คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : รักได้ไหมนายสว่างหน้าเดียว9
ผ่านไป 3 เดือน...... (>>ไวมาก<<)
สัปดาห์นี้ เปิดเรียน..เปิดเรียน !!! คชาไม่อยากเปิดเรียนซักเท่าไหร่เลยนะ -_-
ตื๊ด ตื๊ด ... เพราะของปลอมปลอมอย่างฉันใช้ทดแทนเท่านั้น ~ (>>เสียงโทรศัพท์ ขายของให้ ศลป. จ้า 55555<<)
“ฮัลโหล”
เฟรม “ไอ้ชาครับ ผมรอคุณอยู่หน้าบ้านนะครับ ไอ้คุณคชา”
“อ่าห้ะๆ มึงรีบหรอเฟรม 5555”
เฟรม “กูเปล่ารีบครับ แต่แม่ให้กูออกมาไวครับ ไม่งั้นกูจะโดนถีบออกจากบ้านครับ”
“555555 เป็นแบบนี้ตลอดอ่ะ มึงกับแม่มึงเนี่ย รอกูแป๊บนะ กูจะลงไปละ”
เฟรม “เออๆ ให้ไวเลยๆ”
ตู๊ด ตู๊ด... วางสายจากไอ้เฟรมผมก็เลยรีบวิ่งลงไปเพราะกลัวมันจะรอนาน
“ป้าครับ ชาไปแล้วนะ เฟรมรออยู่หน้าบ้าน......อ้าว เต๋า !!”
“สวัสดีครับ คุณคชา”
“ -___- ตลกมั้ยเต๋า”
“อย่าเครียดๆ เดี๋ยวไม่น่ารักนะ5555555”
“เต๋า !!!” ผมกระแทกเสียงใส่เต๋า เล่นไม่เลิกน่ะสิครับ ไอ้มุกน่ารักเนี่ย -.- เพลียละเกิน
“อย่าดุสิชา เดี๋ยววันนี้เต๋าไปส่งนะ”
“แต่เพื่อนชารออยู่หน้าบ้านนะ เดี๋ยวชาไปกับเพื่อนดีกว่าเต๋าไม่ต้องไปส่งหรอก ลำบากเปล่าๆ”
“จ๊ะเอ๋ ไอ้คชา” เฟรมกระโดดมาจ๊ะเอ๋ผม มันหลบอยู่ข้างหลังโซฟา - -
“อ้าวไอ้นี่ ใครเปิดบ้านให้เข้ามาล่ะ”
“นี่ไง กูเข้ามาพร้อมพี่เต๋า”
“เหรออออออ”
“ก็เออน่ะสิครับ ใช่มั้ยพี่เต๋า”
“โอเคๆ หยุดเถียงกัน ไปกับพี่ทั้งคู่แหละ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“แล้วป้าไปไหนอ่ะเต๋า?”
“ป้าไปกับต้นอ่ะ ไปไหนก็ไม่รู้”
“งั้นไปดีกว่ามั้ยครับ เดี๋ยวสายนะ” เฟรมแทรกขึ้นมา
“ปะๆ ไปขึ้นรถ” เต๋าเอ่ยและเดินนำผมกับเฟรมไปที่รถ
ใครจะรู้ล่ะครับ ระยะเวลาตอนปิดเทอม 3 เดือนผ่านอะไรมาหลายอย่าง ผมใช้เวลาอยู่กับเครื่องดนตรีของเต๋า แทบจะทุกวัน อยู่ด้วยกันตลอด จนกระทั่งวันเปิดเทอมเต๋าก็ยังคอยดูแลผม ผมรู้สึกดีใจแปลก ไม่รู้สิ แต่ช่างมันเถอะ เวลาสนุกของคชาลดลงไปครึ่งนึงแล้ว เพราะเปิดเทอมนี่แหละครับ - -
หน้า มหาลัย.....
“ขอบคุณมากนะครับพี่เต๋าที่มาส่ง” เฟรมเอ่ยขอบคุณเต๋า
“ขับรถกลับดีๆนะเต๋า ฝนจะตกแล้ว ห้ามซิ่งนะ เข้าใจ?”
“ไม่เป็นไรเฟรม จิ๊บๆ ส่วนคชาเต๋าไม่รับปากนะว่าจะไม่ซิ่ง” เต๋าพูดพร้อมกับยักคิ้วให้ผม มันน่าโบกให้ทิ่มนัก พูดอะไรไม่เคยฟังกันหรอก
“ถ้าซิ่งไม่ต้องมาคุยกัน จบนะ”
“โหดจัง -.- ไม่ซิ่งหรอกครับ รับทราบคำสั่งครับผม”
“ดีมาก ชาไปเรียนแล้วนะ ไปไอ้เฟรม”
“บ๊ายบายครับ” ผมยิ้มให้เต๋าก่อนที่เต๋าจะออกรถไป
“ไอ้ชา มึงกะพี่เต๋าสนิทกันมากเลยป้ะวะ”
“อืม ก็มากอ่ะ รู้จักกันตั้งแต่เด็กแล้ว”
“เท่าที่กูสังเกต มันเกินพี่น้องนะ การกระทำของมึงกะพี่เค้าอ่ะ”
“เกินพี่น้องห่าอะไร ไอ้เฟรม พูดดีๆนะมึง”
“แล้วแต่มึงจะคิดนะ กูแค่พูดเปรยๆ 5555555”
“ไม่รอดอ่ะมึง ไม่รอดตีนกูแน่ๆ” ผมไม่รอให้มันวิ่งหนีครับ เราสองคนวิ่งไล่เตะกันจนไปถึงห้องเรียน เรียนวันแรกก็เหนื่อยแล้วครับ เหนื่อยเพราะวิ่งเตะเพื่อนนะ ไม่ได้เรียนเหนื่อย 5555555555555
กริ๊งงงงงงงงงงงงง (>>เสียงออดหมดเวลาเรียน<<)
“ชา มึงจะกลับบ้านเลยป้ะ”
“กูมีที่จะพามึงไปมันส์ว่ะ ไปปะไอ้เฟรม”
“ที่ไหนวะ?”
“เอาหน่า เดี๋ยวก็รู้ มาตามกูมา” ผมกับเฟรมเดินกอดคอกันขึ้นแท็กซี่
“ตกลงจะไปไหนมึงบอกกูได้ยัง ไอ้ชา”
“ไปที่ที่มึงโปรดปราน”
“อาบ อบ นวด หรอวะไอ้ชา *0*”
“เดี๋ยวเจอโบก อาบ อบ นวด บ้าอะไรเล่า กูจะพามึงไป โรงเรียนสอนดนตรีของพี่เต๋า”
“โหหหห เค้ามีโรงเรียนสอนดนตรีด้วยหรอวะ”
“เออไง กูคลุกอยู่ที่นั่นทุกวันเลย ตอนปิดเทอม”
“ทำไมไม่บอกกูตั้งแต่ปิดเทอมวะ เสียดายชะมัด”
“เอาหน่าๆ วันนี้มึงก็จะได้ไปแล้วไง จัดเต็มเลย”
“จัดเต็มได้แน่นะ กูไม่ยั้งนะไอ้ชา 5555555”
“เออ จริงๆ จัดเต็มเลย 5555”
ผมกับเฟรมนั่งคุย นั่งหัวเราะกันอยู่บนแท็กซี่ จนถึง โรงเรียนของเต๋า จ่ายค่ารถเสร็จก็ลงจากรถแล้วตรงไปหาเต๋าทันที
“เต๋า”
“อ้าว มาได้ไงชา”
“นั่งแท็กซี่มาครับ”
“เอ่อะ.... -__-“
“โรงเรียนเจ๋งมากเลยพี่เต๋า เฟรมอยากจะมีแบบนี้เหมือนกันนะ”
“ชอบมั๊ยเฟรม เดินดูได้เลยนะ”
“ครับ ไปก่อนนะไอ้ชา” พูดเสร็จเพื่อนผมก็วิ่งไปแล้วครับ ตื่นเต้นอะไรของมันนักหนา - -
“จะมาทำไมไม่บอกล่ะชา เดี๋ยวเต๋าไปรับ”
“ไม่ต้องหรอกมาเองได้น่า”
“แต่เต๋าเป็นห่วง”
“ห่วงอะไรเต๋า ชาโตแล้วนะ”
“ไม่รู้ ก็คนมันห่วงอ่ะ”
“หู้ยย ไม่เถียงด้วยแล้ว ไปหาเฟรมดีกว่า”
“เดี๋ยวดิ่ชา” ร่างสูงเดินมากอดร่างบางจากด้านหลัง
“หื้ยย ปล่อยนะเต๋าเดี๋ยวมีคนมาเห็น”
“กลัวใครเห็นล่ะ หึ้?”
“โถ่เว่ย ก็ทุกคนแหละ ปล่อยดิปล่อย” ร่างบางพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดอีกคน
“ชา เต๋ามีอะไรจะบอกชานะ ฟังก่อนได้มั้ยครับ”
“ฟังๆ แต่คุยกันดีๆก็ได้ ไม่ต้องกอดหรอก หายใจไม่ออกกกกก!!”
“อ้าว ขอโทษที 55555” ร่างสูงปล่อยอีกคนออกจากอ้อมกอด
“เฮ้ออ อ่ะมีอะไรว่ามาสิ”
“ชาต้องตั้งใจฟังเต๋าดีๆนะ”
“อื้มม รู้แล้วว่ามาดิ๊ มีอะไร”
ร่างสูงเอามือทั้งสองข้างจับไหล่ร่างบาง แล้วจ้องตาอีกคนด้วยแววตาจริงจังและหนักแน่น
“สิ่งที่เต๋าจะพูดต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงทุกอย่าง ....ชาคือคนสำคัญของเต๋านะ ชาคือทุกอย่างของเต๋าในตอนนี้ เต๋า..รัก..ชา นะครับ”
“หะ..ห้ะ..อะไรนะเต๋า !!” ร่างบางเบิกตากว้างภาวนาให้ความหมายไม่เป็นแบบที่เขาเข้าใจ
“เต๋า รัก ชา รักแบบคนรัก ไม่ใช่ แบบพี่น้องอย่างที่ผ่านมา...”
“555555 เล่นอะไรอ่ะเต๋า บ้าแล้ว ตลกน่ะ”
“ชาครับ เต๋าบอกแล้วใช่มั้ย สิ่งที่เต๋าพูดทุกอย่างจะไม่ใช่เรื่องล้อเล่นมันคือเรื่องจริงทั้งหมด”
“ตะ..เต๋า..เอ่อ..คือ” ร่างบางยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรออกมาเป็นประโยค ร่างสูงก็ดึงอีกคนเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด
“ชาครับ เต๋ารู้ตัวเองมานานแล้วว่ารักชา รู้มาตลอด แต่เต๋าไม่กล้าบอก กลัวว่าชาจะไม่ได้คิดอะไรกับเต๋า แต่เต๋าเก็บต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ เต๋าไม่กลัวแล้วว่าชาจะคิดยังไงกับเต๋า เต๋ารู้แค่ว่าเต๋ารักชา รักมาก”
“เต๋า..เต๋าฟังชาก่อนนะ ฟังดีๆนะ” ร่างบางกอดตอบร่างสูง..กอดนี้ทำให้เขามั่นใจว่าอีกคนพูดความจริงทั้งหมด ซึ่งมันทำให้เขาก็กล้าที่จะบอกความรู้สึกของตัวเองให้อีกคนได้รู้เช่นกัน
“ครับ เต๋าจะตั้งใจฟัง” ร่างสูงยังคงไม่ปล่อยอีกคนออกจากอ้อมกอด
“คือว่า..ชา..ก็..ชาก็รักเต๋าเหมือนกันนะ เต๋าไม่ได้คิดแค่คนเดียวหรอก”
ร่างสูงรีบดันอีกคนออกจากอ้อมกอดแล้วมองสบตาด้วยอาการตื่นเต้นอย่างสุดชีวิต
“ชา..ชาพูดจริงๆใช่มั้ย เต๋าไม่ได้หูฝาดใช่มั้ยชา” ร่างสูงเขย่าไหล่อีกคนเบาๆ
“เต๋าไม่ได้หูฝาดครับ ชาพูดจริงๆ”
“เย้ เต๋าดีใจที่สุดเลยชา ดีใจมากจริงๆ ขอบคุณที่รักเต๋านะชา”
ร่างสูงดึงร่างบางเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง ทั้งสองกอดกันด้วยความตื้นตัน (>> ไรต์ขอนอกเรื่องค่ะ ความรักถ้าเกิดขึ้นแล้วไม่ควรเก็บไว้นะคะควรจะบอกกันให้รู้จะได้ไม่สายเกินไปนะจ๊ะ<<)
“พี่เต๋ากับคชาลงเอยกันแล้วก็คงเหลือแต่เจมส์สินะ ที่ยังไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะพูดกับเค้า” เสียงนี้ที่เต๋าคุ้นหู ดังขั้นมา ทำให้เต๋าและคชาผละออกจากกันแล้วหันไปมองต้นเสียงพร้อมกัน
“เจมส์ ! แกมาได้ไงเนี่ย”
“มาทันเห็นพี่สารภาพรักคชาแล้วกันครับ” เด็กหนุ่มร่างใหญ่ ทำงานกับเต๋าตั้งแต่เต๋าอยู่ต่างประเทศ และเขานั้นก็หลงรักพี่ชายของคชา..ซึ่งก็คือต้นนั่นเอง
“เอ่อ..คือ เต๋า..ชาขอตัวไปหาเฟรมก่อนนะ คุยกันตามสบายนะ”
“อ้าวชาเดี๋ยวดิ่ !” เรียกไม่ทันซะแล้ว วิ่งปู๊ดไปเลย
“พี่เต๋า เจมส์จะมาอยู่ที่นี่ซักพัก น่าจะกลับประมาณเดือนหน้า”
“แกกลับมาเพราะอะไร อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ”
“ผมไม่คิดจะบอกเค้า แค่นี้ผมก็มองหน้าเค้าไม่ติดแล้วจริงๆ”
“เรื่องมันไม่ได้แย่ขนาดนั้นเลยนะเว้ยเจมส์”
“แต่มันแย่ยิ่งกว่านั้นครับพี่เต๋า”
“เฮ้อ แล้วแต่แกนะเจมส์ พี่ช่วยได้เท่านี้จริงๆ” ผมตบบ่าน้องสองทีก่อนจะเดินออกจากห้องไปตามหาคชา
Jame (Note)
เรื่องราวมันแย่จนไม่สามารถจะมองหน้ากันได้อีก
ผมทำร้ายคนที่คุณรัก คุณคงจะเกลียดผมจนไม่อยากแม่แต่จะจดจำชื่อผม
แต่ผมกลับลืมคุณไม่ได้เลยซักนิด
ยังรอเวลาที่จะคุยกัน
ยังอยากมองหน้าคุณเหมือนแต่ก่อน
แต่คงไม่มีวันนั้นแล้วสินะ......
จะแจ้งว่าเรื่องได้ดำเนินไปไกลแล้วค่ะ เรื่องที่อยากจะบอกก็คือ
(>> NC เค้าไม่กล้าลงอ่ะตะเอง 555555 <<) แต่ถ้ามาเม้นท์กัน เค้าก็จะลงตอนเพิ่มแล้วก็ลง NC ให้ทันทีเลย ขอแรงสนับสนุนหน่อยนะคะ จู้บบบบบบบบบบ จุ๊บ รักคนอ่าน ♥
ความคิดเห็น