คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Ep 6
Ep 6
(ย้อนไปเมื่อ3 ปีทีแล้ว)
“เฮ้อ... หนาวชะมัด แวะร้านรามยอน หาอะไรกินดีกว่า”
คิมจินวู นักเรียนที่พึ่งเข้ามัธยมปลายได้สองเดือนกว่าๆบ่นกับตัวเอง ขณะที่กำลังเดินกลับบ้านหลังจากเลิกเรียน และพยายามหาความอบอุ่นใส่ร่างกาย จนเมื่อเดินมาถึงร้านรามยอนที่มาประจำ
“ยินดีต้อนรับครับ”
“สวัสดีครับคุณลุง วันนี้ขายดีเหมือนเดิมเลยนะครับ”
“ก็มีขาประจำอย่างเธอมาประจำตลอดนี่นา จินวู”
“ก็รามยอนที่นี่อร่อยสุดๆเลยนี่ครับ”
“แน่นอน แต่ก็นะ..พูดถึงขาประจำ เด็กนี่ก็ชอบมาที่นี่เหมือนกัน”
“หือ..?”
จินวูมองที่คุณลุงเจ้าของร้านชี้ด้านหลัง ที่มีคนหนึ่งกำลังหลับเหมือนมีน้ำตาติดตานิดๆ ร่างสูง ผมสีดำ
“เขาเป็นใครเหรอครับ?”
“เขาชื่อ กู จุนฮเว อ่อนกว่าเธอตั้งสองปี ท่าทางเหมือนอกหักนะ ดูสิ น้ำตาคลอเชียว”
“กู จุนฮเว...”
“นั่งข้างๆเขาไปก่อนนะ ตอนนี้แขกเต็มร้านเลย”
“ครับๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“นายเป็นยังไงบ้าง จุนฮเว?”
จินวูถามจุนฮเว เมื่อทั้งสองคนมาที่ร้านรามยอนที่เป็นสถานที่เคยเจอครั้งแรก และพอเจอหลายครั้งนานเข้าก็สนิทเหมือนเป็นพี่เป็นน้อง
“ก็ดีครับฮยอง”
“นายทำใจได้แล้วสินะ ตอนนั้นนายร้องไห้ยังกะเด็ก”
“ไม่เอาน่าฮยอง อย่าเล่าเรื่องนั้นนะ”
“ก็นะ มันอดนึกถึงไม่ได้น่ะสิ”
“แล้วคุณลุงกับคุณป้าเป็นยังไงบ้าง?”
“อืม สบายดี ไม่ได้เป็นอะไรมาก แล้วนายคงไม่ได้ไปก่อเรื่องอะไรที่ไหนนะ?”
“เลิกแล้วล่ะ เรื่องชกต่อยอะไรนั้นน่ะ”
“ฉันดีใจนะที่นายยังเหมือนเดิม โดยเฉพาะเรื่องกินน่ะ”
“จะว่าไป แล้วฮยองมีคนที่ชอบหรือยัง?”
“.....”
จินวูกินรามยอนไปได้คำหนึ่ง และมองหน้าจุนฮเวโดยไม่ตอบเพียงแค่พยักหน้า และกลับไปกินรามยอนของตัวเองต่อ
“แล้วคนที่ฮยองชอบเป็นใครน่ะ”
“ไม่บอกหรอก นายก็น่ารู้สเป็คฉันไม่ใช่เหรอ”
“รู้ที่ไหนกัน ฮยองไม่เคยบอกผมเลย”
“เอาเป็นว่าไม่รู้น่ะดีแล้ว”
“อะไรกันน่ะ ไม่ยุติธรรมเลย”
ใช่.... ไม่รู้อะไรน่ะ
ดีแล้ว.....
วันต่อมา...
[Donghyuk’s Part]
‘ งานโรงเรียนประจำปีของโรงเรียนซึลกี จัดขึ้นในระยะเวลาสามวัน เพื่อทำกิจกรรมแต่ละห้องเรียน ชั่วโมงเรียนคาบสามถึงคาบห้า ให้มีการประชุมกันในห้องโฮมรูมเพื่อจัดกิจกรรม’
ผมมองดูกระดาษจากการประชุมเมื่อวาน ใกล้งานโรงเรียนที่โรงเรียนซึลกีมักจะจัดขึ้นทุกปี หนึ่งปีมีครั้งเดียว พอผมมองกระดาษนั้นสักพักก่อนจะเงยหน้ามองทุกคนในห้องเรียนที่ตอนนี้เรากำลังประชุมเลือกกันว่าจะทำอะไรในงานโรงเรียน
“อย่างที่ทุกคนทราบจากบอร์ดข่าวประกาศของโรงเรียน ว่าเราจะมีงานโรงเรียนที่จะขึ้นในสัปดาห์หน้า มีเวลาเก้าวันเพื่อเตรียมตัวสำหรับงาน และในชั่วโมงนี้มีใครจะเสนออยากทำอะไรบ้างในงานโรงเรียน”
“ขอเสนอค่ะ”
“เชิญครับ”
“ร้านคาเฟ่ค่ะ”
“บ้านผีสิงครับ”
“ร้านอาหารค่ะ”
ผมเขียนสิ่งที่ทุกคนเสนอมาลงบนกระดาน และเราจะมีการโหวตสิ่งที่ทุกคนอยากจะทำมากที่สุด โดยนับจากการยกมือ โดยไม่มีการยกซ้ำหรือลำเอียง
ผลโหวตที่มากที่สุดคือ...
“ร้านคาเฟ่ ข้อเสนอที่โหวตมากที่สุด ตกลงว่าห้องเราจะทำร้านคาเฟ่นะ”
พอหลังจากที่เราตกลงเรื่องร้านที่จะทำในงานโรงเรียน ก็แยกกลุ่มที่จะรับผิดชอบเรื่องของวาน เครื่องดื่ม และคนทำหน้าที่เสิร์ฟ
ซึ่งหนึ่งในคนที่ต้องทำหน้าที่เสิร์ฟคงหนีไม่พ้นหมอนี่..
“นี่ๆจุนฮเว เป็นคนเสิร์ฟให้ได้ไหม”
“อืม ก็ได้นะ”
“ว้าว ขอบคุณมากเลย แต่มันยังขาดคนเสิร์ฟเยอะอยู่นะเนี่ย”
“งั้นเอาดงฮยอกมาช่วยก็ได้นิ”
“ดงฮยอกเหรอ..”
ไอ้บ้านั้น! คิดอะไรของแกฟ่ะ!!!!!
“เออ มุนอา เธอไม่ต้องไปสนคำพูดของหมอนี่หรอก”
“ไม่หรอกดงฮยอก เห็นทำงานประธานมาเหนื่อยมากพอแล้ว ลองมาเป็นหนุ่มเสิร์ฟช่วยจุนฮเวก็ดีเหมือนกันนะ”
“คือ นั่นไม่ใช่ประเด็นหรอก”
“เอาเป็นว่ามีจุนฮเวกับดงฮยอกนะที่โอเค งั้นเดี๋ยวฉันไปถามพวกนักเรียนผู้ชายคนอื่นๆนะ”
“เดี๋ยวๆสิ มุนอา!”
“โชคดีนะ ^^”
ผมพยายามปฏิเสธแต่ก็ไร้ผล มุนอานักเรียนในห้องเดียวกับผมและจุนฮเวที่ทำหน้าที่ทั้งหัวหน้าฝ่ายเสิร์ฟและสาวเสิร์ฟ เหมือนก็ทำหน้าตาระรื่นเหมือนผมตกลง(ตอนไหนว่ะ)เป็นหนุ่มเสิร์ฟ ก่อนจะออกจากห้องเรียนไป
“เอาล่ะ ที่นี่นายก็เป็นหนุ่มเสิร์ฟกับฉันล่ะกัน”
“ใครใช้ให้นายเลือกฉันไปเป็นหนุ่มเสิร์ฟด้วยกับนายกัน!!”
“ทำไมล่ะ ก็สนุกดีไม่ใช่เหรอ”
“ฉันเป็นประธานนักเรียน ไหนจะงานประชุมวางแผนและตรวจความดูแลในงานโรงเรียนอีก”
“ไม่เป็นไรหรอกน้า แค่หนุ่มเสิร์ฟเฉยๆ ไม่ต้องทำท่าเครียดแบบนั้นก็ได้”
“นายมันก็ท่าทางสบายเกินไปแล้ว”
“นี่..”
“หือ...?”
“หรือว่านายเขินฉัน?”
“หา! นะ..นาย”
“ฮ่าๆ คิดไปได้นะนายเนี่ย”
“จุนฮเว!”
“เอาเหอะ ฉันล้อเล่นน่ะ” เขาพูดและยื่นมือมาลูบหัวผม
“คนอย่างนายนี่มัน...”
“จุนฮเว!!”
ในระหว่างที่ผมกำลังคุยกับจุนฮเว ก็มีเสียงเรียกจุนฮเว จนผมกับเขาหันไปที่ประตูห้องเรียนที่มีรุ่นพี่จินวูฮยองยืนอยู่
“จินวูฮยอง?”
ผมกับเขาเรียกคนนั้นพร้อมกันจนหน้ามองอย่างงงๆ
“นี่นายรู้จักจินวูฮยองด้วยเหรอ”
“ฉันต่างหากที่จะถามนายจุนฮเว”
“ไง จุนฮเว แล้วก็ดงฮยอกด้วย” จินวูฮยองพูดและเดินเข้ามาพวกผม
“เออ สวัสดีครับ”
“ฮยองมีอะไรเหรอครับ?”
“เปล่า แค่เห็นพวกนายสองคนคุยกันเลยเข้ามาทักทาย พึ่งรู้นะว่าพวกนายสองคนท่าทางสนิทกันน่ะ”
“พวกเราเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันน่ะ” จุนฮเวตอบ
“งั้นเหรอ มิน่าล่ะ”
“แล้วปีนี้ห้องของจินวูฮยองจะทำอะไรเหรอครับ?”
“อืม คงเป็นเกมโชว์อะไรทำนองนั้นล่ะนะ”
“ท่าทางน่าสนุกนะครับ”
“อืม ลองมาก็ได้นะ อะ! เดี๋ยวฉันต้องไปพูดคุยเรื่องงานโรงเรียนในห้องก่อนนะ ไปล่ะ”
“ครับ ฮยอง”
พอหลังจากที่จินวูออกจากห้องของจุนฮเว ภาพที่เห็นสองคนนั้นยืนคุยกันอย่างสนิทสนมมันยังอยู่ในความคิดไม่หายไปเลย ทั้งทีพยายามทำเป็นไม่รู้สึกอะไรแท้ๆ สุดท้ายมันก็รู้สึกอยู่ดี รู้สึกแปลกๆเหมือนเจ็บปวดนิดๆ
‘เพื่อนสมัยเด็ก งั้นเหรอ...’
ทำไมพอได้ยินคำนี้แล้วรู้สึก..
อิจฉายังไงไม่รู้สิ...
ไรท์เตอร์กลับมาแล้วค่ะ หลังจากสงกรานต์ทำเอาไรท์เตอร์แทบเป็นหวัดลุกขึ้นไม่ไหว
ทำอะไรไม่ได้เลย
ตอนนี้ก็ใกล้หายแล้วค่า สู้ตายย!
กลับมาอีกครั้งกับเรื่องราวต่อไป จะเกิดขึ้นในงานโรงเรียน
ติดตามนะค่าาาา
ความคิดเห็น