คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : รักได้ไหมนายสว่างหน้าเดียว8
เช้าวันใหม่...นายเศรษฐพงศ์ ถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์เจ้ากรรม - -
ตื้ด ตื้ด ..
“ฮัลโหลครับ”
เสียงปลายสาย “เต๋าคะกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกกันเลย”
เสียงปลายสายทำให้ผมถึงกับต้องลุกมานั่งด้วยอาการหงุดหงิดอย่าหาที่เปรียบไม่ได้เลย “ผมกลับมากระทันหันน่ะ เลยไม่ได้บอกใคร”
เสียงปลายสาย “แล้วนี่พักที่ไหนคะ เดี๋ยวจะเข้าไปหา”
“ผมว่าเราต่างคนต่างอยู่แล้วนะ คุณก็อยู่ส่วนคุณ ผมก็อยู่ส่วนผม ไม่ต้องมายุ่งกันดีกว่า”
เสียงปลายสาย “นี่คุณจะตัดฉันออกจากชีวิตคุณได้เลยหรอคะ”
“ได้แน่นอน เพราะคุณกับผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก สวัสดีครับ”
ตู๊ด ตู๊ด..... ผมจัดการตัดสายทิ้งทันที มันน่าหงุดหงิดนัก
ขณะที่ร่างสูงกำลังตอบโต้กับปลายสายนั้น หารู้ไม่ว่า คชาได้ตื่นมานั่งฟังเค้าตวาดใส่คนปลายสายอยู่ตั้งแต่เริ่มแล้ว
“มีอะไรรึเปล่าเต๋า?” ร่างบางเอ่ยถามอีกคนจากสีหน้าทีดูไม่เข้าท่าของเค้า คิ้วนี่ผูกกันจนจะเป็นโบว์อยู่แล้ว
“คชา ! ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“ก็ตั้งแต่โทรศัพท์เต๋าดังนั่นแหละ ว่าไง มีอะไรรึเปล่า?”
“เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“ไม่มีอะไรตลอดอ่ะ แล้วทำไมต้องทำหน้าบึ้งคิ้วขมวดแบบนี้ล่ะ”
“คชา..” ร่างสูงถาโถมเข้ามากอดร่างบางอย่างเอาแต่ใจและแนบแน่น
“เป็นอะไรครับเต๋า?” ร่างบางลูบแผ่นหลังกว้างเป็นการปลอบโยน
“ไม่มีอะไรจริงๆครับ เรื่องบ้าๆน่ะ”
“อืม ถ้าไม่มีอะไรก็ปล่อยชาแล้วไปอาบน้ำได้แล้วนะ”
“ขอกอดอีกหน่อยไม่ได้หรอชา?”
“ไม่ได้ รีบๆไปอาบน้ำเลยจะได้ลงข้างล่าง”
ร่างสูงปล่อยอีกคนออกจากอ้อมกอดแล้วทำหน้ายู่บ่งบอกการโดนขัดใจ -.-
“ปล่อยก็ได้ๆ”
“ไปอาบน้ำเลยเร็วๆ
“ครับๆคุณคชา..”
ร่างสูงเดินดุ่มๆเข้าห้องน้ำไปอย่างว่าง่าย
นี่เป็นอีกครั้งที่ผมต้องใช้ความคิดอย่างหนัก นอกเหนือจากการแต่งเพลงและเขียนโน้ต สิ่งที่ผมไม่
อยากจะเจอมันอีกแต่มันกลับมาแล้ว.เขาคนนั้นที่เคยทำให้ผมหัวใจสลายเกือบตายทั้งเป็น เขากลับมา
โทรมาถามความเป็นอยู่มาถามมาห่วงใย.. ทำไมกัน แต่คนแบบนั้นผมไม่มีวันจะกลับไปคบหาด้วยอีกแน่นอน
(>>ไรต์จะพาย้อนกลับไปตอนที่นางในโทรศัพท์แกหักอกพระเอกของเรานะคะ<<)
“ดิว !” ร่างสูงขว้าแขนหญิงสาวเอาไว้และบบีบด้วยความแน่น
“ปล่อยดิวนะเต๋า ดิวเจ็บ !”
“ไม่ปล่อย คุณจะไปไหน ผมไม่ให้ไป !”
“ดิวจะไปจากที่นี่ ไปจากคนห่วยๆอย่างคุณ” หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าเย้ยหยันและเย็นชาในขณะเดียวกัน
“ผมไม่ให้ไป ขอร้องเถอะนะดิว ผมรักคุณนะ”
“รักหรอ เหอะๆ.. เชิญคุณไปรักคนอื่นเถอะค่ะ”
“ทำไม ..ไอ้หมอนั่นมันดีกว่าผมตรงไหน คุณถึงได้จะไปหามัน”
“เค้าไม่ได้ดีมากไปกว่าคุณหรอกนะ เพียงแต่แค่ฉันหมดรักคุณแล้วไงเต๋า ชัดมั้ยคะ!”
สิ้นสุดประโยคนั้นของหญิงสาว น้ำตาลูกผู้ชายของร่างสูงก็หยดไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้...
“ทำไม..ฮรึก. . คุณเป็นแบบนี้ไปได้ไงดิว”
“ง่ายๆเลยค่ะ ฉันหมดรักคุณแล้ว”
“ก็ได้ ในเมื่อคุณไม่ได้รักผมแล้ว ผมก็ไม่รู้จะรั้งคุณไว้ทำไม”
“ดีค่ะ ลาก่อนนะคุณ” หญิงสาวเดินเชิ่ดหน้าออกไป โดยไม่รู้ถึงคนข้างหลังเลยว่าเขาหมดแรงและกำลัง
ทรุดตัวลงไปร้องไห้อย่างไร้ชีวิตจิตใจ....
ปึ้ง ปึ้ง ผมสะดุ้งออกจากความคิดทันทีเมื่อเสียงเคาะประตูห้องน้ำดังขึ้นมา
“เต๋าครับ ชั่วโมงกว่าแล้วนะ น้ำมันน่าเล่นจนไม่อยากออกจากห้องน้ำรึไง”
“ครับๆเสร็จแล้วล่ะแป๊บนึงนะชา” เสียงคชา..ผมอาบน้ำไปเป็นชั่วโมงเลยหรอ....อืม..คงเพราะมัวแต่คิดเรื่อง
เก่าๆอยู่สินะ ผมรีบลุกออกจากอ่างอาบน้ำ ไปล้างตัวแล้ว นุ่งผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ ในเวลา 23 วินาที
“เสร็จแล้วครับๆ” ผมเปิดประตูห้องน้ำมา ก็รู้ตัวว่าต้องโดนเด็กบ่นแล้วล่ะครับ 5555
“ไงครับ นอนแช่น้ำเพลินเลยรึไง?”
“แหะๆ โทษที มันเพลินจริงๆแหละ”
“หลบๆ ชาจะอาบบ้าง” ร่างบางชี้ไปที่ประตู เพราะผมยืนขวางอยู่
“เชิณคร้าบบบ คุณคชา” ผมหลบให้อีกคนเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมแต่งตัวเสร็จสักพักแล้วคชาก็เดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับใส่ชุดอยู่บ้านสบายๆ เด็กคนนี้นี่ยิ่งดูยิ่ง
น่ารักนะครับ น่ารักมากจริงๆ..
“คชา”
“...... ยังคงไร้เสียงตอบกลับ”
“ชาครับ ชาชาชา”
“หื้ม ว่าไง”
“วันนี้ว่างใฃ่มั้ย?”
“อื้ม ว่าง ทำไมหรอ?”
“ไปโรงเรียนกันนะ วันนี้เต๋าให้คนเอาเครื่องดนตรีมาลง”
“อื้มมม ไปสิไปๆ”
“แหม..ทีเรื่องแบบนี้ล่ะ รีบตกลงเลยนะ” ผมเดินเข้ายีหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู อย่างที่บอกแหละครับ คชายิ่ง
ได้อยู่ด้วยยิ่งดูน่ารักมากๆ
“แน่น๊อนนน 555 แต่ตอนนี้ลงข้างล่างเถอะ ป้าคงรอทานข้าวอยู่”
เช้าวันนี้แม้จะเจอเรื่องสะเทือนใจ แต่ผมก็มีความสุขมาก ที่เช้านี้มีคชาอยู่ข้างๆ คอยถามคอยเป็นห่วง....
...............................................................................................
“โอ้โห -0- ของโปรดทั้งนั้นเลย เปียโน กลองชุด”
“ชอบมั้ยชา”
“ชอบมากเลย ชามาทุกวันเลยได้มั้ยเต๋า”
“ได้สิ สำหรับชามาได้ตลอดเลย ตลอดชีวิตก็ยังได้”
รางบางหันมาค้อนขวับใส่ผม แน่นอนครับผมโดนอีกแล้ว 55
“พูดอะไรแปลกๆนะเต๋า” - -
“แปลกยังไงไม่เห็นแปลกเลย 5555”
“ยังจะมาหัวเราะอีกนะเต๋า”
“หัวเราะก็ไม่ได้ ดุจังนะ 555555555”
ร่างบางเดินปรี่เข้ามา ต่อยเข้าที่ท้องผม จุกครับจุก จุกเลย T^T
“สม อยากหัวเราะดีนัก แบร่” ทำเราเจ็บตัวแล้วยังจะมาแลบลิ้นเยาะเย้ยอีกไอ้แสบ
“ชา เต๋าเจ็บนะ อันนี้เจ็บจริง” ผมล้มลงไปนอนขดอยู่กับพื้น สำออยพอเป็นพิธีครับ 55555555
“จ......เจ็บจริงดิ่ ชาขอโทษ”
“เจ็บจริงๆ มากๆด้วย”
“งั้นมาๆ ลุกมานั่งบนเก้าอี้นะ” ผมจึงได้โอกาสอ้อน เลยยื่นมือไปให้อีกคนช่วยดึง
“ดึงหน่อยๆ”
“มาๆ”
ร่างสูงได้โอกาสจากการที่รางบางดึงมือ เค้าเลยจัดการดึงร่างเล็กลงมานั่งตักแล้วกอดไว้อย่างแนบแน่น
“เห้ย เต๋า โกหกกันนี่หว่า ! ปล่อยเลย จะทำอะไรเนี่ย”
“ก็ชาอยากแกล้งเต๋าทำไมล่ะ เต๋าก็เลยจะเอาคืนไงครับ”
“ปล่อยยยย หื้ยยยจะทำอะไรเนี่ยปล่อยๆๆๆ”
ตื้ด ตื้ด อยากจะมาไหมในใจที่มันว่างเปล่า รอแค่เธอมาเป็นคนครอบครอง ~
โทรศัพท์นะโทรศัพท์ ขัดจังหวะตลอด
“รับสิเต๋าแล้วก็ปล่อยชาได้แล้ว”
“ครับๆปล่อยแล้วๆ”
........ผมเดินออกไปรับโทรศัพท์ด้านนอก
“ฮัลโหล”
เสียงปลายสาย “เต๋าคะ ดิวอยากเจอคุณจริงๆนะให้ดิวไปหาเถอะนะคะ”
“คุณต้องการอะไรกันแน่”
เสียงปลายสาย “ดิวอยากเจอคุณนะคะเต๋า นะให้ดิวได้เจอคุณซักครั้ง”
“ก็ได้ ถ้าคุณอยากจะเจอผม แล้วผมจะนัดเจออีกที”
เสียงปลายสาย “ขอบคุณมากนะเต๋า ขอบคุณที่ยอมมาเจอกันนะคะ”
“ครับ แค่นี้นะ สวัสดีครับ”
ตู๊ด ตู๊ด....
ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง แล้วภาพที่เห็นคือ เด็กน้อยกำลังเล่นเปียโนอย่างมีความสุข ผมอารมณ์ดีขึ้นเยอะ
เลยครับ
“คชา..”
“อ้าวเสร็จแล้วหรอ ใครโทรมาล่ะ”
“วันนี้เต๋ามีธุระ เดี๋ยวเต๋าไปส่งที่บ้านนะครับ” หากแต่ผมเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามของร่างบาง..
“อืม โอเคๆ”
ปัญหากับคนนั้นผมจะเคลียร์ให้จบภายสามวัน มันต้องจบ ผมจะต้องทำให้เค้าเลิกยุ่งกับผมโดยเด็ดขาด
เพราะคนที่ผมรักคนเดียวตอนนี้ไม่ใช่เค้า แต่เป็นคนนี้ “คชา” คนตรงหน้าผม ณ เวลานี้....
......................
..... หายไปไหนของเค้า 2 วัน...... 3วัน........... ก็แล้ว โทรไปก็ไม่รับ ติดต่อไม่ได้ซักทาง ที่โรงเรียนก็ไม่มี หายไปไหนกันนะ ...จะทิ้งกันอีกแล้วหรอ ทำไม..ทำไมล่ะ ..ไหนสัญญากันแล้วไงว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหนอีก
“คขา นั่งเหม่ออะไรน่ะ” เสียงของพี่ต้นทำให้ผมต้องตื่นจาก ภวังค์ความคิด
“เอ่อ... เปล่าครับไม่มีอะไร”
“ไม่จริงหรอก ไม่งั้นน้องพี่จะมานั่งเหม่อแบบนี้ หลายๆวันติดต่อกันหรอ”
“ไม่มีอะไรจริงๆครับพี่ต้น ชาแค่คิดอะไรไปเรื่อยน่ะ”
“ชาคิดถึงไอ้เต๋าใช่ไหม”
“พูดอะไรน่ะพี่ต้น ไม่ใช่ซะหน่อย!”
“คชาเป็นน้องพี่นะทำไมพี่จะไม่รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่”
“เอ่อ..คือ”
“ไอ้เต๋าก็เหลือเกินนะ หายไปได้ ตั้ง 2-3 วัน ปล่อยให้น้องพี่นั่งเหงาอยู่ได้”
“เค้าบอกจะไปทำธุระ แต่นี่มัน 3 วันแล้วนะพี่ต้น เค้าจะทิ้งชาไปแล้วสินะ”
“ไม่หรอกชา พี่เชื่อว่าไอ้เต๋ามันไม่ไปไหนแน่ๆ เชื่อพี่สิ เดี๋ยวมันก็กลับมา”
“พี่ต้นพูดเหมือนรู้ว่าพี่เต๋าไปไหน งั้นแหละ” -.-
“พี่ก็แค่พูดตามที่คิดเองนะ 555555”
“ครับๆ แหม คิดเป็นเรื่องเป็นราวเชียวนะ”
“พี่ไปทำงานดีกว่า เดี๋ยวจะซื้อขนมมาฝากนะ” พี่ต้นลุกขึ้นแล้วยีหัวผมแรงๆ
“ขับรถดีๆนะครับพี่ต้น”
“รู้แล้วๆครับน้องชาย” พี่ต้นบอกก่อนจะเดินออกไปสตาร์ทรถที่หน้าบ้านแล้วออกไปทำงาน
........”เฮ้อออออออ หายไปไหนของเค้า 3 วันแล้วนะ” ผมถอนหายใจออกมาแล้วตะโกนพูดอยู่คนเดียว
(>>อาการประมาณว่าอึดอัดค่ะ ไรต์อ่ะอึดอัด<<)
“บ่นหาใครอยู่หรอครับ คุณคชา” เสียงนี้..สำเนียงนี้.... ผมรีบหันไปมองต้นเสียงด้วยน้ำตาคลอเบ้า แล้ววิ่ง
เข้าไปกอดร่างสูงอย่างที่เค้าไม่ทันตั้งตัว T_T เต๋ากลับมาแล้ว
“หายไปไหนมา นึกว่าจะทิ้งกันไปอีกแล้ว”
“โอ๋ๆเด็กน้อย เต๋าบอกแล้วไง ว่าจะไม่มีวันทิ้งชาไปไหนอีก” ร่างสูงลูบหัวเป็นการปลอบโยนคนที่กำลัง
ร้องไห้
“แล้วทำไม..ทำไมหายไปไม่บอกกัน”
“เต๋าขอโทษนะ พอดีไปจัดการเรื่องยุ่งๆมา ตอนนี้เคลียร์หมดแล้ว”
“อย่าหายไปแบบนี้อีกนะ ไม่เอาแล้ว”
“ค้าบ ต่อไปนี้เต๋าจะไม่หายไปไหนอีกแล้วนะ” ร่างสูงดันอีกคนออกจากอ้อมกอดแล้วคลี่ยิ้มอันแสนอบอุ่น
ให้
“เต๋า..พี่เต๋า” ร่างบางโผเข้ากอดร่างสูงอีกครั้ง เหมือนเด็กขี้แยคนหนึ่งที่ร้องไห้หาพี่ชายที่ตัวเองแสนรักแสน
หวง
ร่างสูงไม่ได้พูดตอบอะไรเพียงแต่ กอดตอบร่างบางไว้แนบแน่น น้องชายคนนี้เค้าไม่ได้อยากให้เป็นน้อง
ไม่เลยซักนิด แต่ที่อยากให้เป็นคือเป็นคนที่เค้ารัก และจะดูแลตลอดไป...
แต่งแบบอึนๆ ค่ะ มีคนรอไหม ? 555555555555 มาลงแล้วนะคะ >< รักคนอ่านจุ๊บๆ 
ความคิดเห็น