Fun house วิมานอลเวง

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

“หาได้แล้วเหรอ เร็วจัง”
“อื้อ บ้านสวยมากเลย แต่ราคาถูกสุดๆ พ่อเราแค่เห็นในรูป บวกกับราคาที่ถูกแสนถูก ก็ตกลงซื้อทันที ไม่เอะใจอะไรเลยซักนิด”
“แล้วบ้านมันพอดูได้มั้ยล่ะ”
“ก็โอเคนะ เป็นทาวน์เฮ้าส์สองหลังติดกันแต่มีรั้วกั้น นายหน้าบอกว่า ตอนสร้างเขาสร้างไว้ให้ลูกสองคนเลยสร้างติดกันหน่ะ”
“ถ้างั้นก็คงไม่ต้องกังวลอะไรมากหรอก แล้ววันนี้พ่อเธอจะไปช่วยย้ายบ้านรึเปล่า”
“เหอะ พ่อเรานะ ทำสัญญาเสร็จปุ๊ป ก็รีบบินกลับปั๊ป แถมยังบอกอีก ว่าถ้ามีปัญหาอะไร ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ก็จะให้ออกจากโรงเรียนไปอยู่ที่อังกฤษกับท่านทันที”
“ท่าทางพ่อเธอจะจริงจังด้วยสิ”
“อื้อ เธอก็รู้นี่ พ่อเราอยากให้เราไปอยู่กับท่านจะตาย งานยุ่งขนาดนั้นไม่มีวันจะมาดูแลเราแน่นอน ท่านเลยอยากให้เราไปอยู่ใกล้ๆ แต่จะให้เราทิ้งทุกอย่างที่นี่ไปเริ่มใหม่หมดในที่แบบนั้น เราก็ไม่เอาหรอก”
“นั่นสิน้า อีกปีเดียวแท้ๆ แต่มันก็แปลว่า นี่คือปีสุดท้าย ที่พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วสิ เศร้าจังเลย เธอขอพ่อเรียนมหาฯลัยที่ไทยไม่ได้รึไง”
“ก็เพราะแค่ปีเดียวไง พ่อถึงอนุญาต จะไปขอท่านมากกว่านั้น ดีไม่ดี จะไม่ได้อยู่เลยเอานะ”
“เฮ้อ น่ากลัวจังเลยนะ มีพ่อดุๆอย่างนี้เนี่ย อ๊ะ อาจารย์เข้าห้องแล้ว เดี๋ยวค่อยเมาท์ต่อแล้วกัน”

          เฮ้อ ชีวิตเด็กม.ปลายทำไมมันถึงได้ยุ่งยากอย่างนี้นะ ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยแท้ๆกลับต้องมาใช้ชีวิตอยู่บ้านคนเดียวตั้ง1ปี แล้วฉันจะอยู่ได้ม้ายยยยย อุ๊ย ลืมไป ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยล่ะ เด็กสาวแสนสวยผู้ที่มีชีวิตแสนอาภัพผู้นี้ มีชื่อว่า อร จ้า ด้วยความที่ท่านพ่อของฉันเป็นคนที่จริงจังกับชีวิตมาก ท่านทำงานหนักตลอดเวลา ไม่ค่อยมีเวลาให้ครอบครัว หลังจากที่แม่เสียไป พ่อก็เสียใจมาก ถึงขนาดขายบ้านทิ้งและขอย้ายไปทำงานในสาขาต่างประเทศ ท่านบอกว่าแค่คิดถึงเมืองไทย ท่านก็เสียใจมากแล้ว ท่านจึงจะไม่กลับมาที่นี่อีก(เป็นผู้ชายที่ดราม่าจัดจริงๆ= =*) ส่วนฉัน ก็มีแค่ทางเลือกเดียว คือต้องตามไปอยู่กับพ่อที่นู่น แต่คนดื้อๆอย่างฉันไม่ยอมหรอก สุดท้ายก็เลยขอท่านอยู่ต่ออีกปีหนึ่งได้สำเร็จ ที่เหลือก็แค่จัดของซึ่งพ่อให้บริษัทจัดส่งไปไว้ที่บ้านใหม่ของฉันก่อนแล้วเมื่อเช้านี้ ถึงจะยังไม่ค่อยมั่นใจว่าจะอยู่คนเดียวได้รึเปล่า แต่ปีนี้ต้องเป็นปีที่สนุกและท้าทายที่สุดในชีวิตฉันแน่

“อร! ได้ยินรึเปล่า เมื่อตะกี๊ครูรินบอกว่าจะมีนักเรียนชายย้ายมาใหม่ด้วย” และนี่คือมะปราง เพื่อนสนิทสุดแสบของฉัน พวกเราสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่ม.ต้น ซี้ปึ๊กสุดๆเลยล่ะ
“จริงเหรอ เราไม่ค่อยตั้งใจฟังเท่าไหร่ แต่ย้ายมาม.หกแบบนี้  ทำไมน้า”
“สงสัยเหมือนกันอะ ย้ายมาโรงเรียนเอกชนตอนปีสุดท้ายอย่างนี้ ต้องมีปัญหาอะไรมาแน่ๆเลย”
“ไม่หรอก อาจจะปัญหาทางครอบครัว หรือไม่ก็เรื่องเกรดก็ได้”
“ยังไงก็แล้วแต่ สาธุ...ขอแค่ให้หล่อมากๆด้วยเถิด เพี้ยงๆๆ”
“เฮ้อ ยัยมะปราง ไม่ทันไรเลย ระวังไว้เหอะ ถ้าเขาไม่หล่อนะ เราจะหัวเราะให้ฟันหลุดเลย”
“อย่าสิ เดี๋ยวพิธีไม่ศักดิ์สิทธิกันพอดี”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ว่าแต่ เย็นนี้ เธอจะให้เราไปช่วยขนของมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก เราเองยังไม่เคยไปเลย ยังไม่รู้ว่าจะเดินทางลำบากรึเปล่า”
“เอางั้นก็ได้ ถ้างั้นจัดของเสร็จโทรมาบอกบ้างอะไรบ้างนะ คุณเพื่อนคนนี้เป็นห่วงจ้า”
“เจ้าค่า คุณเพื่อนที่รัก”
“ฮ่าๆๆๆ”