คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Past พิเศษ TonJame [2] - 14
เจมส์เดินเข้าบ้านมาหลังจากการทำงานวันแรก
“หวัดดีครับพี่ชาย” เจมส์เดินเข้าไปในห้องทำงานของพี่ชายแล้วถลาไปกอดพี่ชายที่นั่งทำงานอยู่อย่างกับตัว
เองนั้นอย่างเด็กอยู่
“โตแล้วนะไอ้หมียักษ์” เต๋าเอื้อมมือไปเขกหัวน้องชายตัวเองเบาๆ
หมีเจมส์ตัวโตรีบวิ่งมานั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเต๋าด่วยสีหน้าที่ตื่นเต้น
“พี่ไม่รู้หรอกผมมีความสุขแค่ไหนกับงานวันนี้”
“แกก็เล่ามาสิ ไม่งั้นพี่จะรู้หรอ” เต๋ามองน้องชายตัวเองยิ้มๆ
“พี่ต้นดูดีใจที่เห็นผม แต่คำพูดคำจาก็ยังชินชาเหมือนเดิม”
“แล้วมันดูมีความสุขตรงไหนวะเจมส์?”
“มีดิพี่เต๋า ก็วันนี้ผมเถียงพี่ต้นชนะ มันน่ามีความสุขป่ะล่ะ”
“การที่แกเถียงต้นชนะมันคือความสุขของแก อืมม นะ ไม่โตซะทีนะเจมส์”
“โถ่พี่ กี่ปีๆก็ไม่เคยชนะนะครับ”
“อ่ะๆ ไปอาบน้ำซะ อาหารเย็นรออยู่”
“ค้าบบบบผม” เจมส์โค้งตัวรับคำสั่งพี่ชายแล้ววิ่งขึ้นไปอาบน้ำ
เต๋านั่งอมยิ้มกับอาการร่าเริงของน้องชายที่ไม่ค่อยได้เห็น
สักพักเสียงแตรรถดังขึ้น ประตูบ้านถูกเปิดออกโดยเจมส์ที่เพิ่งอาบน้ำลงมาเสร็จพอดี
คชาเปิดประตูแล้วลงมาจากรถพร้อมข้าวของเต็มไม้เต็มมือ
“หวัดีเจมส์” คชากล่วทักทายเจมส์หลังลงจากรถแล้ว
”หวัดดีคชา”
“เต๋าอยู่มั้ย”
“อยู่ที่ห้องทำงานอ่ะ”
“ฝากพี่ต้นด้วยเจมส์”
“ได้ๆ”
ต้นเดินลงจากรถ สองคนนี้ถ้าได้เห็นหน้ากัน สายตาก็ไม่ปกติอยู่แล้ว จิกกันกันได้ตลอดเวลา
“สวัสดีครับบอส”
“สวัสดี”
“เชิญเข้าบ้านครับบอส”
“ย่ะ”
ต้นตอบประชดๆแล้วเดินเข้าบ้านไป
“เต๋า”
“อ้าว มาไงล่ะเนี่ย”
“มากับพี่ต้น ขับรถมา55555”
“ครับๆๆ รู้ว่าขับรถมา แล้วหิ้วอะไรมาเยอะแยะ”
“เข้าครัวกันนน”
“โอเคเลย สนุกแน่ เออชา แล้วปล่อยให้ต้นอยู่กับเจมส์หรอ”
“ใช่ ให้อยู่ด้วยกันบ่อยๆ จะได้เข้าใจกันซะที”
“ไม่ใช่ว่าต้นมันจะฆ่าน้องชายเต๋าตายก่อนหรอกนะ”
“ไม่หรอก เต๋าก็เว่อร์ไป”
“อ่ะๆ ค้าบๆๆๆ”
คชาแอบหยิกพุงเต๋าแล้ววิ่งหนีเข้าห้องครัวไป
“เห้ยย โอ๊ยยยชา !!!”
“แบร่ๆ จับได้ให้ตีตูดดด”
สองคนวิ่งวนวิ่งไล่กันไปมาเหมือนเด็กๆ
ด้านต้นกับเจมส์ก็ยังคงจิกกันไม่เลิก (<<<<<<ไรท์ฟินนน อย่าฆ่าไรท์นะ)
...........................................................
โต๊ะอาหาร..
ต้นคชาเต๋าและเจมส์ สี่หนุ่มไม่ได้ร่วมโต๊ะกันนานมากแล้ว
เมื่อเต๋ากับเจมส์ไปอยู่เมืองนอกและต้นที่เอาแต่ทำงานจนคชาต้องนั่ง
ที่โต๊ะอาหารใหญ่ๆคนเดียวหลายครั้ง....
ซึ่งวันนี้ก็ทำให้คชาอดยิ้มไม่ได้ ที่เขาได้ร่วมโต๊ะทานอาหารแบบพร้อมหน้า
ทั้งพี่ชายที่เขารัก...และคนที่เขารัก... แถมยังมีเพื่อน..ที่เคยสนิทด้วย
มันช่างมีความสุขจริงๆ... ยิ้ม ยิ้มอยู่อย่างนั้น
“ยิ้มอะไรชา”
“ชาชอบ ให้เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ นานมากเลยนะที่เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันแบบนี่หน่ะพี่ต้น”
“จริงด้วยสินะ” ต้นพยักหน้าตอบน้องนิดๆ
“เอาล่ะ ทานข้าวกันเถอะ พี่น้องจะรักกันมากเกินไปแล้ว แฟนอิจฉานะครับชา”
“เต๋าอ่ะ”
“อ่ะๆ ทานข้าวกันเถอะครับ”
เจมส์พูดย้ำชวนทุกคนให้ลงมือทานอาหาร มื้อนี้มีเสียงหัวเราะ มีรอยยิ้ม
รอยยิ้มของคนยิ้มยากอย่างต้นและไม่เคยยิ้มต่อหน้าเจมส์เลยตั้งแต่เกิดเรื่อง..
เรื่องที่รู้แค่เจมส์ต้นและคชาเท่านั้น..
คืนนั้น..งานเลี้ยงวันเกิดคชา คชาและเจมส์เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กเล่นด้วยกัน
นอนเล่นด้วยกันมาตลอดแต่เจมส์นั้นอายุมากกว่าคชา 2 ปี แต่เด็กๆก็เป็นเพื่อนกันมาตลอด
คืนนั้นคชาอายุ 17 ปี ปาร์ตี้ถูกจัดขึ้นที่บ้าน
ของคชา ทุกอย่างสนุกสนานและทุกคนมีความสุขมากโดยเฉพาะคชา
ที่ถึงแม้พี่ชายของเจมส์จะไม่เคยกลับมาเลยหลังจากที่ทิ้งกันไป คชาก็ยังมีเจมส์ที่
เหมือนตัวแทนของเต๋า.. และก็ยังเป็นคนที่กำลังทำให้พี่ต้นอ่อนลง
“คชา! ว่าไงนะ!”
“เจมส์ ชาอยากให้เจมส์คบกับพี่ต้น”
“ชาต้องล้อเจมส์เล่นแน่ๆ ใช่มั้ย”
“ไม่ได้ล้อเล่นนะเจมส์ ชาเห็นคนที่ชนะพี่ต้นได้ก็มีแต่เจมส์ ขนาดชาพี่ต้นยังไม่ยอมเลย”
“แต่เจมส์ชอบคชานะ...” ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์และความบ้าทะเล้นของเจมส์
ทำให้ทุกอย่างกำลังจะจบลง
“เจมส์ เมาแล้วนะ ฟังกันบ้างสิ พูดเล่นอยู่ได้”
“นิดหน่อยเองชา” ไม่พูดเปล่ายังเอามือสองข้างดันกำแพงกั้นไม่ให้คชาหนีไปไหนได้
“เจมส์!! หยุดทะลึ่งก่อนได้มั้ยฟังที่ชาพูดหน่อย”
“ครับ...ฟังอยู่”
เจมส์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้..ประทับริมฝีปากลงจุ๊บที่ปากบางของคชา..
คชาสะดุ้งตาค้างตกใจกับการกระทำของเพื่อน..
จังหวะเดียวกับที่ต้นเดินมาหยุดมองเหตุการณ์นั้นพอดี
“ไอ้เจมส์!” ต้นพุ่งเข้าใส่กระชากคอเสื้อเจมส์ออกห่างจากคชาและฝาดฝ่ามือลงไปที่หน้าเจมส์
ดังลั่น เปี๊ยะ!!
“พี่ต้น พี่ต้นพอแล้ว” คชาเข้าไปรั้งแขนพี่ชายไว้พร้อมกับน้ำตาที่นองหน้าส่วนเจมส์นั้นลงไป
นอนกองอยู่ที่พื้น
“เจมส์ แกออกไป จะไปตายที่ไหนก็ไป ไปหาพี่แกหรือจะไปตายที่ไหนก็ไป ไอ้เลว!!” ต้นมอง
เจมส์ด้วยสายตาแค้นและน้ำตาคลอ
ฮึกก.. ฮือออ เสียงสะอื้นของคชายังดังระงม แต่ก็ยังพยายามพูดให้ต้นเย็นลง
“พ...พี่ต้น ฮึกก เจมส์เมานะพี่ต้น จ..เจมส์ไม่ได้ตั้งใจ ฮืออ” ยิ่งคชาพูดไปร้องไห้ไปทำให้ต้น
ยิ่งโมโห
“พี่ต้น ผม..ผมขอ..”
“แกไม่มีสิทธิ์แก้ตัวหรือพูดอะไรทั้งนั้น ออกไป” ต้นมองเจมส์ด้วยสายตาเย็นชา มันทำให้เจมส์
เจ็บปวดไปทั้งใจ แต่เขาเองที่ขาดสติ จนต้องเจ็บแบบนี้
“ครับ...” เพียงคำตอบสั้นๆและการหันหลังเดินจากไปของเจมส์ ทำให้คชาร้องไห้โฮออกมาและ
พยายามจะวิ่งตามเจมส์ไปแต่ต้นบีบแขนเขาไว้แน่นเกินกว่าจะดิ้นหลุด
เขาเสียเจมส์ไป ทั้งเจมส์และพี่ชายของเจมส์พากันทิ้งเขาไป..
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น คชาก็พยายามบอกกับต้นเสมอว่าเจมส์เมา
ต้นเหมือนจะไม่ฟังไม่ใส่ใจอะไร แต่เขาก็ได้ยินแบบนี้
ที่น้องชายพร่ำบอกมาเป็นเวลาเกือบหนึ่งปี
นับตั้งแต่นั้นมา เจมส์ไม่คิดจะกลับมาที่เมืองไทยอีก ต้นเองก็เอาแต่ทำงานจนไม่สนอะไรทั้งนั้น
เวลาที่มีให้คชาก็น้อยลงไปทุกที
ต้นยังติดต่อกับเต๋าอยู่เสมอ แต่เขาไม่เคยบอกเรื่องเจมส์ให้เต๋ารับรู้
เพราะเขาเองอยากให้เรื่องนี้มันตายไปและหายไปไม่ต้องมีใครพูดถึง
ด้านเจมส์เองก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้และอยู่กับเต๋าทั้งเรียนและทำงานอยู่กับพี่ชายและ
ไม่เคยติดต่อกลับมาหาคชาอีกเลย..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“กลับบ้านดีๆนะต้น ขับรถดีๆนะเว่ย เป็นห่วงแฟนฉันว่ะ”
“เต๋า ฉันก็เพื่อนแกนะ” ต้นเท้าสะเอวมองหน้าจกเพื่อนตัวเองแบบเอาเรื่อง
“พี่ต้นอ่า กลับบ้านเถอะครับบบ” คชาต้องรีบปรามก่อนพี่ชายตัวเองกับแฟนของเขาจะตีกันตาย
“ก็ได้ๆ ห่วงกันดีจริง”
“กลับบ้านดีๆนะครับบอส” เสียเจมส์ทำให้ตันหันกลับมาจากการเปิดประตูรถ คชาที่ยืนอยู่กับเต๋า
ที่ประตูอีกฝั่งที่แอยมองอยู่รีบหันไปคุยกันทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็น
“อืม..” ต้นพยักหน้าเป็นการตอบรับคำพูดของเจมส์
“แต่อืมเนี่ยนะบอส ผมเป็นห่วงนะครับ เดี๋ยวก็แช่บให้ยางรถแตกซะหรอก”
“นี่แก! จะต้องหาเรื่องกัดกับฉันทั้งในเวลางานแล้วก็นอกเวลางานเลยรึไงห้ะ!”
“อ๊ะๆ อย่าวีนครับบอส อย่าหงุดหงิดด้วย เสียสุขภาพจิตนะครับ กลับบ้านดีๆนะครับเจ้านายที่รัก”
ลูกน้องจอมกวนพูดจายียวนกวนประสาทขยิบตาครั้งนึงโค้งตัวลาและเดินเข้าบ้านไปหน้าตาเฉย
“หนอย ไอ้เด็กบ้า!!”
“พี่ต้น แพ้แล้วๆๆคริคริ”
“คชาหยูดเลยกลับบ้าน! ไอ้เต๋ามือหน่ะ ปล่อย ปล่อยมือน้องฉันเลยนะแก!”
“เห้ยต้น พาลว่ะ ฮ่าๆๆๆ บ๊ายบายนะครับชา ถึงแล้วโทรมาด้วยนะ”
“ได้เลยครับ”
หลังจากล่ำลากันเสร็จเต๋าก็เดินเข้าบ้านมานั่งมองน้องชายที่อารมณ์ดีจากการได้แกล้งคนที่ตัว
เองรัก
.
.
.
.
.
“เจมส์ แกนี่มันแสบจริงๆนะ”
“มีความสุขดีครับ ผมชอบเห็นเขาเหวี่ยงใส่ผม น่ารักดีออกนะพี่”
“แต่มันเหวี่ยงพี่ด้วยนี่ดิ โว๊ะ”
สองพี่น้องพากันนั่งคุยแล้วก็หัวเราะไปด้วยกันกับการนั่งพูดถึงเรื่องของคนที่ตัวเองรัก
แบบลืมนึกถึงอุปสรรคอันใหญ่หลวงที่ยืนมองพวกเขาอยู่หน้าบ้าน... พ่อของต้นและคชา
ครบ 100 เต็ม 100 ซะที ฮ่าาาาาาาา อ่านกันเยอะๆๆน๊าาา ><
จริงๆ ไรต์เพิ่งฝึกงานเสร็จเมื่อไม่นานนี่เอง แล้วก็กลับไปเรียนตัวทีเหลืออีก 2 - 3 ตัว
ปารกฎว่าเรียนหนักมาจ้าา
ยังไงก็อย่าเพิ่งลืมฟิคหวานๆเรื่องนี้น๊าาาา
เค้าจะมาอัพเรื่อยๆเลย
ความคิดเห็น