉันออกจะสวยและน่ารักออกอย่างนี้(ไม่เห็นมีใครเคยชมเลย ชมตัวเองก็ได้ ) ห้องพักของฉันเบอร์ห้อง 1217
"1217 แบ่งเป็น 2 ตัวคือ 12 และ 17 เห็นไหมฉันได้เลขเด็ดแล้ว " แม่มาตีไหล่ฉันจนฉันตกใจสะดุ้งสุดตัว เอ๋...แม่ฉันยังไม่วายเบอร์ห้องฉันยังตีเป็นหวยได้ จริงๆเลยนะแม่ แม่รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าถือใบโปรดของเขานั่นแหล่ะ ก็กดเบอร์โทรศัพท์โทรออกทันที
" น้องพลอยหรอค่ะ นี่พี่จันทร์นะค่ะ พรุ่งนี้หวยออกใช่ไหมค่ะ"
" ใช่ค่ะพี่ ว่าไงหรอค่ะหรือว่าคุณพี่มีเลขเด็ดค่ะ "
" ก็นิดหน่อยแหล่ะค่ะคุณน้อง " แม่ฉันคุยโทรศัพท์อย่างออกรสชาดเลยค่ะ
" พี่ขอแทงเลข 12 กับ 17 นะค่ะ บนล่างเลยนะค่ะตัวละ 100 ค่ะ ตอนนี้พี่มาส่งลูกสาวเดี๋ยวพี่กลับไปจะแล้วเอาเงินไปให้นะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ "
" ได้ค่ะคุณพี่ ขอให้โชคดีนะค่ะ "
" สมพรปากค่ะคุณน้อง " แม่ฉันวางโทรศัพท์พร้อมกับยิ้มเล็กยิ้มน้อย อย่างมีความสุข
" แทงหวยอีกและแม่ เดี๋ยวก็ถูกกินหรอก " แม่เปลี่ยนสีหน้าได้เร็วมากๆ กิ๊งกาว่าเปลี่ยนสีได้ยังต้องอายเลยค่ะ หันหน้ามาทำตาขวางใส่ฉัน พอแม่ได้ยินคำที่ฉันพูดออก เหมือนกับถูกมีดกรีดแทงเข้าไปในหัวใจอย่างใดอย่างนั้น
" นี่แกอยากมาปากเสียสิย่ะ! หวยยังไม่ออกเลย มาพูดเป็นลางและ อย่าพูดๆไม่ดีนะ" ก็จริงนี่ ฉันเห็นแม่แทงหวย 100 ครั้งถูกสัก 2 ครั้งได้หรือเปล่า ถูกกินหมด
" มันความสุขของแม่แก อย่าไปยุ่งกับเขาเลยเดี๋ยวก็โดนด่าอีกหรอก " นี่ๆ...คุณนักเขียนค่ะพ่อฉันมีบทแล้วหรอ อืม...ก็พ่อเธอไม่ได้เป็นไบ้นี่ ^o^
" ก็จริงอ่ะพ่อ " ฉันไม่ยอมเลิกลาง่ายๆ
ฉันกับพ่อช่วยกันขนข้าวของจัดวางในห้องสี่เหลี่ยมที่ฉันต้องอยู่ตลอด 4 ปี ดู...ดู้...ดู...คุณหญิงจันทรารัศมีหม่อมแม่ของฉันสิค่ะ เล่นนอนพึ่งกายาอยู่บนเตียงแล้วชี้นิ้วสั่งเลย
" ดูแลตัวเองด้วยหล่ะ อยู่คนเดียวเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ อย่าห้าวกระโดกกระเดกให้มันมาก " แม่เล่นบทซึ้งขึ้นมาทันที
" อะไรอ่ะแม่...หนูออกจะเป็นสาวหวานเรียบร้อย " จริงๆนะค่ะ ใครๆก็ว่ากันอย่างนั้น ( ยังไม่เห็นมีใครเขาพูดเลย )
" พ่อไปก่อนนะมีอะไรก็อย่าลืมโทรมาหาพ่อกับแม่หล่ะ "
" ค่ะ บ๊ายบ่ายค่ะ รักนะจุ๊ฟๆๆ "
" อะไรของแก จุ๊ฟๆๆฉันแม่แกนะ เพื่อนเล่นหรอ? " -*- กำของฉัน แม่ฉันเล่นอย่างนี้เลย
" ค๊า...ขอโทษเพค่ะ หม่อมแม่ "
พ่อกับแม่กลับบ้านไปแล้ว ทำไมฉันรู้สึกอยากกลับไปด้วยจัง ฉันมองรถกระบะคันที่เพิ่งจะมาส่งฉันที่นี่ได้ไม่นาน กำลังออกไปจนลับตาฉันไปแล้ว น้ำตาเริ่มมาคลอที่เบ้าตา ฉันจะอยู่ได้ไหมคนเดียวกับโลกใบใหม่ ในสังคมใหม่ที่เรียกว่า " มหาวิทยาลัย " ไม่มีพ่อแม่มาคอยดูแลเราอีกแล้ว ไม่ได้ๆจักจั่นสุดสวย (ยังไม่เลิกชมตัวเอง) เราโตแล้วนะ เราต้องเรียนในมหาวิทยาลัยให้สนุกสุดๆ >o<
ความคิดเห็น