คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Ep 3
Ep 3
วันอาทิตย์ 12:00น
บ้านจุนฮเว...
“นี่ ตั้งใจฟังฉันหน่อยสิ”
ผมพูดกับจุนฮเวที่ตอนนี้ผมกำลังตั้งใจพยายามอธิบายติวข้อสอบสำหรับช่วงสอบปลายภาค แต่ดูท่าทางเหมือนเขาจะตั้งใจมาก -_-^^
“อืมๆ ฟังอยู่”
“งั้นช่วย วางหนังสือการ์ตูนตอนนี้ได้ไหม”
“เฮ้อ กำลังอ่านใกล้ตอนสำคัญอยู่เลย”
“แล้วที่ฉันติวให้อยู่เนี่ย มันไม่สำคัญหรือไง”
“จู่ๆ นายเป็นอะไรขึ้นมาเนี่ย นึกก็มาที่บ้านและมาติวหนังสือ”
“เออ ก็...”
ไม่ว่ายังไงจะไม่บอกเรื่องซ้ำชั้นกับเรื่องไล่ออกให้หมอนี่ฟังเด็ดขาด..
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ช่วงนี้เกรดนายถึงจะดีขึ้นยังไง แค่ตอนนี้นายใกล้จะต้องเลือกอนาคต เกรดมันสำคัญในการต่อเข้ามหา’ลัย ไม่ใช่หรือไง”
“ก็จริงที่นายพูด แต่ท่าทางนายดูผิดแปลกกว่าทุกที”
“หะ?”
“ปกตินายจะไม่ค่อยมาติวอะไรแบบนี้นี่นา ขนาดเลกเชอร์ยังไม่ละเอียดเท่าตอนนี้เลยนิ”
“กะ ก็... ช่างมันเหอะน่า รีบๆติวเถอะ!!”
ชั่วโมงหนึ่งผ่านไป...
“-_-^^”
“-_-…”
กระดาษคำตอบ
วิชาสังคมศึกษา 40/100
วิชาวิทยาศาสตร์ 35/100
วิชาภาษาอังกฤษ 29/100
......
….
...
วิชาคณิตศาสตร์ 27/100
-_____-^^
หมดคำอธิบายจะพูด
“นี่ คะแนนทำไมถึงได้ออกมาแบบนี้กัน!!”
“จะไปรู้เหรอว่ะ!!!”
“บ้าน่า ฉันติวให้นายฟังเมื่อกี้เองนะ ไหนออกมาเป็นคะแนนแบบนี้กันเล่า!”
ผมดูกระดาษคำตอบของเขาและดูจากโจทย์ที่ผมตั้งและถ่ายเป็นเอกสารมาให้เขาสอบ ให้ตายสิ ผมจะบ้าตายจริงๆ
ไม่เป็นไร เอาเริ่มใหม่ก็ได้!
เวลาต่อมา...
กระดาษคำตอบ(แผ่นที่8)
วิชาสังคมศึกษา 35/100
วิชาวิทยาศาสตร์ 29/100
วิชาภาษาอังกฤษ 29/100
........
....
...
วิชาคณิตศาสตร์ 26/100
-__________-^^^
“นี่ ดงฮยอก”
“อะไรเล่า”
“นาย โกรธหรือเปล่า?”
“เปล่า..” (เสียงสูง)
“=_= (โกรธชัดๆ)”
ผมนิ่งเงียบไม่พูดอะไร เพียงแต่มองกระดาษคำตอบของเขา ข้อสอบโจทย์ และนื้อหาที่ผมเอามาติว และดูจุดที่ผิดที่เขากากบาท
‘ถ้าหากเกรดของเขาในเทอมสองนี้ไม่สามารถทำให้อยู่ในขั้นดีได้ เขาจะซ้ำชั้นเรียน หรือเลวร้ายกว่านั้นคือ ไล่ออก’
เสียงคำพูดของอาจารย์ที่พูดกับผมในตอนนั้น ทำให้ผมรู้สึกกังวล ถ้าหากเกรดของเขาเทอมนี้มันไม่ดีล่ะ ซ้ำชั้นไม่ก็ไล่ออก
ทำยังไงดี..
วันต่อมา...
โรงเรียนมัธยมปลายซึลกี
ห้องสมุด
“ส่วนข้อสอบประวัติศาสตร์จะออกเกี่ยวกับช่วงประวัติศาสตร์สมัยยุคอาณาจักรโครยอและยุคราชวงศ์โชซ็อน นายก็อ่านผ่านๆได้ก็ยังดี ส่วนเลกชอร์ฉันจะเขียนเรื่องที่จะออกข้อสอบให้นาย”
“...”
“แล้วก็ วิชาคณิตศาสตร์ วันอาทิตย์ฉันจะไปติวที่บ้านนาย”
“ดงฮยอก..”
“อะไรอีกล่ะ...”
“ใต้ตานายคล้ำตั้งแต่เมื่อวานนี่แล้ว”
“...”
“นี่นาย นอนดึกเหรอ”
“ช่างเหอะน่า เอาเป็นว่านายต้องไปอ่านมา เข้าใจใช่ไหม!”
“...”
ง่วงนอนจริงๆ...
ผมเริ่มอดหลับอดนอนตั้งแต่เมื่อวานเพื่อเขียนแนวข้อสอบทุกวิชาให้เขา ครั้งแรกในรอบชีวิตนี้ที่ทำอะไรสักอย่างอย่างฝืนตัวเองสุดๆ แต่ถึงยังไงหมอนั้นก็ไม่สนหรอกว่าเราจะเป็นอะไรไป
ผมมองกระจกในห้องน้ำชาย ใต้ตาคล้ำจริงๆด้วย แย่ชะมัด ผมถอนหายใจและล้างหน้าตัวเองให้ตื่นตาสว่าง แต่ยังไงก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนเดิม
“ดงฮยอก..”
เสียงเรียกชื่อคุ้นๆหู ทำให้ผมเห็นจุนฮเวในกระจกที่สะท้อนเห็นเขา พอผมยังไม่ทันได้หันหลังไปเจอหน้าเขาจริงๆ จู่ๆเขาก็แปะอะไรสักอย่างเย็นๆที่หน้าผม
“ย่าห์!! นายทำบ้าอะไร!” ผมหยิบของเย็นๆนั้นออกจากหน้า
“...”
สิ่งในอยู่ในมือคือ แตงกวาที่แช่เย็น(ที่เป็นชิ้นๆ)
“มันช่วยลดใต้ตาคล้ำน่ะ...”
“...”
“ก็นะ ถ้าใครเห็นประธานที่น่าเชื่อถืออย่างคิม ดงฮยอก แต่ดันมีใต้ตาคล้ำอย่างกะหมีแพนด้า คนเขาคงหัวเราะกลิ้งขำจนตายทั่วโรงเรียน”
“ว่าใครเป็นหมีแพนด้าว่ะ!”
“เอาเหอะ เอาไปประคบสักพักก็แล้วกัน” ว่าจบเขาก็เดินออกจากห้องน้ำ
“...เจ้าบ้า”
แต่ประเด็นคือ....
หมอนั้นไปเอาแตงกวาเย็นๆพวกนี้มาจากไหนว่ะ -_-^^
เลิกเรียน
ผมเก็บหนังสือใส่ในกระเป๋าเตรียมตัวจะกลับ ก่อนจะนึกได้ว่าต้องไปยืมหนังสือเพื่อเอาไปติวให้จุนฮเวที่ห้องสมุด ผมจึงรีบวิ่งไปห้องสมุดจนกว่ามันจะใกล้ปิด
ผมวิ่งมาถึงที่หน้าห้อง พอทันทีที่ผมจะเปิดประตูเข้าไปนั้น....
“จุนฮเว?...”
ผมเรียกจุนฮเวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว แถมหนังสือที่เขาอ่านเป็นหนังสือที่ผมกำลังจะยืมให้เขา
“หือ? นายเลิกเรียนแล้วเหรอ”
“ก็มันถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว ว่าแต่นายเถอะ...”
“...”
“ชั่วโมงที่แล้วที่นายไม่อยู่ที่บอกว่าปวดหัวแล้วไปห้องพยาบาลน่ะ แต่นายมาที่นี่เหรอ”
“ก็นะ ตอนแรกก็ปวดหัวจริงๆเลยไปนอนสักพัก แต่ยังไงก็ไม่คิดจะเข้าห้องเรียนเลยมาที่ห้องสมุด”
“นายนี่มันงี่เง่าชะมัด แล้วอาจารย์ผู้ดูแลห้องสมุดล่ะ?”
“กลับไปแล้วน่ะ แต่เขาก็ฝากกุญแจไว้ บอกว่าถ้ากลับเมื่อไรให้ล็อกประตูแล้วไปวางที่ห้องพักครู”
“งั้นเหรอ..”
“แล้วนายมาทำอะไร?”
“ฉันว่าจะยืมหนังสือน่ะ แต่คงไม่ต้องแล้วล่ะมั่ง”
“นี่ดงฮยอก..”
“หือ?”
ผมมองจุนฮเว พอๆกับขณะที่มือของเขายื่นมาจับที่ใบหน้าของผมตรงบริเวณใต้ตาคล้ำ และลูบบริเวณตรงนั้นเบาๆ ผมตกใจเล็กน้อยที่เขายื่นมือเข้ามาจับ จนจุนฮเวอมยิ้มเล็กน้อยที่เห็นท่าทางผมตกใจ
รอยยิ้ม...
ตึกตัก..ตึกตัก
เดี๋ยวนะ!...ทำไมใจมัน…
“เริ่มใกล้หายแล้ว นายอย่าลืมเอาแตงกวาหรือมะเขือเทศเย็นๆแปะไว้ล่ะ” เขาละมือออกจากหน้าของผมและรีบเก็บของใส่กระเป๋า
เมื่อกี้...รู้สึกแปลกๆ
“โทษทีนะ วันนี้มีชมรม นายกลับคนเดียวคงได้สินะ แล้วก็ฝากล็อกห้องและเอาไปคืนอาจารย์ด้วยนะ”
จุนฮเวพูดและลูบหัวผมอย่างเบาๆอย่างกะว่าผมเหมือนเด็กตัวเล็กๆ
“งั้นไปล่ะนะดงฮยอก เจอกันพรุ่งนี้”
“.....”
พอทันทีที่เขาเดินออกจากห้องสมุด...
นี่เรา...ทำไมเมื่อตอนที่เขายิ้มแบบนั้น รอยยิ้มที่ดูไม่เหมือนเขาคนเดิมเลย
มันดูอ่อนโยนมากๆอ่อนโยนกว่าทุกที จนทำให้...
หัวใจเรา...
...เต้นแรง อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน...
นี่เรา เป็นอะไรไป...
ความคิดเห็น