**ชีวิตที่เหลืออยู่**

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่หนึ่ง สวรรค์บนดิน

เช้าวันหนึ่ง ในเดือนตุลาคม ภายในคฤหาสน์หรูย่านรัชดา ณ บ้าน “ธนงเลิศศิลป์” คฤหาสน์เจ้าของแบรนด์สินค้าชื่อดัง ที่หน้าบ้านถูกตกแต่งอย่างปราณีตด้วยประตูไม้สักทอง ถัดเข้าไปภายในอาณาบริเวณพื้นที่ 30 ไร่ซึ่งประกอบด้วย ต้นไม้มงคลทั้งหลายแหล่ ด้านหลังถูกจัดเป็นโรงงานผลิตสินค้า และโกดังเก็บของ พร้อมทั้งทะเลสาบขนาดกลางที่อยู่หลังบ้าน หน้าบ้านมีป้อมยามแคบๆ หลังคาทรงหน้าจั่วสีทอง รปภ. 2 คนกำลังยืนหาวหวอดๆ ด้วยความเบื่อหน่าย ถัดเข้าไปอีก คนสวนสวมชุดสีน้ำเงินเข้ม กำลังขมักเขม้นกวาดใบไม้ ที่เขาจำเป็นต้องขยันขันแข็งแบบนี้ก็เพราะความจำเป็นในหน้าที่ แต่เงินเดือนที่ได้มา ก็คุ้มกับค่าเหนื่อยในแต่ละเดือน ที่จริงแล้ว อาจเรียกได้ว่าได้กำไรเกินคาดเสียด้วยซ้ำ

  “คุณพ่อคะ คุณพ่ออยู่ไหน”

เสียงหยาดเพชร แก้วตาดวงใจของ สารศักดิ์ เรียกหาบิดา เธอเดินย่ำเท้าเร็วๆ ไปรอบบ้าน ไล่ตั้งแต่ชั้นล่าง

“นี่ เข็ม เห็นคุณพ่อมั้ย”

 เธอหันไปถามสาวใช้อย่างหงุดหงิด

 “เอ่อ ไม่เห็นเจ้าค่ะ”

ในเวลาแบบนี้ เธอรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีคำพูดไม่เข้าหูหยาดเพชรดังขึ้น ดังนั้นเธอจึงต้องระวังปากระวังคำอย่างดีที่สุด

“โอ๊ย! ไม่ได้เรื่องเลย”

 คุณหนูหยาดเพชรเริ่มพาลไปทั่ว เธอจ้ำเท้าขึ้นบันไดพลางบ่นไปด้วย

ถัดขึ้นไปอีกชั้นของคฤหาสน์หรู ที่โถงกลางปูด้วยกระเบื้องลายหินอ่อน มีโคมไฟห้อยระย้าเป็นพวง โทรทัศน์จอแบนกว้างถึง 50 นิ้ว พร้อมเครื่องเสียง และเครื่องเล่นดีวีดี ตั้งตระหง่านอยู่บนโต๊ะไม้ที่ถูกขัดจนเงาวับ ด้านหน้ามีโต๊ะกระจกใสกลมๆ บนโต๊ะมีเพียงแจกันสีชมพูลายดอกกุหลาบใบเล็กๆ ภายในบรรจุดอกกุหลาบสีแดงสด ที่เริ่มจะเหี่ยวเฉาไปตามกาลเวลา เปรียบเสมือนกับชีวิตของทุกคน ที่ถึงเวลาก็ต้องเกิด แก่ เจ็บ ตายไปตามอายุขัย พร้อมโซฟาสีน้ำตาลตัวใหญ่ ส่วนด้านซ้ายมือเป็นห้องพระ ภายในมีพระพุทธรูปปางต่างๆ บ้างได้มาจากคนที่สารศักดิ์รู้จักและรู้ใจว่าเขาชอบสะสมพระเป็นงานอดิเรก และได้มาจากการประมูลตามงานต่างๆ มีพระพุทธรูปทั้งหมด 9 องค์ ทุกองค์ถูกจัดวางอย่างดีบนโต๊ะหมู่บูชาสีแดงแสบตา ขลิบด้วยขอบสีทอง ชั้นล่างเป็นแท่นวางเทียน และกระถางธูปกระเบื้องสีเขียวอ่อน

        “มีอะไรลูก พ่ออยู่นี่” สารศักดิ์เงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์ที่กำลังอ่าน เขานอนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้โยกตัวโปรด “อ้อ คุณพ่ออยู่นี่เอง คุณพ่อคะ คือว่าเพชรไปเจอลูกหมาข้างบ้านน่ะค่ะ แม่มันเพิ่งจะออกลูกมา มันน่ารักมากเลย เพชรอยากจะได้ไว้เลี้ยงเป็นเพื่อนสักตัวได้มั้ยคะ” เธอขอร้องอย่างง่ายๆ เพราะรู้ว่าบิดาจะต้องอนุญาตอย่างแน่นอน

“จะเอาอย่างนั้นเหรอ แน่ใจนะ ว่าหนูน่ะ จะดูแลหมาของหนูได้ ลูกหมาน่ะซนมากนะลูก ” สารศักดิ์ถามพลางคิดในใจว่าจะไปได้สักกี่น้ำ

 “แน่ใจสิคะ คุณพ่อ แหมเพชรอายุตั้ง 11 ปีแล้วนะคะ” เธอตอบอย่างมั่นใจ

 “เอ้า งั้นก็ตามใจสิ แต่ต้องดูแลให้ดีนะลูก”

“ขอบคุณนะคะคุณพ่อ งั้นเดี๋ยวเพชรรีบไปเอาลูกหมามาเลยนะคะ”

“แหม เดี๋ยวนี้พ่อลูกคุยอะไรกันไม่บอกแม่เลยนะ”

มัลลิการ์ มารดาของหยาดเพชรเดินเข้ามานั่งบนโซฟาข้างๆ สารศักดิ์

“แล้วจะเอาลูกหมาตัวไหนล่ะเพชร เดี๋ยวแม่ไปช่วยเลือกมั้ย”

“ดีสิคะ คุณแม่ ไปกันเถอะค่ะ”  

แววตาส่อประกายเพราะความสุขของเด็กหญิงส่อออกมาอย่างเห็นได้ชัด เธอรีบกระโดดลงบันไดไปที่ห้องครัวอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

“นี่ ป้าพร้อม”

 หยาดเพชร เรียกคนรับใช้อย่างไว้ตัว

 “ขา คุณหนูมีอะไรกับป้าคะ”

 หญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วม สวมเสื้อ และกระโปรงสีเทาตามแบบฉบับของคนรับใช้ในบ้านผู้ดี ผมสีเทาถูกเกล้าไว้เป็นมวยอย่างเรียบร้อย รีบกุลีกุจอออกมาจากห้องครัว

“อืม คือเพชรอยากจะได้ลูกหมาข้างบ้าน ที่เพิ่งเกิดมาเลี้ยงน่ะ”

 เธอกล่าวธุระ

“ลูกหมาข้างถนน สกปรกจะตายไปค่ะคุณหนู สู้ให้คุณพ่อซื้อหมาที่มีเชื้อสายผู้ดี เหมาะสมกับฐานะของคุณหนูมาให้ไม่ดีกว่าเหรอคะ” หญิงรับใช้เตือนด้วยความหวังดี

“โอ๊ย คนแก่นี่เรื่องมากเหมือนกันทุกคนเหรอเนี่ย เพชรสั่งอะไรก็รีบทำสิ ไม่ต้องพูดมาก” เธอพูดด้วยน้ำเสียงกระฟัดกระเฟียด

 “เอ่อ ค่ะๆ ป้าจะรีบจัดการให้” หญิงที่น่าสงสารตอบอย่างตะกุกตะกักด้วยความกลัว

“ดี แล้วเร็วๆ ด้วยล่ะ” หยาดเพชรพูดก่อนจะหันหลังสะบัดเรือนผมสีดำ มันวาว กระแทกเท้าควงแขนมารดาออกไปที่ประตูรั้ว

“อ้อ แล้วอย่าลืม จัดที่นอน ห้องน้ำให้ลูกหมาของเพชรด้วยนะ” เธอหันกลับมาตะโกนบอกด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโส

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ฝากเม้นด้วยนะค้า แล้วเราจาไปเม้นนิยายคุณให้
มือใหม่หัดเขียน หุหุ