คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอน นักเรียนคนใหม่
ตอน นักเรียนคนใหม่
“ยัยอร! เป็นไงบ้าง เล่าๆ บ้านใหม่เป็นไงบ้างเหรอ”
“เหอะๆ T^T เซอไพรซ์สุดๆไปเลยล่ะ”
“ยังไง เล่าให้ฟังหน่อยไม่ได้เหรอ แล้วฉันไปบ้านเธอเย็นนี้เลยได้ปะ”
“ไม่! ไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ”
“ทำไมล่ะ”
“ถนนมันลำบากมากเลยน่ะ อีกอย่าง บ้านเรากับบ้านมะปรางก็อยู่กันคนละทิศเลย อย่าดีกว่านะ”
“ก็ได้ เชอะ แต่ว่าเป็นไงบ้าง เล่าให้ฟังหน่อยสิ”
“ก็ดีนะ เสียอย่างเดียว เพื่อนบ้านปากเสียไปหน่อยนะ”
“เพื่อนบ้านด้วยเหรอ น่าสนุกจัง อ๊ะ ครูมาอีกแล้ว เดี๋ยวมาเล่าต่อเลยนะ เรื่องเพื่อนบ้านนั่นด้วย”
ณ ตอนนั้น ฉันคิดจริงๆว่าชีวิตฉันผ่านช่วงที่เลวร้ายมาแล้ว และคงจะไม่เจออะไรที่เลวร้ายไปกว่านี้อีก แต่ดูเหมือนว่า ชาติที่แล้วฉันจะทำกรรมไว้เยอะ ชีวิตฉันถึงต้องเจอกับเรื่องซวยๆไม่จบไม่สิ้นซักที
“เอาล่ะนักเรียนทุกคน วันนี้มีเพื่อนย้ายมาใหม่ ทุกคนช่วยดูแลเพื่อนด้วยนะจ๊ะ”
“ว้าววว” “หล่อจัง” “อ๊ายย” “โธ่ ผู้ชาย” “$*@(Z?>)>M<” มีเสียงมากมายเกิดขึ้นทั่วห้อง
“เฮ่ย” แต่เสียงที่มาจากหน้าชั้นเรียนเป็นเสียงที่คุ้นมาก หยั่งกับเพิ่งได้ยินมาเมื่อเช้า มันเป็นเสียงที่คุ้นมากคนทำให้ฉันผู้ไม่ค่อยสนใจเรื่องในห้อง ต้องเงยหน้าขึ้นมาดู และในทันใดนั้น STUN ทันที STUNไปหลายวินาทีเลยทีเดียว เพราะผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าห้องตอนนี้ กับผู้ชายที่กินข้าวเช้ากับฉันที่บ้าน มันคือคนเดียวกันน่ะสิ ตายๆๆ ชีวิตของฉัน ยังซวยไม่ถึงทีสุดใช่มั้ยเนี่ย นี่มันหมายความว่ายังไง แสดงว่า เมื่อคืน ที่หมอนั่นบอกว่าย้ายโรงเรียนมาจังหวัดนี้ โรงเรียนที่ว่า คือโรงเรียนนี้หรอกเหรอ จะว่าไป ถ้านึกถึงบทสนทนาเมื่อคืน นายนั่นก็ไดพูดถึงโรงเรียนเอกชนที่ดังๆของจังหวัดเหมือนกัน ทำไมฉันถึงเอะใจเลยนะ
*เมื่อคืน*
“กลิ่นหอมดีอะ เธอทำอาหารเป็นจริงเหรอเนี่ย”
“ก็จริงน่ะสิย๊ะ”ฉันหันไปทางเขาแล้วก็ต้องตะลึงอีกครั้ง
“นายบ้า!! ทำไมนายไม่ติดกระดุมให้เรียบร้อยเนี่ย”
“นี่เรียบร้อยแล้วนะ ปกติผู้ชายเขาไม่ใส่เสื้อตอนนอนกันหรอกนะ ยัยโรคจิต”
“แต่นายไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะ”
“ถ้าเธออยากอยู่ เธอก็ต้องทนฉันให้ได้ แล้วก็เลิกจ้องซิกแพ๊คฉันได้แล้ว น้ำลายจะไหลแล้วนะ”
“อะไร นั่นน่ะ... ไม่ใช่ซะหน่อยนะ ฉันไม่ได้จ้องชั้นไขมันของนายซักหน่อย”
“คิดว่าดูไม่ออกรึไงสาวน้อยโรคจิต หึหึ” เขาเอื้อมมือมาทางหน้าฉัน
“นายนั่นแหละโรคจิต!” ฉันโต้ตอบด้วยการชูมีดขึ้นมาทันที เขาเลยชักมือกลับไป
“ฉันไปนั่งดูทีวีล่ะ ทำอาหารเสร็จแล้วไปเรียนฉันด้วยนะ”
“เฮ่ย เจ๋งอะ อร่อยนี่หน่า ใช้ได้ๆ”
“เป็นไงล่ะ บอกแล้วไงว่าฉันทำอาหารอร่อย”
“ก็ไม่คิดว่าผู้หญิงที่มีปากอย่างเธอจะทำอาหารอร่อยขนาดนี้นี่หน่า”
“มันเกือบจะดีแล้วนะ” ถ้านายนี่ไม่นั่งโชว์ซิกแพ็คสุดเซ็กซี่ ฉันคงจะโกรธมากไปแล้วล่ะ >.,<
“ฮ่าๆๆๆ”
“เออใช่ ลืมถามไปเลย นายชื่อะไรเหรอ”
“นั่นสิ ลืมแนะนำตัวไปเลย ฉันชื่อเก่ง แล้วเธอล่ะ”
“ฉันชื่อ อร อยู่ม.หกแล้ว”
“บังเอิญจังเนอะ ฉันก็อยู่ม.หกเหมือนกัน”
“หวังว่าจะบังเอิญแค่เรื่องนี้นะ เออ ฉันน่ะ...คิดว่าควรจะบอกนายนะ..เรื่องเหตุผลนะ ที่ฉันพูดไปเมื่อตะกี๊”
“ความจริงฉันก็ไม่ได้อยากรู้อะไรขนากนั้นหรอกนะ”
“= =*... พ่อฉันจะย้ายไปทำงานที่อังกฤษน่ะ ท่านจะให้ชั้นไปอยู่กับท่านที่นั่น แต่อย่างที่ฉันบอกไปแล้วแหละ ฉันไม่อยากไปเริ่มต้นใหม่ ฉันไม่อยากทิ้งเพื่อนที่นี่ไป อีกอย่างฉันไม่เก่งอังกฤษด้วย เพราะงั้น ฉันเลยขอพ่ออยู่ต่ออีกปีจนจบม.หกน่ะ แต่พ่อบอกว่าถ้าฉันไม่ตั้งใจเรียนหรือสร้างปัญหาอะไรแม้แต่นิดเดียว ฉันจะต้องบินไปหาท่านทันที ไม่มีข้อแม้อะไรทั้งสิ้น”
“ถึงจะบอกว่าไม่อยากรู้ แต่พอได้ยินแล้วก็น่าสงสารเธออยู่เหมือนกันล่ะนะ”
“แล้วนายล่ะ ทำไมถึงต้องย้ายบ้านมาอยู่คนเดียวด้วยล่ะ”
“พ่อกับแม่ฉันทะเลาะกันน่ะ หลายๆเดือนมานี้ พวกท่านทะเลาะกันแทบทุกวัน ฉันเลยอยากจะแยกออกมาจากบ้านซักพัก แล้วเพื่อนพ่อฉันก็มีเส้นอยู่ในโรงเรียนแถวนี้พอดีน่ะ ฉันก็เลยย้ายเข้ามาได้ง่ายๆ”
“ฉัน..เสียใจด้วยนะ”
“เรื่องอะไร”
“เรื่องพ่อกับแม่นายน่ะ แต่ยังไงฉันก็หวังว่าพ่อกับแม่นายจะกลับมาดีกันนะ เชื่อฉันเถอะ การที่ได้อยู่ในครอบครัวที่มีสมาชิกพร้อมหน้าน่ะ เป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว”
“เธอพูดอย่างกับครอบครัวเธอแตกแยกงั้นแหละ”
“ก็อะไรทำนองนั้นแหละ ...เออ ว่าแต่ว่า เธอย้ายมาจากที่ไหนเหรอ”
“ภูเก็ต”
“ฮ๊ะ”
“ภูเก็ตไง เกาะ ในทะเล ภาคใต้น่ะ เธอไม่รู้จักเหรอ ตกภูมิศาสตร์ตอนป.ห้ารึไง”
“ไม่ใช่ไม่รู้จักนะ แต่ว่านายย้ายจากภูเก็ต มาอยู่กาญจนบุรีทำไมเนี่ย ที่นั่นเจริญกว่าที่นี่ตั้งเยอะนะ”
“ก็บอกแล้วไง พ่อฉันมีเส้นสายอยู่ในโรงเรียนเอกชนดังๆในจังหวัดนี้หน่ะ ฉันไม่มีทางเลือกมากนักหรอก”
“โอเคๆ จะพยายามเข้าใจแล้วกัน”
“ฉันอิ่มล่ะ ล้างจานให้ด้วยนะ”
“โห....เจ้าค่า” นายนี่ สั่งหยั่งกับตัวเองเป็นพระราชาเลยนะเนี่ย
“อ้อ ตั้งนาฬิกาปลุกตอนหกโมงเช้านะ เธอจะได้ตื่นมาทำอาหารทัน อีกอาหารเช้าน่ะ ไม่ต้องทำให้มันหรูมากก็ได้นะ...ยัยอวบ”
“นี่!! นายบ้า อย่ามาเรียกชื่อฉันแบบนั้นนะ นี่! อย่าหนีนะ! เดี๋ยวแม่จะใส่ยาถ่ายในอาหารเช้าเลยนี่”
*END*
“มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ” จะมีอะไรล่ะคะครู แจ๊คพ๊อตไงค่ะ แจ๊คพ๊อตชัดๆเลย
“เปล่าครับอาจารย์ พอดีผมนึกขั้นได้ว่าลืมปิดไฟในบ้านน่ะครับ” เหอะ รู้ตัวว่าซวยเหมือนกันสินะ
“ไม่มีอะไรก็ดี งั้นแนะนำตัวเลยแล้วกันจ๊ะ”
“ครับ.. ผมชื่อ ธนภัตร อภิศักดิ์มนตรี ครับ ชื่อเล่นชื่อเก่ง ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ”
“เย่ๆ ดีมากจะเก่ง เอาล่ะทุกคน เพื่อนย้ายมาปีสุดท้ายแบบนี้ ทุกคนช่วยทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีด้วยนะ”
“ค่าอาจารย์ พวกหนูดูแลอย่างดีแน่ค่ะอาจารย์” ยัยมีมี่ หัวหน้าห้องตอบเสียงดัง เหอะ น่าหมั่นไส้ ยัยมีมี่นะ เป็นหัวหน้าห้องมาสามปีซ้อนแล้ว ฉันไม่เข้าใจจริงๆ กะอีแค่ยัยนี่ สวย เรียนเก่ง กล้าแสดงออก แถมครอบครัวก็รวยมาก แค่นั้นเอง ทำไมต้องเลือกยัยนี่มาเป็นหัวหน้าห้องกันด้วยนะ” (นางอิจฉาชัดๆ= =*)
“ดีมากมีมี่ เอาล่ะ นั่น ที่นั่งข้างธนัญญายังว่างอยู่ เก่งไปนั่งตรงนั้นแล้วกันจ๊ะ” เฮ่ย นั่นมันชื่อฉันนี่น่า!!!
“จะดีเหรอครับอาจารย์”
“ทำไมล่ะ มีปัญหาอะไรรึเปล่าจ๊ะ” แจ๊คพ๊อตไงคะอาจารย์ ช่วยเข้าใจอะไรบ้างสิ
“อ่า ไม่มีครับ ไม่มีปัญหาอะไรเลยซักนิดครับอาจารย์”
“งั้นก็รีบไปนั่งนะจ๊ะ ครูจะได้เริ่มสอนซักที อ้อ ห้องนี้มีกฎว่าห้ามเปลี่ยนที่นั่งตามใจชอบ เก่งเข้าใจนะจ๊ะ”
“เข้าใจครับอาจารย์”
“เธอ...”
“หือ...”
“เมื่อคืนเธอไม่เห็นบอกเลยว่าเธอก็อยู่โรงเรียนนี้ด้วย”
“เมื่อเช้าฉันก็ใส่ชุดนี้มา นายนั่นแหละที่ใส่เสื้อหนาวเมื่อเช้านี้ ฉันก็เลยไม่เห็นว่าชุดที่นายใส่เป็นชุดโรงเรียนฉัน ก็เลยไม่รู้ว่าโรงเรียนที่นายบอกว่านายจะย้ายมา คือโรงเรียนนี้”
“ก็เมื่อเช้ามันหนาวนี่ เธอนั่นแหละ ที่ไม่ยอมบอกชื่อโรงเรียนของเธอตั้งแต่เมื่อคืน”
“เมื่อคืนนายก็ไม่บอกเหมือนกันแหละว่านายจะย้ายมาเรียนที่นี่น่ะ!”
“เอ้า! สองคนนั้น นี่เวลาเรียนนะจ๊ะ ค่อยแนะนำตัวกันวันหลัง เข้าใจมั้ย ธนัญญา ครูเข้าใจว่าเด็กใหม่หน้าตาดี แต่เธอยังไม่ต้องรีบแทะโลมก็ได้”
“ค่า/ครับ อาจารย์” เหอะ ถ้าชั้นจะแทะโลมตานี่นะ ฉันไม่ต้องมาจัดการที่โรงเรียนหรอก =*=
*กริ๊งงง*
“เอาล่ะ บอกชั้นได้แล้ว เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะนักเรียนทุกคน” เฮ้อจบสักที ชั่วโมงหฤโหดT^T
“เรื่องพวกนั้น ค่อยคุยแล้วกัน ถ้าคุยที่นี่ เกิดมีคนรู้เรื่อง คงไม่ดีแน่”
“จริงด้วย ทำไมต้องเจอแต่เรื่องซวยๆด้วยว๊ะ” นายโหดสบถ
“นั่นดิ แต่ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่เลย”
“ปล่อยไว้แบบไหนเหรอ”
“มะปราง! อย่าเข้ามาแบบนี้ดิ ตกใจหมดเลย”ยัยมะปรางจอมจุ้น ตายล่ะ มะปรางจะได้ยินมั้ยเนี่ย
“ก็เราเห็นอรคุยกับเด็กใหม่น่าสนุกดี เราเลยจะมาแจมด้วย”
“หือ ไม่ได้คุยเรื่องมีสาระอะไรหรอก เรื่องสัพเพเหระทั่วไปน่ะ”
“ไม่จริงหรอก คุยกันอย่างกับรู้จักกันมาก่อนเลยอะ”
“อ๋อ เรื่องนั้น เมื่อเช้า บนรถเมล์นะ” นายเก่งหาข้ออ้างอย่างรวดเร็ว
“ใช่ๆ บนรถเมล์ เก่งลุกให้เรานั่งน่ะ เราจำหน้าได้เลยขอบคุณ แค่นั้นเอง”
“ใช่ๆ บนรถเมล์ๆ เมื่อเช้าๆ ไม่มีอะไรนอกจากนั้นเลย” เฮ้อ รอดไปอีกหลุมนึง
“งั้นก็แล้วไป เออใช่ เราชื่อมะปรางนะ เป็นเพื่อนสนิทยัยอร อรมันไม่ค่อยคุยกับคนที่ไม่สนิท เพราะงั้นถ้าเก่งมีเรื่องอะไร ก็มาปรึกษาเราได้นะ เราว่างตลอดเลย” ยัยมะปรางโฆษณาเต็มที่
“อ๋อ ไม่ค่อยชอบคุยกับคนที่ไม่สนิทเหรอ” ตานั่นพูดแล้วหันมาทางฉัน ยิ้มแบบนี้คงอยากล้อเลียนฉันสินะ
“มีอะไรเหรอเก่ง” ยัยมะปรางจับผิดได้ทุกจุดเลยอ๊ะ T.T
“อ๋อ เปล่าน่ะ แค่ถ้าไม่บอกก็คงไม่รู้ว่าอรจะเป็นคนแบบนั้น” ตานี่ ยิ้มหาเรื่องอีกแล้ว
“ทำไมเหรอ ฉันดูเป็นคนพูดมากรึไง”
“ฮ่าๆ ไม่เลย เธอพูดน้อยจะตาย” ทำหน้าเจ้าเล่แบบนี้อีกแล้ว อ๊ากก แต่ทำไมตานี่ทำอะไรก็ดูดีนะ =.,=
“พูดเรื่องอะไรกันเนี่ย เราไม่เข้าใจเลย เฮ่ย แต่ว่าถ้าเกิดพวกเธอสองคนเจอกันบนรถเมล์ก็แสดงว่าบ้านอรอยู่ทางเดียวกับบ้านเก่งน่ะสิ”
“โอ๊ยย ไม่ใช่เลยๆ เมื่อเช้าเราขึ้นรถเมล์ผิดคันน่ะ เลยมาสายไงเนี่ย” ฉันปฏิเสธทันที
“เฮ้อ...” ตานั่นคงจะโล่งน่ะสิ คิดว่าจะต้องคิดคำแก้ตัวอีกแน่ๆ
“หือ เก่งถอนหายใจทำไมเหรอ”
“อ๋อ เปล่าๆ ถ้างั้น ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“ไปห้องน้ำเหรอเก่ง มาใหม่คงยังไม่รู้ทางสินะ แต่ไม่เป็นไรมีมี่จะไปพอดีเลย เดี๋ยวมีมี่พาไปเอง”
“แหวะ เยี๋ยวยียี่ยาไยเยง แหยะๆๆๆ” ฉันทำเสียงล้อเลียนด้วยความหมั่นไส้เบาๆ เฮอะ ไปเลย กับยัยมีมี่คนสวยนั่นน่ะ มีมี่สวยขนาดนั้นเป็นผู้ชายที่ไหนก็คงปิ๊งทั้งนั้นแหละ ไม่เว้นผู้ชายที่มาจากภูเก็ตนั่นหรอก
“ดู๊..ดูสิฉันอุตส่าห์วางเหยื่อไว้ตั้งนาน ยัยมีมี่คาบไปกินเฉยเลย” มะปรางมองตามด้วยความเสียดาย
“เหอะ ปล่อยยัยสวยไปเหอะ” ใครจะไปสนใจกันล่ะ คนปากเสียอย่างตานั่นน่ะ ถึงจะโดนยัยมีมี่ลวงไปทำมิดีมิร้ายในห้องน้ำ มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันซักนิด จะสมน้ำหน้าให้ด้วยซ้ำไป
ความคิดเห็น