คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : รักได้ไหมนายสวางหน้าเดียว15
“ไอ้ชาาาาา!!”
เสียงเฟรมตะโกนเรียกเพื่อนพร้อมกับบบแตรรถรออยู่หน้าบ้าน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะกระจกรถเฟรมดังขึ้น
“พี่เฟรมม”
เสียงแพรวากังวานใสเรียกเฟรมอยู่นอกรถ
“สวัสดีค่ะแพรวา”
เฟรมหัวเราะในลำคอพร้อมกับยิ้มทักทาย
“พี่คชาไม่อยู่บ้านนะคะ เมื่อวานแพรเพิ่งไปส่งพี่คชามาที่บ้านพี่เต๋า”
“อ้าวหรอ ถึงว่าสิพี่โทรหามันไม่รับ แล้วนี่แพรจะไปเรียนใช่มั้ยคะ”
“ใช่ค่ะ วันนี้คุณพ่อไม่ยอมตื่นแพรเลยต้องไปเอง”
แพรวาพูดปนทำหน้าบูด
“งั้นพี่ไปส่งนะคะ”
เฟรมเปิดประตูลงมาจากรถแล้วดันแพรวาให้ไปขึ้นรถโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้พูดะไรเลย
“พี่เฟรมม แพรไปเองได้”
เฟรมไม่ฟังเสียงน้องรีบปิดประตูแล้วเดินมาขึ้นรถแล้วออกรถทันที
“ไหน ๆ พี่ก็ชวดมารับไอ้ชาแล้ว ให้พี่ไปส่งเถอะนะ”
“ฮึ่ย ก็ได้ค่ะ”
แพรวาทำเสียงเหวี่ยงๆแต่ก็แอบอมยิ้มไม่ให้เฟรมได้เห็น
“นี่แพร แล้วถ้าคุณพ่อแพรไม่ตื่นแบบนี้บ่อยแพรไปโรงเรียนยังไงคะ?”
“อ๋อ คุณป้าแม่บ้านจะโทรเรียกแท็กซี่ให้แพรค่ะ”
“งั้น ต่อไปไม่ต้องเรียนแท็กซี่สาธารณะแล้วนะ เดี๋ยวพี่จะเป็นแท็กซี่ส่วนตัวให้”
“พี่เฟรม!”
แพรวาเริ่มหน้าขึ้นสีระเรื่อ
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณพ่อรู้เข้าเอาตายแน่ แล้วอีกอย่างคุณพ่อก็ไม่ได้ขี้เกียจตื่นทุกวันซะหน่อย”
แพรวาพูดเสร็จก็หงอยทันที
“งั้นตอนเลิกเรียนล่ะคะ?”
“คุณแม่มารับค่ะ พี่เฟรมอ่ะจะหาเรื่องรับส่งแพรทำไมคะ!”
“อืม.. งั้นเอางี้ ถ้าวันไหนคุณพ่อไม่ตื่น ถ้าวันไหนคุณแม่ไม่ว่างโทรหาพี่นะคะ อย่านั่งแท็กซี่ พี่เป็นห่วง”
เฟรมหันมายิ้มให้แพรวา
“กะ..ก็ได้ค่ะ”
สองคนสบตากัน ต่างคนต่างยิ้นเขิน.. บรรยากาศอึดอัดจังนะ.. แพรวาคิดในใจ
.
.
.
.
.
“บ๊ายบายค่ะพี่เฟรม ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”
แพรวายิ้มแป้นโบกมือบ๊ายบาย
“ไว้เจอกันนะคะน้องแพร”
เฟรมยกมือบ๊ายบายแล้วขับรถออกไป
แพรวาเดินเข้าโรงเรียนไปนั่งที่เดิมกับที่นั่งทุกวันและมีเพื่อนๆนั่งรออยู่แล้ว
“เฮ้ยแกก ยัยแพร นั่นมันพี่เฟรมสุดหล่อของแกนี่นา คบกันแล้วหรอถึงมาส่งแกอ่ะ”
“เออ นั่นสิ แหมม ยิ้มหวานโบกมืลากันหวานเชียว”
“เออบอกมาเลยนะแกบอกมา”
เพื่อนสาวสามสี่คนรุมยิงคำถามปนแซวแพรวากันเสียงเจี๊ยวจ๊าว
“หยุดด! พวกแกหยุดเลย อย่าแม้แต่จะคิด พี่เขาแค่ไปหาพี่คชาแล้วฉันก็เจอเข้าหน้าบ้าน เขาเลยมาส่ง แค่นั้น ไม่ต้องมาแซวเลย
นะพวกแก! ฉันไปกินข้าวแล่ว!”
แก้ตัวเสร็จแพรวาก็วิ่งไปที่โรงอาหารทันที
.
.
.
.
.
.
.
“คชา ชาครับ..”
เสียงนุ่มละมุนหูที่เหมือนจะปลุกคชาแต่กลับทำให้คชาหลับสบายยิ่งกว่าเดิม
“อืออออ”
เสียงครางในลำคอส่งสัญญาณมาบอกว่ายังไม่อยากตื่น
“ชาครับ วันนี้มีเรียนไม่ใช่หรอ ตื่นเถอะ เต๋าทำอาหารให้รอแล้วนะ”
เจ้าของเสียงนุ่มละมุนสอดมือไปกอดเอวบางของคนรักพร้อมกับบรรจงกดจูบลงไปที่ลาดไหล่เปือยเปล่า...
“ฮื่อต๋าวว ชาเมื่อยทั้งตัวเลย”
คนตัวเล็กพลิกตัวมามุดเข้าหาอกแกร่ง
“ไปเรียนไหวมั๊ย ป่านนี้เฟรมคงโทรตามให้วุ่นแล้วมั้งครับ”
“เดี๋ยวชาค่อยโทรหามันก็ได้ แต่ยังไม่ตื่นนะนะเต๋านะ”
แขนเล็กกวัดเกี่ยวรัดเอวอีกคนไว้พร้อมมุดหน้าซุกไว้อย่างนั้น...
“เด็กดื้อ.. นอนได้ครับให้นอนทั้งวันเลยแต่ตอนนี้ตื่นก่อนนะ อาบน้ำแล้วไปกินข้าวกันก่อน”
ว่าแล้วดันหัวเล็ก ๆออกมาจับประคองใบหน้าหวานไว้แล้วกดจูบลงไปที่ริมฝีปากอวบอิ่ม...
“อื่ออ ฮือออ”
ร้องประท้วงในลำคอแล้วตีลงไปที่แขนหนั่นกลามแรงๆ
“ตื่นก็ได้ ทำไมต้องปลุกแบบนี้ด้วยเล่า”
คนตัวเล็กหน้าแดงระเรื่อรีบลุกอกจากที่นอนแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที.. เต๋ามองตามยิ้มๆ เขาแพ้ แพ้เหลือเกิน อาการเขินแล้ว
ทำร้ายร่างกายแบบนี้..
“เสร็จแล้วครับ”
คชาเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมเสื้อตัวใหญ่ๆพร้อมนอนเดินถลาเข้ามานั่งตักคนรักที่นั่งรออยู่ที่เก้าอี้โต๊ะทำงาน
“หื้ม อ้อยมากเลยนะที่รัก พร้อมกินข้าวรึยังครับ” แขนเกี่ยวรัดเอวบางเอาไว้
“พร้อมแล้วว งึ่มม กินแล้วมานอนๆนะ” พูดเสร็จก็ซุกไหล่หนาทันที
“ต้องอุ้มใช่มั้ย จริงๆเลยเชียว” เต๋าอุ้มคชาลงมาที่โต๊ะอาหาร
“หอมจังเลยเต๋าาาาา!!” คชารีบดีดตัวขึ้นมามองอาหารบนโต๊ะ
“เด็กน้อยเอ้ยยยย” เต๋าวางอีกคนลงบนเก้าอี้
“น่ากินมากๆเลยเต๋า”
“งั้นก็กินเยอะๆนะครับ”
“กินแล้วน๊า”
.
.
.
อาหารมื้อเช้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและความอร่อย.. แต่ใครจะไปรู้ ความสุขมันอาจจะสั้น หลังจากนี้อาจจะต้องเจ็บปวดทรมานใจมากที่สุด..
70 %
ฮึก... หวานเนอะ หวานเกินไปพอถึงตอนจะต้องเจ็บปวดใจมันจะเจ็บมากๆเลยเชือสิ..
แฮ่! ฝากด้วยนะคะ ตอนแรกหมดกำลังใจแต่งต่อมากอ่ะ
แต่พอเข้ามาอ่านคอมเม้นพบว่ามีคนลุ้นคนอ่าน เราอานทุกเม้นน๊าาา
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ ><
By. MIM_M_I
ความคิดเห็น