คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ep 2
Ep 2
“อืม เขาอยู่ชั้นเรียนเดียวกับเรานี่แหล่ะ”
ตั้งแต่ที่จุนฮเวบอกผมเรื่องที่เขาแอบชอบคนหนึ่ง ไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมต้องเอาแต่คิดเรื่องแบบนั้น แต่มันก็เหมือนตอนนั้นที่เขาสารภาพรุ่นพี่จริงๆ
[ช่วงสมัยมัธยมต้น]
‘เฮ้ย ดงฮยอก ฉันคิดว่าฉันชอบรุ่นพี่ซอยูลจริงๆ’
‘ไปเอาความมั่นใจนี้มาจากไหน รุ่นพี่ซอยูลคนนั้นน่ะเหรอ’
‘ก็ใช่น่ะสิ แอบปลื้มมาหลายปีตั้งแต่เข้ามาเรียนแล้ว’
‘แต่ฉันว่านายไม่ลองดูสักระยะหน่อยเหรอ’
‘ไม่ว่ายังไงก็ต้องคบกับรุ่นพี่ให้ได้’
ตั้งแต่ตอนนั้นหมอนี่ก็แอบมองรุ่นพี่อยู่ห่างๆ แต่พอเวลาที่รุ่นพี่คนนั้นถือของเอกสารหนักๆหมอนั้นก็รีบเข้าไปช่วยถือ ไม่ก็ซื้อขนมและแอบไปวางที่โต๊ะให้รุ่นพี่ ท่าทางจะเอาจริงเอาจัง
แต่ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้กับท่าทางเอาจริงเอาจังของหมอนี่ แต่รุ่นพี่คนนั้นทั้งการเรียนดีเด่น หน้าตาดี นิสัยก็ยังดี จริงอยู่หรอกที่คนอย่างจุนฮเวจะชอบ
แต่พอเมื่อเขาสารภาพรักกับรุ่นพี่คนนั้น
‘รุ่นพี่ซอยูลครับ ผมแอบชอบรุ่นพี่มาตั้งนานแล้ว คบกับผมได้ไหม’
‘..!!!!’
‘รุ่นพี่ครับ ผมน่ะ…’
‘ขอโทษนะ แต่ฉันคงคบกับเธอไม่ได้ เธอคงอุตสาห์พยายามต้องการให้ฉันสนใจ แต่ขอโทษด้วย ฉันมีแฟนที่คบด้วยอยู่แล้ว’
‘..!!!’
‘ขอโทษนะจุนฮเว ฉันขอตัว’
เขาถูกปฏิเสธทันทีหลังจากที่ถูกสารภาพ...
ผมหลบยืนพิงผนังและฟังทั้งคู่จนเมื่อรุ่นพี่ซอยูลเดินจากไป ผมแอบๆมองที่จุนฮเวที่ยืนนิ่ง ท่าทางเหมือนเขาเสียใจและตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
สายตาเขาในตอนนั้น ผมจำได้ดี
มันเจ็บปวดและทรมานหลังจากถูกหักอกจากคนที่ตัวเองแอบชอบ...
ประมาณสัปดาห์หนึ่งที่เขาเหมือนแทบไม่มาโรงเรียน แต่พอเริ่มสัปดาห์ใหม่เขาก็มาโรงเรียนตามปกติ ท่าทางปกติเหมือนกับเรื่องในตอนนั้นไม่เคยเกิดขึ้น เขาเป็นคนเดิมแต่บางครั้งก็ไม่ใช่คนเดิม เพราะทุกครั้งที่เขาเดินผ่านตรงระเบียงที่เขาสารภาพรักกับรุ่นพี่ สีหน้าของเขาจะเปลื่ยนไปหลายครั้ง
พอขึ้นมัธยมปลาย เขาดูเหมือนเปลื่ยนแปลงตัวเองจนเป็นหนุ่มฮอตในโรงเรียน แต่เขากลับไม่ได้สนใจที่ตัวเองเปลื่ยนแปลงจนเป็นหนุ่มฮอต
ผมที่คงเป็นเหมือนเดิมไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี
เป็นคนเดิมในสายตาหลายๆคน..
“ดงฮยอก ดงฮยอก”
“หะ หา! ” ผมสะดุ้งตื่นจนร้องแทบดัง จนรู้สึกตัวว่าตนเองกำลังเรียนในชั่วโมงภาษาอังกฤษ และทุกคนรวมทั้งอาจารย์หันมามองที่ผมกันหมด
“ดงฮยอก เธอหลับเหรอ?” อาจารย์ถามผมอย่างประหลาดใจ
“เออ คือ…”
“ผมดึงหนังสือเรียนดงฮยอกครับ เขากำลังเขียนตามอาจารย์สั่งแต่ผมรบกวนเขาเองครับ”ผมหันหน้าไปมองที่จุนฮเวที่จู่ๆก็พูดขึ้นมา ทั้งๆที่เห็นๆอยู่ว่าผมเผลอหลับในห้องเรียน
“งั้นเหรอ ทีหลังอย่าทำอีกนะกู จุนฮเว” อาจารย์กล่าวและหันหน้าเขียนบนกระดานตามเดิม
ให้ตายเถอะ หมอนี่มันบ้าจริงๆ จุนฮเว
“นายไม่เห็นต้องทำแบบนั้นนี่นา”
ผมพูดกับจุนฮเวพอหลังจากที่จบชั่วโมงภาษาอังกฤษ ท่าทางเหมือนเขาไม่ได้แคร์อะไร
“เอาน่า ถือว่าแก้หน้านายไง นายเป็นประธานนักเรียนถ้าเผลอมีหลับในชั่วโมงก็แย่น่ะสิ”
“จะว่าไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องยกมาเป็นความผิดตัวเองสิ”
“เฮ้อ อย่างี่เง่ากับเรื่องแค่นี้สิดงฮยอก” จุนฮเวยิ้มเล็กน้อยและยื่นมือมาขยี้ที่หัวผมอย่างแรงจนผมฟูชี้ไปมา
“นี่ หยุดนะเว้ย” ผมสั่งใส่เขาและจับมือสองข้างออกจากหัวของผม
‘ดูนั้นสิ ประธานนักเรียนกับหนุ่มฮอตขาโหดจุนฮเวล่ะ’
‘จริงด้วย สองคนนั้นสนิทกันจริงๆด้วย’
‘ไม่น่าจะเป็นเพื่อนสนิทกันเลย ต่างๆกันมาก อีกคนหน้าตาดี แต่เรียนไม่เก่ง แต่อีกคนเรียนเก่ง แต่ก็ธรรมดา’
‘ฉันว่าจุนฮเวโอเคกว่านะ ถึงเรียนไม่ดี แต่ก็หน้าตาดีล่ะกัน’
‘ฉันเห็นด้วยล่ะ คิๆ’
ผมได้ยินเสียงกระซิบจากนักเรียนห้องข้างๆที่เดินผ่านห้องผมจากนอกห้อง ผมหันไปมองเล็กน้อย พลางคลายมือของจุนฮเวออก
“เฮ้ย ดงฮยอกเป็นไร”
“เปล่า ไม่มีอะไรจริงๆ”
หลังเลิกเรียน
“นี่ดงฮยอก ไปกินรามยอนไหม”
“อีกแล้วเหรอนาย เมื่อวานก็พึ่งกิน”
“ไปเหอะน่า เมื่อวานเจ้าของร้านให้บัตรลดกับฉันด้วย นี่ไง” เขาพูดพลางชูบัตรตามที่เขาบอก แต่ก็น่าไหนๆก็ได้บัตรลดมาแล้ว
“อืมๆ แล้วแต่นายเลย”
“จะว่าไปดงฮยอก วันนี้ทำไมนายไม่ได้ไปห้องสมุด ปกติเห็นนายไปทั้งวัน”
“คนเราบางครั้งไม่จำเป็นต้องทำในสิ่งที่ตัวเองทำประจำหรอก”
“อืมมม นี่ แข่งวิ่งกันไหมใครจะถึงร้านก่อนกัน”
“จะบ้าหรือไง ไม่เอาหรอก” ผมปฏิเสธและหยิบสมุดโน้ตเล็กๆที่บันทึกการเรียนมาอ่าน จุนฮเวท่าทางเซ็งๆนิดก่อนที่มือเขาจะรีบคว้ากระเป๋าของผมไปทันทีที่ผมเผลอ
“อะ! ย่าห์!”
“ถ้าไม่วิ่งแข่ง ฉันไม่คืนกระเป๋านายแน่ ไปล่ะ!” ว่าจบเขาก็วิ่งหนีผมไปทันที
ให้ตายเถอะไอ้หมอนี่ คอยดูเถอะ!!!
ร้านรามยอน
“ลุงครับ ขอสั่งรามยอนเพิ่มครับใส่กิมจิมาด้วยนะครับ”
“นี่ จุนฮเว”
“หือ นายจะสั่งเพิ่มเหรอดงฮยอก”
“เปล่า นี่นายหิวมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
ผมถามทั้งๆที่อยากถามตั้งนานที่เข้ามานั่งในร้าน หมอนั้นก็เปิดประเด็นและเรียบร้อยกับรามยอน 2 ชาม แถมดูหุ่นมันแทบไม่มีผลกับรามยอนที่มันซดไปเลยสักนิด
“ก่อนเลิกเรียน อาจารย์ชมรมให้ไปซ้อมบาสก่อน แทบหิวข้าวจะตาย”
“แล้วนายเอาเวลาไหนไปฟิตร่างกายว่ะ”
“ก็ทุกเวลา”
“อย่ามากวนนะเว้ย ซดไปตั้งขนาดนั้น”
“ก็ฟิตทุกเวลาจริงๆนี่หวา ทั้งเช้าและเย็น”
“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวนะ นายบอกว่าทุกเช้าและเย็น?”
“ใช่ ทุกเช้าและเย็น”
“แล้วนายก็เลยมาสายเนี่ยนะ?”
“อาจจะส่วนหนึ่ง”
“ย่าห์! นายนี่มัน”
ผมแทบอยากทุบหัวตัวเองจริงๆ หมอนี่เคยจัดตารางเวลาส่วนตัวบ้างไหมเนี่ย
ผมมองที่เขากำลังซดรามยอนชามสุดท้ายท่าทางอย่างเอร็ดอร่อยโดยแทบไม่สนภาพลักษณ์หนุ่มฮอตโรงเรียน เอาซะๆ แต่ความเป็นกันเองแบบนี้ล่ะมั่งทำให้นายเป็นที่สนใจของคนหลายคน
ล่ะมั่ง...คงไม่ใช่หรอก ผมหวังอะไรไปเนี่ย -_-
“เอ้านี่ เลกเชอร์ของวันนี้” ผมยื่นสมุดเลกเชอร์ให้เขาที่กำลังกินรามยอน(ใกล้จะหมด)อยู่
“ขอบคุณมากครับ เกือบไม่รอดเรื่องสอบถ้าไม่มีเลกเชอร์”
“เอ๊ะ! พูดถึงเรื่องสอบ เดือนหน้าก็จะสอบปลายภาคแล้ว”
“หะ?”
“ถ้าจำไม่ผิดนะ”
ผมหยิบสมุดบันทึกผมที่ติดตารางสอบมาเช็คดู อืมม ท่าทางจะจริงนะ
จะว่าไป ตอนนั้นที่อาจารย์เรียกตัวเราช่วงสาย
‘ดงฮยอก เธอรู้ใช่ไหมเรื่องเกรดของจุนฮเว’
‘เออ ครับ’
รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี...
‘เกรดของเขาถึงจะดีแค่ไหน แต่นั้นเพราะเธอช่วยหรอก และเกรดช่วงนี้ยังไม่ถึงขั้นว่าใช้ได้’
‘ครับ?’
‘ครูมีเรื่องจะพูดก็คือ เดือนหน้าจะเริ่มทำการสอบปลายภาค แล้วจุนฮเว...’
‘…’
‘ถ้าหากเกรดของเขาในเทอมสองนี้ไม่สามารถทำให้อยู่ในขั้นดีได้ เขาจะซ้ำชั้นเรียน หรือเลวร้ายกว่านั้นคือ ไล่ออก’
แย่แล้วสิ....โคตรมหันตภัยพายุหนักสุดๆ
อ้าว เริ่มซวยกับจุนเน่ซะแล้วดงดงของเรา 5555
ท่าทางว่าเหมือนดงฮยอกก็สงสัยคนที่จุนฮเวเเอบชอบ
จะตามที่รีดเดอร์ทุกท่านคิดหรือเปล่าก็ไม่ทราบ
เพราะท่าทางจุนเน่ชิลสุดๆ
เรื่องจะเริ่มดำเนินไปเรื่อยๆ อย่าลืมติดตามกันนะค่ะ
มือใหม่หัดเขียนฟิคค่าาา
ความคิดเห็น