คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Ep 7
Ep 7
“นี่ดงฮยอก นายไปรู้จักกับจินวูฮยองตั้งแต่เมื่อไร?” จุนฮเวมองผม ขณะที่เราทั้งคู่และเพื่อนคนอื่นๆกำลังเตรียมงานโรงเรียนในห้อง
“ถามทำไมเนี่ย?”
“ตอบมาเหอะ”
“ก็ตอนที่ฉันเผลอไปชนกับรุ่นพี่น่ะสิ”
“งั้นเหรอ..”
“แล้วนายรู้จักกับพี่เขาได้ยังไง”
“...”
“นี่ ตอบมาเดี๋ยวนี้”
“... ตั้งแต่เมื่อหลายปีทีแล้ว ตอนที่ฉันอกหักจากรุ่นพี่ซอยูล”
“...”
“หลังจากตอนนั้นฉันไม่ได้มาหลายสัปดาห์ ก็เลยเจอรุ่นพี่ที่ร้านรามยอน”
“...”
พวกเขาเจอกัน...มานานแล้ว
ผมนึกคิดดูอีกทีว่าหลังจากที่หมอนี่โดนรุ่นพี่ซอยูลหักอก ท่าทางหมอนั้นก็เปลื่ยนไป แต่พอสัปดาห์นั้นต่อมา ดูเหมือนเขาจะปกติดีขึ้นกว่าเก่า
เพราะรุ่นพี่จินวูคนนั้นหรอกเหรอ...
“จินวูฮยองเขาเป็นคนยังไงเหรอ จุนฮเว”
“ก็...ใจดี แถมหน้าหวานยังกะผู้หญิง”
“ฉันไม่ได้ถามตรงนั้นสักหน่อย”
“ก็ใจดี เรียนเก่ง ปรึกษาได้หลายเรื่องน่ะ นายถามทำไม”
“อืม เปล่า ก็นะ...รุ่นพี่เขาก็ใจดีอย่างที่นายว่านั้นแหล่ะ”
“แต่ขาดไปอย่างหนึ่งนะ...”
“…?”
จุนฮเวยื่มมือเข้ามาใกล้ใบหน้าของผม และดีดนิ้วใส่หน้าผากผมเบาๆ
“จินวูฮยองไม่ได้งี่เง่าท่าทางตลกเหมือนนายน่ะ ^^”
“=_=!!”
ไอ้บ้าจุนฮเวววววววววว!!!!!!!!!!!!!!
ย่าห์!!! ไอ้บ้าจุนฮเว!
ผมบ่นในใจหลังจากที่ออกจากห้องเรียนมาซื้อของสำหรับตกแต่งที่ร้านอุปกรณ์ที่ใกล้ๆโรงอาหาร ผมหยิบกระดาษสี กาวขวดหนึ่ง
“ดงฮยอก?”
“รุ่นพี่ยุนฮยอง มาทำอะไรเหรอครับ?”
“มาซื้อน้ำน่ะ แล้วว่าจะซื้ออุปกรณ์ตกแต่งเหมือนกัน”
“งั้นเหรอครับ ห้องฮยองทำอะไรเหรอครับปีนี้?”
“อืม ก็ร้านคาเฟ่ล่ะนะ”
“ห้องผมก็เหมือนกันครับ”
“งั้นเหรอ แล้วฉันจะลองไปดูนะ ^^”
“แล้วต่อจากนี้ฮยองจะไปไหนต่อเหรอครับ”
“คงไปช่วยงานเหมือนเดิมน่ะ แต่ความจริงอยากเดินเล่นดูห้องคนอื่นๆ^^”
“งั้นไปเดินดูแถวๆนี้ไหมครับ”
“อืม ไม่เลวเลยนิ ^^”
ผมพารุ่นพี่ยุนฮยองเดินดูงานแต่ละคนที่กำลังเตรียมตัวสำหรับงานโรงเรียน ท่าทางจะจัดใหญ่กว่าปีที่แล้วนิดหนึ่ง มีร้านอะไรๆประหลาดมากขึ้นกว่าเก่า(พวกคลั่งการ์ตูนอะไรอย่างนั้น)
แล้วรุ่นพี่ยุนฮยองท่าทางเป็นกันเองมากๆ เลยไม่รู้สึกอึดอัดเวลาพูดคุย
“หน้าฉันมีอะไรติดเหรอ?”
“เอ๋?”
“ก็เห็นนายมองหน้าฉันน่ะ มีอะไรหรือเปล่า”
“อะ! เปล่าครับ ไม่มีอะไร”
“หืม แปลกคนจังนะ”
“เออ แค่รู้สึกว่ารุ่นพี่ท่าทางเป็นกันเองดีนะครับ”
“งั้นเหรอ”
รุ่นพี่ยุนฮยองพูดและยื่นมือลูบหัวผมเบาๆเหมือนผมเป็นน้องชาย
แต่มันรู้สึกต่างกับ ‘หมอนั้น’ นิดๆ
“แล้ววันงานโรงเรียน นายว่างวันไหนเหรอ?”
“ก็ว่างช่วงเที่ยงถึงเย็นเลยครับ”
“วันที่สองของงานโรงเรียน ไปเดินกับฉันไหม?”
“เอ๋?”
เดินเล่นเหรอ หรือว่า เดินชมงานโรงเรียนดูกิจกรรมของห้องอื่นๆ ก็น่าจะเป็นไปได้
“งั้นก็ตะ..”
“ขอโทษที แต่หมอนี้ไปกับผม”
พอผมไม่ทันพูดตอบตกลง จู่ๆ จุนฮเวที่มาจากตรงไหนไม่รู้ก็ดึงตัวผมจากด้านหลังให้ออกห่างจากรุ่นพี่ยุนฮยอง จนผมตกใจเล็กน้อย
“จะ จุนฮเว?!”
“หืม ดงฮยอกไปกับนายหรอกเหรอ ขอโทษทีนะ ฉันไม่รู้”
“เออ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับฮยอง นี่! จุนฮเว นายพูดบ้าอะไรของนายน่ะ!”
ผมพูดกับรุ่นพี่เพื่อพยายามอธิบาย และหันไปหาจุนฮเวที่ยืนอยู่ข้างหลังผม
“ฉันไม่ได้พูดบ้า และไม่ได้ล้อเล่น”
จุนฮเวพูดและดึงตัวผมออกห่างจากรุ่นพี่อีกครั้ง และแขนขวาของเขาก็โอบไหล่ผมอย่างแน่น สายตาดุของเขาเหมือนอยากจะจัดการกับคนตรงหน้า
“ไม่เป็นไรๆ แค่วันนี้ฉันก็มีความสุขแล้ว”
รุ่นพี่ยุนฮยองพูดและยิ้มเล็กน้อยที่เห็นท่าทางจุนฮเว ผมมองที่ทั้งสองคนอย่างงงๆ ไม่รู้ว่าทั้งสองคนกำลังคิดอะไรอยู่
“ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย”
“...”
“หมอนี้ต้องไปเดินกับผม แค่ผมคนเดียวเท่านั้น”
“นายพูดอะไรออกไปน่ะ จุนฮเว!!”
ผมพูดและพยายามดึงแขนออกจากมือของเขาที่กำแน่นจนเจ็บ จุนฮเวหยุดเดินและมาหยุดที่สวนหลังโรงเรียนที่ไม่มีใคร จนเขาปล่อยแขนผม จนแทบเป็นรอยแดง
“เรื่องอะไร?”
“ยังมีหน้ามาถาม เพราะนายพูดแบบนั้นออกไป แถมยังลากฉันไปเฉยๆ รุ่นพี่เขาจะคิดยังไงกันเนี่ย!”
“แล้วจะทำไม ก็ช่างเขาคิดสิ”
“นายทำตัวสบายเกินไปแล้วนะ นายคิดไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไงน่ะ!”
“...”
“แค่เขาชวนไปเดินเล่นงานโรงเรียน นายถึงกับโมโหขนาดนี้เลยเหรอ”
“...”
“ช่วงนี้ก็ไม่มีเรียนมาก เพราะงั้นนายอ่านเลกเชอร์เล่มเก่าๆไปก่อนเผื่อทบทวนบทเรียน ฉันยังไม่ลืมเรื่องติวสอบให้นายหรอก หวังว่านายเองก็ไม่ลืมใช่ไหม”
“...นายรู้ไหม”
“...?”
“ว่าการที่ใครเขาขอชวนไปเดินเล่นในงานอะไรก็ตาม แม้แต่งานโรงเรียนหมายถึงอะไร”
“... งั้น หมายความว่าไง”
“การขอชวนไปเดทไงล่ะ”
“หา?! เดทเนี่ยนะ?!”
“ก็ใช่น่ะสิ”
เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวก่อนนะ ที่หมอนี้โมโหเพราะคิดว่าการที่รุ่นพี่ยุนฮยองมาขอชวนเดินเล่นในงานโรงเรียน หมอนี้เข้าใจไปว่า เป็นการขอฉันเดท!?
แต่ว่า...ไม่หรอกน่า
“ฉันว่านายเพ้อเจ้อนิดๆนะ จุนฮเว”
“หา?!”
“อย่างฉันเนี่ยนะ รุ่นพี่ยุนฮยองขอเดท?”
“ใช่”
“เดี๋ยวๆๆ รุ่นพี่เขาเป็นผู้ชาย แล้วฉันก็เป็นผู้ชายด้วย ไม่มีทางเด็ดขาด!!”
“แล้วกับฉันล่ะ?”
“..!!!”
“พอจะได้ไหม”
“กะๆๆ ก็ ไม่มีทางเหมือนกัน!!!” ผมพูดตะกุกตะกักอย่างไม่รู้ตัว และพยายามถอยห่างจากจุนฮเว แต่หมอนั้นกลับเข้าใกล้ผมเรื่อยๆจนเกือบจะชิด
“ทำไมหน้าแดงขนาดนั้นล่ะ?”
หา! หน้าแดง! เราเนี่ยนะ!
“ไม่ได้แดงเว้ย ช่วงนี้อากาศร้อนต่างหาก!”
“หืมมมม”
“ไอ้บ้า ไปให้พ้นนะโว้ยยยยย!!!!!!!!!!!!!”
ผมตะโกนใส่และรีบวิ่งพุ่งตัวออกจากตรงนั้นทันที วิ่งเพื่อให้ห่างจากหมอนั้น และไม่เผลอตัวเอง ให้ตายสิๆๆๆ เราเป็นบ้าอะไรไปว่ะ! ไม่มีทางที่เราจะคิดแบบนั้น ไม่มีทางเด็ดขาด ยิ่งหมอนั้นเป็นเพื่อนสนิทด้วย ยิ่งไม่มีทาง!
สามวันงานโรงเรียน ไม่อยากมาเลย!!
ด้านจุนฮเวที่ยืนอยู่ตรงที่เดิม พอเห็นท่าทางของเพื่อนสนิทตัวเองแบบนั้นแล้ว และรวมถึงเป็นทั้งคนที่ตัวเองชอบ ก็รู้สึกเหมือนมีความหวังเล็กๆ
เขาแทบอดยิ้มออกมาไม่ได้ ทั้งสายตา และใบหน้าที่แดงของดงฮยอก หลายครั้งหลายคราที่เขาเห็นว่าหมอนั้นเองก็เหมือนจะหวั่นไหวเวลาอยู่ใกล้ตัวเขาไม่น้อย
เอาเถอะ ถึงหมอนั้นจะยังไม่รู้สึกยังไงกับเราตอนนี้ แต่เมื่อตอนนั้นมาถึง....
หมอนั้นจะไม่รู้ตัวเลยว่า...
ตัวเองได้ตกหลุมรักผู้ชายอย่างเขาคนนี้จนถอนตัวไม่ขึ้น..
-----------------------------------------------------
ทั้งจินวูทั้งยุนฮยอง
ดงฮยอกกับจุนฮเวเสน่ห์แรงสุดๆ 5555
ไรท์เตอร์กลับมาอีกครั้งแล้ว (มาช้าตามเคย 5555)
ขอบคุณแฟนคลับผู้น่ารักที่ยังติดตามอยู่
ไรท์เตอร์จะเขียนเรื่อยๆจนจบให้ได้!!!!
Fight!
To Be Continued....
ความคิดเห็น