คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Ep 8
Ep 8
@ร้านหนังสือ
'การที่คนชวนเราไปเที่ยวด้วยกันสองต่อสอง หรือที่ใครๆเรียกว่า การออกเดทของคนสองคน'
'หนังสือ ใสๆเรื่องวัยรุ่น'
ทำไมเราถึงต้องมาอ่านเรื่องแบบนี้ด้วยว่ะ!
ทั้งๆทีเลิกโรงเรียนแล้ว ไหงเราถึงมาอยู่มุมโซนตรงนี้ได้ว่ะ คนอย่างเราต้องแถวมุมโซนพวกคณิต วิทย์ เคมี ชีวะ ฟิสิกส์ อะไรพวกนี้ไม่ใช่เหรอไง!
"ใจเย็นๆดงฮยอก นายอาจจะแค่เครียดไปเท่านั้นเองเลยมาอยู่มุมตรงนี้"
ผมพูดกับตัวเองและวางหนังสือนั้นลงที่เดิม แล้วพยายามเรียกสติตัวเองมาอยู่ที่เดิม แต่ถึงอย่างนั้น การออกเดทเนี่ยมันเป็นสำหรับพวกคู่รักหนุ่มสาวนี่นา ทำไมเราต้องไปให้ความสำคัญอย่างนั้นด้วย
"แล้วถ้าเป็นฉันล่ะ?"
"...!!!!"
"จะได้ไหม?"
ตึกตักๆๆ...ๆๆ
จู่ๆบทพูดสนทนาในตอนนั้นก็ขึ้นมาในหัว แต่ทำไมเราต้องใจเต้นด้วย เราไม่ได้คิดอะไรกับคนอย่างหมอนั้นซะหน่อย ช่วงนี้เรารู้สึกเหมือนแปลกๆไปทุกที เวลาที่หมอนั้นพูดด้วยสายตาจริงจังแบบนั้น
'การที่เรารู้สึกใจเต้นกับใครสักคน หมายถึงว่าคุณกำลังชอบคนนั้นเข้าแล้ว'
ใจเย็นๆดิว่ะไอ้ดงฮยอก!!! อย่าเลยเถิดไปไกลดิว่ะ!!!!
ไม่น่ามาอ่านอะไรพวกนี้เลยจริงๆ!
"ดงฮยอก?"
"อะ! จินวูฮยอง?"
"บังเอิญจัง ที่มาเจอที่นี่"
"ครับ นั้นสิครับ"
"มาซื้อหนังสือเหรอ?"
"เออ ทำนองนั้นน่ะครับ"
"งั้นเหรอ มาคนเดียวเหรอ?"
"ครับ?"
"เปล่าหรอก ปกติเห็นมากับจุนฮเวเลยถามน่ะ"
"เออ ก็..."
คนแบบนั้นไม่มาก็ดี.. -_-
"พอดีว่าหมอนั้นติดชมรมน่ะครับ ผมเลยมาคนเดียว ดูสงบดี ^^; "
"ฮ่าๆ นั้นสินะ"
"แล้วจินวูฮยอง มาทำอะไรเหรอครับ?"
"มาหาหนังสือแนะแนวมหา'ลัยน่ะ เห็นว่าร้านที่นี่มีเยอะมากเลยมาดู ก็เลยซื้อมาเยอะเลย"
จินวูฮยองพูดและชูถุงสีขาวที่ข้างในแน่นด้วยหนังสือเล่มหนาเล่มบาง
ทำไมมองแค่นี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองดูตัวเล็กลงไปเลยแฮะ ._. ทั้งที่ผมเองก็ซื้ออะไรแบบนี้เหมือนกัน แต่ไม่มากเท่าจินวูฮยอง
"เหรอครับ ว่าจินวูฮยองจะเข้าคณะอะไรเหรอครับ?"
"อืม คงเป็นพวกคณะบริหารด้านการโรงเเรมอะไรทำนองนี้น่ะ"
"โห สุดยอดเลยนะครับ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก ว่าแต่จุนฮเวเป็นยังไงบ้างล่ะช่วงนี้?”
“ช่วงนี้เหรอ อืม...”
ไม่นอนก็เล่นเกม เล่นบาส อะไรเทือกๆนั้น แต่ช่วงนี้ก็เหมือนจะอ่านเลกเชอร์ที่เราเขียนให้ตลอด ตั้งแต่เมื่อวานเหมือนจะเข้าใจเนื้อหาวิชาในชั้นเรียนมากขึ้น
“ก็คงเหมือนเดิมตามปกติน่ะครับ ^^”
“งั้นเหรอ นายท่าทางรู้ใจจุนฮเวดีนะ”
“ไม่หรอกครับ แค่เพื่อนสมัยเด็กเฉยๆน่ะครับ”
“ฮ่าๆ งั้นเหรอ”
“แล้วจินวูฮยองท่าทางสนิทกับจุนฮเวมากเลยเหมือนกันนะครับ”
“ก็นะ ไม่มากขนาดนั้นเหมือนกันน่ะ อะ! ฉันต้องไปทำธุระต่อน่ะ ไปก่อนนะ”
“ครับ โชคดีนะครับ”
ผมลาจินวูฮยองที่เดินออกจากร้านหนังสือไป ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่คิดซะอีกนะ ถึงหน้าตาจะดูเด็กก็เถอะ แต่ท่าทางใจดีเป็นผู้ใหญ่ สมกับที่เป็นคนทำให้จุนฮเวที่ตอนนั้นมาเริ่มต้นตัวเองใหม่
แต่ถึงยังนั้นก็เถอะ ไหงหมอนั้นถึงต้องมาชอบคนอย่างเราว่ะ -_-
ขณะเดียวกันที่จินวูออกมาจากร้านหนังสือ ในมือที่หอบถุงหนังสือแนะแนว ติวสอบอะไรต่างๆนานา แต่ในอีกถุงหนึ่งมีหนังสือติววิชาที่ไม่ใช่สำหรับมัธยมรุ่นเขา
แต่เป็นสำหรับของจุนฮเว...
ในตอนแรกคิดว่าจะเอาเล่มนี้ไปให้หลังจากมาซื้อที่ร้าน แต่ดูเหมือนน่าจะมีคนซื้อไปให้เขาอีกคนแน่ๆ ซึ่งคนนั้นเขารู้ว่าใคร เป็นเพื่อนสนิทของจุนฮเว คนที่คอยทั้งสอนและติวให้จุนฮเว
แต่ถึงอย่างนั้น...มันก็อิจฉาจนบางครั้งมันแทบจะอดกลั้นเอาไว้ไม่ไว้...
จินวูมองดูหนังสือนั้นไปสักพักและโยนขว้างใส่ถังขยะที่ตั้งอยู่ข้างๆเสาไฟฟ้า สายตาของเขา ความรู้สึกที่เห็นภาพของสองคนนั้นเวลาอยู่ใกล้กัน อยู่ด้วยกัน บางครั้งจนเขาแทบไม่ค่อยได้สัมผัสแบบนั้น
ถึงจะดีแค่ไหน แต่สุดท้ายคนเราต้องทำตามความรู้สึกของตัวเอง...
วันต่อมา...
โรงเรียนมัธยมปลายซึลกี
หน้าห้องเรียน...
[Junhoe's Part]
เหนื่อยโว้ยยยยยยย!!!
อะไรคือการที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาจัดเตรียมงานโรงเรียน เดินแบกของแบกน้ำตั้งแต่เข้ามาในห้องเรียน แถมเมื่อคืนกว่าจะหลับก็ตั้งเที่ยงคืนกว่าๆ(อ่านเลกเชอร์) แถมตอนนี้หมอนั้นก็ยังอยู่ที่ห้องประชุมคณะกรรมการนักเรียน
เซ็งจนไม่อยากจะทำอะไรเลยโว้ยยย!!
"อย่าโวยวายใส่ของสิ จุนฮเว -_-"
"ดงฮยอก!!"
"โวยวายอะไรของนายกันน่ะ"
"เปล่านิ แค่นอนดึกเลยพาลล่ะนะ"
"นอนดึก?.."
"ก็อ่านเลกเชอร์ของนายไง"
“อ๋อเหรอ..”
“อะไรของนาย คนเขาอุตส่าห์อ่านให้”
ผมมองดงฮยอกที่นั่งข้างผมและกำลังจัดของช่วยผมโดยไม่พูดอะไรต่อ ผมมองและจัดของที่อยู่ตรงหน้าผมเหมือนกัน ให้ตายเถอะ! ของพวกนี้โคตรเยอะชะมัด -_-;
“นี่..ดงฮยอก”
“อะไร?”
“สรุปแล้วยังไง?”
“เรื่องอะไรของนาย?”
“ก็ที่จะไปเดินชมงานโรงเรียนไงเล่า”
“แล้ว...?”
“นายจะไปกับฉันหรือเปล่า?”
“ไม่..”
“หา?!”
“ฉันมีงานเยอะ ไหนจะอุปกรณ์ งานในห้อง งานในคณะกรรมการ อีกหลายอย่างเลย”
“ไหงงั้นเนี่ย”
ผมพูดรู้สึกเซ็งนิดหนึ่งและปล่อยงานตัวเองทิ้งไปอย่างไม่สนใจ ทั้งเอนหลังนอนลงกับพื้นห้องอย่างสบายใจและปล่อยให้เพื่อนสนิทของผมที่นั่งตัดกระดาษด้วยคัตเตอร์ทำงานต่อไป
“นี่ อย่านอนอู้สิ”
“ทำไมเล่า ก็คนมันเซ็ง -_-”
“นี่นาย...”
“ไม่เอาน่า ไม่เห็นต้องเครียดเลยนี่นา”
“ไม่ได้เครียดเว้ย โอย!”
ผมตกใจเล็กน้อย และเหลือบเห็นดงฮยอกจับตรงนิ้วชี้ที่เหมือนโดนคัตเตอร์บาด ผมรีบลุกตัวขึ้น และไปหากล่องพยาบาลที่ทุกห้องมักจะมี เพราะช่วงนี้ห้องพยาบาลก็ปิดเพราะมีนักเรียนมักโดดเรียนไปหลับอยู่ห้องพยาบาล จนอาจารย์ต้องล็อกช่วงเช้าถึงบ่าย แต่ถ้ามันร้ายแรงจริงๆก็จะเปิดให้
ผมรีบหยิบกล่องพยาบาลที่วางไว้บนล็อกเกอร์ห้องมาวางตรงหน้าดงฮยอก และรีบล้างแผลด้วยน้ำเปล่าที่ผมซื้อมาเมื่อเช้า(ยังไม่เปิดดื่ม) เทใส่นิ้วดงฮยอกเบาๆ
“เออ จุนฮเว นายไม่ต้อง...”
“เงียบเถอะน่า อยู่เฉยๆ”
ผมรีบเอายาฆ่าเชื้อชนิดไม่แสบและรีบทาบนนิ้วรอยบาด พอทาเสร็จก็หยิบพลาสเตอร์แปะไว้ตรงรอยกันเอาไว้ก่อน
เอาเถอะ..ถึงจะไม่ค่อยเก่งด้านนี้ แต่ก็พอปฐมพยาบาลไปก่อน
“เอ้า เสร็จแล้ว”
“อืม..”
“ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม”
ดงฮยอกพยักหน้าเล็กน้อยและไม่พูดอะไรต่อ ผมยิ้มและลูบหัวเหมือนยังกะพ่อลูบหัวลูกที่โดนบาดและก็รักษาให้ ผมนั่งเข้าที่และทำงานสำหรับงานโรงเรียนต่อให้เสร็จ
“เออ จุนฮเว”
“อะไรเหรอ?”
“คือว่า...ขอบใจมาก”
“ไม่เป็นไรหรอกน้า ของแค่นี้ สมัยเด็กๆนายทำให้ฉันบ่อยจะตาย”
“....”
“เมื่อก่อนฉันมักมีเรื่องกับเด็กแถวบ้านที่มารังแกนายอยู่เสมอ จนมีแต่แผลอยู่เรื่อย นายมักชอบรักษาให้เสมอเลยนี่นา”
“...”
“แต่ตอนนี้ดันเป็นนายซะได้ที่โดนเจ็บตัว”
“หนวกหูน่า เจ้าบ้า”
“อ้าวๆ พูดแบบนี้กับคนรักษาให้ได้ยังไงกัน”
“-__-”
“ล้อเล่นน่าๆ ทำงานต่อเถอะ”
“จุนฮเว...”
“หืม อะไรอีกล่ะ?”
ผมหันมาหาดงฮยอก แต่มีสิ่งที่ยื่นออกมาตรงหน้าผมแทน มันเป็นบัตรเข้างานของห้องพวกรุ่นพี่ที่อยู่ตึกข้างๆ มีทั้งหมดสองใบพอดี
“พอดีว่าก่อนที่จะเข้าห้อง ฮันบินฮยองให้มาบอกว่าต้องไปชมให้ได้ แต่มันเกินมาสองใบ”
“....”
“แล้วแต่ถ้านายจะไม่ไป เพราะฉันคิดว่าน่าจะไปดู”
“พูดมาตรงๆก็ได้น่า”
“เรื่องอะไร?”
ผมยิ้มเล็กน้อยและขยับตัวเข้าไปใกล้กับใบหน้าดงฮยอก และเข้าไปกระซิบหูด้านขวาของดงฮยอก
“ว่านายอยากไปกับฉันน่ะ”
“...!!!!”
“เอาเป็นว่า นายตกลงสินะ! ^^”
“ไม่แล้วโว้ย เปลื่ยนใจ!!”
“หา!! ไหงงั้นเล่า”
“ไม่ไปแล้วโว้ยยยย ไปไกลๆเลยเจ้าบ้า!”
To Be Continued…
ไรท์เตอร์กลับมาแล้วค่า T0T หลังจากหายเงียบไปนานหลายปี
ช่วงนี้พอเปิดเทอมงานก็เยอะ กิจกรรมก็เยอะ จนเกือบลืมเรื่องนี้
ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะค่ะที่ปล่อยให้รอนาน
ตอนนี้ก็เริ่มใกล้เข้าสู่ช่วงงานโรงเรียน เรื่องราวจะเป็นอย่างไร
ติดตามตอนต่อไป....
ความคิดเห็น