[ E - BOOK ] เปรียบรักดั่งไฟ

เพลง : Number

“หนูชื่อหลินลี่ชา มีเหตุจำเป็นต้องขออาศัยอยู่ด้วย แต่สัญญาว่าจะไม่สร้างปัญหาทำให้พี่เดือดร้อน แล้วก็จะไม่รบกวน...”

“ที่พูดมาก็รบกวนแล้วน้อง” ภูพิงค์แทรก ถูหลังใบหูอย่างไม่รู้จะจัดการปัญหาตรงหน้าอย่างไรดี หากเด็กนี่ใจเล็กเท่าตัวก็คงไม่ปวดหัวขนาดนี้ “เอาเถอะ ไปโรงพัก ถ้าบริสุทธิ์ใจจะกลัวอะไร ตำรวจไม่จับคนดี โรงเรียนสอนมาใช่มั้ย”

หนนี้หลินลี่ชาถอยร่นจนแทบสะดุดล้ม กระนั้นภูพิงค์ก็ตามมารั้งต้นแขนได้ทันก่อนจะมีคนจ้ำเบ้าจริงๆ

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่คนนิสัยไม่ดี ทำไมไม่ฟังกันบ้าง” หลินลี่ชาพยายามบิดตัวหนีแต่ก็ไม่เป็นผล แรงผู้ชายครองโลก เธอคงลืมความจริงข้อนี้ไป ถึงแบบนั้นอย่าหวังว่าเธอจะถอดใจ เกิดเป็นลูกสาวเยวต้องสู้! ต้องอดทน!

“เหตุผลน้องมันฟังไม่ขึ้น”

“ไม่ขึ้นยังไง พี่ฟังดีแล้วเหรอ”

“หูไม่ได้หนวก อย่าเถียง”

ปากกำลังจะอ้าพะงาบๆ พ่นคำต่อสู้เป็นต้องหุบฉับ เปลี่ยนมายื้อแรงลากของภูพิงค์แทน

“หนูมีเหตุจำเป็นจริงๆ นะพี่”

“...”

“เห็นแก่ว่าสงสารหรือทำบุญทำทาน”

“...”

“ก็ได้”

ครานี้หลินลี่ชายอมหยุดแรงขืน ปล่อยเขาลากไปตามทางเรื่อยๆ และเพราะยอมกันแสนง่ายดายนี่ล่ะภูพิงค์ถึงต้องหยุดแล้วหันมามอง ก่อนหน้านี้ยักชักดิ้นชักงออยู่เลย เรียวแขนเล็กขยับไปมาเป็นเชิงให้ปล่อย ซึ่งภูพิงค์ก็ทำตาม หากเป็นอิสระแล้ววิ่งหนีไปเขาก็ไม่แคร์อยู่แล้ว แบบนั้นดีเสียอีกจะได้หมดปัญหา ทว่าความจริงคือหลินลี่ชายังยืนนิ่ง ทำปากยื่นไม่สบอารมณ์

“อาเตี่ยหนูชื่อเยว เป็นพ่อค้าชาวฮ่องกง ส่วนแม่ทำธุรกิจเพชรพลอย หย่ากันเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว ตอนนี้หนูอยู่กับอาเตี่ยและพี่ชาย”

ถ้าไม่ได้ตาฝาดภูพิงค์เห็นถึงความยากลำบากในการคายแต่ละประโยค ยามหลินลี่ชาพูดถึงแม่ดวงตาเธอเศร้าหมอง หม่นประกายก่อนถูกความเย็นเยียบฉาบทับราวกับเมื่อครู่เป็นภาพลวงตา ริมฝีปากกระจับเม้มแน่นครู่หนึ่งจึงผ่อนลมหายใจ

“หนูหนีออกจากบ้าน”

ใจดี รักเด็ก... สุภาพบุรุษสุดๆ!

เรียบร้อย กุลสตรี... เรื่องต่อยตี โอ๊ยยย ไกลตัว!

   

#หนูลิงของพี่พาย

NWR.

เรื่องนี้แต่งเป็นบุรุษที่สาม เพชรว่าตัวเองถนัดแนวนี้มากกว่า ดูคำโปรยกับเรื่องย่อด้วย ขัดแย้งกันมาก UooU ใครชอบแนวดาร์ก - คอมเมดี้ (เอ๊ะ มันมีแนวนี้ด้วยเหรอ) ต้องลองค่ะ