**ซาวีน่า**

ลำดับตอนที่ #1 : ยัยติงต๊อง

     “สายแล้วๆ !!” เด็กสาวนัยน์ตาสีน้ำตาลคมกริบนาม ซาวีน่า ตะโกนลั่นบ้าน เสียงโครมคราม และเอี๊ยดอ๊าดดังขึ้นที่บันไดเก่าๆ เพราะซาวีน่ากำลังกระโดดลงบันไดทีละสามขั้น คว้ากระเป๋าผ้าสีครีมลายพระจันทร์ได้ก็รีบวิ่งแจ้นออกจากประตูรั้วไม้ผุๆ พังๆ “เจอกันตอนเย็นนะ เซนโต้” เธอหยุดแวะลูบหัวเจ้าหมาสีน้ตาลพันธุ์ทาง ซึ่งเธอเก็บมันมาเลี้ยงไว้ได้หนึ่งปีแล้ว

     “บ้าจริง เฮอะ” เธอสบถอย่างหัวเสีย ระหว่างที่รีบจ้ำไปตามทางปูกระเบื้องลายหินอ่อนที่ขัดจนเป็นเงาวับ พลางใช้มือเรียวขาวลูบเรือนผมสีไพลินที่กระเซอะกระเซิงให้เรียบ “เอาล่ะ คงพอใช้ได้นะ” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่หวั่นๆ ปนตื่นเต้น เธอแกล้งหยุดกระชับเสื้อโค้ตสีครีมทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นเพื่อถ่วงเวลา และแล้วเธอก็เดินมาหยุดที่หน้าประตูไม้ที่ถูกขัดอย่างดี มีข้อความสีทองอยู่ที่ด้านบนว่า “ห้องโถงกลาง” มีรูปปั้นยูนิคอร์นกำลังยืนอย่างสง่าผ่าเผย  ขนาบสองข้าง ตากลมวาวเปล่งประกายของมันทำจากเพชรแท้ ปีกที่ดู

เหมือนกำลังจะโผบิน ถูกแกะสลักด้วยช่างฝีมือประณีตจากแดนทอคารัส ดินแพนแห่งอัญมณีและความงาม เด็กสาวยืนพินิจพิเคราะห์สิ่งประดับอันงดงามอยู่พักหนึ่ง จึงนึกขึ้นได้ว่าเธอสายมากแล้ว เธอเหลือบมองประตูบานมหึมาซึ่งตั้งตระหง่านอยุ่ตรงหน้าอีกครั้ง เด็กสาวสูดลมหายใจลึกๆ แล้วรวบรวมความกล้าค่อยๆ ผลักที่จับทองเหลืองเข้าไป พลางภาวนาให้เธอเจอครูสาวซึ่งมีใบหน้ายิ้มแย้ม กับเพื่อนๆ ที่พร้อมจะพูดว่า “ไม่เป็นไรจ้ะ” เสมอ บานประตูหนาหนักค่อยๆ แง้มออกทีละน้อย เด็กสาวค่อยๆ ก้าวเข้าไป ทันใดนั้นทุกอย่างก็เงียบกริบ หญิงวัยกลางคนซึ่งยืนอยู่หน้าห้องอย่างน่าเกรงขามกระแอมเบาๆ แล้วหันมามองซาวีน่าด้วยสายตาติเตียน

ไปนั่งตรงที่ว่างก่อน” เธอพูดห้วนๆ

เด็กสาวลุกลี้ลุกลน พลางกวาดสายตาไปยังเก้าอี้สีน้ำตาลที่ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบข้างซ้ายขวาของห้อง เว้นทางเดินตรงกลางซึ่งปูพรมสีแดงยาวไปจนสุดพื้นห้องอีกด้านหนึ่ง

ทุกตัวเต็มหมด!!! ไม่มีที่ว่างงั้นเหรอ? มันต้องมีสิ! ซาวีน่าเริ่มประสาทเสีย ใบหน้าของเธอซีดเผือด และแล้ว เธอดวงตาสีเขียวน้ำทะเลคู่หนึ่งขยิบตาให้อย่างเป็นมิตร พยักเพยิดมาทางเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่ พลางเหลืองมองไปที่หญิงวัยกลางคนเป็นระยะ ด้วยสีหน้าหวั่นๆ ซาวีน่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินเข้าไปหาเด็กสาวคนนั้นและแทรกตัวเบียดเข้าไปที่ตรงกลางระหว่างเพื่อนหใม่ และเด็กสาวอีกคนซึ่งดูเหมือนจะเป็นเพื่อนกัน

“ขอบใจนะ” เธอหันไปกระซิบกับเด็กสาวทั้งสองซึ่งยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง

“อะแฮ่ม!!!” หญิงวัยกลางคนกระแอมขึ้น
“กรุณาเงียบด้วย” เธอแทรกขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แสดงว่าใกล้จะหมดความอดทนเต็มที เสียงมลพิษของเธอซึ่งฟังแล้วไม่ว่าจะเป็นใครก็ต้องรู้สึกอยากฟุบหน้าลงบนหมอนนุ่มๆ แล้วงีบหลับสักครู่หนึ่งดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ทุกคนตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ
********************
ช่วยเม้นกันด้วยน้าค้า
เราเปงมือใหม่เพิ่งจาหัดเขียน
ยังงัยก้อช่วยแนะนำด้วยเน้อ ^-^