คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รักได้ไหมนายสว่างหน้าเดียว2
สวัสดีครับ ~ ผมชื่อคชาครับ
ผมอายุ 19 ปี ก็เป็นเด็กวัยรุ่นเกรียนๆคนนึงอ้ะครับ ไม่ได้วิเศษวิโสอะไร 555
............. ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ในสวนหย่อมหลังบ้าน
"คชามานั่งอ่านหนังสืออยู่ได้ ไปกับพี่เหอะเดี๋ยวจะพาไปรู้จักกับเพื่อนพี่ที่มาจากต่างประเทศ"
เสียงที่ผมคุ้นเคยอยู่ทุกวัน ดังขึ้นมาพร้อมกับเดินมาแตะบ่าผม เค้าคือพี่ชายผมเอง ชื่อพี่ต้นครับ ^^
"ไปที่ไหนหรอครับพี่ต้น วันนี้คชาจะไปหาไอ้เฟรมนะ คชามีนัดกับมัน"
ผมแย้งเพราะไม่อยากไปกะพี่ต้น o_O ก็เพื่อนพี่ต้นแต่ละคนน่ะไฮโซซะเหลือเกิน
"เอาน่าไปเหอะ เพื่อนพี่คนนี้พี่อยากให้คชาเจอนะ ไปเหอะนะๆ นะๆๆๆๆ" พี่ต้นพูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอน >//< [แอร๊ยอย่าชงต้นชานะเรื่องเค้าเป็นพี่น้องกัน]
ไอ้ผมก็ไม่เคยปฏิเสธสายตาแบบของพี่ชายได้เลยซักครั้ง 5555 #ฟรัคเย่มากไอ้คชา "อ่าๆ ตกลงๆครับไปก็ได้" ผมตอบไป
"ดีมากคชางั้นไปกันเลย" สิ้นเสียงของพี่ต้น ผมก็โดนลากไปขึ้นรถเรียบร้อย >[]< แอร๊ยยบังคับตูชัดๆนะอิพี่ต้น)
พี่ต้นขับรถมาจอดอยู่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งชื่อว่า สวนด. *คิดในใจ* ร้านห่าไรชื่อแปลกๆ 5555*
“เอาล่ะถึงแล้ว คชา ไปกันเถอะ” พี่ต้นเปิดประตูแล้วลงจากรถไป ผมก็เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินตามพี่ต้นไปติดๆ
“พี่ต้น เพื่อนพี่ต้นนี่ใครทำไมถึงอยากให้คชารู้จักนัก ไม่เห็นจะน่าสนใจเลย” ผมพูดกวนประสาทประมาณว่าเพื่อนพี่ต้นแม่งน่าเบื่อ 55
“เออทำเป็นพูดดีไปเหอะ เดี๋ยวถ้าแกเจอแล้วแกจะพูดไม่ออก ชั้นรับประกันได้เลยไอ้ตัวแสบ” พี่ต้นมันมั่นใจมาก 55 ผมชักอยากจะเจอแล้วสิครับ.
ร้านนี้มีสวนหย่อมด้วย ชอบจัง ผมชอบสวนหย่อมนะครับชอบต้นไม้สีเขียวๆ >O<
“เอ้า คชานั่งโต๊ะนี้แหละ” พี่ต้นลากผมมานั่งลงที่โต๊ะใกล้ๆกับสวนหย่อม 55 หวานหมูเลยครับผมชอบสวนหย่อม ^^
“ไหนอ่ะพี่ต้น เพื่อนพี่ต้นอ่ะอยากเจอแล้วจะได้รูว่าทำไมถึงพูดไม่ออก” ผมมองหน้าพี่ต้นพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์และก็ยักคิ้ว 55
“งั้นหรอ อยากเจอใช่มั้ย ... ได้งั้นแกก็ลองหันไปข้างหลังดิ่” .... ห้ะ ข้างหลังงั้นหรอ ได้... ไม่รอช้าครับผมหันไปมองข้างหลังในทันทีที่พี่ต้นพูดจบ !@$#%^$^$
เมื่อผมหันไปก็พบกับผู้ชายคนนึง ขาวๆ สูงๆ ปากแดงๆ ยืนยิ้มเอ๋ออยู่ *ใครวะมายืนยิ้มเอ๋ออยู่ได้* #คิดในใจ ???
“หวัดดีไอ้ต้นเพื่อนเลิฟ” ผู้ชายคนนั้นทักพี่ต้น เอ๊ะ? นี่เพื่อนพี่ต้นน่ะสินะ ไม่เห็นรู้จักเลยพี่ต้นมั่วและ O.o
“หวัดดีเต๋า มาๆนั่งก่อน” พี่ต้นฉีกยิ้มพร้อมเรียกพี่เต๋ามานั่งข้างๆ... เห้ยๆๆๆๆ !!!!!!! อะ..อะ..อะไรนะ พี่เต๋าพี่เต๋าไหนอย่าบอกนะ .... ทันใดนั้น!!
“ไงคชา เป็นไรไปอึ้งทำไม โตขึ้นแล้วน่ารักมากเลยนะ” พี่เต๋าทักผม
“พะ...พะ....พี่เต๋า O.O” ผมตาโตค้างตึ่ง แถมยังพูดติดอ่างอีกตะหากกคร้าบบบ ><
“คช๊าาาา เป็นไร เมื่อกี๊ยังกวนประสาทพี่อยู่เลยตอนนี้เป็นไรพูดติดๆขัดๆ” *ยักคิ้วยิ้มอย่างผู้ชนะเลยนะอิพี่ต้น* *พี่ต้นมันจิกผมครับ*
“นั่นสิเป็นไรไปคชาจำพี่ไม่ได้หรอ” พี่เต๋าเสริม จำไม่ได้? งั้นหรอบ้าชั้นจำแกได้ทุกเวลานั่นแหละอิพี่เต๋า ~
“ใช่ !!จำไม่ได้ก็เล่นหายไปเป็น 10ปี ใครจะไปจำได้ติดต่อก็ไม่ติดต่อจู่ๆก็โผล่มาแบบนี้ใครจะไปจำได้เล่า” ผมเผลอเหวี่ยงออกไป แล้วก็สะบัดหัวเห็ดหนีไปทางอื่นไม่มองหน้าทั้งพี่ต้นทั้งพี่เต๋านั่นแหละ งอนว้อยยยยย ><
“คชาอย่างอนเด้ โธ่” พี่ต้นมันเริ่มง้อครับ แต่ไม่มีทาง งอนเว่ยงอน ไม่มีทางหายงอนหรอก ชิชะ !!
“ไม่!!ไม่ต้องเลยนะทำแบบนี้แล้วยังจะมารุมกันอีกไม่ต้องมายุ่งเลยย” *เหวี่ยงมากไปป้ะชาเอ๊ย* เพลียตัวเองนิดหน่อย ><
พี่เต๋ามัน ลุกจากที่นั่งข้างพี่ต้นมานั่งข้างๆผมครับ O.O มาทำไมกลับไปนั่งที่ดิ ผมเขยิบหนีนิดหน่อย
“โอ๋คชา พี่ขอโทษนะที่ไม่ติดต่อมาแต่ตอนนี้พี่กลับมาแล้วไงต่อไปนี้พี่จะมาให้คชาเห็นน่าทุกวันเล๊ยย” พี่เต๋าพูดพร้อมยิ้มเอ๋อ ๆ มาให้ผมแล้วก็เขยิบๆ ๆ ๆ มาใกล้ผมอีก มาทำไมไม่ได้อยากเห็นหน้าว้อยย !!
“ไม่รู้ ๆ เออ ๆช่างมันเหอะ ไปๆ กลับไปนั่งข้างพี่ต้นเลย สั่งข้าวเหอะพี่ต้นคชาหิว” ผมเปลี่ยนเรื่องแล้วก็ไล่ไอ้พี่เต๋าไปนั่งที่เดิม หิวครับหิว โมโหหิวอ้ะเข้าใจม้ายยย !
“โอเคๆ ครับ กลับไปนั่งข้างต้นก็ได้” พี่เต๋ามันบอก /*เออๆลุกๆไปเหอะไม่ต้องมาบอกหรอก *เหวี่ยง*
“555 โอเคๆสั่งอาหารๆ” พี่ต้นพูด
“เออต้นงั้นทานข้าวเสร็จ ไปบ้านแกนะมีเรื่องเล่าให้ฟังเยอะแยะเลยว่ะ” พี่เต๋ามันเวิ่นกับพี่ต้นครับ ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย ~
......ตอนนี้เราทานข้าวกันเสร็จแล้วครับ และก็กลับมาถึงบ้านแล้วด้วย
“คชาเดี๋ยวก่อนดิ่” เสียงพี่เต๋ามันเรียกผม เพราะผมลงจากรถแล้วก็รีบเดินเข้าบ้าน!! ผมเลยต้องหยุดเดินเพราะเสียงอิพี่เต๋านี่แหละ ~
“ห้ะ...อะไร.. เรียกทำไม?” ผมถามอิพี่เต๋าแบบ *อะไรอีกอ้ะงอนอยู่เว่ยไม่อยากคุย*
“คชางอนพี่หรอ เป็นไรไปอ้ะไม่พูดไม่จาเลย” พี่เต๋ามันตีหน้าเศร้าครับ ชิไม่มีทางชั้นไม่เชื่อแกหรอกอิพี่เต๋า
“ไม่ได้เป็นไร ร้อนจะไปอาบน้ำนอน” ผมตอบห้วนๆกลับไป แล้วเดินต่อเพื่อจะเข้าบ้าน
“อ้ะ เดี๋ยวดิ่คชารอก่อน” สิ้นเสียงนั้น ..... ควับ!!! มีมือมือนึงมาขว้ามือผมไปแล้วดึงผมเข้าไปกอด !!!!!! เห้ย อิพี่เต๋าแกจะทำไรปล่อยนะเฟ่ย *ทิ้งหัวตัวเอง*
“อ้ะ พี่เต๋าทำไรเนี่ยปล่อยนะเฟ่ยอึดอัด” อึดอัดหรอ =__= ไม่สิคชาแกอ่ะเขินอยู่ *ย๊ากกกทิ้งหัวอีกรอบ*
“ไม่ปล่อย พี่ไม่ปล่อยหรอกจนกว่าคชาจะหายงอน” เห้ยอะไรวะ ขู่กันนี่หว่า แล้วพี่ต้นไปไหนเนี่ยลงจากรถแล้วก็หายไปเลยทั้งน้องไว้ได้ไงฟร๊ะ โอ๊ยยยยย !! เขินนะเว่ยปล่อย *คิดในใจ*
ผมยังเงียบและดิ้นจะให้พี่เต๋ามันปล่อยผม คราวนี้มันพี่เต๋ามันไม่ปล่อยอ้ะ T^T หนักกว่าเดิม ดันเลื่อนมีข้างนึงมาโอบเอวผมไว้อีก อ๊ากกกกกกกกกกก >< ทำไรเนี่ยอิพี่เต๋า
“อ้ะเห้ยยยย !! ปล่อยจะทำไรอ้ะ ....................... โอเคๆ คชาหายงอนแล้วพี่เต๋าปล่อย!” ผมต้องรีบตอบเพราะไม่งั้นจะโดนอะไรอีกก็ไม่รู้ *ทิ้งหัวรอบที่3*
“โอเคปล่อยก็ได้ ๆ” ว่าแล้วไอ้พี่เต๋ามันก็ปล่อยผมอย่างง่ายดายเลยครับ
“เห้ออออออออ.” ผมถอนหายใจออกมา *เผลอครับเผลอ* แล้วผมก็หันหลังเตรียมจะวิ่งเข้าบ้านครับ แต่... ควับ โดนจับมืออีกแล้ว O.o
“คชา คชาแน่ใจนะว่าหายงอนพี่แล้วอ้ะ” ยังจะมาถามอีก จากงอนกลายเป็นเขินแล้วว้อยยยไอ้พี่เต๋าบ้า
“อื้อ ครับหายงอนแล้ว” ผมตอบไปแต่หลบตาพี่เต๋าอยู่
“ก็ดีแล้ว แต่ถ้าคชาไม่หายงอนนะพี่จะทำยิ่งกว่ากอดอีกคอยดู” พี่เต๋าพูดจบก็เขยิบตัวจะมาใกล้ผมอีก
“เห้ยจะทำไรอ้ะ บอกว่าหายงอนแล้วก็หายดิ่ไปแล่ว จะไปอาบน้ำ” >< พูดจบผมก็สบัดมือแล้ววิ่งเข้าบ้านไปปล่อยไอ้พี่เต๋ามันยืนอยู่นั่นแหล่ะเดี๋ยวมันก็กลับบ้านเอง !!!!
TAO PART
ผมชื่อเต๋านะครับ คงรู้จักกันแล้วล่ะ ^^ 55
ผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศได้ สองสามวันเองครับผมหนีชีวิตยุ่งเหยิงมาจากต่างประเทศ มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายครับกับการที่ผมไปใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศเป็น สิบๆปี โดนโกงลิขสิทธิ์เพลงที่แต่งเอง มีปัญหากับการทำงานดนตรี อ้อ!!ผมลิมบอกสินะ ผมทำงานเป็นนักแต่งเพลง แล้วก็เป็นนักร้องไปด้วยน่ะครับ ^^
ที่ผมกลับมาครั้งนี้ผมตั้งใจจะไม่กลับไปต่างประเทศอีกแล้ว ผมจะปักหลักอยู่ที่ไทย ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เพื่อใครบางคนที่ผมเคยทิ้งเค้าไปโดยไม่ติดต่อเค้าเลย ผมเลือกที่จะมาเปิดโรงเรียนสอนดนตรีที่ทางบ้านผมพอมีจะกิจการที่เริ่มก่อตั้งไว้อยู่แล้ว ดังนั้นผมก็แค่สานต่ออีกนิดหน่อยก็โอเคแล้ว
และเหตุผลอีกอย่างที่ผมกลับมาในครั้งนี้เพราะความคิดถึง คิดถึงคนคนนึงที่ผมเคยเรียกเค้าว่าน้องชายและเคยเล่นมาด้วยกันตอนเด็ก ๆ ตอนนี้ผมได้กลับมาเจอเค้าแล้วผมจะไม่ทิ้งเค้าไปอีก ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงคิดถึงเค้ามาก ตลอดเวลาผมรู้ข่าวสารการเคลื่อนไหวของเค้าตลอดแต่ผมกลับไม่เคยติดต่อกลับมาหาเค้าเลย และต่อจากนี้ผมจะไม่ยอมให้เค้าคิดว่าผมไม่เคยสนใจเค้าเลย ผมจะทำให้เค้ารู้ว่า ผมคิดถึงและไม่เคยลืมเค้าแม้แต่นิดเดียว
จบตอนนี้เอาไว้ที่เต๋าๆ ก่อนนะคะ พอดีเขียนสดๆเลย นั่งแต่งแล้วลงเลยยย อิอิ คราวก่อนที่ Simple ไว้นั่นก็นั่งแต่งสดๆเลย พอง่วงก็เลยนอนแต่งต่อไม่ไหว 555
ไงตอนนี้ก็เขียนมาให้อ่านจนจบตอนแล้วนะคะ ติดตามกันเยอะๆน้า เป็นกำลังใจให้คนเขียนอย่างเค้าด้วยนะ ^^ ตอนต่อไปจะตามมาๆเร็วนี้นะจ๊ะ ถ้าไม่ติดธุระ จะรีบมาอัพเลยย
ความคิดเห็น